2023-03-07: Hoe ‘de collectieve stem van de moslimwereld’ de VN bewapent tegen Israël – How ‘The Collective Voice of the Muslim World’ Weaponizes the UN against Israel

Nederlands + English

Het is al een vermoeide gemeenplaats om te zeggen dat de Verenigde Naties een uitgesproken anti-Israelanti-Israël bias hebben. De VS raakten geïrriteerd door deze laserachtige focus en trokken zich terug, in een ondubbelzinnige veroordeling van het agentschap, uit de VN-Mensenrechtenraad (UNHRC) in 2018 en, om dezelfde reden, uit UNESCO het jaar daarop.

Door Gatestone Institute – Bassam Tawil

Voorspelbaar werd Israël in een resolutie van het VN-comité inzake de status van vrouwen als enige staat ter wereld veroordeeld voor schendingen van vrouwenrechten.

Hoe kan zo’n overweldigende hoeveelheid tijd, papierwerk en energie van de uitgebreide agentschappen van de VN, die zogenaamd wereldwijde belangen vertegenwoordigen, zo eenzijdig worden besteed aan de afkeuring van één enkele democratische staat?

Na de VN is de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) de grootste intergouvernementele organisatie ter wereld.

Hoewel de twee organisaties vanaf bijna het begin van de oprichting van de OIC hebben samengewerkt, is hun schijnbare vermenging van activiteiten in de loop der jaren reden geworden voor aanzienlijke bezorgdheid in de wereld in het algemeen en in Israël in het bijzonder.

De OIC noemt zichzelf aanmatigend “De Collectieve Stem van de Moslimwereld”, en eenvoudige observatie van haar activiteiten lijkt haar te plaatsen als het politieke Kalifaat van de Islam. Men kan zich dan ook afvragen hoe zo’n organisatie met één belang aanspraak kan maken op zo’n onevenredig groot deel van de aandacht van de VN, die vermoedelijk de belangen van de wereldburgers zou moeten vertegenwoordigen.

Zoals de VN zelf toegeeft:

“De VN heeft een aantal stappen ondernomen om haar relatie met de OIC te institutionaliseren door hub capaciteit te helpen versterken via bemiddeling en verkiezingsondersteuning, en door desk-to-desk gesprekken te voeren met de OIC over gebieden van wederzijds belang, zoals vrede en veiligheid.”

“De VN en de OIC hebben gemeenschappelijke doelstellingen bij het bevorderen en vergemakkelijken van het vredesproces in het Midden-Oosten en de Palestijnse kwestie,” aldus adjunct-secretaris-generaal voor politieke zaken Miroslav Jenca.

De VN-Veiligheidsraad (UNSC) heeft resoluties aangenomen die in theorie schadelijk zijn voor Israël, maar ze zijn vrij beperkt in de omvang van de schade die ze kunnen toebrengen, aangezien de VS (en de andere vier permanente lidstaten: Rusland, Frankrijk, China en het VK, overigens) het recht behouden om een veto uit te spreken over elk van die resoluties.

De VN-organisaties in het algemeen, te midden van een stortvloed van resoluties, speciale commissies, rapporteurs en dergelijke, dat zijn de plaatsen waar meer schade kan worden aangericht, zij het vooral in de rechtbank van de wereldopinie dan op een significant bindende manier.

Anders dan in de VN-Veiligheidsraad hebben de Algemene Vergadering en de Mensenrechtenraad van de VN geen permanent verankerde leden met vetorecht. De resoluties van de UNGA en de UNHRC worden aangenomen bij consensus of bij meerderheid van stemmen.

Een Venn-diagram van leden van de VN en leden van de OIC laat zien dat de 56 lidstaten van het stemblok van de OIC ongeveer 30% van de stemmacht van de VN uitmaken – bijna een derde van de stemmen, maar nog steeds geen meerderheid. Hoe kan men dan de aanhoudende anti-Israël resoluties verklaren die een meerderheid van stemmen vereisen?

Als we het Venn-diagram uitbreiden met leden van de OPEC (Organization of the Petroleum Exporting Countries), dan begrijpen we beter waarom niet-islamitische landen als Venezuela en Rusland kunnen gerekend worden bij het stemblok van de OIC: er zijn voormalige leden van de OPEC (Ecuador, bijvoorbeeld), die hun OIC/OPEC-vrienden niet van zich willen vervreemden voor het geval ze weer lid willen worden wanneer ze de OPEC-quota kunnen halen of de lidmaatschapsgelden weer kunnen betalen.

Volgens World Population Review:

“Een van de meest controversiële acties van de OPEC vond plaats in 2022 tijdens de Russisch-Oekraïense oorlog. Veel landen over de hele wereld hadden Russische olie geboycot uit protest tegen de inval van het land in Oekraïne, waardoor analisten een wereldwijd tekort aan niet-Russische olie voorspelden. Ondanks deze voorspellingen verkoos de OPEC de productie te verlagen in plaats van te verhogen. Dit werd door sommigen gezien… als een duidelijke poging om landen te dwingen hun embargo’s op te heffen en Russische olie te kopen, en zo Rusland te helpen de oorlog te financieren. De OPEC heeft stellig volgehouden dat politiek geen rol speelt in haar besluitvorming.

“De laatste jaren is de OPEC begonnen met het maken van afspraken, niet alleen met haar eigen lidstaten, maar ook met een groep van 10-11 niet-OPEC-olieproducerende landen, waaronder Rusland, die binnen de groep veel politieke macht heeft. Deze onofficiële coalitie wordt gewoonlijk OPEC+ genoemd…”.

Het is misschien niet zo ver gezocht om het concept “OPEC+” uit te breiden tot “OIC+”. De OPEC en de OIC zijn doordrenkt met bijna onberekenbare rijkdom en de meeste lidstaten van de OIC zijn berispt wegens een twijfelachtige ethiek.

Een criticus suggereerde:

“Als de OIC-topontmoeters de brandende kwesties van rechtvaardigheid, vrijheid en goed bestuur serieus nemen, dan zouden zij een speciaal debat moeten plannen over de corruptieperceptie-index (CPI) van 2003 van Transparency International (TI), die 38 van de 57 lidstaten van de OIC heeft gerangschikt in zijn laatste grafiek van de corruptieniveaus van 133 landen…. [Het is slechte lectuur voor de OIC, want het is een algemene aanklacht tegen het falen van de OIC-landen om het corruptieprobleem aan te pakken…”.

De VN zelf is zeker niet onberispelijk op het gebied van corruptie, zoals onder andere blijkt uit het “olie-voor-voedsel-programma“; de uitgebreide geschiedenis van “voedsel voor seks” met kinderen ( hier , hier en hier) door “vredeshandhavers” die immuniteit van vervolging genieten; of het proces tegen de Chinese directeur Julia Wang, die probeerde een invloedrijke VN-post te kopen.

Het wordt een beetje gemakkelijker om te zien hoe de VN/OIC/OPEC drie-eenheid de touwtjes in handen heeft in het wereldtoneel en in het bijzonder hoe zij haar macht gebruikt tegen Israël.

In de meest recente demonstratie van de anti-Israël vooringenomenheid van de VN, de resolutie om Israël te onderwerpen aan het oordeel van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) – weer een andere tak van de VN – ziet men precies hoe de stemmen eigenlijk werken.

“Het was geen meerderheid die voor de resolutie stemde,” UN Watch juridisch adviseur Dina Rovner legt uit.

“Er waren 87 landen die voor deze resolutie stemden van de 193 VN-lidstaten; dat is een minderheid van de VN-lidstaten. 26 landen waren tegen de resolutie en 53 landen onthielden zich van stemming. Dus, helaas, de manier waarop dingen werken in de VN is dat er een automatische anti-Israël meerderheid is en… het resultaat is een soort voorbeschikt-zijn.”

Hoewel deze VN motie was opgesteld door “De Staat Palestina”, was het de Palestijnen wettelijk niet toegestaan deze in te dienen, omdat “Palestina” geen volwaardig lid is van de VN.

Men kan zich afvragen waarom Nicaragua, geen Islamitisch land en met aanzienlijke problemen op het eigen thuisfront, zich de moeite getroost om de motie in te dienen. Een vluchtig onderzoek brengt een belangrijke motivatie aan het licht:

“Met de meerderheidsstem van de Sandinistische Caucus heeft de Nationale Vergadering vandaag de leningsovereenkomst tussen het OPEC-fonds voor internationale ontwikkeling (OFID) en de Republiek Nicaragua goedgekeurd…. Het project, met een geschatte investering van 23 miljoen dollar, waarvan het OPEC-fonds 20,5 miljoen zal financieren…”.

De ICJ resolutie is slechts de meest recente demonstratie van een lange geschiedenis van anti-Israël wetgeving gesponsord door OIC blokstaten bij de VN.

Nadat Hezbollah de Tweede Libanonoorlog was begonnen door Israël aan te vallen, stelde de OIC de “… eis dat de VN-Veiligheidsraad zijn verantwoordelijkheid (sic) zou vervullen…” om in te grijpen (namens Libanon, natuurlijk).

Ekmeleddin Ihsanoglu, de toenmalige secretaris-generaal van de OIC, verklaarde zelfs dat de “Islamitische Ummah (gemeenschap) woedend is” en volgde met een nauwelijks verholen dreigement:

“Het mislukken van vredesinitiatieven zal niet alleen de vredesinspanningen in het Midden-Oosten in gevaar brengen, maar de vrede en stabiliteit in de hele wereld… nog een mislukking in dit opzicht kan verder geweld en terreur aanwakkeren.”

De OIC probeerde zelfs de VN-troepen te gebruiken als voorwendsel voor Islamitische militaire steun aan Libanon’s offensief tegen Israël. Volgens Al Jazeera:

“Abdullah Ahmad Badawi, de premier van Maleisië en voorzitter van de [OIC’s] 57 landen tellende organisatie, zei dat moslimlanden troepen moesten inzetten voor een voorgestelde VN-vredesmacht in Libanon. Hij zei: ‘We moeten een meer proactieve rol spelen in het huidige conflict. We moeten bereidheid tonen om troepen bij te dragen voor vredesoperaties onder VN-vlag.'”

“Vredeshandhaving” door specifiek islamitische troepen tussen Libanon en Israël via UNIFIL als onpartijdige VN-bufferzone? Trek uw eigen conclusies.

Eigenlijk is dat niet nodig: SADAT International Defense Consultancy, eigendom van een militaire topadviseur van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, heeft in een artikel voorafgaand aan de conventie van de OIC in Istanbul een duidelijk beeld geschetst van hoe dat eruit zou zien:

“Het artikel roept de 57 lidstaten van de OIC op om een gezamenlijk ‘Leger van de Islam’ te vormen om de staat Israël te belegeren en aan te vallen. Het merkt op dat een dergelijk gezamenlijk leger het Israëlische leger in mankracht, uitrusting en budget ruimschoots zal overtreffen en presenteert statistieken om dit te bewijzen. Het pleit ook voor de oprichting van gezamenlijke bases voor de grond-, lucht- en zeetroepen van het leger die vanuit de hele moslimwereld zullen aankomen om Israël te belegeren, waarbij wordt opgemerkt dat Pakistan, als enig nucleair land, “een speciale status” heeft onder de OIC-landen. Een interactieve kaart geeft informatie over de op verschillende plaatsen gestationeerde militaire strijdkrachten en de rol die zij kunnen spelen in de mogelijke gezamenlijke moslimaanval op Israël….. Een tweede artikel, getiteld ‘How to Solve the Palestinian Question?’ benadrukt de noodzaak om de OIC te gebruiken als basis voor een permanent comité voor defensiesamenwerking, en beschrijft ook zijn visie op het vestigen van militaire bases voor de bevrijding van Palestina.”

De OIC is opgericht met als uitgangspunt de bescherming van de Arabische rechten op Jeruzalem en de Haram al-Sharif (de Tempelberg), dus het is niet verwonderlijk dat zij de bovengenoemde resolutie van het Internationaal Gerechtshof heeft gevierd en “de standpunten heeft geprezen van de landen die hebben bijgedragen aan de sponsoring en ondersteuning van deze besluiten…”.

“… benadrukkend dat deze besluiten de betrokkenheid en steun van de internationale gemeenschap aan… het Palestijnse volk tot uitdrukking brengen, en hij herhaalt zijn oproep aan de internationale gemeenschap om haar inspanningen te verdubbelen teneinde de mechanismen in te voeren die de handhaving en uitvoering van de resoluties van de Verenigde Naties waarborgen, hetgeen moet leiden tot de beëindiging van de Israëlische bezetting… en het Palestijnse volk in staat moet stellen… zijn onafhankelijke staat op de grenzen van 4 juni 1967, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.”

Een resolutie van de Algemene Vergadering van de VN van 30 december 2022 getuigt van een verontrustend parallelle retoriek:

“Diep betreurend dat 55 jaar zijn verstreken sinds het begin van de Israëlische bezetting, en de dringende noodzaak benadrukkend van inspanningen om… een volledig einde te maken aan de Israëlische bezetting die in 1967 begon en de oplossing van alle kernkwesties rond de definitieve status, zonder uitzondering, die leiden tot een… oplossing van de kwestie Palestina.” [cursief toegevoegd].

De toenmalige Israëlische premier Yair Lapid gaf voorafgaand aan de stemming commentaar op de resolutie:

“Deze resolutie is het resultaat van een gezamenlijke inspanning om Israël eruit te pikken, onze legitieme veiligheidszorgen in diskrediet te brengen en ons bestaan zelf te delegitimeren.”

Terugkeren naar de lijnen van vóór 1967 – gewoon de wapenstilstandslijnen van 1949 waar de gevechten toevallig ophielden – is niets minder dan zelfmoord voor Israël; het zou vrijwel onverdedigbaar zijn, en de VN en al haar sponsors zijn zich daar terdege van bewust.

De invloed van de OIC bij de VN blijkt niet alleen uit haar obsessie om de staat Israël bij elke gelegenheid te delegitimeren, maar ook uit de manier waarop zij de agentschappen van de VN heeft ingezet om een algemene Islamitische fundamentalistische agenda te bevorderen.

Internationale betrekkingen en mensenrechtendeskundigen van de London School of Economics and Political Science merkten op:

“In 1999 introduceerde de OIC zijn eerste VN-resolutie over het belasteren van de islam… De EU bekritiseerde de ontwerp-resolutie vanwege de eenzijdige focus op de islam, en na onderhandelingen (en een heftig intern debat binnen de OIC) werd de resolutie bij consensus aangenomen onder de titel Combating Defamation of Religions. Ondanks deze verandering slaagde de OIC erin vast te houden aan het kernargument dat het belasteren van godsdiensten een schending van de mensenrechten is die discriminatie en intolerantie aanwakkert en daarom strafbaar moet worden gesteld. De resolutie werd van 1999 tot 2010 elk jaar met een comfortabele meerderheid aangenomen, met steun van ver buiten de moslimwereld, waaronder veel Latijns-Amerikaanse, Afrikaanse en Aziatische staten….In 2005 intensiveerde de OIC hun campagne om uitingen die als lasterlijk worden beschouwd ten aanzien van religie te verbieden, terwijl zij haar argumenten in toenemende mate baseerde op bestaande wettelijke bepalingen in het internationaal recht.”

Zij merken verder op:

“In plaats van simpelweg een schending van conservatieve islamitische censuurnormen, werd het belasteren van heilige symbolen steeds meer in seculiere mensenrechtentermen gekaderd als een manifestatie van islamofobie… Op basis van dit argument probeerde de OIC een nieuw verbod op religieuze laster op te nemen in het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie [ICERD]….”. [cursief toegevoegd].

Ironisch genoeg heeft het ICERD gefunctioneerd als het tweesnijdende zwaard van de OIC: het werd gemanipuleerd om Islamitische fundamentalistische belangen te dienen, terwijl de formulering ervan tegelijkertijd handig werd aangepast om de Staat Israël aan te vallen. Beweringen dat Israëls vitale veiligheidsmaatregelen een vorm van “rassendiscriminatie” zijn, dat is gewoon een perversie van de logica die, onder de vlag van het ICERD, zo ver is gegaan dat het Israël ten onrechte (hier , hier , en hier) beschuldigt van de misdaad van apartheid.

De “collectieve stem van de moslimwereld” van de OIC fluistert aandachtig in het oor van de VN, maar – met de corruptie die zo duidelijk welig tiert in de VN-agentschappen en hun verschillende cohorten – kan het net zo goed een schreeuw zijn.

Een snelle blik op de website van de U.S. Commission on International Religious Freedom, een federaal agentschap, bevestigt dat een groot aantal leden van de OIC/VN op hun lijsten “Countries of Particular Concern” en “Special Watch” staan.

Naast zoveel andere punten lijkt dit er nog meer op te wijzen dat de bescherming van de vrijheid van godsdienst, buiten het islamitisch fundamentalisme, geen bijzondere zorg is voor de OIC of voor wat nu vooral staat als haar legitimerende maar snel afbrokkelende front, de VN. De samenwerking tussen de OIC en de VN is gewoon een voorwendsel om het internationaal recht — en de publieke opinie — te verdraaien voor hun eigen doeleinden, of ze nu zichzelf promoten of de staat Israël delegitimeren.

Bassam Tawil is een Arabische moslim die in het Midden-Oosten woont.

 

*******************************************

 

The Organisation of Islamic Cooperation (OIC) presumptuously calls itself “The Collective Voice of The Muslim World,” and simple observation of its activities would seem to place it as Islam’s political Caliphate. One would wonder, then, how such a single-interest organization could lay claim to such a disproportionate amount of the United Nations’ attention. Pictured: A special meeting of the OIC in Islamabad, Pakistan on December 19, 2021. (Photo by Farooq Naeem/AFP via Getty Images)

ENGLISH

It is already a tired truism to say that the United Nations has a distinctly anti-Israel bias. The US became exasperated with this laser-like focus and, in unequivocal condemnation of the agency, withdrew from the UN Human Rights Council (UNHRC) in 2018 and, for the same reason, from UNESCO the following year.

Door Gatestone Institute – Bassam Tawil

Predictably, a UN Committee on the Status of Women resolution singled out Israel as the only state in the world to be condemned for violations of women’s rights, as well.

How can such an overwhelming amount of time, paperwork and energy of the UN’s extensive agencies, professedly representing global interests, be so single-mindedly devoted to the censure of a single democratic state?

Second only to the UN, the Organisation of Islamic Cooperation (OIC) is the world’s largest intergovernmental organization.

Although the two organizations have worked in cooperation from almost the outset of the OIC’s inception, their apparent meshing of operations over the years has become reason for significant concern to the world overall and to Israel in particular.

The OIC presumptuously calls itself “The Collective Voice of The Muslim World,” and simple observation of its activities would seem to place it as Islam’s political Caliphate. One would wonder, then, how such a single-interest organization could lay claim to such a disproportionate amount of the UN’s attention, which presumably should represent the interests of the global citizenry.

Yet, by its own admission:

“The UN has taken a number of steps to institutionalize its relationship with the OIC by helping strengthen its capacity through mediation and electoral assistance, and by holding desk-to-desk talks with the OIC on areas of mutual concern, such as peace and security.”

“The UN and the OIC share common objectives in promoting and facilitating the Middle East peace process and the question of Palestine,” according to Assistant Secretary-General for Political Affairs Miroslav Jenca.

The UN Security Council (UNSC) has adopted resolutions that are theoretically detrimental to Israel, but they are fairly stunted in the scope of the damage they can inflict, as the US (and the other four permanent member countries: Russia, France, China and the UK, for that matter) retains the right to veto any of those resolutions.

The UN agencies in general, amid a flurry of resolutions, special commissions, rapporteurs and the like, are where more damage can be done, albeit primarily in the court of world opinion than in any significantly binding way.

Unlike in the UNSC, the UN General Assembly and UN Human Rights Council have no permanently enshrined members with the power of veto. UNGA and UNHRC resolutions are passed via consensus or majority vote.

A Venn diagram of members of the UN and members of the OIC would demonstrate that the 56 member-states of the OIC voting bloc constitute about 30% of the UN’s ballot power — nearly a third of the vote, but still not a majority. How can one explain, then, the persistent anti-Israel resolutions that require passage by a majority vote?

Expanding on the Venn diagram, by adding members of OPEC (Organization of the Petroleum Exporting Countries,), one gets a better understanding of why non-Muslim countries such as Venezuela and Russia can be counted on by the OIC voting bloc: There are former members of OPEC (Ecuador, for example), who have no desire to alienate their OIC/OPEC friends in the event they wish to rejoin when they can meet OPEC’s quotas or afford the membership fees once again.

According to World Population Review:

“One of OPEC’s most controversial actions took place in 2022 during the Russo-Ukrainian war. Many countries around the world had boycotted Russian oil in protest over the country’s invasion of Ukraine, causing analysts to predict a global shortage of non-Russian oil. Despite these projections, OPEC chose to reduce production instead of increasing it. This move was seen by some… as a clear attempt to force countries to remove their embargoes and purchase Russian oil, thereby assisting Russia’s effort to fund the war. OPEC has adamantly maintained that politics do not factor into its decision-making.

“In recent years, OPEC has begun making agreements with not just its own member states, but with a group of 10-11 non-OPEC oil-producing countries including Russia, which wields strong political power within the group. This unofficial coalition is typically referred to as OPEC+…”

It may not be so far-fetched to extend the concept of “OPEC+” to “OIC+.” OPEC and the OIC are infused with nearly incalculable wealth and most member states of the OIC have found themselves upbraided for questionable ethics.

One critic suggested:

“If the OIC Summiteers are serious about the burning issues of justice, freedom and good governance, then they should schedule a special debate on the Transparency International’s (TI) 2003 Corruption Perception Index (CPI) which ranked 38 of the 57 OIC member nations in its latest chart of the corruption levels of 133 countries… [it] is dismal reading for OIC as it is an overall indictment of the failures of the OIC countries to grapple with the problem of corruption…”

The UN itself is certainly not above reproach in the corruption department, as evidenced, among other cases, by the “Oil-for-Food Program;” the extensive history of “food for sex” with children (here, here and here) by “peacekeepers” who enjoy immunity from prosecution; or the trial of Chinese executive Julia Wang, who attempted to purchase an influential UN post.

It is becoming a little easier to see how the UN/OIC/OPEC trinity holds sway in the world theater and particularly how it wields its power against Israel.

In the UN’s most recent demonstration of anti-Israel bias, the resolution to subject Israel to the judgment of the International Court of Justice (ICJ) — yet another branch of the UN — one sees exactly how the votes actually work.

“[I]t wasn’t a majority that voted in favor of the resolution,” UN Watch legal advisor Dina Rovner explains.

“There were 87 countries that voted in favor of this resolution out of 193 UN member states; that’s a minority of UN member states. 26 countries opposed the resolution and 53 countries abstained. So, unfortunately, the way things work at the UN is there is an automatic anti-Israel majority and… the result is kind of preordained.”

Although this UN motion was drafted by “The State of Palestine,” the Palestinians were not legally permitted to submit it, as “Palestine” is not a full member of the UN.

One may wonder why Nicaragua, not an Islamic country, and with significant problems on its own home front, would trouble itself with submitting the motion. A cursory investigation reveals some significant motivation:

“With the majority vote of the Sandinista Caucus, the National Assembly today approved the Loan Agreement signed between the OPEC Fund for International Development (OFID) and the Republic of Nicaragua… The project, which has an estimated investment of 23 million dollars, of which the OPEC Fund will finance 20.5 million…”

The ICJ resolution is only the most recent demonstration of a long history of anti-Israel legislation sponsored by OIC bloc states at the UN.

After Hezbollah initiated the Second Lebanon War by attacking Israel, the OIC made the “… demand that the UN Security Council fulfil (sic) its responsibility…” to intervene (on Lebanon’s behalf, of course).

In fact, then-OIC Secretary General Ekmeleddin Ihsanoglu declared that the “Islamic Ummah (community) is outraged,” and followed with a thinly veiled threat:

“The failure of peace initiatives will endanger not only the peace efforts in the Middle East, but peace and stability in the whole world… another failure in this regard can instigate further violence and terror.”

The OIC even attempted to co-opt UN forces as a pretext for Islamic military support of Lebanon’s offensive against Israel. According to Al Jazeera:

“Abdullah Ahmad Badawi, Malaysia’s prime minister and chair of the [OIC’s] 57-nation body, said that Muslim countries had to commit troops for a proposed UN peacekeeping force in Lebanon. He said, ‘We must play a more proactive role in the present conflict. We must show preparedness to contribute forces for peacekeeping operations under the UN banner.'”

“Peacekeeping” by specifically Islamic troops between Lebanon and Israel via UNIFIL as an impartial UN buffer zone? Draw your own conclusions.

Actually, no drawing is necessary: SADAT International Defense Consultancy, owned by a top military advisor to Turkish President Recep Tayyip Erdogan, has painted a clear picture of what that would look like in an article preceding the OIC’s convention in Istanbul:

“The article called on the 57 member states of the OIC to form a joint ‘Army of Islam’ to besiege and attack the state of Israel. It notes that such a joint army will greatly exceed the Israeli army in manpower, equipment and budget, and presents statistics to prove this. It also advocates establishing joint bases for the army’s ground, air and naval forces that will arrive from all over the Muslim world to besiege Israel, while noting that Pakistan, as the only nuclear country, has ‘a special status’ among the OIC countries. An interactive map provides information on military forces stationed in various locations and the role they can play in the potential joint Muslim attack on Israel…. A second article, titled ‘How to Solve the Palestinian Question?’ emphasizes the need to utilize the OIC as the basis for a permanent defense cooperation committee, and also describes his vision of establishing military bases for the purpose of liberating Palestine.”

The OIC was founded on the premise of protecting Arab rights to Jerusalem and Haram al-Sharif (the Temple Mount), so it is not surprising that it celebrated the ICJ resolution mentioned above and praised “the positions of the countries that contributed to the sponsorship and support of these decisions…”

“… stressing that these decisions express the commitment and support of the international community to… the Palestinian people, and renewed its call on the international community to redouble its efforts In order to put in place the mechanisms that ensure the enforcement and implementation of United Nations resolutions, leading to ending the Israeli occupation… and enabling the Palestinian people to… their independent state on the borders of June 4, 1967, with East Jerusalem as its capital.”

A UN General Assembly resolution passed on December 30, 2022 itself demonstrates disturbingly parallel rhetoric:

“Deeply regretting that 55 years have passed since the onset of the Israeli occupation, and stressing the urgent need for efforts to… bring a complete end to the Israeli occupation that began in 1967 and the resolution of all core final status issues, without exception, leading to a…solution of the question of Palestine.” [Emphasis added.]

Then Israeli Prime Minister Yair Lapid commented on the resolution prior to the vote:

“This resolution is the outcome of a concerted effort to single out Israel, to discredit our legitimate security concerns, and to delegitimize our very existence.”

Returning to the pre-1967 lines — simply the armistice lines from 1949 where fighting had happened to stop — is nothing short of suicide for Israel; it would be virtually indefensible, and the UN and all of its sponsors are well aware of that.

The OIC’s influence at the UN is evident not only in its obsession with delegitimizing the State of Israel at every turn, but also in how it has harnessed the UN’s agencies to further a general Islamic fundamentalist agenda.

International relations and human rights experts at the London School of Economics and Political Science noted:

“In 1999, the OIC introduced its first UN resolution on Defamation of Islam… The EU criticized the draft resolution for its one-sided focus on Islam, and after negotiations (and a passionate internal debate in the OIC), the resolution was adopted by consensus under the title Combating Defamation of Religions. Despite this change, OIC managed to maintain the core argument that defamation of religions is a human rights violation which fuels discrimination and intolerance and should therefore be criminalised. The resolution was adopted every year from 1999 to 2010 with a comfortable majority, with support coming from far beyond the Muslim world, including many Latin American, African and Asian states….in 2005, the OIC intensified its campaign to outlaw expressions deemed defamatory against religion while increasingly basing its arguments on existing legal provisions in international law.”

They further observe:

“Rather than simply a violation of conservative Islamic censorship norms, defamation of holy symbols was increasingly framed in secular human rights terms as a manifestation of Islamophobia…On the basis of this argument, the OIC sought to install a new ban against religious defamation in the UN’s International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination [ICERD]….” [Emphasis added.]

Ironically, ICERD has acted as the OIC’s double edged sword: it has been manipulated to serve Islamic fundamentalist interests while its wording has simultaneously been conveniently adapted to attack the State of Israel. Claims that Israel’s vital security measures constitute a form of “racial discrimination” are simply a perversion of logic which, under the banner of ICERD, has gone so far as incorrectly (here, here, and here) to accuse Israel of the crime of apartheid.

The OIC’s “Collective Voice of The Muslim World” is whispering intently into the UN’s ear, but — with the corruption so clearly running rampant throughout the UN agencies and their various cohorts — it might as well be a shout.

A quick look at the website of the U.S. Commission on International Religious Freedom, a federal agency, confirms that a large number of OIC/UN members are featured on their “Countries of Particular Concern” and “Special Watch” lists.

Among so many other points, it would seem to indicate even further that protecting freedom of religion, outside of Islamic fundamentalism, is not of any particular concern to the OIC or what now stands mostly as its legitimizing but rapidly crumbling front, the UN. The collaboration between the OIC and UN is simply a pretext to twist international law — and public opinion — to their own purposes, whether they are promoting themselves or delegitimizing the State of Israel.

Bassam Tawil is a Muslim Arab based in the Middle East.