Lt. Co. (Res.) Itzik Grossman tijdens zijn militaire dienst en tegenwoordig

Op 71-jarige leeftijd aarzelden zowel Itzik Grossman als Itzik Mishael geen minuut en meldden zich op 7 oktober opnieuw aan bij de IDF; ‘Dit is wat er moet gebeuren, het geeft ons veel voldoening en trots’, zeggen ze

Door: Ynet News

Tot ongeveer twee jaar geleden deed luitenant-kolonel (Res.) Itzik Grossman, 71, nog steeds vrijwillig reservedienst. Echter, na de gebeurtenissen van 7 oktober trok luitenant-kolonel Grossman, een gevechtsnavigator die in de Jom Kippoer-oorlog van 1973 vocht met het 119e Squadron en ook deelnam aan de Eerste Libanonoorlog, zijn uniform opnieuw aan en meldde zich weer aan.

“Ik kreeg een telefoontje dat er vrijwilligers nodig waren en heb meteen meegedaan”, vertelt hij. “In oktober heb ik een opleiding tot hulpofficier bij de luchtmacht afgerond en sindsdien zit ik bij de reservisten. Wij, als hulpofficieren, bemiddelen tussen de luchtmacht en de grondtroepen die hulp nodig hebben, waarbij we de ondersteuning met gevechtsvliegtuigen voor hen coördineren of het uitvoeren van reddingsacties met helikopters. In deze oorlog biedt de Israëlische luchtmacht steun als nooit tevoren.’

Grossman had nooit gedacht dat hij zich op rijpe leeftijd weer als vrijwilliger voor het leger zou aanmelden en met veldomstandigheden te maken zou krijgen. “Omdat ik met nog eens honderd mensen in een tent woon en we douches gemeenschappelijk hebben, ben ik al vergeten hoe dat eruitziet. Maar dat is wat er nu moet gebeuren en ik ben blij dat ik de kans krijg om een ​​bijdrage te leveren”, zegt hij.

“Ik dien vooral met reservisten, jonger dan ik, uit alle lagen van de bevolking”, voegt hij eraan toe. “In de eerste maanden van de oorlog, toen we in het zuiden gestationeerd waren, benaderde een officier mij en zei: ‘Je weet niet wat het met ons doet om je hier te zien. Als we zien dat iemand van jouw leeftijd zich als vrijwilliger aanmeldt, begrijpen we wat we hier doen, en het motiveert ons. ”

“Men heeft mij al vaak bedankt”, zegt de 71-jarige reservist. “Mijn familie steunt en waardeert mijn vrijwilligerswerk enorm, en mijn kleinkinderen zijn erg trots op mij en steunen mij.”

Als onderdeel van het team van de Carmeli Brigade slaagde Grossman er in zijn huidige reservetaak ook persoonlijk iets af te sluiten. Zijn neef David Yeshayahu Grossman, die hij nooit heeft leren kennen, streed en sneuvelde tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog in Jenin.

Luitenant-kolonel (res.) Itzik Grossman. ( Foto: privéalbum )

“Ik ben opgegroeid met het horen van verhalen over hem; we hadden contact met de brigade en woonden herdenkingsevenementen bij, en nu gaat de brigade op dezelfde plek dienen als hij”, zei Grossman. “De mensen van de Carmeli Brigade, met wie ik vandaag strijd, zijn voor het merendeel afkomstig uit de Golanhoogte. Uitstekende individuen, stuk voor stuk. Ik eer hen voor hun vastberadenheid, toewijding aan de missie en hun bereidheid om door te gaan totdat deze is voltooid. .”

‘Ik heb altijd naar Israël verlangd’

Itzik Grossman is niet de enige zeventigjarige die voor dienst is opgeroepen: Itzik Mishael, 71, arriveerde vanuit Miami naar Israël om zich bij zijn reserve-eenheid aan te sluiten.

In 1966, toen Mishael 14 was, emigreerde zijn familie naar de Verenigde Staten. In 1973, toen de Jom Kipoeroorlog uitbrak, was Mishael een vierdejaars student bedrijfskunde. Zonder aarzeling liet hij alles achter en kwam naar Israël om dienst te nemen.

Itzik Misaël

“Ik arriveerde als een eenzame soldaat en ging rechtstreeks naar de basisopleiding in Rafah”, herinnert Mishael zich. “Van daaruit verhuisde ik naar de Julis-basis en werd later met de 500ste Brigade naar de Sinaï uitgezonden. Daar heb ik acht maanden aan de frontlinie gediend en daarna een cursus tot tankcommandant gevolgd.”

“Ik werd toegewezen aan het 71ste Bataljon van de 188e Brigade. Toen ik voor het bataljon werd geïnterviewd, was dat door Yoni Netanyahu (de overleden broer van premier Benjamin Netanyahu, die sneuvelde tijdens de Entebbe-aanval in 1976 en destijds de bataljonscommandant was) Ik heb daar negen maanden op de Golanhoogvlakte gediend. Het was toen een grote persoonlijke trots voor mij, naast een enorme voldoening om mijn land te dienen,’ voegt hij eraan toe.

Mishael is gescheiden, vader van twee kinderen en grootvader van vier kinderen. “Mijn hele familie woont in Miami”, zei hij. “Ik heb altijd naar Israël verlangd. Na 7 oktober, met alle onrust in de grenssteden van Gaza en het uitbreken van de oorlog, voelde ik een sterke behoefte om terug te keren naar mijn vaderland, dienst te nemen in mijn bataljon en op alle mogelijke manieren te helpen.

“Het was belangrijk voor mij om fysiek naar Israël te komen en als vrijwilliger mijn bataljon op de Golanhoogvlakte te assisteren, om in het veld te zijn met de soldaten. Gelukkig accepteerden ze mij, en daar doe ik allerlei logistiek werk. Het assisteren van de soldaten van mijn bataljon geeft mij grote voldoening en trots.

‘Nu ben ik van plan terug te keren voor een kort bezoek aan Miami, maar niet om mijn reservedienst te beëindigen. Ik kom snel terug om dienst te nemen, dat beloof ik. Zolang de oorlog in Israël voortduurt, zal ik blijven terugkomen om mijn kleine bijdrage te leveren. Tegelijkertijd heb ik beloofd dat ik, wanneer ik terugkeer naar Miami, donaties zal blijven inzamelen om essentiële uitrusting te kopen voor de soldaten van het bataljon. Zelfs als ik terugkeer naar mijn woonplaats in Miami, zal mijn hart hier blijven.”