Belangrijkste beelden van protesten tegen revisie in Jeruzalem en Tel Aviv op 24 juli 2023
AFP / Jack Guez, Menahem Kahana en Hazem Bader; Knessetfoto: Yonatan Sindel / Flash90

Nederlands + English

De meedogenloze poging van de coalitie om de rechtbanken te castreren en Israël bij wetgeving weg te drijven van een democratische, liberaal Joodse stemming, zou wel eens haar ondergang kunnen worden. Ondertussen zijn geweldloze protesten de sleutel.

Door: The Times of Israel – Davis Horovitz 25 juli 2023

De ochtend erna komen we uit in een Israël in de loopgraven, een Israël dat potentieel in oorlog is met zichzelf, een regering die zeker in oorlog is met een groot deel, misschien wel het grootste deel van het volk.

We kroppen het op dat geen enkele van de 64 leden van die regering zich ook maar heeft onthouden, en nog veel minder tegen heeft gestemd. Het is Orwelliaanse wetgeving (met gespleten tong) op grond waarvan kabinets- en ministeriële besluiten, hoe onredelijk ze ook mogen zijn, nooit door onze rechters kunnen worden gedwarsboomd op grond van hun onredelijkheid.

We erkennen dat de ” redelijkheidswet ” slechts het dunne uiteinde van de wig is – “de eerste stap in een historisch proces om het gerechtelijk apparaat te corrigeren”, in de woorden van Yariv Levin, onze misplaatste minister van Justitie. Voor ons liggen nu de wetten die hij sinds januari heeft beloofd, wetten om de rechterlijke macht machteloos te maken ondanks alle misstappen van de overheid. Dit zal worden opgelegd via de wetgeving die klaarligt, na in maart in eerste lezing te zijn goedgekeurd.  Het zal het gekalibreerde mechanisme waarmee onze rechters worden gekozen vernietigen en veranderen. In plaats daarvan worden de leden van de rechterlijke macht door de coalitie aangesteld. En die wet zal op zijn beurt worden versterkt door “override”-wetgeving om rechters te beperken en zelfs preventief te voorkomen dat ze antidemocratische wetten schrappen – een gok waarvan onze premier leek te hebben beloofd dat hij die had “weggegooid”, maar nu zegt dat hij dat niet gedaan heeft.

We realiseren ons dat nadat de rechters zijn geketend, de wetten waarvan vele zijn geschreven op grond van of geïmpliceerd door de regeerakkoorden anders zouden zijn geblokkeerd, gevolgd zal worden door:

– legalisering van discriminatie op basis van religieuze overtuigingen

– de annexatie van de hele of van delen van de Westelijke Jordaanoever zonder gelijke rechten voor Palestijnen

– de beperking van de media

– de inperking van vrouwenrechten

– ultraothodoxen die geen dienstplicht hoeven te vervullen of deel te nemen aan nationale diensten.

Een wetsvoorstel om de gratis pas voor de ultraorthodoxen te formaliseren, werd dinsdagochtend door de United Tora Judaism-partij van de coalitie bij de Knesset ingediend (en snel verworpen door Netanyahu’s Likud). 

Het zal waarschijnlijk worden bereikt via een ander geval van dubbelspraak, waarbij massale, fulltime Thorah-studie (die in de orthodox-joodse traditie wordt verondersteld te worden nagestreefd door de gesubsidieerde beste en de slimste) zal worden beschouwd als een vorm van nationale dienst gefinancierd door de rest van de beroepsbevolking.

Dit wetsontwerp werd gepresenteerd uren nadat de premier weer een van zijn onoprechte kritieken uitte op die duizenden in de militaire reserves en hen te bestempelen als dienstweigeraars. Dat zijn vaak oorlogshelden van in de dertig, veertig en vijftig, die ervoor kiezen of dreigen zich niet te zullen melden voor vrijwillige dienst. (Onnodig te zeggen dat deze coalitie niet aan ironie doet.)

Nadat de rechters zijn geketend, zal het gevolg zijn dat wetgeving die, grotendeels geschreven n.a.v. of geïmpliceerd door de regeerakkoorden, door zal gaan. Anders waren die geblokkeerd.

We zetten ons schrap voor andere “poortwachters” van onze democratie die het doelwit kunnen worden. In de eerste plaats is dat procureur-generaal Gali Baharav-Miara, die de coalitie zo heeft geïrriteerd door haar antidemocratische gerechtelijke wetgeving af te raden, het recht van het publiek om te demonstreren te handhaven en zich te verzetten tegen de voortdurende (en steeds succesvollere) druk van minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir voor een agressievere controle van de protesten . Kort nadat alle regeringsbesluiten maandag in de Knesset “redelijk” waren verklaard, verscheen de misplaatste junior minister van Justitie, David Amsalem, op het podium om te eisen dat Baharav-Miara terecht zou staan.

We moeten concluderen dat Netanyahu niet bereid of niet in staat is om weerstand te bieden aan de machtige joodse suprematistische krankzinnige marge die hij in de kern van zijn regering heeft uitgenodigd. Levin stond erop de wetgeving van maandag goed te keuren “zoals ze is”. Hij en Ben Gvir zouden naar verluidt hebben gedreigd de coalitie anders op te blazen. We zagen een wanhopige minister van Defensie, Yoav Gallant, in de plenaire vergadering van de Knesset, in de minuten voor de noodlottige stemming, bij Levin smeken om ‘me iets te geven’ om de klap te verzachten, om de zorgen van de reservisten weg te nemen. Tevergeefs. We zagen Netanyahu, die tussen hen in zat, ervoor kiezen om Levin het voordeel te geven.

Minister van Defensie Yoav Gallant (links) en minister van Justitie Yariv Levin (rechts) maken ruzie tegenover premier Benjamin Netanyahu in de Knesset op 24 juli 2023, voorafgaand aan de stemming over de redelijkheidswet. (Yonatan Sindel/Flash90)

IDF-stafchef Herzi Halevi had naar verluidt sinds donderdag een ontmoeting met Netanyahu gezocht om hem persoonlijk op de hoogte te brengen van de gevaren die de nationale onenigheid over de wetgeving van Levin vormt voor de eenheid in de militaire rangen. Halevi nam zondag zijn toevlucht tot een openbare waarschuwing dat zonder een verenigde IDF met inbegrip van de “beste” soldaten. ” Israël zich in existentieel gevaar zou bevinden. Niets minder dan dat. Als ons leger niet sterk en verenigd is, en als de besten niet dienen in de IDF, zullen we niet kunnen blijven bestaan ​​als staat in de regio”, zei hij. De premier verwaardigde zich om hem pas na de stemming te ontmoeten.

Halevi nam zondag zijn toevlucht tot een openbare waarschuwing dat Israël zich in existentieel gevaar zou bevinden, niets minder, zonder een verenigd IDF.

Natuurlijk werd het schema van Netanyahu bemoeilijkt door zijn tweede ontmoeting in dagen met zijn eigen sterfelijkheid: zelfs toen hij wetgeving doorvoerde die zo destructief was voor Israël. Aan de vooravond van Tisha B’Av, werd hij geveld door een onbetrouwbaar hart. Toen hij uit het ziekenhuis kwam en enkele uren voor de stemming op weg was naar de Knesset, nu voorzien van een pacemaker, liet hij zich kennelijk niet afschrikken door het idee dat dit een Bijbelse kastijding zou kunnen zijn.

Nu de Israëlische middenweg sinds de zelfmoordaanslag van de Tweede Intifada naar rechts was verschoven, met weinig hoop op een levensvatbare aanpassing aan de Palestijnen, met een groeiend aantal kolonisten en een explosieve groei van de ultraorthodoxe sector, was Israël al twintig jaar onverbiddelijk op weg naar regeringen waarin extreemrechts en Haredim meer macht zouden krijgen.

Maar dat proces werd versneld door de aandrang ‘liever niet Bibi’ van velen van niet-extreemrechts: Gideon Sa’ar, Naftali Bennett, Avigdor Liberman, Ze’ev Elkin, e.a.. De enige manier om Netanyahu vorig jaar weer aan de macht te krijgen, was via allianties met wie dan ook van religieus rechts die naast hem wilden staan, ongeacht hoe onsmakelijk hun agenda’s waren. Dat leidde tot een coalitie die geen weerspiegeling was van de centrumrechtse tot centrumlinkse Israëlische mainstream.

Wat de stemming van maandag ongekend duidelijk maakte, was dat Netanyahu niet alleen op het spoor Levin-Smotrich-Ben Gvir zit, maar dat hij Israël naar een mogelijke burgeroorlog zou leiden in plaats van dat spoor te verlaten.

Hij vertoonde een zeer onbekende eigenschap – zwakte – en gaf Ben Gvir en Bezalel Smotrich immens machtige ministeriële posities bij de onderhandelingen over zijn coalitie, ook al wist hij dat Smotrich een theocraat is en Ben Gvir een racistische provocateur. Hij was klaarblijkelijk vastbesloten om zijn bondgenootschap met deze politieke roofdieren tegen bijna elke prijs bij elkaar te houden. Wat de stemming van maandag ongekend duidelijk maakte, was dat Netanyahu niet alleen op het spoor Levin-Smotrich-Ben Gvir zat, maar dat hij Israël eerder naar een mogelijke burgeroorlog zou leiden dan dat spoor te verlaten.

Parlementsleden van de coalitie verdringen zich rond minister van Justitie Yariv Levin om een ​​feestelijke selfie te maken in de plenaire vergaderruimte van de Knesset, terwijl ze de eerste van de gerechtelijke herzieningswetten van de coalitie goedkeuren, 24 juli 2023. (Yonatan Sindel/Flash90)

In zijn toespraak tot de natie op maandagavond – naar verwachting, en door sommigen zelfs gezien als verzoenend – nodigde hij ogenschijnlijk oppositieleiders uit om te onderhandelen over consensuele voorwaarden voor de volgende fasen van de gerechtelijke revolutie. Sterker nog, hij gaf ze een deadline van november om voor hem aanvaardbare voorwaarden in te dienen – “meer dan genoeg tijd”, beweerde hij luchtig – met de onuitgesproken implicatie dat, als ze niet tot het akkoord komen, hij en zijn coalitie eenzijdig zullen doorgaan zoals ze maandag deden.

De noodlottige vraag voor Israël, de vraag die Israëls toekomst zal bepalen, is of de door Netanyahu gefaciliteerde brutale coalitie teveel hooi op de vork neemt? Of de combinatie van Levins poging om bijna absolute macht over te dragen aan de uitvoerende macht, en de verschillende plannen van de partners om Israël weg te drijven van zijn democratische en liberale joodse ethos zijn ondergang zal betekenen

Het beleid vervreemdt grote delen van het electoraat, grotendeels vanwege hun directe impact op grote delen van dat electoraat: de hightechbedrijven die investeerders zien wegtrekken , de reservisten die vrezen dat hun bereidheid om te dienen zal worden misbruikt , de hele nationale beroepsbevolking die vecht tegen stijgende kosten voor levensonderhoud en binnenkort wordt gevraagd om een ​​niet-werkende ultraorthodoxe sector te subsidiëren die niet eens de plicht van de dienstplicht deelt. Als er vandaag verkiezingen zouden worden gehouden, zou zelfs een politiek onbekwame oppositie erin slagen om dat beleid omver te stoten.

Maar de verkiezingen zijn pas bijna over vier jaar, als de regering dat systeem niet verandert. Netanyahu heeft coalitie-eenheid verkozen boven nationale eenheid. En Levin, Smotrich en Ben Gvir zouden maar al te graag de leiding nemen als Netanyahu arbeidsongeschikt zou raken.

Ondanks alle vermaningen van de VS, andere bevriende regeringen en sommige joden in de diaspora, ondanks alle zorgwekkende vreugde onder onze vijanden , lijkt de grootste hoop voor zionistische patriotten de massale nationale protesten te zijn. Ik hoop dat ze meedogenloos doorgaan, dat ze zichzelf niet toestaan ​​gewelddadig te worden of tot geweld te worden aangezet, dat ze streven naar inclusiviteit onder spandoeken om de democratie te beschermen, eenheid te bevorderen en ons gemeenschappelijke huis te beschermen.

Veiligheidstroepen gebruiken een waterkanon om demonstranten uiteen te drijven in Jeruzalem op 24 juli 2023. (Hazem Bader/AFP)

Die woorden zijn gemakkelijk te schrijven, maar duivels moeilijk vol te houden; grote aantallen demonstranten hebben zeer uiteenlopende motivaties, agenda’s en temperamenten. Maar een verenigde massale protestbeweging zette zelfs Netanyahu in maart aan het denken, toen hij het wetsvoorstel om de selectie van rechters te politiseren, opschortte, en de goedkeuring van de wet van maandag bemoeilijkte. Elk Likud-lid stemde ervoor, maar zouden ze hetzelfde doen – te midden van een brede, groeiende nationale onrust en een kolkende economie – voor de rest van de meer drastische wetgeving van Levin later dit jaar?

De zeloten die deze regering domineren, vertegenwoordigen niet de Israëlische meerderheid

Nou ja, misschien zouden ze dat wel doen.

En misschien wordt het nog veel erger voordat het beter wordt.

Maar de zeloten die deze regering domineren, vertegenwoordigen niet de Israëlische meerderheid. En een veerkrachtig zionistisch Israël – een Israël dat zich inzet voor de waarden van zijn Onafhankelijkheidsverklaring – kan en moet winnen.

“We zijn één natie, één huis, één volk… We moeten dat boven alles beschermen.” Dat was één bericht van Netanyahu maandagavond dat onmiskenbaar nauwkeurig en essentieel was, ook al negeerde hij het zelf.

***************************************************

ENGLISH

Main images from anti-overhaul protests in Jerusalem and Tel Aviv on July 24, 2023: AFP / Jack Guez, Menahem Kahana and Hazem Bader; Knesset photo: Yonatan Sindel / Flash90

The coalition’s brutal bid to neuter the courts and legislate Israel away from a democratic, liberal Jewish ethos may yet prove its downfall. Meantime, non-violent protests are key

By  The Times of Israel – Davis Horovitz  25 July 2023

The morning after, we emerge to an Israel with internal battle lines drawn, an Israel potentially at war with itself, a government certainly at war with much, perhaps most, of the people.

We internalize that not a single one of the 64 members of that government so much as abstained, far less voted against, Orwellian doublespeak legislation under which cabinet and ministerial decisions, no matter how unreasonable they may be, can never be thwarted by our judges on the grounds of their unreasonableness.

We recognize that the “reasonableness law” is merely the thin end of the wedge — “the first step in a historic process to correct the judicial system,” in the words of Yariv Levin, our mistitled minister of justice. Ahead now lie the laws he has promised since January to render the judiciary impotent in the face of all government abuse. This will be imposed via the legislation that sits ready and waiting, having passed its first reading in March, to destroy the calibrated mechanism by which our judges are chosen, and turn them instead into coalition appointees. And that law, in turn, will be bolstered by “override” legislation to constrain and even preemptively prevent the judges from striking down anti-democratic laws — a gambit that our prime minister seemed to have promised he had “thrown out” but now says he didn’t.

We realize that after the judges are shackled, the legislation they would have blocked, much of it written into or implied by the coalition agreements, will follow — the legalization of discrimination based on religious beliefs, the annexation of parts or all of the West Bank without equal rights for Palestinians, the restricting of media, the constriction of women’s rights, the blanket exclusion of the fastest-growing sector of the populace, the ultra-Orthodox, from military and national service.

A bill to formalize the ultra-Orthodox free pass was submitted to the Knesset by the coalition’s United Torah Judaism party on Tuesday morning (and quickly disavowed by Netanyahu’s Likud). It would be achieved via another case of doublespeak, in which mass, full-time Torah study (which in Orthodox Jewish tradition is supposed to be pursued by the subsidized best and the brightest) would be considered a form of national service and funded by the rest of the workforce.

This draft legislation was presented hours after the prime minister engaged in another of his disingenuous critiques of those thousands in the military reserves — including war heroes in their 30s, 40s and 50s — who are choosing or threatening not to keep reporting for voluntary duty, branding them refusers. (Needless to say, this coalition doesn’t do irony.)

After the judges are shackled, the legislation they would have blocked, much of it written into or implied by the coalition agreements, will follow

We brace for other “gatekeepers” of our democracy to be targeted — and first and foremost Attorney General Gali Baharav-Miara, who has so irritated the coalition by advising against its anti-democratic judicial legislation, upholding the public’s right to demonstrate, and opposing National Security Minister Itamar Ben Gvir’s constant (and increasingly successful) pressure for more aggressive policing of the protests. Shortly after all government decisions were rendered “reasonable” in the Knesset on Monday, the junior mistitled justice minister David Amsalem appeared at the podium to demand that Baharav-Miara be put on trial.

We are compelled to conclude that Netanyahu is either unwilling or unable to resist the powerhouse Jewish supremacist lunatic fringe he invited into the core of his government. Levin insisted on passing Monday’s legislation “as is.” He and Ben Gvir reportedly threatened to destroy the coalition otherwise. We watched a desperate Defense Minister Yoav Gallant plead with Levin, in the Knesset plenum, in the minutes before the fateful vote, to “give me something” to soften the blow, to ease the reservists’ concerns. In vain. We saw Netanyahu, seated between them, choosing to allow Levin the upper hand.

Defense Minister Yoav Gallant (left) and Justice Minister Yariv Levin (right) argue across Prime Minister Benjamin Netanyahu in the Knesset on July 24, 2023, ahead of the vote on the reasonableness law. (Yonatan Sindel/Flash90)

IDF Chief of Staff Herzi Halevi had reportedly been seeking to meet with Netanyahu since Thursday, to update him personally on the dangers that the national disagreement over Levin’s legislation pose to unity in the military ranks. Halevi resorted to warning publicly on Sunday that Israel would find itself in existential peril, nothing less, without a unified IDF including the “best” soldiers. “If ours is not a strong and unified army, and if the best do not serve in the IDF, we will not be able to continue to exist as a state in the region,” he said. The prime minister deigned to meet with him only after the vote was done.

Halevi resorted to warning publicly on Sunday that Israel would find itself in existential peril, nothing less, without a unified IDF

Of course, Netanyahu’s schedule had been complicated by his second encounter in days with his own mortality: Even as he was ushering through legislation so destructive to Israel, on the eve of Tisha B’Av, he was laid low with an unreliable heart. Emerging from the hospital and making his way to the Knesset just hours before the vote, now fitted with a pacemaker, he was evidently undeterred by any notion of a biblical chastening.

With the Israeli middle-ground shifted to the right since the suicide bombing onslaught of the Second Intifada, with little hope for a viable accommodation with the Palestinians, with settler numbers growing and the ultra-Orthodox sector soaring, Israel had been moving inexorably for twenty years toward governments in which the far-right and Haredim would hold greater sway.

But that process was accelerated by the “just not Bibi” insistence of many in the non-extreme right — Gideon Sa’ar, Naftali Bennett, Avigdor Liberman, Ze’ev Elkin, et al. The only route back to power for Netanyahu last year was through alliances with anyone and everyone from the religious right who would sit with him — and no matter how unpalatable their agendas — leading to a coalition unreflective of the center-right to center-left Israeli mainstream.

What Monday’s vote made unprecedentedly plain was that Netanyahu is not merely riding the Levin-Smotrich-Ben Gvir tiger, but that he would lead Israel toward potential civil war rather than dismount

Displaying a most unfamiliar attribute — weakness — he gave Ben Gvir and Bezalel Smotrich immensely powerful ministerial positions when negotiating his coalition, even though he knew that Smotrich is a theocrat and Ben Gvir a racist provocateur, evidently determined to keep together his alliance with these political predators at almost any cost. What Monday’s vote made unprecedentedly plain was that Netanyahu is not merely riding the Levin-Smotrich-Ben Gvir tiger, but that he would lead Israel toward potential civil war rather than dismount.

Coalition lawmakers crowd around Justice Minister Yariv Levin to take a celebratory selfie in the Knesset plenum, as they pass the first of the coalition’s judicial overhaul laws, July 24, 2023. (Yonatan Sindel/Flash90)

In his speech to the nation on Monday night — expected, and even seen by some, to be conciliatory — he ostensibly invited opposition leaders to negotiate consensual terms for the next stages of the judicial revolution. In fact, he gave them a deadline of November to submit to terms acceptable to him — “more than enough time,” he asserted airily — with the unspoken implication that, if they do not come to heel, he and the tiger will proceed as they did on Monday, unilaterally.

The fateful question for Israel, the question that will determine its future, is whether the Netanyahu-facilitated brutal coalition overreach — the combination of Levin’s bid to deliver near-absolute power to the executive branch, and the partners’ various plans to move Israel away from its democratic and liberal Jewish ethos — will yet prove its downfall.

Its policies are alienating vast swathes of the electorate, in large part because of their direct impact on vast swathes of the electorate: the high-tech firms who see investors pulling away, the reservists who fear their willingness to serve will be abused, the entire national workforce battling rising living costs and soon to be asked to subsidize a non-working ultra-Orthodox sector that doesn’t even share the obligation of national service. If elections were held today, even a politically inept opposition might manage to unseat it.

But elections are almost four years away — if the government doesn’t change that system. Netanyahu has chosen coalition unity over national unity. And Levin, Smotrich and Ben Gvir would be only too happy to take charge if Netanyahu were incapacitated.

For all the admonitions from the US, other friendly governments and some Diaspora Jews, for all the worrying delight among our enemies, the most potent hope for Zionist patriots would appear to be the vast national protests — that they continue relentlessly, that they do not allow themselves to turn violent or to be goaded into violence, that they strive for inclusivity under banners to protect democracy, foster unity and protect our common home.

Security forces use a water cannon to disperse demonstrators in Jerusalem on July 24, 2023. (Hazem Bader/AFP)

Those words are easy to write but fiendishly difficult to uphold; vast numbers of protesters have widely diverse motivations, agendas and temperaments. But a unified mass protest movement gave even Netanyahu pause in March, when he suspended the bill to politicize judicial selection, and complicated the passage of Monday’s law. Every single Likud member voted for it, but would they do the same — amid wide, growing national ferment and a tanking economy — on the rest of Levin’s more drastic legislation later this year?

The zealots dominating this government do not represent the Israeli majority

Well, maybe they would.

And maybe things will get a lot worse before they get better.

But the zealots dominating this government do not represent the Israeli majority. And a resilient Zionist Israel — an Israel committed to the values of its Declaration of Independence — can and must win out.

Because there was one message that Netanyahu delivered on Monday night that was undeniably accurate and vital, even though he is failing to heed it: “We have one nation, one home, one people… We must safeguard these above all else.”