Leden van de Witte Helmen werken op de plaats van wat de organisatie een aanval noemt, in Idlib, Syrië. Deze foto is genomen uit een hand-outvideo en werd vrijgegeven op 1 december 2024. (Foto: The White Helmets/Handout via REUTERS)

Toen Syrië in 2023 weer werd toegelaten tot de Arabische Liga, dachten velen dat het ergste geweld dat de Syrische burgeroorlog kenmerkte, eindelijk achter de rug was.

Bron Allisaraelnews – J. Micha Hancock

Veel analisten zeiden destijds dat de heropname van Syrië in de Arabische wereld een klap zou betekenen voor de Israëlische doelstellingen voor de regio en zou leiden tot een toename van de Iraanse activiteit in het land. Bovendien zou het Israël kunnen beperken om wapenleveranties aan Hezbollah-troepen via Syries grondgebied te verhinderen.

De implicatie, zoals een analist het verwoordde, was dat “de burgeroorlog in feite voorbij is , Assad heeft gewonnen en is teruggebracht in de Arabische kudde.”

Naast de acceptatie van Syrië in de Arabische Liga, begon de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan stappen te zetten voor verzoening tussen de twee landen, na jaren van Turkse troepen en proxy-troepen die in Syrië opereerden voor Turkse belangen. Tegelijkertijd zette Syrië zijn banden met Rusland voort, aangezien beide landen elkaar in tijden van nood leken te kunnen helpen. Assad stond Rusland toe soldaten te rekruteren voor de oorlogsinspanning in Oekraïne, en de resterende Russische troepen in Syrië bleven Assads controle over de centrale en zuidoostelijke delen van het land ondersteunen.

Er waren een paar aanwijzingen dat Assads rehabilitatie niet alles was wat het leek. Zo bleef Israël straffeloos luchtaanvallen uitvoeren op Iraanse belangen in Syrië, ondanks dat het sinds 7 oktober 2023 betrokken was bij een grondoorlog in Gaza, en bijna dagelijkse aanvallen op Hezbollah in Libanon – allemaal zonder enige duidelijke reactie van het Assad-regime.

In april meldde Agence France Presse (AFP) dat de Israëlische regering Assad had gewaarschuwd zich niet te bemoeien met de pogingen van het land om Iraanse wapenleveringen te blokkeren, omdat hij anders het risico liep dat het regime zou veranderen .

Toen de Syrische president Bashar al-Assad vorige maand de gezamenlijke top van de Arabische Liga en de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) in Riyad bijwoonde, waar de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman een zeldzame openbare kritiek op Israël uitte, leek het erop dat Assad weer een invloedrijke positie in de Arabische wereld innam.

Het recente hernieuwde offensief , voornamelijk door Turkije gesteunde rebellengroepen, heeft echter blootgelegd hoe kwetsbaar de rehabilitatie van Assad werkelijk was.

De vraag die veel analisten zich nu stellen, is welke gevolgen het hernieuwde conflict in Syrië voor Israël zal hebben, vooral nu een van de grootste conflictgebieden, de grondcampagne in Zuid-Libanon, ten minste een tijdelijk staakt-het-vuren heeft bereikt.

Gepensioneerde majoor-generaal Israel Ziv beweert dat de ineenstorting van Assads controle in Syrië slecht nieuws is voor Israël. Hij betoogt dat het mechanisme dat is overeengekomen in het staakt-het-vuren in Libanon Israël onnodig bindt in de confrontatie met Hezbollah door Amerikaanse goedkeuring te eisen voordat er significante aanvallen op de terreurgroep worden uitgevoerd. Dit zou Hezbollah in staat stellen om zichzelf in Libanon te herpakke en mogelijk samen te werken met andere elementen in Syrië, ten koste van de Israëlische veiligheidsbelangen. Hij betoogt verder dat dit de Golanhoogte zou kunnen openen als een extra front voor I proxyterreurgroepen van Iran.

Echter, in tegenstelling tot Maj.-Gen. Ziv’s positie, is de IDF doorgegaan met het uitvoeren van aanvallen op duidelijke Hezbollah-schendingen van het staakt-het-vuren, zowel in Libanon als in Syrië. En terwijl Assad zich naar verluidt tot Iran heeft gewend, smekend om hulp bij de oprukkende rebellen, is Iran nog steeds aan het bijkomen van zijn mislukte proxy-oorlogsstrategie tegen Israël.

Je zou kunnen stellen dat Hezbollah’s besluit om de oorlog tegen Israël te beginnen op een dag na de dramatische Hamas-invasie, en dat op beperkte schaal te doen – door slechts af en toe raketaanvallen op Noord-Israël uit te voeren – een grote strategische mislukking bleek te zijn. Je kunt je alleen maar afvragen wat het effect zou zijn geweest als de Radwan-troepen op 7 oktober de noordelijke grens naar Galilea waren overgestoken, terwijl het land zich concentreerde op het bloedbad aan de grens met Gaza. Het is echter duidelijk dat Sec.-Gen. Hassan Nasrallah’s gok op beperkte steun voor Hamas niet heeft geloond.

De afgelopen zes maanden heeft Israël de campagne tegen Hezbollah opgevoerd, terwijl de westerse wereld nog steeds klaagt over zogenaamde humanitaire misstanden in Gaza.

Binnen enkele weken begon Israël belangrijke Hezbollah-leiders en belangrijke Hezbollah-infrastructuur aan te vallen. Dit stopte niet na de ” pieperaanvallen ” – wat uiteindelijk resulteerde in de decimering van de meeste belangrijke militaire leiders van Hezbollah, inclusief Nasrallah zelf.

Het begin van de Israëlische grondcampagne in Zuid-Libanon bleek even destructief voor Hezbollah en legde Irans onvermogen bloot om zijn belangrijkste vazal te helpen bij het rechtstreeks bevechten van Israël. Als gevolg hiervan is de dreiging van een gehavende Hezbollah die Israël in de nabije toekomst aanzienlijk in gevaar brengt, minder waarschijnlijk.

In feite lijkt Iran tot nu toe de grootste verliezer te zijn in de hernieuwde gevechten in Syrië. Met bijna geen luchtverdediging om het nationale grondgebied te beschermen – en het verlies van de luchthaven van Aleppo voor de bevoorrading van Hezbollah en andere door Iran gesteunde groepen in Syrië – is het onzeker hoe gemakkelijk het zijn proxies zal kunnen bevoorraden, zoals het heeft beloofd tedoen. Ook is het onzeker of een bedreiging richting Israël niet het risico heeft op een zeer kostbare reactie.

Aan de andere kant beweren sommige analisten, zoals Daniel Rakov, dat de opmars van de rebellen in Syrië goed nieuws is voor Israël, omdat het wijst op een verzwakte Russische positie in de regio, waardoor Israël meer vrijheid heeft om te handelen tegen eventuele provocaties van Iran.

Rakov identificeert echter een nog groter probleem, en dit is waarschijnlijk het grootste zorgpunt voor de veiligheid van Israël op de lange termijn. Het huidige conflict heeft de spanningen tussen de regeringen van Rusland en Turkije vergroot.

“De omstandigheden ter plaatse vormen een grote uitdaging voor de betrekkingen tussen Moskou en Ankara”, schreef Rakov in een lang bericht op 𝕏 .

Rakov beweert dat de chaos die door het hernieuwde conflict is ontstaan, de aandacht afleidt van Israël en Israël meer bewegingsvrijheid geeft om Iraanse bezittingen en activiteiten aan te vallen. Toch ziet hij mogelijk nog een andere bedreiging over het hoofd.

De rebellengroepen die momenteel de troepen van Assad verdrijven, zijn voornamelijk radicale soennitische islamistische groeperingen die banden hebben met al-Qaeda en ISIS en die grotendeels gesteund worden door Turkije.

De Turkse president heeft onlangs zijn opruiende uitspraken over Israël opgevoerd en heeft gesproken over een terugkeer naar de grootsheid van het Ottomaanse Rijk. Eerder dit jaar uitte Erdoğan zelfs een bedekte dreiging van mogelijke militaire actie tegen Israël vanwege het conflict in Gaza.

De huidige opleving van de rebellen zou kunnen leiden tot een versterkte Turkse positie in de regio, inclusief mogelijk het verlies van Syrisch grondgebied. Uiteindelijk zijn zowel de Russische als de Turkse belangen in Syrië minder afhankelijk van Assad zelf. Het is mogelijk dat Moskou en Ankara akkoord gaan om Syrië op te delen op basis van hun eigen wensen voor de regio. Dat zou twee aanzienlijk sterkere vijanden voor de deur van Israël plaatsen.

J. Micha Hancock

J. Micah Hancock is momenteel masterstudent aan de Hebreeuwse Universiteit, waar hij een graad in Joodse geschiedenis nastreeft. Eerder studeerde hij Bijbelstudies en journalistiek in zijn BA in de Verenigde Staten. Hij sloot zich in 2022 aan bij All Israel News als verslaggever en woont momenteel in de buurt van Jeruzalem met zijn vrouw en kinderen.