Credit: Bar K. (published on Maariv)

Verhalen van Overlevenden

GRENSGEMEENSCHAPPEN BIJ GAZA

In de vroege uren van zaterdag 7 oktober werd een spervuur van raketten afgevuurd vanuit de Gazastrook richting Israël, waardoor de invasie van Hamas-terroristen op Israëlisch grondgebied werd gemaskeerd. De zwaarbewapende terroristen namen hele Israëlische gemeenschappen rond de grens met Gaza over. Ze braken in in huizen en veilige kamers en vermoordden systematisch en lukraak baby’s, kinderen, vrouwen, mannen en ouderen. Ze schoten om te doden. Zij stichtten branden, zij staken mensen met messen, zij gooiden granaten, hakten mensen in stukken, verkrachtten vrouwen. Ze gijzelden honderden, waaronder jonge kinderen en overlevenden van de holocaust. Dit zijn de ooggetuigenverhalen van de overlevenden.

⚠ Waarschuwing: sommige van deze verhalen zijn extreem moeilijk en beschrijven oorlogsmisdaden met geweld, verkrachting en wreedheid.

Bron: october9.org – Het verhaal van Bar K.

Mijn hond Kai heeft me gered. Dankzij hem heb ik 27 uur in de veilige kamer overleefd. Elke keer dat terroristen het huis binnenkwamen om de deur naar de veilige kamer te openen, waarschuwde Kai me en hield ik de deurklink van binnenuit vast, zodat ze niet naar binnen konden.

Op vrijdagmiddag waren we op het 29e verjaardagsfeestje van wijlen Yuval Solomon, die een van de vermoorden was. ’s Avonds waren we met vrienden bij elkaar en vierden we de verjaardag verder in de wijk Dor Tza’ir [jongere generatie] in de kibboets, en ging toen laat naar bed. Op zaterdagochtend om 6.30 uur hoorde ik sirenes, die ‘rood alarm’ betekende. Ik sliep in de veilige kamer en de sirenes gingen ongeveer een half uur non-stop door. Ik ben gewend aan rode alarmsirenes en nadat ze klaar waren, bleef ik slapen. Om 9.15 uur maakte mijn hond Kai me wakker. Ik stond op, poetste mijn tanden en hoorde toen geschreeuw in het Arabisch.

“Er waren ongeveer 60 terroristen en een menigte mensen van ongeveer 14 tot 60 jaar die hadden ingebroken in de kibboets.”

Mijn huis ligt het dichtst bij de landbouwgebieden en het raam van mijn veilige kamer stond open. Ik keek naar buiten en zag motorfietsen en auto’s binnenkomen via de achterpoort van de kibboets. Er waren ongeveer 60 terroristen en een menigte mensen van ongeveer 14 tot 60 jaar die in de kibboets hadden ingebroken. Ze behoorden tot de tweede golf van terroristen die inbraken. Tijdens de eerste golf sliep ik en zij kwamen langs mijn huis. Er ging nog geen kwartier voorbij toen ze door de poorten van de kibboets stormden. Er is een klein bosje achter mijn huis, waar ze zich verzamelden om zich te organiseren. Er was iemand, waarschijnlijk hun commandant, die hen controleerde. Er waren 14-jarige jongens die munitie uit hun schooltassen haalden en uitdeelden. Ik dacht: ‘Waar is het leger om ze tegen te houden?’

“Er waren 14-jarige jongens die munitie uit hun schooltassen haalden en uitdeelden.”

We wisselden berichten uit op de kibboets Whatsapp-groepen, op de buurt- en tweedehandsgroepen, waar dingen worden verkocht en gekocht, en realiseerden ons dat de terroristen waren gekomen om de kibboets over te nemen. Korte tijd later schreeuwde hun commandant iets in het Arabisch en stormden ze [de terroristen] allemaal alle kanten op.

Terroristen kwamen mijn huis binnen. De veilige kamer was op slot, maar het raam stond open. Een van hen schreeuwde in het Hebreeuws, met een Arabisch accent: “Iedereen eruit!” Hij probeerde de deur van de veilige kamer te openen, maar dat lukte niet. Hij riep en probeerde het opnieuw, maar ik hield het handvat met al mijn kracht vast. Een van de terroristen vuurde 6 kogels af in de deur. Ze gingen door de deur slechts millimeters onder waar mijn hand de klink vasthield. De schoten maakten een gat in de deur en daardoor zag ik de terrorist. Mijn hond begon te janken; Hij moet geraakt zijn door granaatscherven. Ik zag een wond, maar die bloedde niet. De terrorist hoorde het gejank van de hond en moet gedacht hebben dat hij me had geraakt. Hij probeerde de deur weer te openen, en toen dat niet lukte, ging hij weg en ging naar andere huizen.

“Een van de terroristen vuurde 6 kogels af in de deur. Ze gingen door de deur slechts millimeters onder waar mijn hand de klink vasthield.”

Ik kon de deurklink niet de hele tijd vasthouden. Elke keer dat terroristen het huis binnenkwamen, waarschuwde de hond me, en zo realiseerde ik me dat ze het opnieuw zouden proberen, en hield ik de hendel vast. De hond heeft mijn leven gered. Er waren terroristen in het appartement. Ik rook de koffie die ze maakten in het Fingan [koffiezetapparaat in Turkse stijl] en hun sigaretten. Ik hoorde mijn kibboets buurman roepen: “Niet schieten! Ik heb geen wapen!” en toen staken ze zijn huis in brand. ’s Nachts wilde ik door het raam van de veilige kamer naar buiten om de hond water te brengen en hem mee te nemen voor een korte wandeling, maar er waren terroristen en ik bleef binnen.

“Ik hoorde mijn buurman roepen: “Niet schieten! Ik heb geen wapen!” en toen staken ze zijn huis in brand.”

[Op zondag] hoorde ik legertroepen aan de deur van mijn huis en schreeuwde dat de deur van mijn veilige kamer vastzat. Ik schreeuwde naar de soldaten: “Ik ben een burger! De deur staat open!” In het begin geloofden ze me niet. Na ongeveer 10 seconden, toen ze de hond door het open raam zagen, zeiden ze tegen me: “We halen je eruit.” Ze waren verbaasd dat ik het had overleefd. De redding uit dit gebied was vertraagd omdat er waarschuwingen waren voor groepen terroristen. Een terrorist probeerde in onze richting te schieten en werd uitgeschakeld door onze soldaten.

Later zag ik een afschrijving [op mijn creditcard] van ongeveer 6.000 sjekels voor online aankopen. De kosten omvatten registratie voor een school voor binnenhuisarchitectuur in Egypte en de aankoop van iets in San Francisco. Ik belde de creditcardmaatschappij en legde uit dat mijn creditcard naar Gaza meegenomen was, en ze annuleerden onmiddellijk de afschrijvingen. Ik zie geen reden om daarheen te gaan [Kfar Gaza]. De aanblik van de lijken, de verwoesting die ik zag, ze leken uit een Hollywood oorlogsfilm te komen, zo’n productie van een miljoen sjekels.

Met dank: Maariv