SECURITY FORCES
n de vroege uren van zaterdag 7 oktober werd een spervuur ​​van raketten afgevuurd vanuit de Gazastrook richting Israël, waardoor de invasie van Hamas-terroristen op Israëlisch grondgebied werd gemaskeerd. Kort daarna vielen Hamas-terroristen met geweld Israëlische militaire bases binnen, verwierven de controle over Israëlische gemeenschappen rond de grens tussen Israël en Gaza en namen het belangrijkste politiehoofdkwartier in Sderot in beslag. Israëlische defensie- en veiligheidstroepen hebben uren en dagen dapper gevochten om zichzelf en de burgers in de binnengevallen gebieden te verdedigen. Velen van hen kwamen om, anderen werden ontvoerd. Ze lopen allemaal een groot risico om burgers te beschermen en te redden. Dit zijn de verhalen van de overlevenden.

⚠ Waarschuwing: sommige van deze verhalen zijn uiterst moeilijk en beschrijven oorlogsmisdaden waarbij sprake is van geweld, verkrachting en bruutheid

Bron: October7.org – Het verhaal van Eden R.

Dit is dus mijn verhaal, de horrorfilm die ik op zaterdag 7 oktober 2023 heb meegemaakt. Hoe is het allemaal begonnen? Ik was dit weekend de officier van dienst met slechts 13 soldaten op de zuidelijke districtsbasis van Urim. Alles was zoals gewoonlijk stil en vredig.

Om 6.30 uur in de ochtend klonken er sirenes en raketten, dus renden we regelrecht naar de Migunit [betonnen schuilplaats zonder deur] in de slaapzalen, in slippers, pyjama’s en met een wapen. We wachtten daar een tijdje en begonnen toen geruchten te horen dat terroristen waren geïnfiltreerd, maar we geloofden het niet. Maar toen begonnen we schoten te horen.

“Terwijl we renden, begonnen de terroristen achter ons aan te rennen, op ons te schieten en ik werd in mijn been geschoten.”

We besloten dat we niet in de Migunit zouden blijven zitten en renden naar de Operationele Ruimte, het meest beschermde gebied op de basis. Terwijl we renden, begonnen de terroristen ons achterna te rennen, op ons te schieten en ik werd in mijn been geschoten. Ik bleef op blote voeten rennen als een gek zonder achterom te kijken totdat ik bij de Operationele Ruimte kwam.

In eerste instantie wilden degenen die al binnen waren de deur van de Operationele Ruimte niet voor mij openen omdat ze die al hadden gesloten, en waarschijnlijk omdat ze ook bang waren voor de terroristen die achter mij stonden. Ik had geen andere keus dan weer naar buiten te gaan en naar de achteringang van de Operationele Ruimte te rennen. Toen openden ze daar de deur voor mij. Toen ik binnenkwam, verbonden we mijn been met een shirt van een van de sergeanten en wachtten daar op onze redding. Helaas was redding nergens aan de horizon te bekennen.

Toen hoorden we dat de terroristen explosieven tot ontploffing brachten rond de Operationele Ruimte terwijl ze probeerden bij ons binnen te komen. Een half uur lang hoorden we schieten en granaten ontploffen. Het enige wat we konden doen was bidden voor het beste. Deur voor deur gingen ze naar binnen totdat de enige deur die nog overbleef de deur was die ons van hen scheidde. Al die tijd zaten we verstopt onder een tafel, de een op de ander. Ik begon afscheidsberichten te sturen naar al mijn dierbaren.

Ze bliezen de laatste deur op, kwamen de kamer binnen en schoten zonder pauze een salvo kogels op ons af, schreeuwend. Toen ze klaar waren, wachtten ze even, spraken Arabisch, zochten naar documenten, controleerden of we dood waren en vertrokken. Gedurende dit hele proces wist ik niet zeker of ik dood of levend was. Ik voelde me dood, maar ik kon nog steeds zien, horen en voelen. Ik wachtte op de laatste kogel die mij zou raken en doden, maar die kwam nooit.

“Ik lag daar bloedend tussen de lichamen van mijn vrienden, toen ik plotseling iemand voelde ademen.”

Ik lag daar bloedend tussen de lichamen van mijn vrienden, toen ik plotseling iemand voelde ademen. Het was mijn vriendin Sahar. We hebben daar samen vier uur gewacht totdat de redding arriveerde. Gedurende deze tijd trok ze haar uniform uit om mij eerste hulp te verlenen. Ik begon mijn hele lichaam af te tasten om te zien waar ik geraakt was, hoeveel ik bloedde en hoeveel tijd ik nog te leven zou hebben. Ik had het gevoel dat ik doodging.

Toen, na vier uur voor dood te hebben gespeeld, terwijl ik zoveel pijn had maar geen woord kon zeggen, kwamen engelen mij redden. Ze brachten me naar het Soroka-ziekenhuis [in Be’er Sheva] en onderweg vroeg ik onmiddellijk om mijn familie te bellen en hen te vertellen dat ik tegen alle verwachtingen in nog leefde!!

Eerst werd ik naar de Eerste Hulp gebracht, daarna werd ik overgebracht naar Shaare Zedek [Medisch Centrum in Jeruzalem] waar ik twee operaties onderging. Vervolgens werd ik na twee weken overgebracht naar Tel Hashomer [in het centrum van Ramat Gan in Israël] voor revalidatie.

Ik was twaalf keer beschoten: kogels in mijn benen, mijn linkerhand en mijn schouder. Ik dank God die over mij waakte en bij mij was in die kamer. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier ben, dat ik leef en dat ik met de hulp van God weer volledig kan functioneren. Het is gewoon een wonder.