Een raket afgevuurd vanuit de Gazastrook raakte en beschadigde de Zuid-Israëlische stad Ashkelon als onderdeel van een meervoudige aanval op 7 oktober 2023. Foto door Erik Marmor/Flash90
A rocket fired from the Gaza Strip hit and damaged the southern Israeli city of Ashkelon as part of a multi-pronged attack Oct. 7, 2023. Photo by Erik Marmor/Flash90.
Nederlands + English
De reacties op de barbaarsheid van Hamas moet bestaan uit: eenheid onder het Joodse volk, een einde aan de vooringenomen berichtgeving in de media over het Palestijnse terrorisme en een weigering om deze moordenaars te laten profiteren van hun misdaden.
Bron: JNS
De zaterdagochtendaanval van Hamas op Israël was meer dan alleen een schokkende demonstratie van barbaarsheid. Het aantal Israëlische doden en gewonden – om nog maar te zwijgen van degenen die door deze moordenaars zijn ontvoerd en naar de Gazastrook zijn gebracht – is misselijkmakend. En het zou beschaafde mensen overal ter wereld moeten alarmeren en woedend moeten maken.
De volledige omvang van de verschrikkingen aan de zuidgrens, gekoppeld aan een spervuur van duizenden raketten afgevuurd op Israëlische dorpen en steden, moet nog worden vastgesteld. Ook kunnen we er niet zeker van zijn wat er zal volgen na de eerste dag van wat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu terecht heeft gekarakteriseerd als een ‘oorlog’, en of deze zich zal uitbreiden naar Iran en zijn terroristische hulporganisatie Hezbollah in Libanon.
Maar we weten dit wel: het is een gebeurtenis die het Midden-Oosten verandert. Alle regels die de manier hebben bepaald waarop Jeruzalem omgaat met zijn terroristische vijanden en hun bolwerk in Gaza sinds 2006 moeten nu overboord worden gegooid. Toen viel de Gazastrook onder Hamas-controle en de Israëlische regering en het leger hebben sindsdien altijd geprobeerd het conflict te beperken.
Bovenal moet het een einde maken aan de politiek en diplomatie zoals gebruikelijk in Israël, de diaspora en het Westen.
Welke strategieën en tactieken de Joodse staat ook hanteert bij haar pogingen om de controle over haar grens te herbevestigen, de gegijzelden te redden en degenen die verantwoordelijk zijn voor deze misdaden te straffen, er moeten enkele basisprincipes de reactie op deze gebeurtenissen bepalen.
De eerste is dat het Joodse volk en degenen die om Israël geven zich moeten verenigen. Na een jaar van politieke verdeeldheid en een cultuuroorlog die de Israëlische samenleving dreigt te verscheuren en haar economie en veiligheid dreigt te ondermijnen, moeten deze argumenten ophouden, daar en elders. De omvang van deze crisis is vergelijkbaar met die van Israëls oorlogen in 1948, 1967 en 1973, en dat geldt ook voor de reactie van degenen die beweren Israëls vrienden en aanhangers te zijn.
Het is moeilijk voor te stellen dat de huidige politiek gebroken, sterker dan ooit geassimileerde Joodse gemeenschap in de Verenigde Staten, samen zou komen zoals ze dat in die tijd deed. Zij zijn veel meer vervreemd van Israël dan ze ooit waren. Maar niettemin is dat het model dat de Joodse wereld en sympathiserende niet-Joden moeten volgen. Het moet voor de wereld duidelijk zijn dat wanneer Israël wordt aangevallen en Joden worden vermoord, het onbetwist moet zijn dat fatsoenlijke mensen overal ter wereld solidair moeten zijn met het Joodse volk.
Ten tweede mag er geen tolerantie of acceptatie zijn van de gebruikelijke verhalen en bevooroordeelde berichtgeving in de media over het conflict, die zich meer richten op de reacties van Israël dan op het Palestijnse terrorisme zelf, en die vaak proberen de gerechtvaardigde zelfverdedigingsmaatregelen van de Joodse staat te demoniseren.
Degenen die proberen Israël van de kaart te vegen – hetzij door terrorisme of door politieke middelen – zijn betrokken bij een mondiale aanval op het Joodse volk. De opkomende golf van antisemitisme die de afgelopen jaren over de wereld raast, wordt voor een groot deel aangedreven door antizionistische propaganda. Alles dat probeert de doelstellingen van de terroristen, namelijk de vernietiging van Israël, te legitimeren, moet terecht niet alleen als haatdragend worden bestempeld, maar ook als een vorm van antisemitisme die niet mag worden genormaliseerd of mag worden vertegenwoordigd als onderdeel van de reguliere opinie in het Westen.
Als Hamas zich zou bekommeren om de veiligheid van de Palestijnse Arabieren die wegkwijnen onder hun tirannieke islamitische heerschappij in Gaza, zouden ze deze oorlog niet zijn begonnen. Ze zullen ongetwijfeld de mensen onder hun heerschappij als menselijk schild blijven gebruiken. Dat is een tragedie, maar zorg over het lijden van de Palestijnen veroorzaakt door hun eigen Hamas mogen niet de reacties kleuren op de pogingen om Israëlische gijzelaars te redden en de terroristen en hun militaire infrastructuur uit te schakelen.
De beschaafde wereld moet de tegenaanval van Israël volledig steunen. Elk gesprek over proportionaliteit of de noodzaak van terughoudendheid van de kant van Israël bij het omgaan met deze aanval op zijn burgers moet worden afgewezen.
Dergelijk bloedig terrorisme is geen natuurlijke reactie op Palestijnse frustratie of een poging – zoals Hamas ten onrechte beweert – om te voorkomen dat schade wordt toegebracht aan de moskeeën op de Tempelberg in Jeruzalem.
Wanneer Hamas spreekt over het beëindigen van de ‘bezetting’, spreekt het niet over het terugdringen van Israël naar de wapenstilstandslijnen van 1967 of over klachten met betrekking tot Joden die in het hart van hun thuisland in Judea en Samaria of Jeruzalem wonen. Wat Hamas en andere Palestijnse groeperingen betreft, verwijst ‘bezetting’ naar het bestaan van Israël binnen welke grenzen dan ook. Hun doel is niet vrijheid voor hun volk; als dat was wat ze wilden, zouden zowel de islamisten als hun zogenaamd meer ‘gematigde’ tegenstanders elk van de vredesaanbiedingen hebben aanvaard die hen in het verleden werden aangeboden. Wat ze willen doen is Joden vermoorden en de Joodse staat elimineren.
Helaas maken dergelijke gevoelens ook deel uit van het reguliere Palestijnse politieke denken en de cultuur. De beschamende scènes waarin Palestijnen het terrorisme vieren en jubelen over de dode lichamen van vermoorde Joden of gijzelaars mogen niet alleen niet worden vergeten; er moeten conclusies worden getrokken over wat dit betekent in termen van de toekomst van het conflict en wat de doelstellingen van de diplomatie zouden moeten zijn.
Elke berichtgeving over deze oorlog die dat niet duidelijk maakt, is niet alleen bevooroordeeld jegens Israël, maar vormt een adoptie van terroristische gespreksonderwerpen die hun onrechtmatige aandrang legitimeren om hun eeuwenoude oorlog tegen het zionisme voort te zetten. Die oorlog is onlosmakelijk verbonden geraakt met de Palestijnse nationale identiteit.
Ten derde mogen Hamas en zijn bondgenoten geen politiek of diplomatiek voordeel uit hun misdaden halen.
De huidige noodzaak voor het Amerikaanse buitenlandse beleid en dat van andere landen moet zijn ervoor te zorgen dat deze niet-uitgelokte en weerzinwekkende tragedie niet wordt uitgebuit door de krachten die deze oorlog hebben gelanceerd.
Elke discussie in de huidige context van verdubbelde inspanningen om een tweestatenoplossing voor het conflict nieuw leven in te blazen, die de Palestijnen de afgelopen decennia herhaaldelijk hebben verworpen, moet eindigen. Integendeel, het bestaan van de door terroristen geleide onafhankelijke Palestijnse staat in Gaza, behalve in naam, is het bewijs dat een dergelijk plan een garantie is voor meer lijden en bloedvergieten.
Hamas – ongetwijfeld handelend met medeweten en steun van Iran – probeert de steeds groter wordende vredescirkel waarin Arabische staten de genormaliseerde betrekkingen met Israël hebben omarmd, te laten ontsporen. Deze oorlog is duidelijk, althans gedeeltelijk, een reactie op pogingen om de Palestijnen te betrekken bij de onderhandelingen tussen Saoedi-Arabië en Israël. De groeiende alliantie van de Joodse staat met het woestijnkoninkrijk is het resultaat van rationele beoordelingen van de nationale belangen van beide landen in het Midden-Oosten en hun wederzijdse angst over Teherans zoektocht naar regionale hegemonie én een kernwapen. Deze oorlog herinnert ons eraan dat het de Palestijnen niet langer mag worden toegestaan de Arabische landen gegijzeld te houden door hun onverzoenlijke weigering om de legitimiteit van een Joodse staat te aanvaarden.
Er zal de komende dagen en weken voldoende tijd zijn om volledig te beoordelen hoeveel verantwoordelijkheid voor deze tragedie dragen, zij die hebben geprobeerd zowel de Palestijnse terreurorganisaties als Iran te sussen. Hetzelfde geldt voor het toewijzen van de schuld aan wat alleen maar een catastrofale mislukking van de kant van het Israëlische veiligheid establishment kan worden genoemd.
Maar voorlopig moet de prioriteit zijn ervoor te zorgen dat de grenzen van Israël worden beschermd, de veiligheid van het volk wordt gegarandeerd en dat degenen die verantwoordelijk zijn voor deze criminele daden zwaar worden gestraft en niet langer ongestraft aanvallen op de Joodse staat kunnen lanceren. Elke andere reactie van individuen, organisaties en hun leiders, politici of regeringen is onaanvaardbaar.
Moge God waken over het volk Israël en degenen die belast zijn met hun verdediging. Mogen hun inspanningen zegevieren. En mogen de hatelijke vijanden van de Joodse staat duidelijk worden gemaakt dat hun misdaden en slechte bedoelingen niet langer door de beschaafde wereld zullen worden getolereerd.
***************************************
Een raket afgevuurd vanuit de Gazastrook raakte en beschadigde de Zuid-Israëlische stad Ashkelon als onderdeel van een meervoudige aanval op 7 oktober 2023. Foto door Yossi Zamir/Flash90.
A rocket fired from the Gaza Strip hit and damaged the southern Israeli city of Ashkelon as part of a multi-pronged attack on Oct. 7, 2023. Photo by Yossi Zamir/Flash90.
************************************************
ENGLISH
The responses to Hamas barbarism must include Jewish unity, an end to biased media coverage of Palestinian terrorism and a refusal to let these murderers profit from their crimes.
By: JNS
Hamas’s Saturday morning assault on Israel was more than just shocking demonstration of barbarism. The toll of Israeli dead and wounded—not to mention those kidnapped and taken into the Gaza Strip by these murderers—is sickening. And it should alarm and enrage civilized people everywhere.
The full extent of the horror on the southern border, coupled with a barrage of thousands of rockets and missiles fired at Israeli villages, towns and cities, is yet to be determined. Nor can we be sure what will follow after the first day of what Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu has rightly characterized as a “war,” and whether it will spread to include Iran and its Hezbollah terrorist auxiliaries in Lebanon.
But we do know this: It is an event that changes the Middle East. All the rules that have governed the way Jerusalem deals with its terrorist foes and their Gaza stronghold since it fell under Hamas control in 2006—in which the Israeli government and military have always sought to limit the conflict—must now be thrown out.
Above all, it must be an end to politics and diplomacy as usual in Israel, the Diaspora and the West.
Whatever strategies and tactics that the Jewish state adopts as it seeks to reassert control over its border, rescue those held hostage and punish those responsible for these crimes, some basic principles must govern the response to these events.
The first is that the Jewish people and those who care about Israel must unite. After a year of political division and a culture war that threaten to tear Israeli society asunder and undermine its economy and security, those arguments must cease, there and elsewhere. The magnitude of this crisis is comparable to that of Israel’s wars in 1948, 1967 and 1973, and so must be the response of those who claim to be Israel’s friends and supporters.
It may be difficult to imagine the current politically fractured, more heavily assimilated Jewish community of the United States, that is far more alienated from Israel than it once was, coming together as it did during those days. But nevertheless, that is the model that the Jewish world and sympathetic non-Jews must follow. It must be clear to the world that when Israel is under attack and Jews are being murdered, the solidarity of the Jewish people and decent people everywhere with Israel must be unquestioned.
Second, there must be no tolerance or acceptance of the usual narratives and biased media coverage of the conflict, that focus more on Israel’s responses than on Palestinian terrorism itself, and which often seek to demonize the Jewish state’s justified measures of self-defense.
Those who seek to wipe Israel off the map—whether by terrorism or political means—are engaging in a global attack on the Jewish people. The rising tide of antisemitism that is sweeping across the world in recent years is driven in large part by anti-Zionist propaganda. Anything that seeks to legitimize the goals of the terrorists to destroy Israel must be rightly labeled not just as hateful but as a form of antisemitism that must not be normalized or allowed to be represented as part of mainstream opinion in the West.
If Hamas cared about the safety of the Palestinian Arabs languishing under their tyrannical Islamist rule in Gaza, they would not have started this war. They will, no doubt, continue to use the people under their control as human shields. That is a tragedy, but worries about the suffering of Palestinians caused by Hamas’s actions cannot be allowed to color the responses to efforts to save Israeli hostages and take out the terrorists and their military infrastructure.
The civilized world must fully support Israel’s counterattack. Any talk of proportionality or the need for restraint on the part of Israel as it copes with this assault on its citizens should be rejected.
Such bloody terrorism is not a natural response to Palestinian frustration or an effort—as Hamas falsely asserts—to prevent harm from being done to the mosques on Jerusalem’s Temple Mount.
When Hamas talks about ending the “occupation,” it is not speaking about pushing Israel back to the 1967 armistice lines or complaints about Jews living in the heart of their homeland in Judea and Samaria or Jerusalem. As far as Hamas and other Palestinian groups are concerned, “occupation” refers to the existence of Israel within any boundaries. Their goal is not freedom for their people; if that was what they wanted, the Islamists as well as their supposedly more “moderate” opponents would have accepted any one of the compromise peace offers extended to them in the past. What they want to do is to kill Jews and eliminate the Jewish state.
Sadly, such sentiments are also part of mainstream Palestinian political thought and culture. The shameful scenes in which Palestinians have been shown celebrating terrorism and exulting over the dead bodies of murdered Jews or hostages must not only not be forgotten; conclusions should be drawn about what this means in terms of the future of the conflict and what the goals of diplomacy should be.
Any reporting about this war that doesn’t make that clear isn’t merely biased against Israel, but constitutes an adoption of terrorist talking points that legitimize their wrongful insistence on continuing their century-old war on Zionism that has become inextricably tied up with Palestinian national identity.
Third, Hamas and its allies must gain no political or diplomatic benefit from their crimes.
The current imperative for American foreign policy and that of other nations must be to ensure that this unprovoked and appalling tragedy must not be exploited by the forces that have launched this war.
Any discussion in the current context of redoubled efforts to resurrect a two-state solution to the conflict, that Palestinians have repeatedly rejected over the past decades, must end. On the contrary, the existence of the terrorist-run independent Palestinian state in all but name in Gaza is proof that such a plan is a guarantee of more suffering and bloodshed.
Hamas—no doubt acting with the knowledge and support of Iran—seeks to derail the widening circle of peace in which Arab states have embraced normalized relations with Israel. This war is clearly, at least in part, a response to efforts to involve the Palestinians in negotiations between Saudi Arabia and Israel. The Jewish state’s burgeoning alliance with the desert kingdom is the result of rational assessments of the national interests of both Middle Eastern countries and their mutual fears about Tehran’s quest for regional hegemony and a nuclear weapon. This war is a reminder that the Palestinians must no longer be allowed to hold Arab nations hostage to their intransigent refusal to accept the legitimacy of a Jewish state.
There will be time enough in the days and weeks ahead to fully assess how much responsibility those who have sought to appease both the Palestinian terror organizations and Iran must bear for this tragedy. The same is true with respect to assigning blame for what can only be termed a catastrophic failure on the part of Israel’s security establishment.
But for now, the priority must be to ensure that Israel’s borders are protected, its people’s safety ensured, and that those responsible for these criminal acts are severely punished and no longer able to launch attacks on the Jewish state with impunity. Any other response from individuals, organizations and their leaders, politicians or governments is unacceptable.
May God watch over the people of Israel and those tasked with their defense. May their efforts be victorious. And may the hateful enemies of the Jewish state be made to understand that their crimes and evil intentions will no longer be tolerated by the civilized world.