Een zicht op de brug die loopt over de uitgedroogde rivier in Ahwaz, Iran, afbeelding via European Ahwazi Human Rights Organization. A view of the bridge that runs over the parched river in Ahwaz, Iran, image via European Ahwazi Human Rights Organization

Nederlands + English

NEDERLANDS

De afgelopen weken hebben er massale demonstraties plaatsgevonden in drie perifere provincies van Iran, bevolkt door niet-Perzische etnische groepen. De meest prominente is de door Arabieren bewoonde provincie Ahwaz, gelegen aan de oevers van de Perzische Golf. Er werden ook massademonstraties gehouden in de Koerdische en Azeri-regio’s in het noorden van het land.

De economische crisis in Iran heeft geleid tot een gebrek aan investeringen in onder meer waterinfrastructuur. De Perzische regio van Iran kampt al jaren met ernstige droogte. Om dat probleem aan te pakken, leidde het islamitische regime stromen van de provincie Ahwaz naar de Perzische regio.
Dit resulteerde in duizenden koeien, schapen en geiten in Ahwaz die stierven van de dorst. Omdat die dieren de bron zijn van veel van hun levensonderhoud, beschouwen de mensen van Ahwaz het omleiden van water als diefstal.
Dit was niet de eerste vernedering die de mensen van Ahwaz naar verwachting zouden tolereren; het waterprobleem was gewoon de druppel die de emmer deed overlopen. De inwoners van Ahwaz lijden al jaren aan giftige vervuiling als gevolg van de uitstoot van dodelijke stoffen uit olie- en gasbronnen en raffinaderijen in het gebied. Alle olie- en gasvelden van Iran bevinden zich in de provincie, evenals oliehavens, die belangrijke milieuverontreinigende stoffen zijn.
De giftige stoffen die door de Iraanse olie- en gasindustrie worden uitgestoten, dringen de bodem in Ahwaz binnen en bezoedelen daardoor groenten en fruit die door de lokale bevolking worden gegeten. De gifstoffen sijpelen in het drinkwater en vergiftigen de wateren van de Golf en tasten de vissen aan die door de lokale bevolking worden geconsumeerd. Als gevolg van deze blootstelling aan giftige stoffen wordt een zeer groot deel van de baby’s in Ahwaz misvormd en met ernstige geboorteafwijkingen geboren.
Alsof dat nog niet genoeg was, zette het regime de Bushehr-kerncentrale in Ahwaz op. De lokale bevolking beweert dat hun provincie bewust zo is gekozen dat als er een ecologische ramp zou plaatsvinden als gevolg van een nucleair lek, zoals in Tsjernobyl, het de Arabische minderheid zou zijn – niet de Perzen – die door de ramp zou worden geschaad.
De Ahwazi’s hebben in het verleden demonstraties georganiseerd tegen het Iraanse regime, en de reactie was altijd hard en pijnlijk: uitgebreide arrestaties en executies, soms inclusief ophangingen aan kranen in de straten voor voorbijgangers:

De laatste golf van demonstraties begon als een protest tegen het probleem van water en dorst, maar ontwikkelde zich al snel tot een brede publieke eis voor de vrijlating van Ahwaz van de ‘Iraanse bezetting’.
Het is niet verwonderlijk dat de reactie van het regime hard was. Tot nu toe zijn er ongeveer 25 doden, ongeveer 370 gewonden en ongeveer 3.400 gevangenen. Deze aantallen zouden waarschijnlijk veel hoger zijn geweest als het regime niet had gevreesd dat een massamoord op burgers de druk op de regering-Biden zou vergroten om de sancties tegen het Iraanse regime te handhaven en te voorkomen dat het terugkeert naar de nucleaire deal.
Als antwoord op de eis van de Ahwazi’s om onafhankelijkheid, sloot het regime het internet in de provincie af. Mensen uit het gebied moeten nu gebeurtenissen in Ahwaz filmen en naar andere gebieden reizen om de beelden de wereld in te krijgen.
Gelijktijdig met het uitbreken van demonstraties in Ahwaz, braken demonstraties uit ter ondersteuning van de Koerdische en Azeri-regio’s in het noorden van Iran, evenals in Teheran, waar slogans als “Dood aan de dictator” en “Niet Gaza, niet Libanon, het geld voor Iraniërs” werden gezongen.
Het is belangrijk op te merken dat, ondanks wijdverbreide oppositie tegen het islamistische regime onder Iraniërs van Perzische afkomst, zij zich verzetten tegen de eis van etnische minderheden om zich terug te trekken uit Iran.
Inderdaad, toen ik tijdens ontmoetingen met Perzisch-Iraanse ballingen de mogelijkheid ter sprake bracht dat Iran zou worden opgedeeld in etnische/nationale staten (Perzen, Arabieren, Baluchs, Koerden, Turkmenen, enz.), vergelijkbaar met wat er gebeurde in de USSR, Joegoslavië en Tsjechoslowakije , hun reactie was altijd volledig negatief.
Ze streven ernaar de ayatollahs uit de macht te halen, en sommigen spreken zelfs over de terugkeer van de zoon van de sjah en de vernieuwing van de monarchie, maar ze steunen ondubbelzinnig het voortbestaan van Iran in zijn huidige vorm, die de Perzische controle over de vele etnische minderheden van het land bestendigt.
Het is echter heel goed mogelijk dat Iran uiteenvalt in etnische staten. Deze mogelijkheid neemt gestaag toe als gevolg van de toenemende vraag van het publiek naar onafhankelijkheid onder de niet-Perzische minderheden die ongeveer de helft van de bevolking van het land uitmaken. De laatste tijd is er meer samenwerking waargenomen tussen verschillende oppositieorganisaties die het einde van het regime aan de horizon en zelfs de desintegratie van de staat voelen aankomen.

Beide doelen zijn haalbaar.

De desintegratie van Iran zou waarschijnlijk niet vreedzaam verlopen. Het zal waarschijnlijk meer op het Joegoslavische model lijken dan op het Sovjetmodel, al was het maar vanwege de onwil van de Perzische meerderheid om de olie, gas, water en andere natuurlijke hulpbronnen te verliezen die te vinden zijn op het grondgebied van niet-Perzische minderheden. De Perzische nationale waardigheid speelt ook een belangrijke rol bij het beheersen van niet-Perzische volkeren.
En toch zou de ineenstorting van het regime van de ayatollahs en het uiteenvallen van Iran een zegen zijn, niet alleen voor de tientallen miljoenen Iraniërs die bevrijd zullen worden van het juk van een van de meest onderdrukkende regimes ter wereld, maar vooral voor de etnische en nationale minderheden van het land.
Deze ontwikkeling zou ook een einde maken aan de Iraanse subversie in het Midden-Oosten en de daarmee gepaard gaande burgeroorlogen en interne instabiliteit die het heeft veroorzaakt. Het zou de internationale golf van terrorisme die Iran de afgelopen vier decennia heeft verspreid, kunnen elimineren, evenals de vervalsing, het witwassen van geld en de drugssmokkel waarmee het zich bezighoudt. De ineenstorting van het regime zou de veiligheid van het Midden-Oosten en de bredere internationale gemeenschap in grote mate kunnen waarborgen.
De internationale gemeenschap moet daarom de strijd van de etnische/nationale minderheden in Iran tegen het islamitische regime (evenals de strijd van de Perzische meerderheid tegen dit regime) en hun inspanningen om de Iraanse staat te ontmantelen krachtig steunen.
President Biden moet onmiddellijk afzien van elk voornemen om terug te keren naar de nucleaire deal of sancties van het regime op te heffen, en in plaats daarvan aanzienlijke middelen investeren – openlijk en verborgen, civiel en militair – om de Iraanse minderheden te helpen zichzelf te bevrijden van de Perzische verstikking.

Bronnen: Brabosh:
-naar een artikel van Dr. Mordechai Kedar “Dismantle the Islamic Republic” van 12 augustus 2021 op de site van The Algemeiner
-naar een artikel van Dr. Mordechai Kedar “Dismantle Iran Now” van 4 augustus 2021 op de site van The Begin-Sadat Center for Strategic Studies (BESA)

****************************************

ENGLISH:

In recent weeks, mass demonstrations have taken place in three of Iran’s outlying provinces, populated by non-Persian ethnic groups. The most prominent is the Arab-inhabited province of Ahwaz, located on the shores of the Persian Gulf. Mass demonstrations were also held in the Kurdish and Azeri regions in the north of the country.

The economic crisis in Iran has led to a lack of investment in water infrastructure, among other things. Iran’s Persian region has been suffering from severe drought for years. To address that problem, the Islamic regime diverted streams from Ahwaz province to the Persian region.
This resulted in thousands of cows, sheep and goats in Ahwaz dying of thirst. Because those animals are the source of much of their livelihood, the people of Ahwaz consider the diversion of water to be theft.
This was not the first indignity the people of Ahwaz were expected to tolerate; the water problem was simply the straw that broke the camel’s back. The people of Ahwaz have been suffering from toxic pollution for years due to the emission of deadly substances from oil and gas wells and refineries in the area. All of Iran’s oil and gas fields are located in the province, as well as oil ports, which are major environmental pollutants.
The toxins emitted by Iran’s oil and gas industry penetrate the soil in Ahwaz, tainting fruits and vegetables eaten by local people. The toxins seep into the drinking water and poison the waters of the Gulf and affect the fish consumed by the local population. As a result of this exposure to toxins, a very high proportion of babies in Ahwaz are born deformed and with severe birth defects.
As if that were not enough, the regime set up the Bushehr nuclear power plant in Ahwaz. The locals claim that their province was deliberately chosen so that if there were an ecological disaster due to a nuclear leak, as in Chernobyl, it would be the Arab minority – not the Persians – who would be harmed by the disaster.
The Ahwazis have organized demonstrations against the Iranian regime in the past, and the response has always been harsh and painful: extensive arrests and executions, sometimes including hangings from cranes in the streets for passersby:

The latest wave of demonstrations began as a protest against the problem of water and thirst, but quickly developed into a broad public demand for the release of Ahwaz from “Iranian occupation.
Not surprisingly, the regime’s response was harsh. To date, there have been about 25 deaths, about 370 wounded and about 3,400 prisoners. These numbers would likely have been much higher had the regime not feared that a massacre of civilians would increase pressure on the Biden administration to maintain sanctions against the Iranian regime and prevent it from returning to the nuclear deal.
In response to the Ahwazis’ demand for independence, the regime shut down the Internet in the province. People from the area now have to film events in Ahwaz and travel to other areas to get the footage out into the world.
Simultaneously with the outbreak of demonstrations in Ahwaz, demonstrations broke out in support of the Kurdish and Azeri regions of northern Iran, as well as in Tehran, where slogans such as “Death to the dictator” and “Not Gaza, not Lebanon, the money for Iranians” were chanted.
It is important to note that despite widespread opposition to the Islamist regime among Iranians of Persian descent, they resisted the demand of ethnic minorities to withdraw from Iran.
Indeed, when during meetings with Persian-Iranian exiles I raised the possibility of Iran being divided into ethnic/national states (Persians, Arabs, Baluchs, Kurds, Turkmen, etc.), similar to what happened in the USSR, Yugoslavia and Czechoslovakia , their reaction was always completely negative.
They seek to remove the ayatollahs from power, and some even talk about the return of the shah’s son and the renewal of the monarchy, but they unequivocally support the continued existence of Iran in its current form, which perpetuates Persian control over the country’s many ethnic minorities.
However, it is entirely possible that Iran could break up into ethnic states. This possibility is steadily increasing due to the growing public demand for independence among the non-Persian minorities that make up about half of the country’s population. Recently, more cooperation has been observed among various opposition organizations that feel the end of the regime is on the horizon and even the disintegration of the state.

Both goals are achievable.

Iran’s disintegration would probably not be peaceful. It would probably resemble the Yugoslav model more than the Soviet model, if only because of the Persian majority’s unwillingness to lose the oil, gas, water and other natural resources that can be found in the territory of non-Persian minorities. Persian national dignity also plays an important role in controlling non-Persian peoples.
And yet, the collapse of the ayatollahs’ regime and the disintegration of Iran would be a blessing not only for the tens of millions of Iranians who will be freed from the yoke of one of the most oppressive regimes in the world, but especially for the country’s ethnic and national minorities.
This development would also put an end to Iranian subversion in the Middle East and the associated civil wars and internal instability it has caused. It could eliminate the international wave of terrorism that Iran has been spreading for the past four decades, as well as the counterfeiting, money laundering and drug smuggling it has been engaging in. The collapse of the regime could go a long way toward ensuring the security of the Middle East and the broader international community.
The international community must therefore strongly support the struggle of Iran’s ethnic/national minorities against the Islamic regime (as well as the struggle of the Persian majority against it) and their efforts to dismantle the Iranian state.
President Biden should immediately abandon any intention to return to the nuclear deal or lift regime sanctions, and instead invest significant resources – overt and covert, civilian and military – to help Iran’s minorities free themselves from Persian suffocation.

Source: Brabosh:
-To an article by Dr. Mordechai Kedar “Dismantle the Islamic Republic” dated August 12, 2021 on The Algemeiner site
-to an article by Dr. Mordechai Kedar “Dismantle Iran Now” dated August 4, 2021 on The Begin-Sadat Center for Strategic Studies (BESA) site