Foto: Defensieminister Yoav Gallant spreekt met verslaggevers op de Kirya-basis in Tel Aviv, 26 oktober 2023. Foto door Avshalom Sassoni/Flash90.

De minister van Defensie, de generaals, de politieke leiders van links, de militaire aanklagers en de relschoppers op straat spelen allemaal de rollen die de Hamas-leider hen heeft toegewezen. Het hele binnenlandse debat vindt plaats terwijl Hamas niet eens deelneemt aan de onderhandelingen. 

Bron: JNS

Op 7 oktober ontvoerden Hamas-terroristen Hersh Goldberg-Polin, 23, Carmel Gat, 39, Eden Yerushalmi, 24, Almog Sarusi, 26, Alex Lobanov, 32, en Ori Danino, 25, van het Supernova Music Festival en hun huizen langs de grens met Gaza, samen met 250 andere onschuldige mensen, en hielden hen vast als gegijzelden.

Zoals we weten van gegijzelden die sindsdien levend zijn gered, martelt Hamas de Israëlische gevangenen als vanzelfsprekend. Ze worden verkracht. Ze worden geslagen. Ze worden uitgehongerd. En ze worden vernederd en psychologisch gemarteld, dag in dag uit.

En velen van hen zijn ook geëxecuteerd.

Hamas executeerde Hersh, Carmel, Eden, Almog, Alex en Ori, blijkbaar vrij recent. En de IDF bracht hun lichamen zaterdagavond naar huis.

In plaats van te reageren op het hartverscheurende nieuws met veroordelingen van Hamas en de eis dat Israël moet vechten tot de overwinning, en in plaats van op te roepen dat Israël een gelijk of groter aantal Hamas-terroristen moet executeren die deelnamen aan de wreedheden van 7 oktober en die momenteel in Israëlische gevangenissen zitten, hebben de Israëlische oppositieleiders in de Knesset zich aangesloten bij de anarchistische groeperingen door premier Benjamin Netanyahu de schuld te geven van de moord op de zes door Hamas.

Benny Gantz, Yair Lapid, Yair Golan en hun handlangers hebben zich aangesloten bij de linkse groeperingen die sinds 2019 massale rellen, politiek geweld en algemene chaos veroorzaken in een poging Netanyahu van de macht te verdrijven. Ze hebben de Israëliërs opgeroepen om de straat op te gaan als reactie op de executies en de regering met geweld ten val te brengen.

Het gedrag van figuren als Lapid, Gantz, Golan, 90% van de Israëlische media en de rest van de vertegenwoordigers van links, roept de vraag op: zijn ze gek geworden?

Hamas nam de gegijzelden op 7 oktober omdat haar berekenende leider Yahya Sinwar de gegijzelden terecht identificeerde als de zachte onderbuik van Israël. In 1985 bevrijdde Israël 1.150 terroristen uit Israëlische gevangenissen in ruil voor drie Israëlische gegijzelden die in Syrië werden vastgehouden door Ahmed Jibrils Volksfront voor de Bevrijding van Palestina-Generaal Commando. Onder degenen die werden vrijgelaten was Ahmed Yassin, die Hamas tweeënhalf jaar later oprichtte.

Yassin en zijn medeterroristen die door de deal werden vrijgelaten, gebruikten hun vrijheid om terrorisme te transformeren van een tactische overlast tot een strategische bedreiging voor het bestaan ​​van Israël. Dit leidde tot golven van terreurcampagnes in de daaropvolgende twee decennia.

De Jibril-deal leerde Israëls vijanden dat Israëlische gegijzelden hun troefkaart zijn. 7 oktober werd geboren in oktober 2011, toen Israël 1.027 terroristen, waaronder Sinwar, vrijliet voor IDF Sgt. Gilad Shalit, die sinds juni 2006 door Hamas-terroristen gegijzeld werd.

Sinwars oorlogsstrategie is sinds het begin van de oorlog hetzelfde gebleven: internationale druk en binnenlandse politieke onrust gebruiken om Israël te dwingen te capituleren voor zijn eisen. Als hij en Hamas kunnen overleven, wint Hamas. Uiteraard zijn de gegijzelden een belangrijk middel om zijn doel te bereiken. Om te begrijpen hoe hij ze gebruikt, bekijk de gegijzeldenvideo’s.

Bevrijde gegijzelden getuigen dat ze tijdens hun gevangenschap bij Hamas constant werden gefilmd. Ze werden gedwongen om de teksten te zeggen die Hamas-propagandisten hen vertelden, keer op keer.

Waarom heeft Sinwar, gezien de schijnbaar eindeloze hoeveelheid gijzelingsvideo’s van Hamas, er zo weinig vrijgegeven?

Het antwoord is natuurlijk dat Sinwar ze als een instrument ziet. De teksten van bijna elke video zijn bijna identiek. De gegijzelden geven Netanyahu de schuld van hun lijden en eisen dat de regering toegeeft aan de eisen van Hamas, anders zal Hamas hen doden.

Alle agentschappen zijn gericht op Israël. Hamas reageert alleen op de acties van de regering. Of de gegijzelden leven of sterven, is de beslissing van Israël, niet die van Hamas. Met andere woorden, het enige doel van de video’s is om de regering te destabiliseren door het publiek te laten geloven dat het de regering is, en niet Hamas, die de gegijzelden feitelijk gevangenhoudt.

Dit brengt ons bij de recente executie van de zes. Blijkbaar zagen hun ontvoerders dat IDF-eenheden hun positie naderden. Ze hadden de gegijzelden kunnen grijpen en ergens anders heen kunnen vluchten. Maar ze executeerden ze. Waarom?

Denk aan recente gebeurtenissen.

De afgelopen maanden heeft Netanyahu, in reactie op de gezamenlijke vraag van links en de regering-Biden-Harris, Israëlische onderhandelaars voor gegijzelden naar Qatar en Egypte gestuurd om te proberen een deal te sluiten met Hamas over de vrijlating van ongeveer 20 van de 101 gegijzelden – dood en levend – die Hamas in Gaza vasthoudt.

Israël heeft in principe twee uiterst problematische deals geaccepteerd die president Joe Biden presenteerde, de eerste in mei en de tweede vorige maand. De aanbiedingen vereisen dat Israël honderden Hamas-terroristen, waaronder moordenaars, vrijlaat in ruil voor ongeveer 20 gegijzelden. Ze vereisen ook dat Israël een staakt-het-vuren van ten minste zes weken accepteert en de meeste van zijn troepen uit Gaza terugtrekt. De deals omvatten verschillende fasen.

Israëls standpunt is dat het na de eerste fase vrij zal zijn om militaire operaties te hervatten. Hoewel de regering Biden-Harris lippendienst heeft bewezen aan deze eis, is het duidelijk dat het de deal ziet als een middel om een ​​permanent staakt-het-vuren te bereiken. En naarmate de dagen tot de presidentsverkiezingen op 5 november verstrijken, zal de regering alle invloed die de VS op Israël heeft gebruiken om Israël te dwingen de vijandelijkheden niet te hervatten. Met andere woorden, ongeacht wat de tekst van de deal zegt, betekent akkoord gaan met Fase 1 akkoord gaan met een einde aan de oorlog met Hamas intact, dat wil zeggen met de overwinning van Hamas.

Terwijl Israëls positie is veranderd naarmate het meer biedt in de loop van de gesprekken, is Hamas’ positie constant gebleven. Het eist een totale stopzetting van Israëls militaire campagne tegen Hamas en de totale terugtrekking van alle IDF-eenheden uit heel Gaza, inclusief de grens met Egypte. Naar verluidt zijn er duizenden volledig bewapende Hamas-terroristen in de Sinaï die wachten op het staakt-het-vuren en een Israëlische terugtrekking van de grens om Gaza binnen te komen en om op korte termijn het regime van Hamas en zijn verwoeste troepen te herbouwen.

Sinds mei, en met grotere vastberadenheid en urgentie in de afgelopen weken, heeft Netanyahu herhaaldelijk verklaard dat hoewel hij bereid is om enorme, pijnlijke concessies te doen om zelfs een klein aantal gegijzelden vrij te krijgen, hij niet bereid is om IDF-eenheden van de grens tussen Gaza en Egypte te verwijderen. In het licht van het Amerikaanse standpunt is zijn standpunt volkomen logisch. De enige manier voor Israël om niet te verliezen, is Hamas afgesneden te houden van zijn externe supporters. (Een JNS/Direct Polls-enquête van juli toonde aan dat ongeveer 60% van de Israëliërs dat standpunt steunt.)

Aan de andere kant hebben de chef van de generale staf van de IDF, luitenant-generaal Herzi Halevi, directeur van de Shin Bet Ronen Bar, directeur van de Mossad David Barnea en andere topfunctionarissen via hun mediakanalen laten weten dat ze het oneens zijn met Netanyahu’s standpunt. Halevy, Bar en anderen weigeren het werkelijke beleid van de regering te erkennen en staan ​​erop dat Israël het zich kan veroorloven om de grens tussen Gaza en Egypte zes weken lang te verlaten. En terugkeren, zeggen deze incompetente mensen die 7 oktober hebben laten gebeuren, zal een fluitje van een cent zijn.

De positie van de generaals wordt gesteund door minister van Defensie Yoav Gallant. Gallant liet zijn kiezers in Likud volledig in de steek en begon direct na zijn terugkeer van zijn weeklange bezoek aan Washington in juni als spreekbuis voor links en de regering Biden-Harris in het Veiligheidskabinet te dienen.

Het discours in Israël is niet zomaar van de realiteit verwijderd omdat het gebaseerd is op een valse presentatie van het Amerikaanse standpunt door de veiligheidsleiding. Het hele binnenlandse debat vindt plaats terwijl Hamas niet eens deelneemt aan de onderhandelingen.

Voor de generaals, Gallant en hun kameraden in de Knesset, de media en op straat is Netanyahu de enige die verantwoordelijk is voor wat dan ook.

Met andere woorden: Gallant, de generaals, de politieke leiders van links en de relschoppers op straat spelen allemaal de rollen die Sinwar hun heeft toebedeeld.

Deze realiteit werd donderdagavond pijnlijk duidelijk tijdens de vergadering van het Veiligheidskabinet.

Uit lekken van de zogenaamd geheime beraadslagingen die rechtstreeks aan Gallant kunnen worden toegeschreven, leerden we dat Gallant zijn collega-ministers een ultimatum stelde dat net zo goed door Sinwar had kunnen worden geschreven. Gallant zei dat als ze niet akkoord gingen met een terugtrekking van de grens tussen Gaza en Egypte (tijdelijk, beweert hij), de gegijzelden zouden worden gedood.

Netanyahu zou tegen Gallant zijn uitgebarsten en hebben uitgelegd dat er zoiets niet bestaat als een tijdelijke terugtrekking uit de grenszone, vanwege de werkelijke Amerikaanse positie die zich verzet tegen een hervatting van de vijandelijkheden. Gallant reageerde op deze dosis realiteit met een totale meltdown. Hij zei dat Netanyahu in feite opriep om de gegijzelden te vermoorden.

Netanyahu reageerde door een ontwerpbesluit van het Veiligheidskabinet te presenteren om alle concessies over Israëls controle over de grens tussen Gaza en Egypte in alle gijzelingsgesprekken te verwerpen. Het werd aangenomen met één tegenstem: die van Gallant.

Zaterdagavond kwamen de berichten binnen dat gegijzelden waren geëxecuteerd en dat het Israëlische leger de lichamen had geborgen.

Zoals Tal Gilboa, wiens neef Guy Gilboa-Dalal nog steeds gegijzeld is in Gaza, zondagmorgen op haar X-account schreef: “Als de formule is ‘dode gegijzelden = het land platleggen’, … wat zou jij doen als je Sinwar was?”

Gallant reageerde op het nieuws van hun executies door een verklaring op X te publiceren, waarin ze eisten dat het Veiligheidskabinet opnieuw bijeen zou komen en het besluit over de grens tussen Gaza en Egypte van donderdagavond zou intrekken.

Tegen het middaguur op zondag gaf Netanyahu zijn eerste reactie op het nieuws dat de gegijzelden waren geëxecuteerd. Hij legde uit dat Hamas in december vorig jaar was gestopt met serieuze onderhandelingen met Israël. Sinwar verwierp het Amerikaanse staakt-het-vuren voor gegijzeldendeals in mei en augustus, die Israël beide accepteerde. Netanyahu concludeerde door op te merken dat de executie van de zes gegijzelden opnieuw duidelijk maakt dat Hamas geen deal wil.

Gezien eerdere ervaringen, zal de huidige roep van links om massale rellen waarschijnlijk inderdaad tot onrust leiden. Maar ze zullen de regering niet ten val brengen. Hoe dan ook, zoals Gilboa al aangaf, zullen ze de rest van de gegijzelden in nog groter gevaar brengen.

Israël moet deze verschrikkelijke oorlog winnen. Het heeft geen keus. Net zoals de Jibril-deal de weg vrijmaakte voor 20 jaar escalerende terreuroorlog tegen Israël, en net zoals 7 oktober werd geboren met de Shalit-deal, zo zullen er gebeurtenissen plaatsvinden die veel verschrikkelijker zijn dan die eendaagse holocaust als we het aandurven om volgens Sinwars regels te spelen.

Het is schokkend en ronduit onvergeeflijk dat links Israël, tot zijn schande aangevoerd door Gallant, hier toch op blijft hameren.

Caroline B. Glick is de hoofdredacteur van Jewish News Syndicate en presentatrice van de “Caroline Glick Show” op JNS. Ze is ook de diplomatieke commentator voor Israëls Channel 14, en columnist voor Newsweek. Glick is de hoofdmedewerker voor Middle Eastern Affairs bij het Center for Security Policy in Washington en docent aan het Israëlische College of Statesmanship. Ze verschijnt regelmatig op Amerikaanse, Britse, Australische en Indiase televisienetwerken, waaronder Fox, Newsmax en CBN. Ze verschijnt ook op de BBC, Sky News Britain en Sky News Australia, en op India’s WION News Network.