Adam Jones/Wikimedia Commons under the Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic license.
Nederlands + English
Mijn liefde voor mijn Arabische buren doet op geen enkele manier afbreuk aan mijn zionisme. Het maakt het compleet.
Door: Jewish Journal – Nancy Jacobs
Op de ochtend van 7 oktober, voordat de volledige omvang van de gruwel werd begrepen, liep ik naar mijn plaatselijke Arabische supermarkt in Jaffa, Israël, waar ik woon. Terwijl ik liep, zag ik bange en betraande gezichten van Arabieren die ineengedoken zaten, naar het nieuws keken en praatten. Ik zag geen woede of protesten van mijn Arabische buren. Ik zag pijn en verdriet.
Ik ben een Jood, geboren in New York, en een Israëliër naar keuze. Ik ben politiek conservatief en verhuisde op 60-jarige leeftijd naar Israël, waarbij ik mijn huis, mijn vrienden, mijn taal en, zes maanden later, mijn man achterliet.
Ik werd begroet met het begin van COVID en na een slopend jaar vestigde ik me eindelijk in Jaffa. Jaffa is een gemengd Joods en Arabisch gebied, maar ik zou zeggen dat de bevolking voor ongeveer 60 tot 70 procent uit Arabieren bestaat. Het is een prachtige havenstad waar de architectuur nog steeds de Turkse bezetting en de Griekse invloed weerspiegelt. Ik woon vlak bij het strand en het is echt magisch.
Het is waar dat Jaffa een donkere geschiedenis heeft gehad: meer dan honderd jaar geleden, in 1921, waren er Arabische rellen tegen Joden, en velen kwamen om. Maar vandaag de dag is Jaffa een levend bewijs van wat mogelijk is.
Toen hier twee jaar geleden ‘problemen’ waren, werd het geweld niet veroorzaakt door de lokale bevolking. Sterker nog, op het moment dat de ingangen van de stad elke dag om 16.00 uur werden gesloten voor niet-ingezetenen, stopte het geweld plotseling. Niemand die in deze buurt woont, wil een auto van zijn eigen moeder in brand steken, of afval op de voordeur van zijn broer verbranden. Mijn Arabische buren zijn winkeleigenaren, artsen, monteurs en maatschappelijk werkers. Het zijn zowel moslims als christenen, en niemand steunt Hamas.
Laat mij daarom een vraag beantwoorden die mij keer op keer is gesteld: “Hoe gaat het met de Arabieren? Ben je niet bang om nu in Jaffa te leven, omringd door zoveel Arabieren?
Laat ik duidelijk zijn: in de buurt van Jaffa zijn we allemaal bang. Hier is het geen strijd van Arabieren tegen Jood, van licht tegen duisternis. Hier willen we allemaal dezelfde dingen, en we zien allemaal wat er op 7 oktober is gebeurd als een belemmering voor alle dingen waar we zo hard voor werken.
Dit is nog steeds Israël, en we zijn in oorlog. Ik ben niet naïef, en toen de pro-Hamas-bijeenkomst afgelopen weekend in de vroege ochtenduren plaatsvond, wist ik heel goed dat ik niet meer in Kansas was. Maar nogmaals: degenen die bij de betoging betrokken waren, waren niet de Arabieren uit deze buurt; ze kwamen van buiten onze gemeenschap om hier problemen te veroorzaken. Ze vertrokken en de missie was niet succesvol.
Ik laat mijn hond Margot, een grote Doberman, uit met pepperspray op zak (meestal om ons allebei te beschermen tegen agressieve zwerfhonden). Op de dag van de bijeenkomst toen twee Arabische mannen die duidelijk deel uitmaakten van de pro-Hamas-bijeenkomst vóór zonsopgang om 05.00 uur mij dreigend aankeken in de zeer rustige straat, liet Margot met ontblote tanden weten dat ze verstandige keuzes moesten maken. Maar ik ben niet bang omdat ik weet dat ik, een Joodse vrouw, veel Arabische vrienden in deze buurt heb.
Elke ochtend loop ik tijdens de oproep tot aanbidding langs de moskee voor mijn gebouw, en het is erg stil: er bidden niet veel mensen. Het gebied is niet erg religieus. Je denkt misschien: “Je bent gek om om 04.45 uur te gaan lopen!” Maar ik ben niet gek: ik ken mijn buurt en als ik schreeuw, zouden er binnen enkele seconden dertig Arabische buren zich storten op degene die mij durfde lastig te vallen.
Dit zijn de dingen die mijn vrienden verrassen als ze vragen hoe het nu met mij gaat, omringd door zoveel Arabieren.
Er heerst een droevige energie in Jaffa, geen gewelddadige. De afgelopen jaren heb ik zoveel geleerd over de Arabieren met wie ik samenleef: zeg geen nee tegen het aanbod van eten of koffie; het is een halsmisdaad, en bovendien is het het beste eten en de beste koffie die je ooit zult hebben. Ik kom uit New York. Weet ik veel?
Op de tweede dag van de oorlog pakte ik een auto vol voedsel en voorraden om naar een basis in het noorden te gaan, allemaal gedoneerd door Arabische winkels en winkeleigenaren – alles! Ik werd geknuffeld en gezegend door Allah.
Dit zijn verhalen van licht die verteld moeten worden, en misschien is het nu niet het juiste moment, maar ik heb een kind moeten begraven en ik weet wat verdriet is. Ik wil er niet nog een keer doorheen, anders ga ik dood. Op dit moment, nu er zoveel pijn en afschuw om ons heen plaatsvindt, wil ik aandacht besteden aan wat mij hoop geeft.
Op dit moment, nu er zoveel pijn en afschuw om ons heen plaatsvindt, wil ik aandacht besteden aan wat mij hoop geeft.
Gisteren zag ik een Arabische straatveger bij zonsopgang op de grond zitten om te bidden. De zon kwam boven hem op en de aanblik gaf me ongelooflijke hoop. Zeker, er was grote argwaan jegens mij toen ik hier kwam wonen, maar ik werd snel opgenomen in de gemeenschap en dit is een gebied met veel energie; niemand wil dat het vernietigd wordt.
In Jaffa ben ik als Jood thuis. Israël is ondubbelzinnig het Joodse thuisland, maar mijn Arabische buren zijn onze neven. Natuurlijk is niet iedereen vriendelijk, maar het is hier eerder uitzondering dan regel. Ik zal me nooit verontschuldigen omdat ik thuisgekomen ben, en nee, ik ben niet bang.
Mijn liefde voor mijn Arabische buren doet op geen enkele manier afbreuk aan mijn zionisme. Het maakt het compleet.
Nancy Jacobs is al meer dan 40 jaar een gerespecteerde commerciële vertegenwoordiger in animaties. Ze staat erom bekend dat ze bekroond talent naar bureaus en handelsmerken brengt, en dat ze je ook vertelt welke vitamines je moet nemen (zelfs als je er nooit om hebt gevraagd).
*****************************************
ENGLISH
Adam Jones/Wikimedia Commons under the Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic license.
My love for my Arab neighbors in no way diminishes my Zionism. It completes it.
By: Jewish Journal – Nancy Jacobs
On the morning of Oct 7th before the full extent of the horror was understood, I walked to my local Arab-owned grocery store in Jaffa, Israel, where I live. As I walked, I saw frightened and tear-stained faces of Arabs huddled together, watching the news and talking. I didn’t see anger or protests from my Arab neighbors. I saw pain and sadness.
I am a Jew and a New Yorker by birth, and an Israeli by choice. I am politically conservative, and I moved to Israel at age 60, leaving behind my home, my friends, my language and, six months later, my husband.
I was greeted with the beginning of COVID, and following a grueling year finally settled in Jaffa. Jaffa is a mixed Jewish and Arab area, but I would say the population is about 60 or 70 percent Arab. It is a beautiful port city where the architecture still reflects the Turkish occupation and the Greek influence. I live right off the beach, and it’s truly magical.
It’s true, Jaffa has had a dark history: More than one hundred years ago in 1921 there were Arab riots against Jews, and many died. But today Jaffa stands as a living testament as to what is possible.
When there was “trouble” here two years ago, the violence was not caused by locals. In fact, the moment the entrances to the city were closed at 4 p.m. every day to nonresidents, suddenly the violence stopped. No one who lives in this neighborhood wants to burn a car that belongs to their own mother, or burn garbage on their brother’s front door. My Arab neighbors are store owners, doctors, mechanics, social workers. They are both Muslims and Christians, and no one supports Hamas.
So let me answer a question I have been asked over and over again: “How are the Arabs? Aren’t you scared to live in Jaffa surrounded by so many Arabs right now?”
Let me be clear: In the neighborhood of Jaffa, we are all scared. Here, it is not a battle of Arab against Jew, light versus darkness. Here, we all want the same things, and we all see what happened on October 7 as an impediment to all of the things we work so hard for.
This is still Israel, and we are at war. I am not naïve, and when the pro-Hamas rally happened in the early morning hours this past weekend, I was well aware that I am not in Kansas anymore. But, again, those involved in the rally were not the Arabs of this neighborhood; they came from outside of our community to stir up trouble here. They left and the mission was unsuccessful.
I walk my dog Margot, a large Doberman, with pepper spray (mostly to protect both of us from aggressive stray dogs), and on the day of the rally when two Arab men who were clearly part of the pre-dawn pro-Hamas rally looked menacingly at me on the very quiet street at 5:00 a.m. , Margot with full teeth let them know they should make wise choices. But I’m not afraid because I know that I, a Jewish woman, have many Arab friends in this neighborhood.
I walk past the mosque in front of my building every morning during the call to worship, and it’s very quiet: not many people praying. The area is not terribly religious. You might think: “You’re crazy to walk at 4:45 a.m.!” But I am not crazy: I know my neighborhood and if I yelled there would be 30 Arab neighbors that would descend on whoever dared bother me in seconds.
These are the things that surprise my friends when they ask how I’m doing right now, surrounded by so many Arabs.
There is a sad energy in Jaffa, not a violent one. In the past few years I have learned so much about the Arabs that I live with: Don’t say no to food or coffee—it’s a capital offense, and besides, it is the best food and coffee you will ever have. I am from NYC. What do I know?
On the second day of the war I packed up a car full of food and supplies to go to a base in the north, all donated by Arab stores and store owners—all of it! I got hugged and blessed by Allah.
These are stories of light that need to be told, and maybe now is not the time, but I have a child in the ground, and I know grief. I do not want to get lost in it again or I will die. Right now, as so much pain and horror is unfolding around us, I want to pay attention to what gives me hope.
Right now, as so much pain and horror is unfolding around us, I want to pay attention to what gives me hope.
Yesterday, I saw one Arab street cleaner at dawn sitting on the ground to pray. The sun was rising over him and the sight gave me incredible hope. Sure, there was great suspicion toward me when I moved in but I was quickly accepted into the community and this is an area of great energy; no one wants it destroyed.
In Jaffa, as a Jew, I am home. Israel is unequivocally the Jewish homeland, but my Arab neighbors are our cousins. Of course, not everyone is kind, but it’s the exception here rather than the rule. I will never apologize for coming home, and no, I am not scared.
My love for my Arab neighbors in no way diminishes my Zionism. It completes it.
Nancy Jacobs has been a respected commercial animation agent for over 40 years. She is known for bringing award-winning talent to agencies and brands—as well as telling you what vitamins you need to take (even if you never asked).
