Orthodoxe Joden in de wijk Borough Park in Brooklyn
(Foto door Spencer Platt/Getty Images)

Nederlands + English

Afgaande op gegevens van het New York City Police Department is 94% van de gemelde geweldsincidenten tussen 2018 en 2022 gepleegd tegen orthodoxe Joden, voornamelijk in de wijken waar chassidische Joden wonen.

Door Jewish Journal

Zal ik beginnen met het goede nieuws? Oké.

Als je een seculiere Jood bent die geen religieuze symbolen, keppeltjes en kledij draagt, niet naar een synagoge loopt of met een Israëlische vlag zwaait, en niet in overwegend Joodse buurten in New York City of Londen woont, is de kans vrij groot dat je niet als statistiek eindigt in de escalatie van antisemitische haatmisdrijven. (Als je echter in Parijs of Stockholm woont en je bent joods, dan maakt het niet uit wat je draagt. Je kunt je kleden als een beroemde, zeer bekende zanger, en de onrustige menigte moslims die op zoek is naar iedereen die joods zou kunnen zijn, zal je vermomming waarschijnlijk doorzien).

Hier is het slechte nieuws: Het totale aantal antisemitische aanvallen is meer dan verdubbeld in New York City, waarbij Joden het beoogde doelwit zijn van 60% van alle haatmisdrijven. Dit geldt echter niet voor alle Joden in gelijke mate. Volgens een eindejaarsrapport van Americans Against Antisemitism, dat zich baseert op gegevens van het New York City Police Department, werd 94% van de gerapporteerde geweldsincidenten tussen 2018 en 2022 gepleegd tegen orthodoxe Joden, voornamelijk in de buurten waar chassidische Joden wonen.

Statistisch gezien kan een seculiere Jood als een rechtgeaarde Episcopaal door de meeste straten van de stad lopen.

Religieuze Joden hebben echter niet dezelfde luxe. Hun kleding is weliswaar bescheiden, maar ook gevaarlijk opvallend. De sidelocks, lange zwarte jassen, pruiken en hoofddoeken zijn verplicht. Hasidim leven in vrije samenlevingen, maar door de rafelige sociale structuur van dit moment zijn zij niet vrij om hun leven te leiden met enige veiligheidsgarantie.

Een verhaal van twee Joodse gemeenschappen: de overgrote meerderheid zit ingebed in de bevolking, terwijl de rest, meer vroom, slechts schietschijven zijn.

Maar hier is de meest alarmerende trend, misschien niet verrassend gezien de impliciete instructies van sociale media influencers zoals Kanye West en Kyrie Irving: 97% van de daders van deze aanvallen op Joden zijn jongeren van kleur, waarvan de overgrote meerderheid Afro-Amerikaans is.

De religieuze Joden in Londen doen het niet veel beter, hoewel de algemene niveaus van haatmisdrijven meer verspreid zijn binnen alle minderheidsgroepen. Maar de daders van die misdaden zijn toevallig moslims.

Tot zover de blanke suprematie.

Dit komt zeker als nieuws voor velen, inclusief de reguliere media, die geweld tegen Joden zelden of nooit nieuwswaardig vinden. Zij zijn slechts vergeten voetnoten in het grotere verhaal van stijgende criminaliteit. Het is immers politiek incorrect om gekleurde gemeenschappen in diskrediet te brengen. En aangezien het overgrote deel van de slachtoffers van deze aanvallen chassidische mensen zijn, die voor de meeste Amerikaanse Joden met vreemde rariteiten en culturele afzichtelijkheden zijn, lijkt niemand er aandacht aan te besteden en slaat absoluut niemand – het minst van alle Joden – alarm.

En het is niet alsof we niet gewaarschuwd zijn. Drie jaar geleden, vóór de pandemie, werden tijdens Chanoeka in Williamsburg, Crown Heights, Borough Park, en Monsey, New York, en Jersey City, New Jersey, Hasidische Joden vermoord, geslagen, hun tanden stukgeslagen en in gezichten geslagen, eieren naar hun kinderen gegooid, pruiken van hun hoofd gerukt, en een baksteen door het raam van een Hasidische meisjesschool gegooid. De meeste aanvallers waren zwart, en de verhalen zijn zwaar onderbelicht.

Zeker, er was een protestmars over de Brooklyn Bridge, maar die werd nauwelijks bezocht, en solidariteit van andere minderheidsgemeenschappen was er nauwelijks. Joden, als ze al marcheerden, marcheerden alleen.

Dat is geen verrassing. Als sublaag van het Amerikaanse Jodendom zijn de orthodoxen slechts een bijzaak – zelfs voor Joden, die niet geloven dat zij de hoeders zijn van deze specifieke groep broeders. Veel te velen beschouwen Hasidim als de ” Betreurenswaardigen” van de stam, de achtergebleven ongevaccineerden wier kinderen niet eens vaardig zijn in lezen en rekenen.

Als een onderlaag van het Amerikaanse Jodendom zijn de orthodoxen slechts bijzaak –
zelfs voor Joden, die niet geloven dat zij de hoeders zijn van deze specifieke groep broeders.

Deze onzichtbare Joden zijn, ironisch genoeg, gemakkelijke doelwitten van haat geworden. Zij hebben de pech dat ze zelfs te midden van al die eilandjes opvallen. Opgejaagd door Jodenhaters, en achtervolgd door de onverschilligheid van hun landgenoten.

Joodse leiders hebben hen ook in de steek gelaten, maar niet meer dan de algemene Joodse bevolking. Gekozen functionarissen en organisaties met een erfgoed zijn ook niet aanwezig geweest bij de beproevingen van het seculiere Jodendom. Het falen van Joods leiderschap is echter een oud verhaal. De georganiseerde Joods-Amerikaanse gemeenschap was in slaap gevallen tijdens de Holocaust, en nu zijn ze niet meer alert.

Het helpt niet dat religieuze Joden Republikeins stemmen en betrouwbare Trump-aanhangers waren. In de ogen van velen zijn hun shtetls (een dorpje of stadje) vergelijkbaar met rode staten. Omdat ze aan de verkeerde kant van de politieke en culturele scheidslijn staan, zijn er weinig mensen die zich verantwoordelijk voelen voor hun redding.

Dat is niet iets om trots op te zijn. De uitschakeling van de Hasidim (Geloofsrichting) is onbetamelijk voor Joden. En het is niet zo dat de gemeenschap geen capaciteit heeft om voor elkaar op te komen.

Het Sovjet Jodendom, bijvoorbeeld, drie miljoen die aan de verkeerde kant van het IJzeren Gordijn vielen, was ooit net zo mysterieus en vergeten als Amerikaanse Hasidim nu zijn. In 1966 noemde Elie Wiesel hen de “Joden van het zwijgen” – slachtoffers van de Koude Oorlog, pionnen op het vastgelopen schaakbord van de Realpolitik.

Maar een basisbeweging van Joodse studenten – de Student Struggle for Soviet Jewry – die net had geprotesteerd tegen rassenscheiding, besloot dat het tijd was om zich in te zetten voor de onverschrokken Joodse weigeraars van de Sovjet-Unie. Een andere groep, de Jewish Defense League, waarvan de leden honkbalknuppels en pijpbommen droegen, nam een meer militante houding aan door de vrijheid op te eisen van mede-Joden met wie ze weinig gemeen hadden.

Meer dan twee decennia lang, grotendeels zonder de hulp van reguliere Joodse organisaties, kregen de Russische Joden langzaam toestemming om te emigreren, totdat het IJzeren Gordijn zelf instortte.

Brutaal Joods leiderschap nam ook andere vormen aan. De ADL, bijvoorbeeld, stond ooit onverbloemd in de hoek van het Amerikaanse Jodendom en de staat Israël. Haar voormalige nationale directeur, Abe Foxman, verklaarde openlijk de oorlog aan Mel Gibson na zijn dronken antisemitische tirade. Tegenwoordig zal de ADL, als reactie op veel erger gedrag, eerst een cheque en een oppervlakkige verontschuldiging van Kyrie Irving aanvaarden. Gibson’s carrière is nooit hersteld.

En de Hasidische Joden die in hetzelfde stadsdeel wonen als het Barclays Center betalen misschien de prijs.

Thane Rosenbaum is schrijver, essayist, professor in de rechten en Distinguished University Professor aan de Touro University, waar hij het Forum on Life, Culture & Society leidt. Hij is juridisch analist voor CBS News Radio. Zijn meest recente boek is getiteld “Saving Free Speech … From Itself.”

 

********************************

 

Orthodox Jews in the Borough Park neighborhood of Brooklyn
(Photo by Spencer Platt/Getty Images)

ENGLISH

Relying upon data supplied by the New York City Police Department, 94% of the reported incidents of violence between 2018 and 2022 were committed against Orthodox Jews, primarily in the neighborhoods where Hasidic Jews live.

By Jewish Journal

Should I start with the good news? Okay.

If you are a secular Jew who does not wear religious symbols, skullcaps and attire, isn’t walking toward a synagogue or waving an Israeli flag, and does not live in predominately Jewish neighborhoods in either New York City or London, chances are pretty good that you won’t end up as a statistic in the escalation of antisemitic hate crimes. (If you live in Paris or Stockholm, however, and you’re Jewish, it doesn’t matter what you’re wearing. You can dress like Dua Lipa, and the restive mob of Muslims who are on the lookout for anyone who might be Jewish will probably see through your disguise.)

Here’s the bad news: The overall number of antisemitic assaults has more than doubled in New York City, with Jews serving as the intended targets of 60% of all hate crimes. It does not apply to all Jews equally, however. According to a year-end report prepared by Americans Against Antisemitism, relying upon data supplied by the New York City Police Department, 94% of the reported incidents of violence between 2018 and 2022 were committed against Orthodox Jews, primarily in the neighborhoods where Hasidic Jews live.

Statistically speaking, a secular Jew can walk most city streets like an upright Episcopalian.

Religious Jews do not have the same luxury, however. Their dress may be modest, but it is also dangerously conspicuous. The sidelocks, long black coats, wigs and headscarves are obligatory. Hasidim live in free societies, but due to the frayed social fabric of the moment, they are un-free to go about their lives with any assurances of safety.

A tale of two Jewish communities: the vast majority ensconced within the population, while the rest, more devout, are mere sitting ducks.

But here’s the most alarming trend, unsurprising perhaps given the implicit marching orders of social media influencers such as Kanye West and Kyrie Irving: 97% of the perpetrators of these assaults against Jews are young persons of color, the vast majority of whom are African-American.

The religious Jews of London do not fare much better, although the overall levels of hate crimes are more widely dispersed within all minority groups. But the perpetrators of those crimes happen to be Muslims.

So much for white supremacy.

This surely comes as news to many, including the mainstream media, which rarely if ever deems violence against Jews newsworthy. They are nothing but forgotten footnotes in the larger story of spiking crime. It is, after all, politically incorrect to cast aspersions on communities of color. And since the overwhelming number of victims of these attacks are Hasidic, who are odd curiosities and cultural eyesores to most American Jews, no one seems to be paying attention and absolutely no one—least of all Jews—is sounding the alarm.

And it’s not like we haven’t been warned. Three years ago, before the pandemic, during Hanukkah in Williamsburg, Crown Heights, Borough Park, and Monsey, New York, and Jersey City, New Jersey, Hasidic Jews were killed, beaten, had their teeth smashed and faces slapped, eggs thrown at their children, wigs ripped from their heads, and a brick hurled through the window of a Hasidic girls’ school. Most of the assailants were Black, and the stories were grossly underreported.

Sure, there was a protest march over the Brooklyn Bridge, but it was sparsely attended, and solidarity from other minority communities was almost nonexistent. Jews, if they marched at all, marched alone.

No surprise there. As a substrata of American Jewry, the Orthodox are mere afterthoughts—even to Jews, who do not believe they are the Keepers of this particular set of Brothers. Far too many regard Hasidim as the “Deplorables” of the tribe, the outlying unvaccinated whose children are not even proficient in reading and math.

As a substrata of American Jewry, the Orthodox are mere afterthoughts—even to Jews,
who do not believe they are the Keepers of this particular set of Brothers.

These invisible Jews, ironically, have become easy targets of hate. Theirs is the misfortune of sticking out even amid all that insularity. Hunted by Jew-haters, and haunted by the indifference of their landsman.

Jewish leaders have forsaken them, as well, but no more so than they have the general Jewish population. Elected officials and legacy organizations have been no-shows to the travails of secular Jewry, too. The failure of Jewish leadership is an old story, however. The organized Jewish-American community was fast asleep during the Holocaust, and they are no more alert today.

It doesn’t help that religious Jews tend to vote Republican, and were reliable Trump supporters. In the eyes of many, their shtetls are tantamount to Red States. Existing as they do on the wrong side of the political and cultural divide, there are few takers who feel responsible for their rescue.

That’s not something to be proud of. The out-casting of the Hasidim is unbecoming of Jews. And it’s not like the community has no capacity to stand up for each other.

Soviet Jewry, for instance, three million who fell on the wrong side of the Iron Curtain, was once as mysterious and forgotten as American Hasidim are today. In 1966, Elie Wiesel coined them as the “The Jews of Silence”—casualties of the Cold War, pawns on the stalemated chessboard of realpolitik.

But a grassroots movement of Jewish college students—the Student Struggle for Soviet Jewry—fresh from protesting against racial segregation, decided it was time to galvanize on behalf of the intrepid Jewish refuseniks of the Soviet Union. Yet another group, the Jewish Defense League, its members carrying baseball bats and pipe bombs, took a more militant approach in demanding the freedom of fellow Jews with whom they had very little in common.

For over two decades, largely without the assistance of mainstream Jewish organizations, Russia’s Jews slowly were allowed to emigrate until the Iron Curtain itself collapsed.

Brash Jewish leadership took other forms, too. The ADL, for instance, was once unapologetically in the corner of American Jewry and the State of Israel. Its former National Director, Abe Foxman, openly declared war against Mel Gibson after his drunken antisemitic rant. Nowadays, in response to far worse behavior, the ADL will, at first, accept a check and a perfunctory apology from Kyrie Irving. Gibson’s career never recovered. Irving, meanwhile, is back on the hardwood scoring buckets, despite his excuses holding no water.

And the Hasidic Jews who live in the same borough as the Barclays Center may be paying the price.

Thane Rosenbaum is a novelist, essayist, law professor and Distinguished University Professor at Touro University, where he directs the Forum on Life, Culture & Society. He is the legal analyst for CBS News Radio. His most recent book is titled “Saving Free Speech … From Itself.”