Een Energean Drijvend productie-opslag- en losschip in het Karish-veld | Bestandsfoto: Energean Plc/AFP
An Energean Floating production storage and offloading ship in the Karish field | File photo: Energean Plc/AFP

Nederlands + English

De opkomende deal is niet perfect, maar het alternatief – een gevaarlijke escalatie aan de noordgrens – zou veel erger zijn.

Door: Israel Hayom –  Yoav Limor

De opkomende maritieme overeenkomst met Libanon is goed nieuws. Zoals met de meeste deals is het niet perfect, maar het alternatief – een gevaarlijke escalatie aan de noordgrens – zou veel erger zijn.

Het heeft drie voordelen. Ten eerste omdat dit onderhandelingen zijn tussen Israël en Libanon, zij het indirect en bemiddeld door de Verenigde Staten. We mogen het belang niet onderschatten van een overeenkomst, ook al is die gedeeltelijk, met een vijandige staat in wiens hart een terreurorganisatie momenteel de grootste bedreiging vormt voor de Joodse staat. Het vermogen om gemeenschappelijke belangen te genereren en uit te voeren is van nature een kalmerend en beperkend element in een regio waar er geen gebrek is aan factoren die een oorlog zouden kunnen uitlokken.

Ten tweede is er het economische aspect. Libanon is een gebroken, failliet land op de rand van anarchie, en het geld dat het zou verdienen met gasboringen zou het helpen stabiliseren. De bewering dat de financiën zullen worden gebruikt voor het bouwen van raketten en projectielen is onzin. Hezbollah financiert zijn operaties niet met geld van de Libanese belastingbetalers, maar met dat van Iraanse belastingbetalers. Bovendien wil Hezbollah dat Libanon zich economisch stabiliseert omdat het voortdurend wordt beschuldigd van het tegenhouden van een dergelijk herstel (en terecht).

En het derde voordeel is energie. Israël zou onmiddellijk kunnen beginnen met het produceren van gas uit het Karish-veld in een tijd waarin de wereld honger heeft naar aardgas en de prijzen stijgen. Het zal dit doen zonder een fysieke bedreiging voor zijn installaties. Het Libanese platform, dat tegenover het Israëlische platform zal worden geplaatst, zal een beperkende factor zijn, aangezien beide landen zich zorgen zullen maken over het verlies van waardevolle maritieme activa. Libanon zal ook zijn energieafhankelijkheid van Iran kunnen verminderen en zijn banden met West-Europese landen kunnen versterken.

Het grootste nadeel van de deal is echter het mogelijke verlies van maritieme activa. Het is geen grens, omdat het betwiste gebied buiten het soevereine grondgebied van Israël ligt, maar in het gebied waar het ‘bijzondere rechten’ heeft.
Theoretisch gezien had Israël, als het had gewild, ook in grotere gebieden kunnen boren en daar ook gas (en geld) uit kunnen halen, maar dat zou een aanzienlijk risico op een escalatie met zich meebrengen (en het wordt in ieder geval financieel gecompenseerd door Libanon voor gas geproduceerd uit “Israëlisch” grondgebied). Met andere woorden, Israël heeft een tactische concessie gedaan voor een strategische winst van stabiliteit aan de noordgrens.

Ervan uitgaande dat de overeenkomst is ondertekend, moet Israël ervoor zorgen dat Hezbollah weet dat het niet zijn dreigementen waren die tot de resultaten hebben geleid. Er zijn verschillende twistpunten tussen Israël en Libanon aan de landgrens, waarvan de terreurgroep gebruik kan maken om vast te houden aan haar bedreigingen. Zijn secretaris-generaal, Hassan Nasrallah, klonk onlangs in zijn toespraak meer verzoenend dan ooit, maar hij zal niet aarzelen om terug te komen en Israël uit te dagen als hij zwakte van die kant bespeurt.

De opkomende deal is het hoogtepunt van onderhandelingen die teruggaan tot de dagen van Benjamin Netanyahu als premier en Yuval Stienitz als minister van Energie. Als zodanig is Netanyahu’s harde kritiek op het ontwerp op zijn zachtst gezegd raadselachtig.

Zoals hierboven vermeld, gaat het niet om het opgeven van soeverein grondgebied. En de bewering dat Hezbollah het geld voor zichzelf zal gebruiken, is belachelijk, afkomstig uit de mond van iemand tijdens wiens ambtstermijn de terreurgroep duizenden raketten, projectielen en andere geavanceerde militaire uitrusting heeft gekregen. En last but not least, de overeenkomst zou zorgen voor stabiliteit aan de noordgrens, een duidelijk Israëlisch belang dat Netanyahu – als hij aan de macht zou zijn – boven alles stelt.

Maar het ergste van alles is de verklaring dat als de Likud aan de macht komt, hij niet gebonden zal zijn aan de overeenkomst. In het democratische Israël is er geen continuïteit van de regering die ervoor zou zorgen dat elke regering gebonden is aan de afspraken die zijn voorganger heeft gemaakt.

Netanyahu weet dit heel goed en zal deze overeenkomst niet opzeggen, net zoals hij de Oslo-akkoorden niet heeft opgezegd. Zijn uitspraken hierover zijn niet alleen schandalig, maar vooral gevaarlijk: het annuleren van de deal zou een veel groter potentieel voor escalatie, en mogelijk zelfs oorlog, aan de noordgrens betekenen. Het valt te betwijfelen of dit het nieuws is dat het Israëlische publiek graag wil horen.

 

ENGLISH

The emerging deal is not perfect, but the alternative – a dangerous escalation on the northern border – would be much worse.

By: Israel Hayom –  Yoav Limor

The emerging maritime agreement with Lebanon is good news. As it is with most deals, it is not perfect, but the alternative – a dangerous escalation on the northern border – would be much worse.

It has three benefits. Firstly, because these are negotiations between Israel and Lebanon, albeit indirect and mediated by the United States. We should not underestimate the importance of an agreement, even if partial, with an enemy state at the heart of which is a terror organization currently posing the greatest threat to the Jewish state. The ability to generate and implement common interests is in its nature a calming and restraining element in a region where there is no shortage of factors that could spark a war.

Secondly, there is the economic aspect. Lebanon is a broken, insolvent country on the verge of anarchy, and the money it would gain from gas drilling would help it stabilize. The claim that the finances will be used for missile and rocket building is nonsense. Hezbollah does not finance its operations with Lebanese taxpayers’ money, but rather with that of Iranian taxpayers. Besides, Hezbollah wants Lebanon to stabilize economically because it is continuously being accused of preventing such a recovery (and rightly so).

And the third benefit is energy. Israel could start producing gas from the Karish field immediately, and at a time when the world is hungry for natural gas and prices are increasing. It will do so without a physical threat to its rigs. The Lebanese rig, which will be placed opposite the Israeli one, will be a restraining factor as both countries will worry about losing valuable maritime assets. Lebanon will also get to reduce its energy dependence on Iran, and strengthen its ties with Western European countries.

However, the main disadvantage of the deal is the possible loss of maritime assets. It is not a border, because the territory in dispute is outside the sovereign territory of Israel, but in the territory where it has “special rights.”
Theoretically, had Israel wanted to, it could have also drilled in more extensive areas and extracted gas (and money) from them as well, but that would be a considerable risk for an escalation (and in any case, it will be financially compensated by Lebanon for gas produced from “Israeli” territory). In other words, Israel has made a tactical concession for a strategic gain of stability on the northern border.

Assuming the agreement is signed, Israel must make sure to let Hezbollah know that it wasn’t its threats that brought about the results. There are several points of contention between Israel and Lebanon on the land border, which the terror group may exploit to keep its threats in the air. Its secretary general, Hassan Nasrallah, sounded more conciliatory than ever in his speech the other day, but he will not hesitate to come back and challenge Israel if he senses weakness on its part.

The emerging deal is the culmination of negotiations going back to the days of Benjamin Netanyahu as prime minister and Yuval Stienitz as energy minister. As such, Netanyahu’s harsh criticism of the draft is puzzling, to say the least.

As mentioned above, it is not a matter of giving up sovereign territory. And the claim that Hezbollah will use the money for itself is ridiculous coming from the mouth of someone during whose tenure the terror group gained thousands of missiles, rockets, and other advanced military equipment. And last but not least, the agreement would ensure stability on the northern border, a distinct Israeli interest that Netanyahu – when it power – put above all.

But worst of all is the statement that should the Likud come to power, it will not be bound by the agreement. In democratic Israel, there is no governmental continuity that would ensure that each government is bound by the agreements reached by its predecessor.

Netanyahu knows this very well, and will not cancel this agreement, just as he did not cancel the Oslo Accords. His statements on the subject are not only outrageous, but above all dangerous: canceling the deal would mean much greater potential for escalation, and possibly even war, on the northern border. It is doubtful whether this is the news that the Israeli public longs to hear.