2024-09-12: De leugen van de Palestijnse vluchtelingen.

Op verschillende fronten vecht het IDF momenteel in zogenaamde “vluchtelingenkampen”. Het voortbestaan ​​van deze kampen heeft het conflict alleen maar in stand gehouden en ze dienen tot op de dag van vandaag als wapen om Israël in de wereld te bekritiseren. • Hier zijn enkele feiten om het web van leugens te ontkrachten.

Bron: Israel Hayom – Dror Eydar

1. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 woonden er ongeveer een miljoen Joden in Arabische landen. Ze woonden al ongeveer 2500 jaar in de regio, teruggaand tot de Babylonische ballingschap in de zesde eeuw v.Chr. Deze Joden werden verdreven of zijn gevlucht na de oprichting van de staat Israël en de oorlogen die daarop volgden. De meesten van hen werden opgenomen door Israël. Tegenwoordig zijn er nog maar een paar duizend over in Arabische landen en in Iran, en de meesten van hen leven onder bedreiging.

Na het verdelingsplan van de Verenigde Naties op 29 november 1947 en het uitbreken van de oorlog na de oprichting van Israël op 14 mei 1948, gaven veel Palestijnse Arabieren gehoor aan de oproepen van hun leiders om het land een paar weken te verlaten totdat de Joden waren afgeslacht en het land was ‘gezuiverd’, waarna ze zouden terugkeren naar een ‘schoon’ land. Anderen vluchtten uit angst en een paar werden verdreven. In november 1948 richtte de VN een speciale organisatie op om humanitaire hulp te bieden aan deze vluchtelingen. Kort daarna adviseerde de Economische Onderzoeksmissie van de VN voor het Midden-Oosten om het vluchtelingenprobleem op te lossen door hen te hervestigen in Arabische landen door middel van integratie in industriële en agrarische projecten. Zo werd het United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) geboren.

IDF-troepen in de Gazastrook tijdens Operatie Iron Swords (IDF-woordvoerderseenheid)

Als het gaat om het conflict met Israël, lijkt het erop dat de wereld alleen bekend is met het Palestijnse vluchtelingenverhaal. Naast de ongeveer een half miljoen Palestijnen die door de oorlog ontheemd raakten, werden er echter ongeveer een miljoen Joden uit Arabische landen verdreven na de oprichting van de staat Israël en de daaropvolgende oorlogen. De VN hielp de Joodse vluchtelingen niet; in plaats daarvan slaagde de jonge staat Israël erin om ze met minimale middelen op te nemen. Er waren niet alleen meer Joodse vluchtelingen, maar de eigendommen die ze achterlieten nadat ze waren verdreven of gedwongen waren te vluchten zonder dat ze hun bezittingen mee mochten nemen, waren van veel grotere waarde – en bedroegen vele miljarden dollars.

2. Dit is een feit: de VN heeft twee vluchtelingenorganisaties. De ene is de Hoge Commissaris voor Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR), die zich bezighoudt met vluchtelingen wereldwijd; de andere is UNRWA , die zich uitsluitend bezighoudt met Palestijnse vluchtelingen. Het grote verschil tussen de twee ligt in de definitie van wie een vluchteling is. Deze definitie bepaalt of iemand in aanmerking komt voor hulp of compensatie; het heeft ook verstrekkende implicaties met betrekking tot de vluchtelingenstatus en het “recht op terugkeer”, vooral als het gaat om het aantal vluchtelingen waarvan de status een oplossing behoeft.

De Vluchtelingenconventie, opgesteld na de Tweede Wereldoorlog en die diende als basis voor de oprichting van de UNHCR, definieert een vluchteling als iemand die gedwongen is zijn land te ontvluchten vanwege politieke vervolging of schending van burgerrechten. Later werd deze definitie uitgebreid met degenen die op de vlucht zijn voor oorlog, geweld of zelfs economische tegenspoed die kinderen ervan weerhoudt onderwijs te volgen. Deze definitie is van toepassing op Joodse vluchtelingen uit Arabische landen en zou theoretisch gezien ook Palestijnse vluchtelingen kunnen omvatten. Maar dat zou een vergissing zijn.

De definitie van Palestijnse vluchtelingen van UNRWA is “personen die in de periode van 1 juni 1946 tot 15 mei 1948 in Palestina woonden en die zowel hun huis als hun middelen van bestaan ​​verloren als gevolg van het conflict van 1948.” Interessant. Waarom is twee jaar verblijf voldoende om te worden beschouwd als een vluchteling die uit zijn thuisland is verdreven, vooral als Palestijnse Arabieren beweren dat ze al sinds mensenheugenis in het gebied wonen? Volgens deze definitie kwalificeert een inwoner van bijvoorbeeld Soedan of Marokko, die in 1943 naar Palestina kwam op zoek naar werk en vanwege de oorlog vluchtte, zich als een Palestijnse vluchteling.

3. In de 20e eeuw zijn honderden miljoenen mensen ontheemd en hebben zich elders gevestigd. Zelfs als Soedanese of Marokkaanse personen als vluchtelingen werden beschouwd, zou het probleem na een of twee generaties verdwenen moeten zijn, aangezien de vluchtelingenstatus van alle ontheemden wereldwijd van toepassing is op de vluchtelingen zelf en niet op hun nakomelingen. Echter, absurd genoeg is de vluchtelingendefinitie van UNRWA dat de vluchtelingenstatus wordt geërfd, zelfs voor degenen die in andere landen zijn opgenomen. Een achterkleinkind van een Soedanese vluchteling, bijvoorbeeld, die twee jaar in het land woonde vóór de oprichting van Israël en nu in Rome woont met het Italiaanse staatsburgerschap, wordt nog steeds beschouwd als een Palestijnse vluchteling en geniet dezelfde rechten als iemand die onlangs is ontworteld. Zo is het aantal vluchtelingen gegroeid van ongeveer een half miljoen in 1948 tot vijf of zes miljoen ‘vluchtelingen’ vandaag de dag.

Dit komt niet voort uit bezorgdheid voor de vluchtelingen, maar uit de wens om haat tegen Israël aan te wakkeren en de droom van de Palestijnen om Israël te overspoelen en te vernietigen in stand te houden door wat zij het ‘recht op terugkeer’ noemen. De VN is verantwoordelijk voor deze schande, en haar misdaden stoppen daar niet. De huidige oorlog heeft niet alleen aangetoond dat UNRWA het vluchtelingenprobleem niet heeft opgelost en niet zal oplossen, maar het ook in stand houdt door haat tegen Israël en Joden te voeden in de schoolboeken die worden gebruikt op de scholen die onder haar toezicht staan. Erger nog, UNRWA-medewerkers namen actief deel aan het bloedbad van 7 oktober. Zelfs de VN gaf toe dat ze ooit het bewijs zagen. Na deze onthullingen zijn wereldwijd stemmen luider geworden om het agentschap te sluiten en de verantwoordelijkheid voor Palestijnse vluchtelingen over te dragen aan het algemene vluchtelingenagentschap van de VN.

4. Nog een feit: de meeste vluchtelingen in het Midden-Oosten zijn geen Palestijnen. Alleen al in het afgelopen decennium zijn meer dan tien miljoen Syrische vluchtelingen ontheemd geraakt door de burgeroorlog in dat land. In de 20e eeuw zijn honderden miljoenen mensen ontheemd geraakt door oorlogen. Zo verhuisden miljoenen Sikhs en Hindoes in de jaren 50 van Pakistan naar India en vice versa, ondanks de bezwaren van de bevolking. In 1960 sprak de Pakistaanse president Muhammad Ayub Khan de hoop uit dat de hervestiging van ongeveer zeven miljoen vluchtelingen uit India door zijn land als voorbeeld zou dienen voor de hervestiging van Palestijnse vluchtelingen in Arabische landen.

In 1913 wisselden Turkije en Bulgarije bevolkingsgroepen uit en in 1923 nam Turkije 350.000 Turken uit Griekenland op, terwijl Griekenland meer dan een miljoen Grieken uit Turkije opnam. Na de Tweede Wereldoorlog werden miljoenen Duitsers uit Europese gebieden terug naar Duitsland verplaatst. De voorbeelden zijn talrijk. In tegenstelling tot de Palestijnse vluchtelingen – die, om als vluchteling te worden aangemerkt, slechts twee jaar verblijf nodig hadden voor de oprichting van Israël – woonden de Joden die uit Arabische landen waren verdreven daar al duizenden jaren, zoals hierboven vermeld, sinds de Babylonische ballingschap in de zesde eeuw v.Chr. De bevolkingsuitwisseling tussen Joodse vluchtelingen en Palestijnse vluchtelingen zou logisch zijn geweest. Israël nam zijn vluchtelingen op en van de Arabische landen werd verwacht dat ze hetzelfde zouden doen. Behalve Jordanië, dat burgerschap verleende aan Palestijnse vluchtelingen die nu de meerderheid van de bevolking vormen (wat aangeeft dat Jordanië de Palestijnse staat is), lieten de rest van de Arabische staten de vluchtelingenkampen en hun bewoners achter om ze als wapen tegen Israël te gebruiken.

5. Philip Hauser, een bevolkingsexpert van de Universiteit van Chicago, vertegenwoordigde de Verenigde Staten in de VN-commissie voor Bevolking en Ontwikkeling van 1947 tot 1951. Hij stelde dat de uitwisseling van bevolkingsgroepen tussen vertrekkende Arabieren en binnenkomende Joden een realiteit was. Hij merkte op dat sommigen de weigering van de Arabische staten om vluchtelingen te accepteren zien als een opzettelijke manier om Israël te vernietigen. Terwijl vluchtelingen wereldwijd vaak gedwongen worden om in een nieuwe, cultureel vreemde omgeving te leven, leven Palestijnse vluchtelingen in Arabische landen waar ze toegang hebben tot een gemeenschappelijke cultuur en taal.

Het is moeilijk om de gedachte te vermijden dat Palestijnse vluchtelingen een speciaal vluchtelingenagentschap kregen met voorwaarden en definities die geen enkele andere vluchteling ter wereld heeft, simpelweg omdat ze het opnamen tegen de Joodse staat. Denk eens aan de Joodse vluchtelingen – herinnert iemand zich hen nog? Bijna tweeduizend jaar geleden zeiden onze wijzen: “Iedereen die Israël in moeilijkheden brengt, zal de leider worden.” Als het niet was vanwege de wens om de Joden kwaad te doen, zou het lot van de Palestijnse vluchtelingen hetzelfde zijn als dat van honderden miljoenen vluchtelingen wereldwijd. Na een generatie zouden ze zijn opgenomen in hun nieuwe thuis en vergeten.

In 2014, toen ISIS genocide pleegde op de Yazidi’s, verdedigde de wereld hen nauwelijks. Ik herinner me een foto van een Yazidi-vrouw die een bord vasthield met de tekst: “Het probleem van de Yazidi’s is dat onze vijanden geen Joden zijn…”