Duizenden mensen wonen een ‘New York Stands With Israel’-wake en -bijeenkomst bij op 10 oktober 2023 in New York City. (Foto door Spencer Platt/Getty Images)
Thousands attend a ‘New York Stands With Israel’ vigil and rally on October 10, 2023 in New York City. (Photo by Spencer Platt/Getty Images)

Nederlands + English

We hebben nog nooit zo’n woeste geweldsgolf gezien als op 7 oktober. Als het mogelijk is voor de Joodse wereld om een collectieve zenuwinzinking te krijgen, dan heeft de ramp van 7 oktober die in gang gezet.

Door Jewish Journal

Een opeenstapeling van emoties lijkt in ons te woeden, van het ene moment op het andere: Woede, verdriet, afschuw, verbijstering, verontwaardiging, angst, verwarring, schok, vastberadenheid, walging, vastberadenheid, depressie, solidariteit – we voelen het allemaal. Alleen al de breedte van de emoties is overweldigend.

En ze zijn allemaal gerechtvaardigd, zeker beginnend met walging. Gezien de wreedheid van de aanvallen, de moord op baby’s voor de ogen van hun ouders, de verkrachtingen, de gretigheid waarmee video’s van de slachtingen werden verspreid, de gruwelijke aard van de slachtingen zelf, hoe kan walging niet de primaire emotie zijn die 7 oktober oproept?

Maar er is ook schok. Schok is de kern van het trauma van 7 oktober.

Geschokt door de manier waarop het machtigste leger in het Midden-Oosten, een leger dat bekend staat om zijn briljante intelligentie en geobsedeerd is door het bieden van veiligheid voor zijn volk, op zo’n grote schaal kon instorten.

Geschokt door de timing van de slachtingen, op een heilige Shabbat aan het einde van het Sukkot festival, wanneer Joden geacht worden te dansen in jubelstemming.

Geschokt door de plaatsen waar de slachtingen plaatsvonden – woonkamers, slaapkamers, keukens, een woestijnfeest waar 260 gelukkige feestvierders in koelen bloede werden vermoord.

Geschokt door de 130 Israëlische gijzelaars die nu in Gaza worden vastgehouden door dezelfde barbaren die op 7 oktober tekeergingen.

Geschokt door de reactie van bepaalde anti-Israël groepen die volhouden dat de 1200 vermoorde Israëli’s het verdiend hadden, inclusief de baby’s.

Schokkend voor Joodse activisten die Israël de schuld geven van het onheil, zoals de medeoprichter van IfNotNow, die dit bericht plaatste op de donkerste dag voor haar volk sinds de Holocaust:

“Israël maakt elke dag onder apartheid een levende hel voor Palestijnen. Mensen kunnen zo niet leven…. Er kleeft bloed aan de handen van de fascistische Israëlische regering, het leger en iedereen die heeft meegeholpen aan hun misdaden tegen de Palestijnen.”

Schokkend voor universiteiten die zich haasten om niet-joden te beschermen tegen allerlei kleinschalige agressies, maar plotseling “vrije meningsuiting” ontdekken wanneer joodse studenten worden uitgekozen voor vijandigheid.

Schokkend voor groepen zoals de NYU Student Bar Association, die keken naar de massamoord op Joden door Palestijnse terroristen en “onwrikbare en absolute solidariteit met de Palestijnen” uitspraken, eraan toevoegend dat “Israël de volledige verantwoordelijkheid draagt” voor de massamoorden.

Schokkend voor de meer dan 30 studentenorganisaties van Harvard University die een verklaring vrijgaven waarin ze Israël “volledig verantwoordelijk” hielden voor de massaslachting van Joden door terroristen van Hamas.

Schokkend hoe Black Lives Matter Grassroots, een verzameling activisten voor raciale rechtvaardigheid, een verklaring uitbracht “in solidariteit met het Palestijnse volk” een paar dagen na het bloedbad. “Wanneer een volk decennia lang is onderworpen aan apartheid en onvoorstelbaar geweld, moet hun verzet niet worden veroordeeld, maar worden begrepen als een wanhopige daad van zelfverdediging,” aldus de groep. Met andere woorden, al die afgeslachte baby’s hebben het verdiend.

Schokkend hoe de gevestigde media de term “militanten” blijven gebruiken voor terroristen die gespecialiseerd zijn in het vermoorden van onschuldige burgers.

Schok en grote bezorgdheid over waar de oorlog tegen Hamas toe zou kunnen leiden, inclusief aanvallen van andere terreurgroepen zoals Hezbollah.

Ik heb van verbijsterde Joden ter linkerzijde gehoord, die gewoonlijk “beide kanten” zien en vaak de kant van de Palestijnen kiezen. Ook zij zijn in shock. De gruweldaden van 7 oktober die dag na dag geleidelijk aan aan het licht zijn gekomen, zijn gewoonweg te veel. Alleen al het woord “Palestijn” heeft altijd een zeker slachtoffercachet gehad onder de linkse elite. Laten we eens kijken hoe lang het duurt voordat de schok van de massamoorden wegebt en de glans van dat imago terugkeert.

Voor de overgrote meerderheid van de Joden is het zeker deze intense mix van walging en schok die van 7 oktober het grootste Joodse verhaal van onze tijd heeft gemaakt. We waren geschokt door de aanvallen die leidden tot de Jom Kippoer-oorlog in 1973. We hebben eerder walging ondervonden van gruwelijke terroristische aanslagen. Maar we hebben nog nooit zo’n woeste geweldsgolf gezien als op 7 oktober.

Een teken van de enorme omvang van het verhaal is de stortvloed aan e-mails die ik dagelijks ontvang, waarbij vrijwel elke Joodse organisatie ter wereld solidariteitsverklaringen afgeeft en velen missies organiseren om hulp naar Israël te sturen.

Het is obsceen om te zoeken naar de zonnige kant van de zaak terwijl 1200 Joodse lichamen worden begraven in het heilige land. Maar ik werd er gisteren toe gedwongen toen ik mijn moeder in Montreal sprak en zag hoe wanhopig ze was over de slachtingen. Terwijl ik naar een pro-Israël bijeenkomst bij de Verenigde Naties liep, kon ze het lawaai horen van honderden Joden die zich verzamelden om hun solidariteit met Israël te tonen.

Toen we tachtig jaar geleden zes miljoen Joden verloren, vertelde ik haar, konden we onszelf niet verdedigen. We konden niet terugvechten.

Nu kunnen we dat wel. Je kunt alle Joden lawaai horen maken, vertelde ik haar.

Misschien maakt dat lawaai het verhaal nog groter.

 

********************************

ENGLISH

We’ve never seen a savage volcano of violence like the one we saw on October 7. If it’s possible for the Jewish world to have a collective nervous breakdown, then the calamity of October 7 triggered it.

By Jewish Journal

A constellation of emotions seems to be colliding within us, from one minute to the next: Anger, sadness, revulsion, bewilderment, outrage, fear, confusion, shock, resolve, disgust, determination, depression, solidarity—we’re feeling it all. The sheer breadth of emotions is itself overwhelming.

And they’re all justified, starting, certainly, with disgust. Given the savagery of the attacks, the murder of babies in front of parents, the rapes, the eagerness to disseminate videos of the slaughter, the ghoulish nature of the massacres themselves, how could disgust not be the primal emotion that comes out of October 7?

But there’s also shock. Shock is at the core of the trauma of October 7.

Shock at how the most powerful army in the Middle East, an army known for its brilliant intelligence, obsessed with providing security for its people, could break down on such a grand scale.

Shock at the timing of the massacres, on a holy Shabbat at the end of the Sukkot festival, when Jews are supposed to dance in jubilation.

Shock at the scenes of the massacres—living rooms, bedrooms, kitchens, a desert rave where 260 happy revelers were murdered in cold blood.

Shock at the 130 Israeli hostages now held in Gaza by the same barbarians who rampaged on October 7.

Shock at the reaction of certain anti-Israel groups who insist that the 1200 Israelis murdered had it coming, including the babies.

Shock at Jewish activists who blamed the calamity on Israel, like the co-founder of IfNotNow, who posted this message on her people’s darkest day since the Holocaust:

“Israel makes every day under apartheid a living hell for Palestinians. Human beings can’t live like this…. Blood is on the hands of Israel’s fascist government, army, and everyone who has aided their crimes against Palestinians.”

Shock at universities who rush to protect non-Jews against all kinds of microaggressions but suddenly discover “free speech” when Jewish students are singled out for hostility.

Shock at groups like the NYU Student Bar Association, who looked at the massacre of Jews by Palestinian terrorists and expressed “unwavering and absolute solidarity with Palestinians,” adding that “Israel bears full responsibility” for the massacres.

Shock at the more than 30 Harvard University student organizations who released a statement holding Israel “entirely responsible” for the mass slaughter of Jews by Hamas terrorists.

Shock at how Black Lives Matter Grassroots, a collection of racial-justice activists, released a statement “in solidarity with the Palestinian people” a few days after the massacre. “When a people have been subject to decades of apartheid and unimaginable violence, their resistance must not be condemned, but understood as a desperate act of self-defense,” the group said. In other words, all those slaughtered babies had it coming.

Shock at how the legacy media continues to use the term “militants” for terrorists who specialize in murdering innocent civilians.

Shock and high anxiety at what the war against Hamas might lead to, including attacks from other terror groups like Hezbollah.

I’ve been hearing from stunned Jews on the left who usually see “both sides” and often side with the Palestinians. They’re in shock, too. The atrocities of October 7 that have been gradually revealed day after day are simply too much. The very word “Palestinian” always had a certain victim cachet among the elite left. Let’s see how long it takes for the shock of the massacres to wear off and the sheen of that cachet to return.

For the great majority of Jews, it is surely this intense mix of disgust and shock that has made October 7 the biggest Jewish story of our time. We were shocked by the attacks that led to the Yom Kippur War in 1973. We’ve been disgusted before by horrific terrorist attacks. But we’ve never seen a savage volcano of violence like the one we saw on October 7.

One sign of the enormity of the story is the deluge of emails I’ve been receiving daily, with virtually every Jewish organization in the world releasing statements of solidarity, and many arranging missions to send assistance to Israel..

It’s obscene to look for silver linings while 1200 Jewish bodies are being buried in the holy land. But I was forced to do that yesterday when I spoke to my mother in Montreal and saw how despondent she was over the massacres. As I was walking to a pro-Israel rally at the United Nations, she could hear the noise of hundreds of Jews gathering to show their solidarity with Israel.

When we lost six million Jews eighty years ago, I told her, we couldn’t defend ourselves. We couldn’t fight back.

Now we can. You can hear all the Jews making noise, I told her.

Perhaps that noise makes the story even bigger.