Er wordt gewerkt aan het leggen van een pijp die ontzilt water naar het Meer van Galilea zal leiden,
3 juni 2021 (Firas Talhami, Water Authority)
Nederlands + English
Het ondergronds kanaal wordt in het voorjaar in gebruik genomen; Expert m.b.t. het Meer van Galilea zegt dat tests meer voor- dan nadelen aan het licht brengen, maar het volledige effect op het ecosystemen zal pas zichtbaar worden door monitoring
Door: Times of Israel – SUE SURKES
Begin volgend jaar zal Israël het eerste land ter wereld worden dat ontzilt water naar een natuurlijk meer leidt: het Meer van Galilea.
Het Meer van Galilea, een van de laagstgelegen watermassa’s op aarde, is het grootste zoetwatermeer van Israël en is Israëls watervoorraad bij schaarste.
Het nationale waterbedrijf, Mekorot, is van plan om tegen het einde van dit jaar de bouw van een ondergrondse leiding van 13 kilometer (8 mijl) te voltooien, gevolgd door wekenlange tests voordat deze rond het einde van het eerste kwartaal van 2023 in gebruik wordt genomen.
De pijp zal het meer verbinden met een infrastructuur die op zijn beurt verbinding maakt met vijf ontziltingsinstallaties aan de Middellandse Zeekust.
Het water komt het meer binnen via de Zalmon-rivier, die uitmondt in het Meer van Galilea bij Kibbutz Ginosar aan de noordwestelijke oever.
Tests uitgevoerd door wetenschappers geven aan dat het project geen significant schadelijk effect zal hebben op ecosystemen, en die zelfs zal helpen door het waterpeil stabiel te houden.
Maar, gaf Dr. Gideon Gal, hoofd van het Kinneret Limnologisch Laboratorium, dat belast was met het uitvoeren van verschillende tests, toe “alle beslissingen gaan gepaard met een zekere bezorgdheid en een wens dat we dit niet zouden hoeven te doen.”
Toch voegde hij eraan toe: “Als je de voor- en nadelen tegen elkaar afweegt, denk ik dat de eerste zwaarder wegen dan de laatste.”
Israëli’s genieten van de stranden van een gekrompen Meer van Galilea, in het noorden van Israël,
tijdens de Joodse feestdag van Pesach, op 1 april 2018. (Hadas Parush/Flash90)
Waarom het toch doen?
Het idee voor de pijp van NIS 900 miljoen ($ 264 miljoen) werd geboren na het einde van verschillende rampzalige jaren van droogte, tussen 2013 en 2018, toen het niveau van het meer een historisch dieptepunt naderde.
Dankzij de overvloedige regen van de afgelopen twee winters is het waterpeil tijdelijk hersteld. In april bereikte het voor het eerst in 30 jaar 32 centimeter (13 inch) onder zijn maximale capaciteit.
Een bord in Tiberias met het niveau van het Meer van Galilea, op 208,9 meter onder zeeniveau,
op 9 mei 2020. Het meer wordt als laag beschouwd als het niveau onder de 208,8 meter zakt. (Flash90)
Door de klimaatveranderingen zijn de voorspellingen dat de regenval zal afnemen. De vraag blijft echter toenemen door een snelle bevolkingsgroei.
Afgezien van de demografie is er extra aanbod nodig om een regeringsbesluit van 2018 uit te voeren om gemeenschappen in Noord-Israël die afhankelijk zijn van grondwater en bronnen te verbinden met de nationale waterinfrastructuur.
In het kader van politieke overeenkomsten verkoopt Israël jaarlijks ongeveer 100 miljoen kubieke meter aan de Palestijnen, die naar schatting zelf 160 miljoen kubieke meter extra zullen aanboren op de Westelijke Jordaanoever en 200 miljoen kubieke meter in Gaza.
In oktober stemde Israël ermee in om het water dat het jaarlijks aan het uitgedroogde Jordanië levert, te verdubbelen tot 50 miljoen kubieke meter .
Een maand later tekenden Israël en Jordanië een door de VAE bemiddelde deal volgens welke Israël het koninkrijk zal voorzien van tot 200 miljoen kubieke meter extra water, in ruil voor Jordaanse zonne-energie.
Israëlische functionarissen hebben nog niet besloten hoe ze hun deel van deze afspraak zullen nakomen.
Een deel van de nationale waterdrager, gebouwd in de jaren zestig, nabij Kadarim in Boven-Galilea. (Hanay, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
De National Water Carrier, gebouwd in de jaren zestig, leidde het water van het Meer van Galilea, in het noorden van Israël, naar het zuiden naar het dichtbevolkte centrum en het droge zuiden.
Met ontzilt water dat geleidelijk het zoete water van het meer vervangt als de belangrijkste bron voor drinkwater en irrigatie, werd een nieuw nationaal reservoir gebouwd om ontzilt water naar het noorden te brengen.
Illustratief: een ontziltingsinstallatie in Hadera, 16 mei 2010. (AP Photo/Ariel Schalit)
Dit jaar is het waterschap van plan om slechts 300 miljoen kubieke meter, ongeveer 7,5 procent van het totale volume van het meer (4.000 miljoen kubieke meter), op te pompen ten behoeve van steden en dorpen rond het meer. Hierbij gaan kleine hoeveelheden naar de Golanhoogte in het oosten, en een deel gaat via de oorspronkelijke, noord-zuid National Water Carrier.
Ontzilt water zal het grootste deel van de rest van de natie voorzien.
De Zalmon-stroom in het noorden van Israël zwelt op 9 januari 2018.
(Nadav Bartan/Nature and Parks Authority)
De veranderende niveaus van het Meer van Galilea
Het oppervlak van het meer wordt gemeten in relatie tot drie vooraf ingestelde niveaus, allemaal onder zeeniveau.
Het overschrijden van de zogenaamde bovenste rode lijn, op minus 208,80 meter (-685 voet) onder zeeniveau, geeft aan dat het meer zou kunnen overstromen. In zo’n zeldzame situatie moeten waterexperts overwegen de Degania-dam te openen, net ten zuiden van het meer, zodat overtollig water naar het zuidelijke deel van de Jordaan kan stromen. Dat gebeurde voor het laatst begin jaren negentig.
De onderste rode lijn bevindt zich op -213 meter (-699 voet) onder zeeniveau. Verder pompen dan dit kan het ecosysteem beschadigen.
En onder de zwarte lijn, die op min 215 meter (-705 voet) onder zeeniveau staat, begint onherstelbare schade en kan er helemaal geen water worden verder gepompt.
Werk aan een leiding die ontzilt water naar het Meer van Galilea zal leiden, 3 juni 2021
(Firas Talhami, Water Authority)
Firas Talhami, die verantwoordelijk is voor het herstel van waterbronnen in Noord-Israël voor de Water Authority (de regelgevende instantie, wiens beslissingen Mekorot uitvoert), vertelde aan The Times of Israel dat het doel van de nieuwe pijp met ontzilt water zal zijn om het meer op het groene niveau te houden, ongeveer min 211,40 meter (-694 voet).
Een woordvoerder van het waterschap zei dat de hoeveelheid ontzilt water die jaarlijks in het meer wordt gepompt, afhangt van het niveau van het meer in een bepaald jaar, evenals van de hoeveelheid overtollig water die beschikbaar is uit de ontziltingsinstallaties.
In de eerste jaren van het project zouden slechts een paar miljoen kubieke meter het meer in worden gesluisd. Het doel is om in de toekomst tientallen miljoenen kubieke meters per jaar te bereiken.
Gal zei dat de instabiliteit van het volume van het meer door de jaren heen grote schade had aangericht aan de aquatische ecosystemen van het meer.
Tijdens de droogtejaren, toen er zo weinig water binnenkwam, ‘verouderde’ het water, wat een negatieve invloed had op de cyclus van voedingsstoffen, de gemeenschappen van algen en bacteriën en de stabiliteit van het hele ecosysteem.
“Stel je voor dat je een jaar lang water in een bassin laat staan”, zei Gal. “Je zou het niet willen drinken.”
“In de afgelopen 20 jaar, met grote veranderingen in het niveau van het meer, heeft het Meer van Galilea grote veranderingen ondergaan die we niet willen zien,” vervolgde hij. “Het handhaven van hetzelfde niveau – met variaties van ongeveer 1,5 meter (vijf voet) door het jaar heen – is superbelangrijk voor een stabiel ecosysteem, wat ook belangrijk is voor beter water.”
Hulp of schade?
Tijdens de planningsfase van de nieuwe leiding vroeg het Waterschap het laboratorium van Gal – onderdeel van het Israel Oceanographic and Limnological Research Institute – om drie soorten mogelijke effecten op het Meer van Galilea te controleren door het toevoegen van ontzilt water.
Dr Gideon Gal, hoofd van het Kinneret Limnological Laboratory in het noorden van Israël.
De experimenten die hij en zijn staf uitvoerden, sommige met collega’s van het Technion – Israel Institute of Technology, gaven aan dat de toevoeging van bepaalde hoeveelheden ontzilt water het meer zou helpen zijn water aan te vullen zonder grote negatieve effecten op de biologie of de complexe manier waarop het zich in verschillende omstandigheden en op verschillende diepten gedraagt.
Toen grote hoeveelheden ontzilt water aan containers werden toegevoegd, begon in laboratoriumtests de samenstelling van algen te veranderen, zei Gal, maar dit was een extreme situatie die niet overeenkwam met de realiteit.
Ontzilt water was niet anders dan zoet water dat van nature uit beken in het Meer van Galilea stroomt, zei Gal, eraan toevoegend dat het meer relatief zout is dankzij het bestaan van zoute bronnen op de bodem van het meer en eromheen. (Miljoenen jaren geleden vormden het Meer van Galilea en de Dode Zee één watermassa.) Het zoutgehalte nam ook toe naarmate het niveau van het meer lager werd, legde hij uit.
Bij het verdunnen van dit zoutgehalte zou de toevoeging van ontzilt water ook de temperatuur van het zoute water doen dalen.
Op deze foto van 25 april 2020 zwemt een vogel waar vroeger droog land was bij het Meer van Galilea, plaatselijk bekend als Lake Kinneret (AP Photo/Ariel Schalit)
Dr. Menachem Goren vertelde The Times of Israel dat hoewel hij geen partij was bij het onderzoek voor het project of bij het verzamelen van gegevens, hij zich zorgen maakte dat de vermenging van ontzilt water met het zoute water van het meer “dode zones” kan creëren. Hij is van de afdeling zoölogie van de Universiteit van Tel Aviv en het Steinhardt Museum of Natural History,
Als zoutwatervissen worden blootgesteld aan zoet water, zorgt het effect van osmose ervoor dat hun cellen opzwellen, merkte hij op.
Gal zei in reactie dat er dode zones zouden kunnen ontstaan als de twee soorten water niet snel genoeg zouden mengen, iets dat volgens tests niet zou gebeuren.
“In onze simulaties zagen we geen dode zones, hoewel de resolutie niet op het niveau van individuele metingen lag”, zei hij. Maar de verschillen tussen ontzilt water en zoet water in rivieren waren klein, en zeker veel kleiner dan de verschillen tussen deze twee soorten water en die in het Meer van Galilea, voegde hij eraan toe.
Gal’s lab heeft de monitoring van de Zalmon-rivier uitgebreid om een basislijn vast te stellen, voordat ontzilt water bij die lijn komt. “We gaan dan op zoek naar allerlei veranderingen, inclusief dode zones”, zei hij.
Gevraagd naar de nadelen van het toevoegen van ontzilt water, zei hij: “Niemand heeft het antwoord. We zullen de eerste ter wereld zijn die ontzilt water in een natuurlijk meer gieten. We hebben niets [problematisch tijdens de tests] gevonden, maar er zullen zeker dingen zijn waar we niet aan hebben gedacht.”
******************************************
Work goes on to lay a pipe that will channel desalinated water to the Sea of Galilee,
June 3, 2021 (Firas Talhami, Water Authority)
ENGLISH
Underground channel set to start operating in spring; Sea of Galilee expert says tests indicate more pros than cons, but full effect on ecosystems will only emerge with monitoring
By: Times of Israel – SUE SURKES
Early next year, Israel is set to become the first country in the world to channel desalinated water into a natural lake — the Sea of Galilee.
One of the lowest-lying bodies of water on Earth, the Sea of Galilee is Israel’s largest freshwater lake and its emergency water store.
The national water company, Mekorot, plans to complete construction of a 13-kilometer (8-mile) underground pipe by the end of this year, to be followed by weeks of tests before it goes into operation around the end of the first quarter of 2023.
The pipe will connect the lake to infrastructure that in turn links into five desalination plants on the Mediterranean coast.
The water will enter the lake via the Zalmon stream, which drains into the Sea of Galilee near Kibbutz Ginosar on the northwestern shore.
Tests carried out by scientists indicate that the project will not have any significant deleterious effect on ecosystems, and will even help them by keeping water levels stable.
But, conceded Dr. Gideon Gal, head of the Kinneret Limnological Laboratory, which was tasked with carrying out several tests, “all the decisions are accompanied by a certain concern and a wish that we didn’t have to do this.”
Still, he added, “If you balance the advantages and disadvantages, I think that the former outweigh the latter.”
Israelis enjoy the beaches of a shrunken Sea of Galilee, in northern Israel, during the Jewish holiday of Passover,
on April 1, 2018. (Hadas Parush/Flash90)
Why do it?
The idea for the NIS 900 million ($264 million) pipe was born toward the end of several disastrous drought years, between 2013 and 2018, when the lake’s level approached an all-time low.
Thanks to plentiful rain over the past two winters, the water level has, temporarily, recovered. In April, it reached as high as 32 centimeters (13 inches) below its maximum capacity, for the first time in 30 years.
A sign in Tiberias showing the Sea of Galilee’s level, at 208.9 meters below sea level, on May 9, 2020.
The lake is considered low if the level drops below 208.8 meters. (Flash90)
But with climate change, predictions are that rainfall will decline, as demand continues to ramp up with rapid population growth.
Demographics apart, additional supply is needed to implement a 2018 government decision to connect communities in northern Israel that rely on groundwater and springs to the national water infrastructure.
Within the framework of political agreements, Israel sells about 100 million cubic meters annually to the Palestinians, who are estimated to drill an additional 160 million cubic meters themselves in the West Bank and 200 million cubic meters in Gaza.
In October, Israel agreed to double, to 50 million cubic meters, the water that it supplies annually to parched Jordan.
Then, a month later, Israel and Jordan signed a UAE-brokered deal according to which Israel will supply the kingdom with up to 200 million cubic meters of additional water, in return for Jordanian solar energy.
Israeli officials have not yet decided how they will fulfill their part of this bargain.
A section of the national water carrier, built in the 1960s, near Kadarim in the Upper Galilee.
(Hanay, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
The National Water Carrier, built in the 1960s, directed water from the Sea of Galilee, in northern Israel, southwards to the densely populated center and arid south.
With desalinated water gradually replacing the lake’s freshwater as the main source for drinking and irrigation, a new national water carrier was built to take desalinated water north.
Illustrative: A desalination plant in Hadera, May 16, 2010. (AP Photo/Ariel Schalit)
This year, the Water Authority plans to pump just 300 million cubic meters, around 7.5 percent of the lake’s total volume of 4,000 million cubic meters, for the benefit of towns and villages around the lake, with small quantities going to the Golan Heights just to the east, and some entering the original, north-to-south National Water Carrier.
Desalinated water will supply the nation with most of the rest.
The Zalmon Stream in northern Israel swells with rain on January 9, 2018.
(Nadav Bartan/Nature and Parks Authority)
The Sea of Galilee’s changing levels
The surface of the lake is measured in relation to three preset levels, all of them below sea level.
Breaching of the so-called upper red line, at minus 208.80 meters (-685 feet) below sea level, indicates that the lake could flood. In such a rare situation, water experts must consider opening the Degania dam, just to the south of the lake, to allow excess water to flow into southern stretch of the Jordan River. That last happened in the early 1990s.
The lower red line is at -213 meters (-699 feet) below sea level. Pumping beyond this risks damaging the ecosystem.
And below the black line, which stands at minus 215 meters (-705 feet) below sea level, irreversible damage begins and no water can be pumped at all.
Work on a pipe that will channel desalinated water to the Sea of Galilee, June 3, 2021
(Firas Talhami, Water Authority)
Firas Talhami, who is in charge of the rehabilitation of water sources in northern Israel for the Water Authority (the regulatory body, whose decisions Mekorot carries out), told The Times of Israel that the aim of the new pipe carrying desalinated water will be to keep the lake at the Green Level, around minus 211.40 meters (-694 feet).
A Water Authority spokesperson said that the quantity of desalinated water pumped into the lake annually would depend on the lake’s level in any given year, as well as the quantity of surplus water available from the desalinating plants.
Just a few million cubic meters would be channeled into the lake during the initial years of the project, with the aim of reaching tens of millions of cubic meters annually in the future.
Gal said the instability of the lake’s volume over the years had wreaked havoc on the lake’s aquatic ecosystems.
During the drought years, when so little water was coming in, the water “aged,” negatively affecting the cycle of nutrients, the communities of algae and bacteria, and the stability of the entire ecosystem.
“Imagine leaving water in a basin for a year,” said Gal. “You wouldn’t want to drink it.”
“Over the past 20 years, with big changes in the lake’s level, the Sea of Galilee has been through big changes that we don’t want to see,” he went on. “Maintaining the same level — with variations of around 1.5 meters (five feet) through the year — is super important for a stable ecosystem, which is also important for better water.”
Help or harm?
During the planning stages of the new pipe, the Water Authority asked Gal’s laboratory — part of the Israel Oceanographic and Limnological Research institute — to check three kinds of possible impact on the Sea of Galilee of adding desalinated water.
Dr Gideon Gal, head of the Kinneret Limnological Laboratory in northern Israel. (Courtesy)
The experiments he and his staff carried out, some with colleagues from the Technion — Israel Institute of Technology, indicated that the addition of certain quantities of desalinated water would help the lake to recharge its water without any major negative effects either on its biology or the complex way in which it behaves in different conditions and at different depths.
When large quantities of desalinated water were added to containers, in laboratory tests, the composition of algae started to change, Gal said, but this was an extreme situation that did not reflect reality.
Desalinated water was not dissimilar from freshwater that naturally flows into the Sea of Galilee from streams, Gal said, adding that the the lake is relatively salty thanks to the existence of salty springs on the lake’s bed and around it. (Millions of years ago, the Sea of Galilee and the Dead Sea formed a single body of water.) Salt levels also increased as the level of the lake dipped lower, he explained.
While diluting this saltiness, the addition of desalinated water would also bring the temperature of the salty water down.
In this April 25, 2020 photo, a bird swims where dry land used to be at the Sea of Galilee,
locally known as Lake Kinneret (AP Photo/Ariel Schalit)
Dr. Menachem Goren, of Tel Aviv University’s zoology department and Steinhardt Museum of Natural History, told The Times of Israel that while he was not party to research for the project or to the data collected, he worried that the meeting of desalinated water with the lake’s salty water could create “dead zones.”
If saltwater fish are exposed to freshwater, the effect of osmosis causes their cells to swell, he noted.
Gal said in response that dead zones could occur if the two kinds of water did not combine quickly enough, something that tests had not indicated would happen.
“In our simulations, we didn’t see dead zones, although the resolution wasn’t at the level of individual meters,” he said. But the differences between desalinated water and freshwater in streams was small, and certainly much smaller than the differences between these two kinds of water and that found in the Sea of Galilee, he added.
Gal’s lab has increased monitoring of the Zalmon stream in order to establish a baseline, before desalinated water comes on line. “We will then look for all sorts of changes, including dead zones,” he said.
Questioned about the disadvantages to adding desalinated water, he said, “Nobody has the answer. We will be the first in the world to put desalinated water into a natural lake. We didn’t find anything [problematic during the tests], but there will certainly be things we haven’t thought about.”
