De Turkse president Tayyip Erdogan woont een persconferentie bij in Istanbul, Turkije, 8 maart 2024 (Foto: REUTERS/Umit Bektas).

In een gedurfde poging om de grote macht en invloed van het ooit zo machtige Ottomaanse Rijk, dat op zijn hoogtepunt was in de late 15e en midden 16e eeuw, opnieuw te heroveren, heeft de Turkse president Recep Tayyip Erdogan plannen met het onlangs gevallen Syrische land, dat al meer dan 60 jaar onder de wrede greep van het regime van de familie Assad heeft geleefd.

Bron: AllIsraelNews – Cookie Schwaeber-Issan 

Erdogan, die Noord-Syrië als een verlengstuk van zijn eigen land beschouwt, zal waarschijnlijk niet al te veel weerstand ondervinden bij het sluwe plan om zijn macht uit te breiden. Hij heeft nauwe banden met Abu Muhammad al-Julani, de huidige feitelijke leider van het land, die samen met zijn groep Hay’at Tahrir al-Sham (HTS) de wrede Assad omverwierp.

Turkije heeft al de touwtjes in handen en houdt toezicht op de benoeming van nieuwe Noord-Syrische leiders. Turkije heeft zijn zinnen gezet op “de controle over het olierijke noordoostelijke deel van Syrië.”
Hoe uitdagend een nauwere Turkse aanwezigheid ook zou zijn voor het Joodse thuisland, gezien Erdogans antipathie voor Israël, de stap zou ook een verwoestende oorlog betekenen tegen de Koerdische bevolking, een etniciteit die hij veracht en die toevalligerwijs in het gebied woont dat hij hoopt over te nemen.

Aangezien verwacht wordt dat Amerikaanse troepen in de regio vertrekken zodra Donald Trump beëdigd is als president, zal Erdogan er weinig van weerhouden om in te grijpen en ervoor te zorgen dat zijn tentakels zover mogelijk het land in reiken. Het grote voordeel voor Turkije zal zijn dat het ongehinderd kan boren naar alle olie en gas die ze in de Middellandse Zee kunnen vinden. Als dat gebeurt, zal het niet lang duren voordat andere Arabische landen een alliantie aangaan, waardoor een monopolie ontstaat en de rest van de wereld in een enorm nadeel verkeert.

Dat is de reden dat Turkije het door oorlog verscheurde Syrië al voorziet van broodnodige goederen en benodigdheden, in een poging het economisch overeind te houden. Hun plan is om elektriciteit te leveren en de beschadigde infrastructuur die de afgelopen maanden is ontstaan, te herbouwen. Een andere mogelijke verandering zou kunnen zijn om de Syrische munteenheid te vervangen door de Turkse lira, en om de Turkse taal te introduceren op Syrische scholen.

Miljoenen Syrische vluchtelingen, die naar buurland Turkije zijn gevlucht, verwachten dankzij de Turkse regering weer in hun thuisland te worden opgenomen. Het spreekt voor zich dat een van de grote ambities van Turkije is om overal in het land militaire bases op te zetten, iets wat niet goed zou uitpakken voor Israël, het land dat Erdogan nog maar een jaar geleden dreigde binnen te vallen. Woedend over onze militaire verdediging tegen Hamas, koos Erdogan de kant van de terroristen die ook soortgelijke genocidale aspiraties delen.

Het is deze fantasie, van het herscheppen van een verloren imperium, die al zijn ambities voedt om een ​​land te veroveren en te controleren dat net is bevrijd van tirannie. Maar als al-Juliani doorzet met Erdogan, nog een despoot, die hunkert naar absolute macht, dan is een groot deel, zo niet heel Syrië, misschien niet op weg naar vrijheid, zelfbestuur en mensenrechten.

Om dat doel te bereiken heeft Erdogan geen tijd verspild, aangezien Turkije al “een de facto veiligheidszone heeft gecreëerd aan de noordelijke grens met Syrië… een zone die functioneert als een onafhankelijke Turkstalige provincie met civiele infrastructuur zoals wegen en ziekenhuizen.”

Zo’n staatsgreep zou hem in staat stellen om een ​​paar vliegen in één klap te slaan – tenminste als het gaat om de Koerden en zelfs de Israëliërs. Welk beter uitkijkpunt zou hij kunnen hebben dan het gebied binnen slagbereik van zijn twee grootste vijanden te betreden?

Al deze verontrustende ontwikkelingen zouden Israël er gemakkelijk toe kunnen dwingen om veel langer in Syrië te blijven dan het had verwacht, omdat een kwetsbaar, benadeeld Syrië rijp zou zijn om te plukken, zonder Israëlische aanwezigheid. Ondanks al-Julani’s bewering dat hij geen conflict met Israël wilde aangaan, is het de moeite waard om op te merken dat hij en zijn rebellen “meer dan een decennium door Turkije zijn getraind en bewapend”, dus ze zouden waarschijnlijk de proxy-strijders van Erdogan worden, gewoon als een kwestie van terugbetaling. Waarom zou Turkije, volgens het model van Iran, verwikkeld moeten raken in een oorlog als iemand anders beschikbaar is om hun vuile werk voor hen op te knappen?

Al de grote plannen die Erdogan hoopt te financieren en voor Syrië te realiseren, hebben een prijskaartje, dat hij ongetwijfeld zal verwachten in de vorm van loyaliteit en volledige eerbied voor zijn blauwdruk, terwijl hij probeert “Syrië te transformeren tot een soennitisch islamistisch bolwerk onder zijn patronage.”

Niemand kan zich zelfs maar voorstellen wat de gevolgen van dit alles voor Israël zouden kunnen zijn, dat nu zorgvuldig en strategisch de gevolgen van een verhoogde inspanning om Syrië over te nemen, moet overwegen. De invloed van Turkije op de rebellen, die hen veel verschuldigd zijn, zou een ander verontrustend front kunnen worden in een oorlog die voor Israël nog geen einde in zicht lijkt te hebben.

Dit alles gebeurt op een moment dat velen binnen de internationale gemeenschap Israëls verdediging van haar volk hebben veroordeeld en het cynisch hebben bestempeld als een daad van genocide, wat ertoe heeft geleid dat het ICC (Internationaal Strafhof) een arrestatiebevel heeft uitgevaardigd voor premier Benjamin Netanyahu, voormalig minister van Defensie Yoav Gallant en zelfs IDF-soldaten, die mogelijk een rol hebben gespeeld in een oorlog waarvan zij beweren dat er oorlogsmisdaden bij betrokken waren. Veel van de 124 lidstaten van het ICC hebben al ingestemd met het honoreren van de arrestatiebevelen, mocht een van die Israëlische leiders en soldaten voet op hun grondgebied zetten.

Deze poging tot overname valt ook samen met de nieuwe Amerikaanse president die categorisch heeft verklaard dat de VS niet betrokken moet raken bij buitenlandse oorlogen. In dit geval zou dit echter niet zomaar  een  buitenlandse oorlog zijn. De komst van een vijandige tiran, op een steenworp afstand van Israël, gelieerd aan een nucleair Iran, vormt een aanzienlijke bedreiging voor het Joodse thuisland en moet worden gezien als een ernstige waarschuwing voor de hele regio.

Alles wat Israël in gevaar brengt, zal zeker gevolgen hebben voor de VS die erop rekenen dat wij de enige stabiliserende, democratische kracht in het Midden-Oosten zijn, met wie zij veel belangen delen. Misschien is het wel toevallig dat voormalig gouverneur Mike Huckabee op het punt staat zijn rol als ambassadeur van Israël op zich te nemen, gezien zijn volledige loyaliteit en beschermende positie die hij heeft uitgesproken voor het land dat hij liefheeft – een positie die intrinsiek verbonden is met zijn eigen Bijbelse geloof.

Sterker nog, zoals de zaken er nu voorstaan, lijkt het er steeds meer op dat Huckabee zichzelf veel eerder dan hij ooit had verwacht op een breuklijn met zijn nieuwe baas zal bevinden!

Cookie Schwaeber-Issan Een voormalig schoolhoofd van een basisschool en middelbare school in Jeruzalem die in 1993 Aliyah maakte en lid werd van Kibbutz Reim, maar nu met haar man in het centrum van het land woont. Ze is de auteur van Mistake-Proof Parenting, gebaseerd op de principes uit het boek Spreuken – verkrijgbaar op Amazon.