De familie PILICHOWSKI vóór de Holocaust; alleen Tuvia Pilichowski overleefde. (
foto met dank: STUART PILICHOWSKI)
Nederlands + English
De grootvader van de schrijver leed door Auschwitz nadat hij zijn familie in de gaskamers had zien vermoorden.
Door: Jerusalem Post – URI PILICHOWSKI
Als basisschoolleerling op een joodse dagschool in de omgeving van New York werd ik, samen met de rest van de leerlingen van mijn klas, naar een Jerry-Springer-achtige televisieshow gebracht waar de producenten kinderen van alle verschillende soorten van het Amerikaanse leven bijeen hadden om hun Amerikaanse ervaringen te vergelijken en het contrast te laten zien. Onze Joodse school stond naast een Afro-Amerikaanse school. De leerlingen begonnen te praten en al snel waren we aan het vergelijken welke groep het slechtste verleden had.
We begonnen de Amerikaanse slavernij van Afro-Amerikanen en de Holocaust te vergelijken. We waren te jong om te erkennen dat er geen slechtere vergelijking kon zijn dan twee tragedies en onrechtvaardigheden zo groot als de Holocaust en de slavernij. Het was appels met peren vergelijken. Ik kan niet spreken over de ervaring van de Afro-Amerikaanse leerlingen, maar de discussie gaf mijn vrienden en ik onze eerste blik op de Afro-Amerikaanse ervaring.
De Amerikaanse progressieve samenleving vertelt me dat ik als man met een blanke huid, opgegroeid in de Verenigde Staten, een voorrecht had dat niet genoten werd door vrouwen of mannen met een zwarte of bruine huid. Als een Ashkenazi-man met een blanke huid die opgroeide in de Verenigde Staten en naar Israël emigreerde, vertellen Israëlische progressieven me dat ik bevoorrecht ben.
Er is mij verteld dat mijn voorrecht mij onterecht is gegeven en dat ik me enigszins schuldig zou moeten voelen over mijn voorrecht. De boodschap van de samenleving is dat ik hard moet werken om het voorrecht dat ik geniet – maar niet verdiende – uit te wissen door voordelen te geven aan de ‘achtergestelde’, zelfs als het onverdiend is door verdienste. Ik heb macht waar ze niet van genieten, en ik moet zelfs de machtsongelijkheid aanpakken door een deel van mijn voorrecht op te geven.
Als ik naar een foto van mij kijk, lijk ik op de klassieke Amerikaanse WASP. Ik heb lichtbruin haar en een blanke huid. Ik spreek met een Amerikaans accent en groeide op als Amerikaan uit de middenklasse in een klassiek stadje in een buitenwijk. Toch ben ik niet blank in de zin dat progressieven op het “pad van machtsongelijkheid” mensen als blank kwalificeren. Ik ben niet de klassieke WASP die vanuit Europa naar Amerika kwam, zwarten tot slaaf maakte uit Afrika en voordelen genoot waar andere Amerikanen alleen maar van konden dromen.
DE POORT naar Auschwitz, gefotografeerd in januari 2021, 76 jaar na de bevrijding van het kamp:
Er zijn nog steeds talloze Joden die over de Shoah zeggen: ‘Als dit kon gebeuren, hoe kan iemand dan nog
in God geloven?’ (met dank: KACPER PEMPEL/REUTERS)
Het verhaal van de grootvader van de schrijver.
Mijn grootvader groeide op in een klein Pools stadje. Hij was een arme jonge man, een van acht kinderen. Hij was relatief jong getrouwd, had twee kinderen en werkte als kleermaker. Het leven was niet geweldig, maar het was prima. Toen kwam september 1939 en de Duitse invasie van Polen. Toen de Duitsers Polen overnamen en door de steden en dorpen trokken, brachten ze de Joden bijeen. Alle geschoolde arbeiders werden gedwongen te werken voor de Duitse oorlogsmachine. Als kleermaker had mijn grootvader een vaardigheid die de Duitsers nodig hadden.
MIJN GROOTVADER werd in de jaren veertig een slaaf van de Duitsers . Hij had geleden door Auschwitz omdat hij zag hoe zijn ouders, broers en zussen, vrouw en twee kinderen werden vergast en hun lichamen werden verbrand. Zijn leven stortte in. Toen hij bevrijd werd vond hij eind jaren veertig een toevluchtsoord in Amerika als immigrant met niets op zijn naam. Hij hertrouwde, voedde een stiefzoon op en kreeg mijn vader. Ze werkten zichzelf langzaam op van de armoede naar de middenklasse.
Mijn vader was de eerste in zijn familie die naar de universiteit ging, leidde een fabriek en had daardoor een stabiel levensonderhoud en voedde me op in een gezonde omgeving die me in staat stelde te slagen. Mijn grootvader, mijn vader en ik kregen geen voordelen die iemand anders in Amerika niet genoot.
Na een gezonde opvoeding in Amerika, kwam ik naar Israël om een jesjiva met een tussenjaar te volgen. Ik werd verliefd op Israël en realiseerde de droom van mijn ouders en grootouders om terug te keren naar het huis van mijn voorouders en in Israël te wonen. Tweeduizend jaar lang smachtte, bad en smeekte ons volk om terug te keren naar Israël, maar het werd altijd de kans ontzegd. Eindelijk, na twee millennia, stichtte het Joodse volk een Joodse staat in het Land van Israël, hoe kon ik niet naar huis terugkeren?
Hoewel ík in de jaren vijftig, de Sovjet-Unie in de jaren negentig en Ethiopische joden aan het einde van de eeuw met veel meer immigranten uit Arabische landen naar Israël kwamen, worstelde ik nog steeds met de andere cultuur, taal en hoge belastingen van Israël in combinatie met lagere salarissen. Ik was verre van bevoorrecht. Hoe gelukkig ik ook ben om in Israël te wonen, het leven hier is niet zonder grote uitdagingen geweest.
Het verhaal van ons volk dat naar Israël komt en een staat sticht na de ontberingen van de Arabische vervolging en een door Duitsland geleide Holocaust, doet denken aan het Joodse volk dat naar Israël kwam na de Egyptische slavernij in Bijbelse tijden. In het Egyptische verhaal, net als het onze, vocht een generatie kinderen en kleinkinderen van slaven tegen vijanden, bouwde infrastructuur in een desolaat land en vestigde een staat.
De zionisten van vandaag zijn vrijwel hetzelfde; het zijn kinderen en kleinkinderen van slaven; overlevenden van een nationaal trauma die zichzelf rehabiliteerden om sterker te worden en hun eigen nationale thuisland weer op te bouwen. Zionistische joden zijn allesbehalve bevoorrecht.
Het is absurd en overduidelijk onjuist om het Joodse verhaal te verwarren met een verhaal over ‘voorrechten voor blanken’. Als een theorie over een volk zo onjuist is, verraadt dat opzettelijke onwetendheid of flagrante vooringenomenheid. Deze kolossale fouten zijn nooit toevallig. Beschuldigingen van Joden als bevoorrecht, simpelweg omdat ze hun talenten hebben aangewend om zichzelf in een betere positie te brengen, betekent niet dat er iets snoods aan hun macht is of sprake van enige onbalans met andere mensen. Het demoniseren van Joden omdat ze macht hebben is antisemitisch en de Joodse natie moet er geen acht op slaan.
De schrijver is Hoofd Educatie bij tal van onderwijsinstellingen. Hij is de auteur van drie boeken en doceert Thora-, Zionisme- en Israëlstudies over de hele wereld.
*************************************************
THE PILICHOWSKI family before the Holocaust; only Tuvia Pilichowski survived.
(photo credit: STUART PILICHOWSKI)
The writer’s grandfather suffered through Auschwitz after watching his family be murdered in the gas chambers.
By: Jerusalaem Post – URI PILICHOWSKI
As an elementary school student at a Jewish day school in the New York area, I was brought, along with the rest of the students in my grade, to a Jerry-Springer-like television show where the producers had brought together children from all different types of American life to compare and contrast their American experiences. Our Jewish school was placed next to an African American school. The students began talking and soon we were comparing which group had the worst past.
We began comparing American slavery of African Americans and the Holocaust. We were too young to recognize there could be no greater apple and orange comparison than two tragedies and injustices as great as the Holocaust and slavery. I can’t speak to the experience of the African American students, but the discussion gave my friends and I our first look at the African American experience.
American progressive society tells me that as a male with white skin, having grown up in the United States, I had privilege not enjoyed by females or men with black or brown skin. As an Ashkenazi male with white skin that grew up in the United States and immigrated to Israel, Israeli progressives tell me that I am privileged.
I am told my privilege was unfairly given to me and I should feel somewhat guilty over my privilege. Society’s message is that I need to work hard to erase the privilege I enjoy – but did not merit – by giving advantages to the “underprivileged,” even if it’s unearned by merit. I have power they don’t enjoy, and I must even the power imbalance by giving up some of my privilege.
Looking at a picture of me, I look like the classic American WASP. I have light brown hair and fair white skin. I speak with an American accent and grew up as a middle-class American in a classic suburban small town. Yet, I’m not white in the sense that progressives on the “power imbalance trail” qualify people as white. I’m not the classic WASP that came to America from Europe, enslaved blacks from Africa and enjoyed advantages other Americans could only dream of for themselves.
THE GATE to Auschwitz, photographed in January 2021, 76 years after the camp’s liberation:
There are still countless Jews who say about the Shoah, ‘If this could happen, how can anyone still believe in God?’
(credit: KACPER PEMPEL/REUTERS)
The writer’s grandfather’s story
My grandfather grew up in a small Polish town. He was a poor young man, one of eight siblings. He had married relatively young, had two children and worked as a tailor. Life wasn’t great but it was fine. Then came September 1939 and the German invasion of Poland. As the Germans took over Poland and swept through the cities and towns, they gathered the Jews. All skilled laborers were forced to work for the German war machine. As a tailor my grandfather had a skill the Germans needed.
MY GRANDFATHER became a slave for the Germans in the 1940s. After watching his parents, siblings, wife and two children gassed to death and their bodies incinerated, he suffered through Auschwitz. His life ripped apart, he was liberated and found refuge as an immigrant with nothing to his name in America in the late 1940s. He got remarried, raised a stepson, and had my father. They slowly brought themselves up from poverty to middle class.
My father was the first in his family to attend college, managed a factory for a stable livelihood and brought me up in a healthy environment that allowed me to succeed. My grandfather, my father and I, weren’t given any advantages anyone else in America didn’t enjoy.
After a healthy upbringing in America, I came to Israel to attend a gap-year yeshiva. I fell in love with Israel and realized my parents’ and grandparents’ dream of returning to our ancestral home and living in Israel. For two thousand years our people pined, prayed and begged to return to Israel but were always denied the opportunity. Finally, after two millennia, the Jewish people established a Jewish state in the Land of Israel, how could I not return home?
Although I came to Israel with much more than many immigrants from Arab lands in the 1950s, the Soviet Union in the 1990s or Ethiopian Jews at the end of the century, I still struggled with Israel’s different culture, language and high taxes combined with lower salaries. I was far from privileged. As happy as I am to live in Israel, living here hasn’t been without significant challenges.
The story of our people coming to Israel and establishing a state after the hardships of Arab persecution and a German-led Holocaust is reminiscent of the Jewish people coming to Israel after the Egyptian slavery of biblical times. In the Egyptian story, much like our own, a generation of children and grandchildren of slaves, fought off enemies, built infrastructure in a desolate land, and established a state.
Today’s Zionists are much the same; they are children and grandchildren of slaves; survivors of national trauma who rehabilitated themselves to be stronger and rebuild their own national homeland. Zionist Jews are anything but privileged.
Confusing the Jewish story with one of “white privilege” is absurd and patently false. For a theory on a people to be so incorrect requires willful ignorance or blatant bias. Mistakes this colossal are never accidental. Accusations of Jews as privileged simply because they’ve applied their talents to put themselves in a better position doesn’t mean there’s something nefarious about their power or any imbalance with other people. Demonizing Jews for having power is antisemitic and the Jewish nation will pay it no heed.
The writer is a senior educator at numerous educational institutions. He is the author of three books and teaches Torah, Zionism and Israel studies around the world.
