Verhalen van overlevenden, Nova Muziekfestival
Supernova is een psychedelisch trancemuziekfestival in de open lucht dat plaatsvond in een woestijn in het zuiden van Israël, vlakbij kibboets Re’im, op 6 en 7 oktober. Op dit festival verzamelden zich duizenden Israëli’s en toeristen van over de hele wereld. Bij het aanbreken van de dag op zaterdag 7 oktober maakte een spervuur ​​van raketten abrupt een einde aan het feest. Wat de feestgangers toen nog niet wisten, was dat Hamas-terroristen het grenshek hadden doorbroken en op weg waren naar het gebied. Om 6.30 uur rond  zonsopgang werden raketten in de lucht opgemerkt. Rond 07.00 uur waarschuwde een sirene voor een naderende raket aanval. Vervolgens arriveerden gewapende terroristen met motorfietsen, vrachtwagens en paragliders, met geweren en pistolen in de hand, omsingelden het festivalterrein en schoten zonder onderscheid op individuen die probeerden te ontsnappen. De festivalgangers werden gedwongen een overlevingsstrategie te kiezen: te vluchten, zich te verstoppen of zich dood houden. Van alle kanten werden ze neergeschoten. Hun schuilplaatsen werden in brand gestoken. Hun lichamen werden geplunderd. Schuilplaatsen werden vernietigd. Bezoekers die hun toevlucht zochten op nabijgelegen locaties, zoals schuilkelders, struiken en boomgaarden, werden gedood terwijl ze ondergedoken zaten. Degenen die de weg en de parkeerplaats bereikten, kwamen vast te zitten in een verkeersopstopping terwijl terroristen op voertuigen schoten. De terroristen executeerden enkele gewonde personen op korte afstand terwijl ze over de grond kropen. Dit zijn verhalen van de overlevenden van het Nova Festival.

⚠ Waarschuwing: sommige van deze verhalen zijn uiterst moeilijk en beschrijven oorlogsmisdaden waarbij sprake is van geweld, verkrachting en wreedheid.

Bron: october7 – Het verhaal van Ori C

Dit is wat er gebeurde.
We gingen naar het feest waar we zo lang op hadden gewacht. Onderweg werd ik tegengehouden door de politie en kreeg ik een boete van 1.500 NIS, plus 10 punten op mijn rijbewijs wegens te hard rijden, maar dat kon me niets schelen. We waren op weg naar het feest om ons hoofd leeg te maken.

We kwamen op het feest en iedereen deed wat hij deed. Yaniv en ik begonnen elkaar te plagen omdat we onze legerlaarzen droegen en controleerden of de dog-tags erin van ons waren. We waren op ons hoogtepunt, zaten op dezelfde golflengte , en zeiden om de paar momenten dat dit het beste feest was waar we ooit waren geweest. Dit was de eerste keer dat ik ooit me verbonden voelde met de  ‘Circle of Love’.

De zon begon op te komen en tegelijkertijd begonnen de rode waarschuwingssirenes te loeien. Ze lieten ons weten dat het feest voorbij was, we pakten onze spullen in en boem, de MD [soort psychedelische drug] begon te werken en alles leek op het toneel van een film. De enige gedachte die door mijn hoofd ging, was dat als iemand het in slow motion zou filmen, het op een dodelijke film zou lijken.

“De enige gedachte die door mijn hoofd ging, was dat als iemand het in slow motion zou filmen, het op een dodelijke film zou lijken.”

Ik kreeg mezelf onder controle en we liepen richting de auto. Ik ging achter het stuur zitten en vertelde mijn vrienden dat ik niet wist waar ik reed. We gingen vanaf het feest naar links (snelweg 232) en iemand suggereerde dat we moesten stoppen bij een migunit  [kleine betonnen schuilplaats langs de weg]. Maar ik dacht: nu we al onderweg zijn, wil ik naar huis.

Ik reed met de ramen open zodat we konden horen of de sirenes nog klonken. Er passeerde een auto en de mensen binnen schreeuwden dat er mortieren op de weg vielen (het bleek een groep terroristen te zijn, maar wij wisten nog van niets). Ik maakte een U-bocht en we gingen terug naar het feest. Er was chaos op de weg en we wisten niet wat we moesten doen. Ik schreeuwde tegen iedereen dat ze uit de auto moesten stappen en dicht bij de chauffeurszijde moesten blijven. We verwijderden ons ongeveer 15 meter van de auto en pas toen besefte ik dat er een infiltratie had plaatsgevonden. Ik zag een politieagent en een meisje die neer waren geschoten.

“Wij renden als kippen, weg van de slachting…”

We besloten het open veld in te rennen. We renden als kippen, weg van de slachting en bereikten een overdekte plek onder een klif. We waren alle vier stil, ieder met zijn eigen gedachten. Ik besefte dat ik grip moest krijgen op de situatie. Ik verliet de bush, keek omhoog en realiseerde me dat als we daar bleven we zouden sterven, dus schreeuwde ik tegen hen dat we moesten vluchten.

We begonnen te rennen. Yaniv en ik stonden buiten, en ik zorgde ervoor dat ik de hele tijd achterom keek om te zien dat we allemaal samen waren. We renden naar het geluid van de kogels. We kwamen wat problemen tegen en sloegen naar rechts. Het was een open gebied, een run van ongeveer 200, 250 meter.

Yaniv en Yoav liepen voorop, en ik wachtte tot Sitvon me passeerde, en rende toen achter hem aan. Het rennen was moeilijk voor mij; er zaten gaten in de grond en ik had vier verschillende soorten drugs gebruikt, waardoor ik mijn vermogen om afstand te beoordelen verloor, dus begon ik achterop te raken bij mijn vrienden. Tegen het einde van de run gleed ik uit en viel. De tijd ging langzaam voorbij, maar mijn hoofd werkte nog. Ik zag mijn drie vrienden in een auto stappen, Sitvon startte hem en ze reden weg, een moment van opluchting.

“Ik stond op met een halve blik achterom, zag wapens in de lucht en lichamen op de grond.”

Ik heb een tatoeage op mijn hand ter nagedachtenis aan mijn zus, en ik hoorde een stem (waarschijnlijk door alle drugs) die me zei op te staan. Ik stond op met een halve blik achterom, zag wapens in de lucht en lichamen op de grond. Ik rende verder en kwam bij een auto, opende de deur en er was plaats. Ik draaide mijn hoofd en zag het gezicht van een meisje en haar ogen zeiden alles. Ik laadde haar en haar vriendin in de auto, deed de deur dicht en sloeg op de bovenkant van de auto om te zeggen dat ze weg moesten gaan.

Ik bleef rennen en de kogels kwamen dichterbij. Een kogel ging langs me heen een seconde voordat ik bij een boomgaard kwam en bleef rennen. Mijn algemene richting was richting Patish. Ik bereikte een kas en een grote groep mensen, en een eenzame politieagent, sloten zich bij mij aan. De politieagent zei dat we de kas in moesten gaan. Hij had dertig kogels en zou alles doen wat hij kon [om ons te beschermen]. Ik besloot dat ik naar Patish ging. De politieagent probeerde met mij in discussie te gaan, maar dat had geen zin, ik zou daar niet blijven. Er stonden ongeveer 100 mensen naast de kas.

Ik volgde mijn eigen gedachten en begon te lopen. Onderweg stuurde ik berichten en een foto naar mijn familie en vrienden. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n nep glimlach tevoorschijn getoverd. Ik liep alleen totdat ik tegenover mij, op afstand, vier mensen in het zwart zag. Ik wist niet of het terroristen waren. Ik keek achterom en zag een groep mensen ongeveer 150 meter achter me, en besloot rennend vooruit te gaan. Gelukkig bleek dat het om beveiliging van het feest ging.

Het ging goed met mij, en de mensen achter mij ook. Het duurde nog eens 30 of 40 minuten voordat we Patish bereikten. Daarna verliep alles vlot en kwamen we bij Patish aan.

Dat is mijn verhaal. We wilden gewoon dansen…

Ori C.

***********************

Redactie IsraelCNN:
De serie “Verhalen van Overlevenden” bestaat uit drie categorieën, n.l.:
1. Gaza Grenzen Gemeenschappen (Gaza Border Communities)
2. Veiligheidsdienst (Security Forces)
3. Nova Muziekfestival (Nova Music Festival)
Elke week zullen we uit elke categorie één vertalen en publiceren.