“Against All Odds: Surviving the Holocaust”, geregisseerd en geproduceerd door Paul Bachow, wordt vertoond op het Miami Jewish Film Festival op 14 januari.
“Against All Odds: Surviving the Holocaust,” directed and produced by Paul Bachow, will be screened at the Miami Jewish Film Festival on Jan. 14.

Nederlands – English

Anita Karl probeerd een stuk chocolade te pakken en werd bijna vermoord door een nazi.

Door: JNS – ALAN ZEITLIN

De Duitser vroeg Karl en haar neef of ze een snoepje wilden. Haar nichtje was sneller; hij nam haar op zijn schoot, overhandigde haar met één hand een stuk chocolade, haalde in zijn andere hand zijn pistool tevoorschijn en deed iets onverklaarbaars.

Dit is een van de zeer traumatische verhalen in de krachtige nieuwe documentaire “Against All Odds: Surviving the Holocaust.” Karl zou één van de slechts 200 van de 150.000 Joden in het getto van Lvov zijn die overleefden.

De film, geregisseerd en geproduceerd door Paul Bachow en te zien tijdens het Miami Jewish Film Festival op 14 januari, laat het verhaal zien van Karl en drie andere overlevenden. Deze documentaire zonder franje is eenvoudig en heeft geen groot budget. Dat is ook niet nodig. Het is een zeer krachtige film die je het gevoel geeft dat de overlevenden je eigen familieleden zijn, die hun wonderbaarlijke verhalen vertellen in je eigen huiskamer.

Karl logeerde in een huis bij een heidense vrouw toen ze zag dat een tiener was doodgeschoten en zijn bloed tegen het raam spatte, vroeg ze de vrouw wat er gebeurd was.

“Oh, maak je geen zorgen; hij is gewoon een Jood,” vertelde ze Karl, niet wetend wat haar ware geloof was.

Omdat Karls moeder naar een openbare school was gegaan en katholieke lessen volgde, kon ze de autoriteiten ervan overtuigen dat ze katholiek was en gebruikte een ingenieus plan in een trein om het probleem het hoofd te bieden dat ze geen documenten had om te bewijzen dat ze geen Jood was.

Karl en haar moeder zagen Joden die door ophanging ter dood waren gebracht met borden waarop stond: “Dit is wat er gebeurt met Joden die proberen te ontsnappen.”

Een gekookt stuk aardappelschil

Gerald Beigel was een van de drie familieleden die het overleefden, terwijl er 32 door de nazi’s werden vermoord. Zijn moeder en zus zaten in de laatste trein naar Auschwitz. Zijn ouders woonden in Berlijn en vonden Adolf Hitler maar “gek” en dachten dat hij niet lang aan de macht zou blijven. Natuurlijk hadden ze het mis.

Toch probeerden ze een visum voor Amerika te krijgen, maar ze kregen te horen dat ze dat pas in 1947 of 1948 zouden krijgen. En dus deed hij zijn Jodenster af en ging uit naar diverse films, zijn leven riskerend.

Toen hij uiteindelijk in een vernietigingskamp belandde, rende hij zijn broer achterna, die te horen had gekregen dat hij naar rechts moest gaan, ondanks het feit dat hem gezegd was naar links te gaan, dus naar de gaskamers. Hij overleefde twee dodenmarsen, en nadat zijn been gewond was geraakt en een dokter zei dat ze het zouden moeten amputeren, zei hij dat hij liever doodging dan dat ze dat zouden doen. Beigel herinnert zich ook dat hij samen met zijn vader zijn 17e verjaardag vierde met het enige eten dat ze hadden: een gekookt stuk aardappelschil.

Hij vertelt ook dat hij werd weggevoerd met twee lijken die op het punt stonden in het vuur te worden gegooid, gewond en nauwelijks in staat zich te bewegen. Maar hij deed het toch, en op de een of andere manier werd zijn leven gespaard, en overleefde hij Auschwitz en Dachau.

Een kaart van Oost-Europa, zoals afgebeeld in een nieuwe documentaire geregisseerd en geproduceerd door Paul Bachow, “Against All Odds: Surviving the Holocaust.” Met dank.

Wij zullen wraak nemen voor jullie

Ryszarda Rozenblum was een van de misschien 11 die overleefden van de aanvankelijk meer dan 75.000 kinderen in het getto van Lodz, het laatst overgebleven getto in het door de Duitsers bezette Polen.

Het hoofd van het getto stelde voor een kamp voor de jeugd te maken, dat uit ongeveer 1.000 kinderen bestond.

Daar kregen ze in het begin een beetje brood en soep. Daarna werden de kinderen naar een school gebracht, en zongen zij “Hatikvah” voor anderen en werkte vier uur per dag. Haar broer was 13, zij was 11. Gelukkig gaf een rabbi haar vader goede raad die resulteerde in het redden van haar leven. Geboren in 1929, zouden haar broer en ouders, twee zusters en in totaal ongeveer 100 familieleden worden vermoord in Chelmno, Auschwitz en andere vernietigingskampen.

Ze herinnert zich dat ze uitriep: “Oh God, waar ben je nu?” Uiteindelijk werd ze, zoals in de film te zien is, op een unieke manier gered.

Toen het Rode Leger binnenkwam, vluchtten de Duitsers. Toen hij zag dat ze alleen was zei een jonge Russische soldaat met tranen in zijn ogen tegen haar: “We zullen wraak nemen voor je, huil maar niet.”

Een pak slaag redde zijn leven

Walter Lebensohn uit Wenen vertelt hoeveel Joden zelfmoord pleegden. Geboren in 1931, zouden antisemieten hem later in het Donaukanaal gooien, maar hij wist uit het ijskoude water te komen. Hij vertelt hoe Joden niet geloofden dat ze zouden worden uitgeroeid omdat ze ongeveer de helft uitmaakten van het totale aantal artsen en advocaten. Zijn vader wilde hem een Hebreeuwse naam geven, maar kreeg te horen dat dat vanwege het welig tierende antisemitisme geen goede zet zou zijn, en dus stelde de persoon de naam “Walter” aan zijn vader voor.

Ironisch genoeg redde een pak slaag van het hoofd van een weeshuis, waar hij verbleef, zijn leven. Daarna kon zijn moeder hem naar een onwaarschijnlijke veilige bestemming sturen, waar hij de valse naam Michael Pepperman aannam. Hij zat op het laatste transport uit Hongarije in 1942 voordat Adolph Eichmann de Hongaarse leider vertelde dat er geen Joden meer mochten vertrekken.

Ik heb veel Holocaust documentaires gezien. Sommige hebben grafische scènes, deze niet. Sommige hebben uitgebreid onderzoek, deze niet. Sommige hebben een heleboel pratende hoofden en deskundige historici; deze niet. En toch maakte deze documentaire me op de een of andere manier bozer en ontroerde hij me op een diepgaandere manier. Misschien omdat veel van die verhalen positieve aspecten bevatten van de overlevenden toen ze naar Amerika kwamen.

In deze film eindigt elk verhaal wanneer de oorlog eindigt. Er bestaat zoiets als “Holocaust-moeheid”, wanneer mensen zoveel films hebben gezien of zoveel boeken hebben gelezen dat ze het gevoel hebben dat de markt verzadigd is en ze niet nog meer informatie aankunnen. Maar maak ruimte voor nog één film, deze film. “Against All Odds: Surviving the Holocaust” is buitengewoon meeslepend, dynamisch in zijn eenvoud en schrijnend in zijn vertelling, maar met een klinkende boodschap.

Het is onmogelijk om naar films als deze te kijken en je niet af te vragen wat je zou hebben gedaan als je in een vergelijkbare situatie had verkeerd., Joods zijn in de tijd van de Holocaust. Hoe zou het zijn om in het geheim onder de grond te leven, wetende dat één verkeerde beweging, adem of woord een zekere dood kan betekenen? Overlevingsschuld wordt hier geïmpliceerd en niet expliciet uitgesproken. De film is goed gemonteerd, hard en zou gebruikt kunnen (en moeten) worden in scholen. De saga van deze Europeanen die bewoners van Floridia werden, is echt iets om te zien.

*******************************************
TRAILER

********************************************

 

 ENGLISH

A Nazi almost murdered Anita Karl for the sin of trying to have a piece of chocolate.

By: JNS – ALAN ZEITLIN

The German asked Karl and her cousin if they wanted a piece of candy. Her cousin was quicker; he sat her on his lap, handed her a piece of chocolate with one hand, took his gun out in his other hand and did something inexplicable.

This is one of several highly traumatic stories in the powerful new documentary “Against All Odds: Surviving the Holocaust.” Karl would be one of only 200 out of 150,000 Jews in the Lvov ghetto to survive.

Directed and produced by Paul Bachow, the film—to be shown as part of the Miami Jewish Film Festival on Jan. 14—showcases the story of Karl and three other survivors. This no-frills documentary is simple and doesn’t boast a big budget. It doesn’t need to. It is an extremely potent film that makes you feel like the survivors are your family members telling their miraculous stories in your own living room.

Karl was staying in a home with a gentile woman when she saw a teenage boy shot and killed, his blood splattering the window. She asked the woman what took place.

“Oh, don’t worry; he’s just a Jew,” Karl recounts the woman as telling her, not knowing her true religion.

Because Karl’s mother had gone to a public school and had stayed for Catholic-school classes, she was able to convince authorities that she was Catholic and used an ingenious plan on a train to overcome the problem of not having documents to prove she was not a Jew.

Karl and her mother would see Jews that had been hanged to death with signs that read: “This is what happens to the Jews who try to escape.”

A cooked piece of potato peel

Gerald Beigel was one of three family members who survived, while 32 were murdered by the Nazis; and his mother and sister were on the last train to Auschwitz. Living in Berlin, his parents thought of Adolf Hitler as “crazy” and didn’t think he would last long in power. Of course, they were wrong.

Still, they attempted to get a visa for America but were told they would not receive it until 1947 or 1948. And so, he took off his Jewish star and went out, risking his life to go to the movies on many occasions.

When he eventually ended up at a death camp, despite being told to go to the left—meaning the gas chambers, he ran after his brother, who was told to go to the right. He survived two death marches, and after his leg was wounded and a doctor said they would have to amputate it, he said he’d rather die than have them do so. Beigel also recalls on his 17th birthday, he and his father celebrated with the only food they had: a cooked piece of potato peel.

He also tells of being carted away with two corpses about to be thrown in a fire, injured and barely able to move. But he did, and somehow, his life was spared, and he survived Auschwitz and Dachau.

A map of Eastern Europe, as depicted in a new documentary directed and produced by Paul Bachow, “Against All Odds: Surviving the Holocaust.” Credit: Courtesy.

‘We will take revenge for you’

Ryszarda Rozenblum was one of maybe 11 who survived out of initially more than 75,000 children in the Lodz ghetto, the last remaining ghetto in German-occupied Poland.

The head of the ghetto suggested making a camp for youth that comprised about 1,000 children.

There, at first, they got a little bread and soup. Then children were taken to a school, and she’d sing “Hatikvah” to others and work four hours a day. Her brother was 13; she was 11. Fortunately, a rabbi gave her father good advice that resulted in saving her life. Born in 1929, her brother and parents, two sisters and about a total of 100 family members would be killed at Chelmno, Auschwitz and other death camps.

She recalls crying out, “Oh God, where are you now?” She was eventually saved, as depicted in the film, in a unique way.

When the Red Army came in, the Germans fled. In tears, as she saw she was alone, a young Russian soldier told her: “We will take revenge for you, don’t cry.”

A beating by saved his life

Walter Lebensohn from Vienna tells of how many Jews committed suicide. Born in 1931, anti-Semites would later throw him into the Danube Canal, but he was able to get out of the freezing water. He tells of how Jews didn’t believe they would be exterminated because they made up about half of the total doctors and lawyers. His father wanted to give him a Hebrew name but was told that due to rampant anti-Semitism, it wouldn’t be a good move, and so the person suggested the name “Walter” to his father.

Ironically, a beating by the head of an orphanage he was staying in saved his life. Afterwards, his mother was able to send him to an unlikely destination for safety as he took on the fake name of Michael Pepperman. He was on the last transport out of Hungary in 1942 before Adolph Eichmann told the Hungarian leader to now allow any more Jews to leave.

I have seen many Holocaust documentaries. Some have graphic scenes; this one does not. Some have extensive research; this one does not. Some have a slew of talking heads and expert historians; this one does not. And yet, this documentary somehow made me angrier and more moved me in a more profound way. Perhaps because many of those include positive aspects of the survivors made when they came to America.

In this film, each story ends when the war ends. There is something known as “Holocaust fatigue,” when people have seen so many films or read so many books that they feel the market is saturated and they can’t handle any more information. But make room for one more film—this film. “Against All Odds: Surviving the Holocaust” is extremely riveting, dynamic in its simplicity and harrowing in its storytelling, but with a resounding message.

It is impossible to watch films like this and not wonder what you would have done had you been in a similar situation—being Jewish in the time of the Holocaust. What would it be like to live underground in secret, knowing one false move, breath or word could mean certain death? Survival guilt here is implied and not expressly stated. The film is well-edited, hard-hitting and could (and should) be used in schools. The saga of these Europeans turned Floridians is truly something to see.