VERHALEN Vn overlede
GRENSGEMEENSCHAPPEN BIJ GAZA

In de vroege uren van zaterdag 7 oktober werd een spervuur van raketten afgevuurd vanuit de Gazastrook richting Israël, waardoor de invasie van Hamas-terroristen op Israëlisch grondgebied werd gemaskeerd. De zwaarbewapende terroristen namen hele Israëlische gemeenschappen rond de grens met Gaza over. Ze braken in in huizen en veilige kamers en vermoordden systematisch en lukraak baby’s, kinderen, vrouwen, mannen en ouderen. Ze schoten om te doden. Zij stichtten branden, zij staken mensen met messen, zij gooiden granaten, hakten mensen in stukken, verkrachtten vrouwen. Ze gijzelden honderden, waaronder jonge kinderen en overlevenden van de holocaust. Dit zijn de ooggetuigenverhalen van de overlevenden.

⚠ Waarschuwing: sommige van deze verhalen zijn extreem moeilijk en beschrijven oorlogsmisdaden met geweld, verkrachting en wreedheid.

Bron: october7 – Het verhaal van Adele R.

Mijn naam is Adele R.
Ik ben 68 jaar oud en woon in kibboets Nirim, twee kilometer van de grens [met Gaza].

Op zaterdag 7 oktober 2023, om 6.30 uur in de ochtend, kwamen we onder een zwaar raketspervuur ​​terecht. We zijn zo dicht bij de grens dat we tussen de 0 en 10 seconden hebben om op tijd op een veilige plek te komen. Dit betekent dat we vanaf het moment dat we die rode waarschuwingssirene horen tot het moment dat een raket ontploft, 0 tot 10 seconden hebben.

We renden naar de veilige kamer. Na ongeveer 15 minuten kregen we bericht dat terroristen onze kibboets hadden geïnfiltreerd.

Ons werd verteld alle deuren en ramen op slot te doen, de luiken te sluiten en onszelf op te sluiten in de veilige kamer.

Ik was daar met mijn 33-jarige zoon en het was angstaanjagend.

Ik woon sinds 1975 in kibboets Nirim en ik heb nog nooit zo’n angst gevoeld. Ik heb nog nooit zo voor mijn leven gevreesd als die zaterdag.

We begonnen berichten te ontvangen op onze interne berichten-groep en hoorden paniekerige oproepen om hulp. Mensen zeiden dat hun huizen in brand werden gestoken, dat er werd geschoten, dat ze buiten Arabisch hoorden. De terroristen stonden voor onze deur. Ik zat daar met mijn zoon, versteend.

We konden niet naar buiten gaan. We mochten de veilige kamer niet verlaten. We hadden geen water. Wij hadden geen toilet. Op een gegeven moment hoorde mijn zoon, die een beetje Arabisch verstaat, iemand zeggen: ‘Nee, ga daar weg’ of ‘ga weg’ of zoiets.

“Onze veilige kamers zijn gebouwd voor raketvuur, niet om ons te beschermen tegen infiltratie, en ze kunnen niet van binnenuit op slot”

Mijn zoon zat al die tijd bij de deur van de veilige kamer en hield zich vast aan de deurkruk om hem op slot te houden, omdat onze veilige kamers gebouwd waren voor raketvuur, niet om ons te beschermen tegen insluipers, en ze sluiten niet van binnenuit. Na ongeveer een uur moest ik naar het toilet, dus opende ik stilletjes de deur en verliet de veilige kamer, en zag dat de lamellen van mijn raam kapot waren.

Met andere woorden: terroristen probeerden ook mijn huis binnen te komen.

Om de een of andere reden gingen ze verder.

Wat we later te weten kwamen, is dat er ongeveer vijftig terroristen door de kibboets raasden. Ze verbrandden huizen. Ze doorzeefden auto’s met kogels. Ze verbrandden auto’s. Ze hebben de banden doorgesneden. Ze gingen huizen binnen. Ze stalen spullen uit huizen.

Mijn drie kleinkinderen zaten in de veilige kamer en godzijdank had hun vader een pistool. Hij schoot de terroristen neer die zijn huis infiltreerden en mijn kleinkinderen zouden hebben vermoord. Ons kleine team van eerstehulp verleners heeft heel, heel dapper gevochten. Ze deden wat ze konden en probeerden iedereen te redden totdat het leger arriveerde.

“Ze ontdekten dat er mensen ontvoerd waren, verdwenen. Er waren mensen die in hun huizen waren vermoord.”

Het duurde geloof ik tot 13.30 uur voordat het leger ons bereikte. En zelfs nadat ze ons hadden bereikt, moesten ze door de kibboets vechten, terroristen vermoorden en ervoor zorgen dat iedereen zoveel mogelijk veilig was. Ze ontdekten dat er mensen waren ontvoerd en verdwenen. Er waren mensen die in hun huizen waren vermoord.

Terwijl we naar het gemeenschapscentrum werden geëvacueerd, klonk er een sirene

Na de bevrijding ben ik momenteel in Eilat. Ik weet niet hoelang we hier blijven. Niemand weet hoelang dit gaat duren en niemand weet wanneer we thuis kunnen komen. Niemand weet wat we gaan aantreffen als we thuiskomen.

De barbaarsheid van deze monsters is onvoorstelbaar.
De wereld moet begrijpen waar we mee te maken hebben.
Dit zijn geen menselijke wezens.

Hamas zijn de nazi’s van 2023
Hamas is ISIS.

We hebben een zeer sterke gemeenschap, en ik hoop en bid dat we sterk genoeg zullen zijn om te kunnen herbouwen wat er in onze huizen herbouwd moet worden, want er zijn mensen die, als dit voorbij is, geen huizen meer hebben om naar terug te gaan.
Hun bezittingen zijn allemaal verbrand, allemaal vernietigd.Hun huizen zijn geraamtes, uitgebrande geraamtes.

Adèle R.