Iraanse technici werken in een nieuwe fabriek die uraniumbrandstof produceert voor een geplande ‘heavy-water’kernreactor, net buiten de stad Isfahan, 410 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Teheran | Foto: AP/Vahid Salemi
Iranian technicians work at a new facility producing uranium fuel for a planned heavy-water nuclear reactor, just outside the city of Isfahan, 255 miles (410 kilometers) south of the capital Tehran | Photo: AP/Vahid Salemi
Nederlands + English
Als Israëls afwijzing van het toestaan van verrijking in Saoedi-Arabië de ontsporing van normalisatie-overeenkomsten betekent, dan zij het zo. Israël zou moeten streven naar een overeenkomst die enerzijds de problematische Saoedische vraag naar een onafhankelijke brandstofcyclus overwint, en anderzijds de schade als gevolg van de nucleaire afspraken met Iran minimaliseert.
Door: Israel Hayom – Jacob Nagel
Premier Benjamin Netanyahu had deze week belangrijke ontmoetingen met president Joe Biden, maar ook met andere wereldleiders. Maar het hoogtepunt zal zijn toespraak in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties zijn. Ervan uitgaande dat dit net zo zal zijn als de voorgaande toespraken, is het zeker iets om naar uit te kijken.
De directe Iraanse dreiging voor Israël via zijn nucleaire programma en de voortdurende ontwikkeling van nauwkeurige langeafstandsraketten en drones die zware wapens vervoeren, de indirecte dreiging die uitgaat van zijn bondgenoten in het Midden-Oosten (Hezbollah, Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad en soms zelfs de Palestijnse Autoriteit), en de voortdurende dreiging van Iran voor de vrije wereld door zijn steun en aanmoediging van terrorisme, zullen ongetwijfeld centraal staan tijdens Netanyahu’s toespraak voor de VN. Hij zal ook de nadruk leggen op de wens tot normalisatie met Saoedi-Arabië en andere landen, de multi-frontdreigingen in het noorden, Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en de noodzaak om de zaken af te zwakken in het (legitieme) interne debat in Israël.
We moeten de wereld niet in verwarring brengen over wat de echte prioriteiten van Israël zijn. De premier zou de verantwoordelijkheid bij de VS en Europa moeten leggen in het licht van het aanhoudende agressieve en negatieve gedrag van de ayatollahs in Iran. De luisteraars moeten duidelijk begrijpen dat de poging om een vreselijke overeenkomst met Iran te voorkomen, zelfs in de vorm van de recente ‘afspraken’, door Israël niet naar een lage prioriteit is verwezen. Hoe gerechtvaardigd en belangrijk ook, de drang naar normalisering tussen Israël, Saoedi-Arabië en de VS mag op geen enkele manier ten koste gaan van de acute noodzaak om Iran te stoppen. De ontmoeting met de president en het interview van Mohammed bin Salman maakten duidelijk dat de gerapporteerde opschorting van de gesprekken met de Saoedi’s vals was.
Delen van de overeenkomsten met Saoedi-Arabië houden verband met de aanpak van het Iraanse nucleaire programma en mogen daar niet van gescheiden worden; integendeel, een goede koppeling zal tot een win-winsituatie leiden.
Ondanks de berichten over (legitieme) aanhoudende pogingen tot overreding, onder leiding van minister van Strategische Zaken Ron Dermer, lijkt het erop dat het discours over een smal defensiepact tussen de VS en Israël aan momentum heeft ingeboet, vooral door een gebrek aan Amerikaanse (Witte Huis) motivatie om op dit moment een alliantie te bevorderen, wat een zeer goede zaak is, zoals ik in eerdere artikelen heb uiteengezet. De nadelen van een dergelijke alliantie wegen ruimschoots op tegen de voordelen.
De belangrijkste eisen van Riyad voor een overeenkomst met de VS zijn veiligheidsgaranties, gebaseerd op een defensieovereenkomst naar het Aziatische model, voornamelijk tegen Iraanse agressie; geavanceerde wapenovereenkomsten; een vrijhandelszone, en meer. Dit zijn eisen die Israël kan aanvaarden, ervan uitgaande dat zijn kwalitatieve militaire voorsprong (QME) behouden blijft.
Aan de andere kant zijn de eisen voor ‘civiele kernenergie’ problematisch. Er is vraag naar een volledige nucleaire brandstofcyclus, op Saoedisch grondgebied. De ‘civiele rechtvaardiging’ voor een dergelijk verzoek is het aanboren van natuurlijke hulpbronnen, dat wil zeggen het winnen van uranium en het omzetten ervan in ‘goldcake’, het omzetten ervan in gas (UF6) en het verrijken ervan tot het niveau dat nodig is om splijtstofstaven te produceren voor krachtcentrales (die elektriciteit opwekken) voor lokaal gebruik en export.
Vergis je niet, zoals velen doen: de Saoedi’s hebben niet om kernreactoren gevraagd om elektriciteit op te wekken, zoals de Chinezen die bijvoorbeeld aanbieden. Dat zou geen probleem vormen als de reactoren en hun brandstofbronnen van buiten het koninkrijk zouden komen en na gebruik zouden worden verwijderd (zoals de reactor die Rusland aan Iran leverde in Bushehr). Het probleem is dat de Saoedi’s streven naar een volledige brandstofcyclus op hun grondgebied, inclusief verrijking.
De Saoedi’s zijn klaar voor alle toezicht- en controlemaatregelen die door de VS en de Internationale Organisatie voor Atoomenergie worden opgelegd om een toekomstige verschuiving naar een militair programma te voorkomen. Ondanks alle berichten over experts van alle kanten die manieren zoeken en vinden om de cirkel rond te maken, raad ik aan om door te gaan met de oude aanpak van niet gokken als het gaat om nucleaire capaciteiten.. Het interview van MBS waarin hij zei dat het koninkrijk kernwapens zal hebben als Iran die krijgt, bevestigt deze aanpak. We moeten onverantwoordelijke berichten negeren die zeggen dat Israël “verborgen capaciteiten” ontwikkelt die Saoedi-Arabië er in de toekomst van zullen weerhouden om over te stappen op een militair nucleair programma. Zelfs als iemand zal bewijzen dat dergelijke verificatiemethoden een hoog succespercentage hebben, is er geen manier om te weten hoe de zaken zich ontwikkelen. Als Israëls afwijzing van het toestaan van verrijking de ontsporing van normalisatieovereenkomsten betekent, dan zij het zo. Israël mag niet toegeven; dit is essentieel.
Het aanvaarden van de Saoedische nucleaire eisen zal uiteraard als basis dienen voor de eisen van andere landen in de regio, zoals Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten en Turkije. Het zal een nucleaire wapenwedloop in het Midden-Oosten lanceren.
De Palestijnse kwestie, vooral onder druk van de VS, heeft de afgelopen weken aan populariteit gewonnen en Israël zal waarschijnlijk concessies doen. Deze kwestie, waar ik mij minder zorgen over maak omdat het geen existentiële bedreiging is zoals de nucleaire kwestie, mag niet de belangrijkste kwestie worden, en er kunnen berekende risico’s worden genomen om normalisatie te bereiken.
Netanyahu zou de wereld eraan moeten herinneren dat de Iraniërs elk verdrag en elke overeenkomst die ze hebben ondertekend hebben geschonden en dat desondanks de recente afspraken met Teheran (die de Amerikanen ontkennen) het regime de toestemming geven om door te gaan met het verrijken tot 60% zuiverheid, wat neerkomt op een zuiverheid van 60%, ongeveer 98% van het vereiste pad voor een volledig militair verrijkingsniveau. De briljante onderhandelingstactieken van Iran resulteerden erin dat de VS het land moesten betalen, zodat het land niet iets zou doen waar het eigenlijk geen plannen voor had: namelijk verrijking tot 90% en meer.
Ondertussen gaat Iran door met het ontwikkelen en produceren van geavanceerde centrifuges en is het bezig met de bouw van een uitgebreide ondergrondse locatie in Natanz, die zal worden gebruikt voor de verrijking en productie van centrifuges. Het land gaat door met het ontwikkelen en onderhouden van ballistische raketten die kernkoppen kunnen vervoeren en blijft vooruitgang boeken in de bewapeningsinspanningen, het enige wat een volledige nucleaire capaciteit in de weg staat.
Het is dan ook duidelijk waar de Saoedische eisen vandaan komen. Ze zijn gebaseerd op het nucleaire akkoord met Iran en op absurde ‘afspraken’. De VS ontkennen uiteraard dat er enig verband bestaat tussen de schandelijke overgave en de overdracht van miljarden dollars om gevangenen vrij te laten (dit is niet slechts zes miljard dollar; het werkelijke bedrag zal oplopen tot ongeveer $50 miljard), en de overeenkomsten over de nucleaire kwestie die de goedkeuring van het Congres oversloeg, die nooit zou zijn verleend.
Tegelijkertijd is de massamoordende Iraanse president Ebrahim Raisi verwelkomd in de Algemene Vergadering van de VN, waarbij hij Biden vernederde met verklaringen over zijn volledige controle over het gebruik van de ‘overgavefondsen’, in volledige tegenspraak met Amerikaanse verklaringen. De Iraniërs zetten een derde van de IAEA-inspecteurs uit, geven geen antwoord op vragen over open zaken, vallen de Amerikaanse belangen in de Golf aan, schenden de mensenrechten, vermoorden vrouwen en meisjes in Iran, zetten hun massale steun aan Rusland voort en sturen geavanceerde wapens, terwijl de Iraniërs een derde van de IAEA-inspecteurs het land uitzetten. De VS geven de facto goedkeuring om de Iraanse olieverkoop aan China in recordvolumes te verhogen.
De premier moet in zijn toespraak duidelijk maken wat de prioriteiten van Israël zijn.
Het is heel belangrijk om een Saoedisch-Amerikaans-Israëlische overeenkomst te bevorderen die normalisering omvat, zonder een defensiealliantie tussen Israël en de VS, maar tegelijkertijd is het mogelijk om de problematische Saoedische vraag naar een onafhankelijke brandstofcyclus te overwinnen en de schade die voortvloeit uit de afspraken met Iran te minimaliseren door het ‘snap-back’-mechanisme in de VN in werking te stellen, dat de sancties van de Veiligheidsraad opnieuw moet opleggen aan het regime (inclusief een totaal verbod op het verrijken van uranium op Iraans grondgebied). Dit zal het tapijt onder Saoedi-Arabië wegtrekken als het gaat om zijn eisen, zal ervoor zorgen dat de normalisatieovereenkomsten voortgang kunnen vinden zonder een nucleaire dreiging vanuit Saoedi-Arabië, en zal een opening creëren voor gezamenlijke actie tegen het Iraanse nucleaire programma.
Brigadegeneraal (res.) Jacob Nagel is hoofdmedewerker bij de Foundation for Defense of Democracies (FDD) en gastprofessor aan de Faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek van Technion. Eerder was hij de nationale veiligheidsadviseur van premier Benjamin Netanyahu en hoofd van de Nationale Veiligheidsraad (waarnemend).
**************************************
ENGLISH
If Israel’s rejection of allowing enrichment in Saudi Arabia means the derailment of normalization deals, so be it. Israel should seek a deal that overcomes the problematic Saudi demand for an independent fuel cycle on the one hand, and minimizes the damage from the nuclear understandings with Iran on the other hand.
By Israel Hayom – Jacob Nagel
Prime Minister Benjamin Netanyahu held important meetings with President Joe Biden this week, as well as with other world leaders. But the highlight will be his speech at the United Nations General Assembly. Assuming this will be like previous speeches, there is definitely something to look forward to.
The direct Iranian threat to Israel through its nuclear program and the continued development of long-range and accurate missiles and drones that carry heavy weaponry, the indirect threat coming from its proxies in the Middle East (Hezbollah, Hamas, Palestinian Islamic Jihad, and sometimes even the Palestinian Authority), and the continuing threat from Iran to the free world through its support and encouragement of terrorism, will all undoubtedly take center stage during Netanyahu’s speech at the UN. He will also emphasize the wish for normalization with Saudi Arabia and other countries, the multi-front threats in the north, Gaza, and the West Bank, and the need to tone things down in the (legitimate) internal debate in Israel.
We must not confuse the world regarding what Israel’s real priorities are. The prime minister should put the onus on the US and Europe in light of the continued aggressive and negative behavior of the ayatollahs in Iran. The listeners must clearly understand that the effort to prevent a terrible agreement with Iran, even in the form of the recent “understandings,” has not been relegated by Israel to a low priority. However justifiable and important, the push toward Israel-Saudi-US normalization should in no way come at the expense of the acute need to stop Iran. The meeting with the president and Mohammed bin Salman’s interview made it clear that the reported suspension of talks with the Saudis was false.
Parts of the agreements with Saudi Arabia are linked to dealing with the Iranian nuclear program and must not be separated from it; on the contrary, proper linkage will lead to a win-win.
Despite the reports about (legitimate) continued attempts at persuasion, led by Strategic Affairs Minister Ron Dermer, it seems that the discourse regarding a narrow defense pact between the US and Israel has lost momentum, mainly due to a lack of American (White House) motivation to promote an alliance at this time, which is a very good thing, as I detailed in previous articles. The drawbacks of such an alliance far outweigh the advantages.
Riyadh’s main demands for an agreement with the US are security guarantees, based on a defense agreement along the lines of the Asian model, mainly against Iranian aggression; advanced weaponry deals; a free trade zone, and more. These are demands that Israel can accept, assuming its qualitative military edge (QME) is maintained.
On the other hand, the demands for “civilian nuclear power” are problematic. The demand is for a full nuclear fuel cycle capability, on Saudi soil. The “civilian justification” for such a request is the tapping of natural resources, i.e., mining uranium and transforming it into “yellowcake,” converting it to gas (UF6), and enriching it to the level necessary to produce nuclear fuel rods for power reactors (generating electricity), for local use and export.
Make no mistake, as many do: The Saudis have not asked for nuclear power reactors for the sake of generating electricity, as the Chinese, for example, are offering them. That would not pose a problem, if the reactors and their fuel sources came from the outside the kingdom and were taken out after they were used (like the reactor that Russia supplied Iran at Bushehr). The problem is that the Saudis seek a full fuel cycle on their soil, including enrichment.
The Saudis are ready for any supervision and control measures imposed by the US and the International Atomic Energy Agency to prevent a future shift to a military program. Despite all the reports about experts from all sides seeking and finding ways to “square the circle,” I recommend continuing with the old approach of not rolling the dice when it comes to nuclear capabilities. MBS’ interview in which he said that the kingdom will have nuclear weapons if Iran gets them, validates this approach. We should ignore irresponsible reports saying Israel is developing “hidden capabilities” that in the future will prevent Saudi Arabia from shifting to a military nuclear program. Even if someone will prove that such verification methods have a high success rate, there is no way of knowing how things unfold. If Israel’s rejection of allowing enrichment means the derailment of normalization deals, so be it. Israel should not give in; this is essential.
Accepting the Saudi nuclear demands will of course serve as a basis for demands by other countries in the region such as Egypt, the United Arab Emirates, and Turkey. It will launch a nuclear arms race in the Middle East.
The Palestinian issue, mainly pushed by the US, has gained traction in recent weeks and Israel will probably make concessions. This issue, which I am less concerned about because it is not an existential threat like the nuclear issue, must not become the main issue, and calculated risks can be taken to achieve normalization.
Netanyahu should remind the world that the Iranians have violated every treaty and agreement that they have signed and despite this, the recent understandings struck with Tehran (which the Americans deny) grant the regime the permission to continue to enrich to 60% purity, which constitutes about 98% of the required path for full military enrichment level. Iran’s brilliant negotiating tactics resulted in having the US pay it so that it doesn’t do something it really had no plans on doing: namely, enrichment to 90% and beyond.
Meanwhile, Iran continues to develop and produce advanced centrifuges and has been constructing an extensive underground site at Natanz, which will be used for the enrichment and manufacturing of centrifuges. It continues developing and maintaining ballistic missiles capable of carrying nuclear warheads and continues to move forward in the weaponization efforts, the only thing that stands in the way of them having full nuclear capability.
Accordingly, it’s clear where the Saudi demands are coming from. They are based on the Iran nuclear deal, and on the absurd “understandings.” The US is, of course, denying there is any linkage between the shameful surrender and the transfer of billions of dollars to release prisoners (this is not only six billion dollars; the true amount will reach around $50 billion), and the agreements on the nuclear issue that bypassed the need for congressional approval, which would have never been granted.
At the same time, the mass-murdering Iranian President Ebrahim Raisi has been welcomed at the UN General Assembly, humiliating Biden with declarations of his complete control over the use of the surrender funds, in complete contradiction of American statements. The Iranians are expelling a third of the IAEA inspectors, failing to answer questions about open cases, attacking American interests in the gulf, violating human rights, killing women and girls in Iran, continuing its massive support of Russia and sending advanced weapons, while the US is giving a de facto approval to increase Iranian oil sales to China in record high volumes.
The prime minister should make it clear in his speech what Israel’s priorities are.
It is very important to promote a Saudi-American-Israeli deal that will include normalization, without a defense alliance between Israel and the US, but at the same time, it is possible to overcome the problematic Saudi demand for an independent fuel cycle and to minimize the damage from the understandings with Iran by triggering the snap-back mechanism in the UN that would reimpose the Security Council sanctions on the regime (including a total prohibition on enriching uranium on Iranian soil). This will pull the rug out from under Saudi Arabia when it comes to its demands, will allow the normalization deals to move forward without a nuclear threat from Saudi Arabia, and will create an opening for joint action against the Iranian nuclear program. Those who have suggested that Israel can assure MBS that the Jewish state will remove the Iranian nuclear threat and therefore he should not seek his own nuclear capabilities are assigning Israel the duties of a superpower, despite there being a possible scenario in which Israel will ultimately have to carry out the task on its own.
Brigadier General (res.) Jacob Nagel is a senior fellow at the Foundation for Defense of Democracies (FDD) and a visiting professor at the Technion’s Faculty of Aerospace Engineering. He previously served as Prime Minister Benjamin Netanyahu’s national security advisor and head of the National Security Council (acting).