Onze veilige kamer na 14 uur onderduiken

Gaza Grenzen Gemeenschappen, verhalen van overlevenden.
In de vroege uren van zaterdag 7 oktober werd een spervuur ​​van raketten afgevuurd vanuit de Gazastrook richting Israël, waardoor de invasie van Hamas-terroristen op Israëlisch grondgebied werd gemaskeerd. De zwaarbewapende terroristen namen hele Israëlische gemeenschappen rond de grens met Gaza over. Ze braken huizen en veilige kamers binnen en vermoordden systematisch en zonder onderscheid baby’s, kinderen, vrouwen, mannen en ouderen. Ze schoten om te doden. Ze staken huizen in brand, staken met messen, gooiden granaten, verkrachtten vrouwen. Ze gijzelden honderden, onder wie jonge kinderen en overlevenden van de holocaust. Dit zijn de ooggetuigenverhalen van de overlevenden.

⚠ Waarschuwing: sommige van deze verhalen zijn uiterst moeilijk en beschrijven oorlogsmisdaden waarbij sprake is van geweld, verkrachting en wreedheid.

Bron: October7.org – Het verhaal van Amit D

We zijn gebroken, kapot gemaakt, verwoest. Het gaat niet goed met ons, en het zal ook niet goed met ons gaan. We hebben in de hel geleden, en we lijden nog steeds. De geest en het hart kunnen de verschrikkingen en de omvang van de tragedie niet bevatten of vasthouden. Velen van ons zijn op brute wijze vermoord. Sommigen zijn ontvoerd, sommigen zijn nog steeds vermist, en wij zijn allemaal verminkt.

Bron: october7.org

’s Morgens, toen ik de omvang van de tragedie nog niet had begrepen, probeerde ik zoals gewoonlijk mijn dierbare, lieve jonge kinderen te vertellen dat het snel voorbij zou zijn. Dat het alleen maar raketvuur uit Gaza was.

Romi, mijn vijfjarige, vroeg: “Mam, als Gaza op ons schiet, kunnen ze dan ook naar ons toe komen?” Ik vertelde haar vol vertrouwen: ‘Nee, Romi, dat kunnen ze niet. Ons leger beschermt ons.” Ik die al 34 jaar woon in de regio die grenst aan de Gazastrook, die dacht dat ze veilig was in haar eigen huis, in haar land, voordat dit ergste kwaad over ons kwam.

Mijn lieve, moedige echtgenoot werd vanaf het begin opgeroepen voor de veiligheidsploeg van de kibboets. Ik weet niet hoe je kunt functioneren en voor je huis kunt vechten als je dierbaarste dierbaren hulpeloos gebarricadeerd zijn, zonder voedsel en water, wachtend tot de nachtmerrie voorbij is. Ik weet niet hoe je in leven blijft!

Mijn man, Sa’aroni, heeft ons gered. Eens in de anderhalf, twee uur belde hij, schreeuwend dat het er zo veel waren, en zei dat we ze niet in de veilige kamer moesten laten, en zo hard moesten vechten als we konden. Korte gesprekken van anderhalve seconde, gewoon om te verifiëren dat we nog leefden. Om eerlijk te zijn, ik wist zeker dat we het niet zouden overleven.

De gesprekken en berichten die we hoorden/lazen tussen leden van de kibboets, tussen familieleden, en de onvoorstelbare wetenschap dat zowel hier in mijn huidige huis in Kibboets Be’eri, als in mijn ouderlijk huis in Kibboets Kfar Aza, dezelfde verschrikkingen plaatsvonden, waren onvoorstelbare en martelende pijnlijke gedachten. Langzaam besefte ik dat het een enorme bende was, we werden met heel veel munitie in de pan gehakt en afgeslacht, voor hen een verlangen om te doden. Ik weet niet waar ik de kracht vond om door te gaan. Om de buren te bellen om mij te helpen over mijn kinderen te waken.

“We begrepen dat er echt geen manier was om te vechten, en we baden.”

We brachten 13 uur door, opgesloten in onze veilige kamer,13 uur in het donker, waarbij we geleidelijk al het meubilair verplaatsten als barricade en om kogels en granaten te blokkeren. We begrepen dat er echt geen manier was om te vechten, en we baden. Ik heb gebeden dat ik er levend uit zou komen.


Huizen werden in brand gestoken, gebombardeerd, mensen werden vermoord, ontvoerd.  Er is geen manier om het te begrijpen, geen manier om te doorgronden hoe het verder moet. Ik ben een jonge moeder en ik legde mijn kinderen uit dat ze stil moesten zijn, anders zouden we vermoord worden. Hun vader was er niet omdat hij bij het leger zat om ons te beschermen. Maar het duurde een eeuwigheid voordat het leger arriveerde. En hij zat er niet bij.  Gedurende zoveel lange uren waren ze slechts met een paar mensen, een kleine veiligheidsploeg, tegen zoveel wreed kwaad. Er waren zoveel verachtelijke, verschrikkelijke terroristen, en ze hebben ons op alle mogelijke manieren afgeslacht.

Door dit alles heen dacht ik bij mezelf dat ik daar waarschijnlijk niet levend uit zou komen. Ik heb mijn kinderen letterlijk voorbereid op hoe ze zichzelf kon redden als ik sterf.’

De terroristen waren volledig bewapend gekomen. Uitgerust. Voorbereid. Het waren er honderden. Ondanks alles dacht ik bij mezelf dat ik daar waarschijnlijk niet levend uit zou komen. Ik probeerde op alle mogelijke manieren voor mijn dierbaarste geliefden te zorgen, voor mijn kinderen, die bij mij waren, en ik maakte me zorgen om mijn man die ons daarbuiten verdedigde. Ik probeerde erachter te komen hoe het met de rest van mijn familie ging, die allemaal hun eigen huizen in Kfar Aza en Be’eri hadden gebarricadeerd. Met de laatste resterende batterij van mijn telefoon begon ik afscheidsberichten op te stellen.

Ik legde mijn kinderen uit dat als ze op ons zouden beginnen te schieten en we Arabisch zouden horen, ze onmiddellijk in totale stilte in de kast moesten klimmen en geen enkel woord mochten zeggen totdat het volkomen stil zou zijn. Ik heb ze letterlijk voorbereid op hoe ze zichzelf konden redden als ik zou sterven. Het is onbegrijpelijk en niet te bevatten. Het slaat nergens op!


’s Avonds, na het vallen van de avond, belde mijn man en zei: “Ik kom je halen, we zijn burgers aan het evacueren.” Mijn held heeft ons gered, maar het is hem niet gelukt zoveel anderen te redden, waaronder zijn eigen dierbare, geliefde vader, moge hij rusten in vrede, die gegijzeld en vermoord werd. Tranen verstikken ons. Ze stromen bij elke blik, elk woord, elke poging om onze ogen te sluiten. Laten we alsjeblieft snel ontwaken uit deze nachtmerrie!

We blijven gebroken, verwoest, kapot en we hebben niets. Geen huis om naar terug te keren. We kunnen niet meer terug. En er zijn er velen, zovelen, die niet meer bij ons zijn. Die nooit meer bij ons zullen zijn.

Woorden schieten tekort.
Amit D.

***********************

Redactie IsraelCNN:
De serie “Verhalen van Overlevenden” bestaat uit drie categorieën, n.l.:
1. Gaza Grenzen Gemeenschappen (Gaza Border Communities)
2. Veiligheidsdienst (Security Forces)
3. Nova Muziekfestival (Nova Music Festival)
Elke week zullen we uit elke categorie één vertalen en publiceren.