Anti-regerings demonstranten proberen door een politielijn te breken in een poging
een weg te blokkeren in Tel Aviv, Israël op 4 maart 2023.
(Foto door Jack Guez/AFP via Getty Images)
Nederlands + English
Door Gatestone Institute
“Amerikaanse steun voor demonstraties in Tel Aviv gaat niet over de toekomst van Israëls rechterlijke macht. Het gaat over het boeien van Israël terwijl Iran de bom krijgt,” schrijft Lee Smith in Tablet Magazine.
“De wereld heeft veel geleerd van Amerika’s vrijheidsagenda voor het Midden-Oosten. De eerste van deze lessen is dat wanneer Amerikaanse beleidsmakers selectief de retoriek van democratie en mensenrechten inzetten tegen doelwitregeringen, hun woorden meestal gepaard gaan met praktische maatregelen om die regeringen te destabiliseren, met inbegrip van Amerikaanse bondgenoten….
“In werkelijkheid was de maritieme overeenkomst slechts de laatste in een reeks van initiatieven om de Amerikaanse belangen af te stemmen op die van het terreurregime in Teheran, terwijl de traditionele Amerikaanse bondgenoten zoals Israël en Saoedi-Arabië afwisselend worden gesust en bedreigd om zich aan te passen….
“Netanyahu is echter een probleem voor een regering die nog steeds vastbesloten is om opnieuw toe te treden tot de nucleaire deal waaruit Donald Trump zich terugtrok … Maar er is geen garantie dat de beroemde voorzichtige Netanyahu nu geen aanval zou doen, vooral met een rechtse regering in zijn rug en de VS die zich lijken voor te bereiden om Iran te accepteren als lid van de nucleaire club, zolang de capaciteit van het terreurregime beperkt blijft tot slechts één bom, of misschien maar een paar.”
“Misschien maar een paar”? Alsof het Iraanse regime zo’n toezegging meer zou nakomen dan hun andere toezeggingen? (voorbeelden: hier, hier , hier , hier , hier en hier)
In werkelijkheid zullen Irans mullahs de regering Biden hoogstwaarschijnlijk chanteren voor miljarden dollars om hun nieuwe bommen niet te gebruiken “on my watch“, zoals toenmalig president Barack Obama het in 2015 uitdrukte. Met een nieuwe regering kan er een nieuwe chantage komen.
De Verenigde Staten hebben onder de regering Biden geprobeerd om – opnieuw – “de wil” te dwarsbomen van de Israëls kiezers (hier en hier).
Een begin op vrijdagavond 27 januari in Neve Yaakov, een Joodse wijk in het noorden van Jeruzalem. Joden zijn in een synagoge om te bidden. Een Arabische terrorist begint een moordpartij, schiet zeven mensen dood en verwondt drie anderen ernstig. In de Arabische steden op de Westelijke Jordaanoever, waar de Palestijnse Autoriteit regeert, en in de Gazastrook, waar Hamas regeert, barst de vreugde los. Er wordt snoep uitgedeeld en vuurwerk afgestoken om de moord op Joden te vieren.
De volgende ochtend een 13-jarige Arabische jongen in Jeruzalem in de buurt van de Oude Stad twee Joden neerschiet, waarbij hij hen ernstig verwondt.
Op 10 februari een Arabische terrorist zijn auto ramt in een menigte Joden bij een bushalte in Jeruzalem, waarbij drie mensen omkomen, onder wie twee kinderen. De Neve Yaakov-terrorist en de 13-jarige Arabische jongen waren inwoners van Jeruzalem; de bushalte-terrorist was een Israëlisch staatsburger. Arabische kinderen die de jongen kenden werden geïnterviewd op de televisie. Zij beschreven hem als een held en zeiden dat als zij een wapen hadden gehad, zij hetzelfde zouden hebben gedaan.
Het “pay-for-slay” banenprogramma van de Palestijnse Autoriteit, betaald met “meer dan 200 miljoen dollar” aan vervangbare Amerikaanse belastinggelden, opnieuw gefinancierd door president Joe Biden, stimuleert en beloont de moord op Joden.
“Als we nog maar één cent over hadden, zouden we die besteden aan de families van martelaren en gevangenen,” heeft de Palestijnse president Mahmoud Abbas gezegd.
De Fatah-factie van Abbas pochte dat ze in 2022 7.200 terreuraanslagen tegen Israël had uitgevoerd, terwijl ze Hamas bekritiseerde omdat ze Israël niet aanviel.
Veel Israëli’s maken zich geen illusies meer. Zij zien dat de Palestijnse Autoriteit aanzet tot Jodenhaat, terrorisme aanwakkert en Arabische kinderen en volwassenen vertelt dat het martelaarschap voor de islam hen niet alleen rechtstreeks toegang geeft tot het paradijs, maar ook tot royale fondsen voor de terroristen en hun families.
De betalingen van de Palestijnse Autoriteit bedragen 300 miljoen dollar per jaar. Niet slecht voor een banenprogramma voor het Midden-Oosten, gefinancierd door de VS en de European Union ( hier , hier, hier, hier, hier en hier).
Ondertussen is Europa betrokken bij pogingen om de verantwoording te blokkeren over het gebruik van hun NGO-fondsen. Geen verslagen over betalingen aan de families van moordenaars; geen verslagen over terreurtunnels of andere militaire infrastructuur die wordt gebouwd; geen verslagen over hoe Europa massale landdiefstal door Palestijnen financiert van gebieden die officieel tot Israël behoren. Hoe handig.
Israëli’s kunnen zien dat een groeiend aantal moslim-Arabieren die in Jeruzalem wonen, zijn opgehitst door haatpropaganda van de Palestijnse Autoriteit, Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad; dat het aantal dodelijke terroristische aanslagen is toegenomen, en dat Israëls voormalige regering Bennett-Lapid niet in staat was om stand te houden tegenover de regering Biden.
Israëliërs zien ook dat de regering Biden voortdurend beslissingen heeft genomen die Israël vijandig gezind zijn, waaronder het opnieuw financieren van de Palestijnse Autoriteit zonder zelfs maar te eisen dat deze het terrorisme afzweert. De regering bracht ook het doel van een “tweestatenoplossing” terug: als er een Palestijnse staat zou ontstaan, kan – en zal – die waarschijnlijk worden gebruikt als lanceerbasis om Israël aan te vallen, zoals gepromoot in het Palestijnse “stappenplan“: Neem al het land dat je kunt krijgen, en gebruik dat dan om de rest te krijgen.
Israëliërs zagen vooral dat de regering Biden nooit opgaf te proberen om het regime van de mullahs in Iran in staat te stellen onbeperkt over kernwapens te beschikken — dit alles terwijl de mullahs de genocidale vernietiging van Israël tot hun allesoverheersende doel hebben gemaakt.
Daarom kozen miljoenen Israëli’s op 1 november 2022 Benjamin Netanyahu tot premier van Israël, aan het hoofd van een brede coalitieregering. Zoals in elke democratie staan zij klaar om te beantwoorden aan de verwachtingen van de meerderheid die hen aan de macht heeft gebracht. Deze verwachtingen omvatten een krachtige bestrijding van terrorisme en andere bedreigingen en, zoals de eerste verplichting van elke regering, het waarborgen van de veiligheid van het land. De coalitie heeft ook beloofd het evenwicht tussen de Knesset en het Hooggerechtshof te herstellen.
In het Verenigd Koninkrijk heeft het parlement het laatste woord, niet het hooggerechtshof. De afgelopen 30 jaar was dit niet de situatie in Israël.
In de jaren negentig heeft de president van het Israëlische Hooggerechtshof, Aharon Barak, verklaard dat “alles justitiabel is” en een “gerechtelijke revolutie” ontketend waardoor het Hof zich vrijwel alle politieke macht heeft toegeëigend, inclusief de mogelijkheid om wetten en zelfs operationele beslissingen van het ministerie van Defensie en de IDF terzijde te schuiven.
De door de regering voorgestelde hervormingen zouden gewoon de checks and balances en de scheiding der machten herstellen die Israël had vóór de “revolutie” van Barak.
Sinds de ambtsperiode van Barak zijn Israëls Hooggerechtshof en de procureur-generaal een zelfgekozen groep geworden, niet gekozen door het publiek of hun vertegenwoordigers. Hun beslissingen, bij gebrek aan een grondwet, werden in toenemende mate niet gebaseerd op de wet maar op hun uitgevonden doctrine van “redelijkheid” — vaak resulterend in “wat ik denk dat redelijk is”.
Momenteel kan het Israëlische Hooggerechtshof, naast andere vrijzinnige rechten, een quasi-constitutionele basiswet op basis van “redelijkheid” terzijde schuiven; verzoekschriften aanvaarden van iedereen, ongeacht hun status (zelfs als de indiener van het verzoekschrift niet rechtstreeks door de uitkomst wordt getroffen – een bepaling die heeft geleid tot een stortvloed van rechtszaken door “bezorgde” niet-gouvernementele organisaties); en een veto uitspreken over politieke benoemingen. Volgens de columnist Ron Jager:
“Het Israëlische Hooggerechtshof heeft in de afgelopen drie decennia in Israël een juridische realiteit gecreëerd waarin er letterlijk geen grenzen zijn aan haar gezag, en het erkent geen grenzen of beperkingen om in te grijpen en rechterlijke toetsing uit te oefenen door overheidsmaatregelen en/of wetgeving…. De gerechtelijke hervormingen zijn er niet op uit om de Israëlische democratie te vernietigen, maar om haar te redden en te herstellen.”
De voormalige Amerikaanse procureur-generaal Michael Mukasey wees erop:
“[I]n het licht van de verregaande zelf opgelegde autoriteit van de rechtbank, is het soms moeilijk om de huidige toestand als rechtsstaat te omschrijven…… Een echte hervorming zou het onderscheid erkennen tussen juridische kwesties waarover in de rechtbank kan worden beslist en beleidskwesties die naar de politieke arena worden verwezen. Het zou ook toestaan dat zaken alleen worden aangespannen door partijen met een direct en persoonlijk belang.”
De nieuwe regering-Netanyahu kreeg onmiddellijk te maken met radicale vijandigheid van zowel haar politieke tegenstanders als van een groot deel van de Israëlische media, nog voordat zij was beëdigd.
Jarenlang waren veel Israëli’s eraan gewend geraakt zich tot het Hooggerechtshof te wenden voor gunstige beslissingen die zij niet via het gekozen parlement, de Knesset, konden verkrijgen. Van de ene op de andere dag zijn ze hun positie kwijt.
De nieuwe Israëlische regering heeft geen enkele regel van de Israëlische democratie geschonden. In een democratisch land dat vrije en eerlijke verkiezingen heeft gehouden, is het enige wat niet democratisch lijkt, is te eisen dat het besluit van de kiezers omver wordt geworpen.
Niettemin verklaarde aftredend interim-premier Yair Lapid op 1 december over het komende kabinet Netanyahu: “Dit is de regering die democratisch gekozen is, maar de democratie wil vernietigen”. Voormalig minister van Defensie Moshe Ya’alon riep vorige maand op tot een algemene staking en beweerde – geheel onschuldig aan de ironie – dat de nieuwe Israëlische regering van Israël “een fascistische, racistische, messiaanse en corrupte staat” wil maken. Op 15 januari zei voormalig premier Ehud Barak:
“Deze regering is legaal maar duidelijk onwettig vanwege haar plan om de Israëlische democratie te vermorzelen…. Dit is een moord op de Onafhankelijkheidsverklaring, en de democratie moet zich verdedigen…”.
Op 13 februari dreigde de burgemeester van Tel Aviv, Ron Huldai:
“Als een land via het democratische proces een dictatuur wordt, zal het alleen via bloedvergieten gaan als de democratie zal worden hersteld.”
De demonstraties gaan door, maar zelfs als er 100.000 demonstranten komen opdagen, is dat nog steeds maar een klein aantal vergeleken met de 2,4 miljoen burgers die op Israëls nieuwe regering hebben gestemd.
Achter deze ondermijning, zo blijkt, zit niemand minder dan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, dat naar verluidt al jaren financiële middelen doorsluist naar een ” uiterst linkse“, “anti-Netanyahu” non-profit organisatie, de Movement for Quality Government (MQG) .
De journaliste Caroline Glick merkt op:
“MQG begon haar huidige campagne van delegitimering, ondermijning en demonisering onmiddellijk nadat de regering Netanyahu op 29 december werd beëdigd. De volgende dag diende MQG een verzoekschrift in bij het Hooggerechtshof om te voorkomen dat Shas-leider Aryeh Deri als minister in de regering zou dienen.
“Er was geen wettelijke basis voor het verzoekschrift. Maar dat deerde de advocaten van MQG niet…..
“Het maakt niet uit dat de rechters een belangenconflict hebben, aangezien de door de regering voorgestelde hervormingen hun bevoegdheden zouden controleren. Om te voorkomen dat gepolitiseerde rechters en aanklagers de wil van de kiezers omverwerpen, laat de wet expliciet toe dat premiers niet alleen in functie zijn tijdens hun proces, maar zelfs na een veroordeling. En vergeet niet dat de aanklachten tegen Netanyahu in de rechtbank van Jeruzalem zijn verworpen.
“Minister van Justitie Yariv Levin beschreef MQG als “een bende advocaten die de uitslag van de verkiezingen niet respecteren, die werken aan een staatsgreep en de premier uit zijn ambt willen zetten….”. Deze poging om de premier in strijd met de wet af te zetten, terwijl de democratische verkiezingen met voeten worden getreden, verschilt niet van een staatsgreep die met tanks wordt uitgevoerd. Het doel is hetzelfde…
“Aangezien de hoofdactiviteit van MQG erin bestaat de democratie in Israël te ondermijnen door het voeren van wetsstrijd en het zaaien van chaos in een poging om democratisch verkozen rechtse regeringen te verhinderen hun beloften aan de kiezers na te komen, is het vrij duidelijk dat wanneer MQG het heeft over “democratieonderwijs”, het niet de meerderheidsregel bedoelt.”
Israëls Hooggerechtshof heeft zichzelf, door excessieve overreach, blijkbaar veroordeeld.
Ironisch genoeg heeft in Washington D.C. een “Comité van 6 januari”, zonder behoorlijk proces – geen kruisverhoor, geen onafhankelijke selectie van leden, geen recht op een advocaat, geen ontlastend bewijsmateriaal – gedaan alsof het precies dezelfde activiteit als die welke de regering Biden in Israël steunt, als crimineel “onderzoekt”: proberen de uitkomst van vrije en eerlijke verkiezingen te veranderen.
Op 6 januari 2021 hadden Amerikanen het lef om hun eigen regeringsgebouwen binnen te gaan terwijl de politie de deuren voor hen openhield. Voor deze “misdaden” ging het “Comité 6 januari” te werk als een kangoeroe-rechtbank (hier, hier en hier), met een uitslag die “vooraf bepaald” werd genoemd.
Israël is en blijft in hoge mate een democratie – net zoals het was voordat rechter Aharon Barak vrijwel onbeperkte bevoegdheden toekende aan zijn Hooggerechtshof. Oproepen tot opstanden en burgerlijke ongehoorzaamheid, gecombineerd met valse beschuldigingen van “fascisme” – en de hele focusgroepsupermarkt van pejoratieven – lijken slechts pijnlijke verliezerspropaganda te zijn.
De Israëlische regering probeert de democratische instellingen te herstellen die zij vroeger had en die haar zijn ontnomen.
De demonstraties zijn – ondanks wat de regering Biden misschien zou willen – slechts de luide laatste ademsnak van de “elites” uit de bovenklasse die zich al tientallen jaren in machtige, niet-gekozen posities hebben verschanst.
Dat al deze ondemocratische ontwrichting gebeurt in naam van “het verdedigen van de democratie” maakt de zaak alleen maar erger. De realiteit is helaas het tegenovergestelde.
De situatie heeft natuurlijk een ideale gelegenheid gecreëerd voor Israëls vijanden om het land nog verder te belasteren en te demoniseren.
De Europese media, die doorgaans hun antipathie jegens Israël niet onder stoelen of banken steken, hebben virulente scheldkanonnades tegen de nieuwe Israëlische regering gepubliceerd. Zij zeggen dat Israël wordt geregeerd door “extreem-rechts“ en spreken van Israëls ondergang en val. Zij presenteren de recente terroristische aanslagen als gevolgen van het aan de macht komen van een “gevaarlijke regering” in Israël. Het waren in feite terroristische aanslagen die deels leidden tot de “grote overwinning“: de meeste Israëli’s dachten kennelijk dat de nieuwe regering hen beter zou beschermen.
De Franse krant Le Monde voorspelde dyspeptisch dat de “kolonisatie” van de “bezette Palestijnse gebieden” zal versnellen en dat “joodse supremacisten” ongecontroleerd over Israël zullen heersen.
The Guardian in het Verenigd Koninkrijk schreef dat een “volledige Palestijnse opstand” te verwachten is, en presenteerde de recente Palestijnse terroristische aanvallen op burgers als reactie op een arrestatie-inval van de IDF in Jenin waarbij “negen Palestijnen” werden gedood. Het artikel vergat te vermelden dat de Palestijnse terroristen die de IDF kwam arresteren, het vuur openden op de soldaten en tijdens het vuurgevecht werden gedood.
De Amerikaanse mainstream media hebben ook hardere anti-Israëlische standpunten ingenomen. New York Times-columnist Thomas Friedman, al jaren anti-Israël, schreef dat “het Israël dat we kennen verdwenen is”. “[M]enige ministers” in de nieuwe Israëlische regering”, wierp hij op, “staan vijandig tegenover Amerikaanse waarden”.
De voormalige Amerikaanse ambassadeur in Israël Daniel Kurtzer en voormalig vredesgezant voor het Midden-Oosten Aaron David Miller publiceerden een column in de Washington Post waarin zij stelden dat de nieuwe Israëlische regering “antidemocratische waarden bezit die onvriendelijk zijn voor de Amerikaanse belangen” en adviseerden dat de regering Biden een gedeeltelijk wapenembargo tegen Israël zou instellen en Marokko, Bahrein, de VAE en Soedan zou straffen voor het ondertekenen van normalisatieovereenkomsten met Israël.
In een tijd waarin het terrorisme heeft toegeslagen en met een Amerikaanse regering die Israël onvriendelijk gezind is, is het onthullend dat zogenaamde vrienden van Israël zo onverantwoordelijk kunnen praten. Spreken zij over een bedreiging voor de Israëlische democratie? Ze zijn zelf een bedreiging voor de Israëlische democratie.
De regering Biden kan haar minachting voor de nieuwe Israëlische regering nauwelijks verbergen. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, die in Israël was ten tijde van twee van de Jeruzalemse terreuraanslagen, sprak zwabberend in plaats van deze duidelijk en ondubbelzinnig te veroordelen, over een “verschrikkelijke toename van geweld… we zullen de partijen aanmoedigen om stappen te ondernemen om de zaken te kalmeren”, alsof Israël degene was die het geweld bevorderde.
Blinken voegde er geniepig aan toe dat de relatie tussen de Verenigde Staten en Israël geworteld is “in gedeelde waarden, waaronder onze steun voor democratische kernbeginselen en instellingen, waaronder respect voor de mensenrechten, gelijke rechtspraak voor iedereen, gelijke rechten voor minderheidsgroepen, de rechtsstaat, vrije pers en een robuust maatschappelijk middenveld”. Hij gaf een les in democratie aan premier Netanyahu — niet aan president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit, die de Palestijnen openlijk oproept Israëliërs te vermoorden. Hoe attent.
“De levendigheid van de Israëlische burgermaatschappij is de laatste tijd volop te zien geweest,” concludeerde Blinken — wat betekent dat oproepen tot opstand en burgerlijke ongehoorzaamheid in zijn ogen tekenen zijn van de “levendigheid” van een burgermaatschappij — tenzij men misschien verwijst naar 6 januari 2021. Tijdens Netanyahu’s recente bezoek aan Parijs hield de Franse president Emmanuel Macron een soortgelijke preek.
Veel linkse Amerikaanse Joodse organisaties hebben hun afwijzing van Israëls nieuwe regering duidelijk gemaakt. Meer dan 300 Amerikaanse rabbijnen van de Reform, Conservatieve en Reconstructionistische bewegingen hebben een open brief ondertekend waarin zij zeggen dat zij niet zullen toestaan dat “extreme ministers” van de Israëlische regering hun gemeenten toespreken. Rabbijn Rick Jacobs, voorzitter van de Union for Reform Judaism zei: “de huidige Israëlische regering duwt echt de meerderheid van de Joden in Noord-Amerika en de diaspora weg.”
Op 1 februari als meer dan honderd prominente Amerikaanse Joden, waaronder voormalige leiders van grote mainstream Joodse organisaties, een tekst publiceerden waarin zij de Israëlische regering beschuldigen van “het in gevaar brengen van het voortbestaan van de staat Israël en de Israëlische natie.” Zij voegden eraan toe: “Israël kan worden vergeleken met een schip dat op volle zee vaart. De huidige regering verwijdert de kiel en ontmantelt bewust de instellingen van de staat.”
De Israëlische regering probeert de moord op onschuldige Joden te voorkomen en terroristische aanslagen te stoppen. Dat blijken echter niet de doelen te zijn die iedereen heeft.
Wat de staat Israël of welke natie dan ook in gevaar brengt, is niet een regering die zich inzet voor de veiligheid van haar burgers, maar mensen die blind lijken voor de echte gevaren: of het nu gaat om de Palestijnse Autoriteit, Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad, het Iraanse regime, de Chinese Communistische Partij.
Het grootste gevaar komt van degenen die zich vastklampen aan de illusie dat diplomatie zonder de geloofwaardige dreiging van militaire gevolgen enig effect zal hebben. Deze onverantwoordelijke individuen lijken er de voorkeur aan te geven een gesprek over dergelijke gevaren te vermijden, of ze te bagatelliseren. Het is veel minder beangstigend om over geslachtsvoornaamwoorden te praten dan over China’s oorlogsvoorbereidingen.
De organisatoren van de anti-regeringsprotesten in Israël, gesteund door de regering Biden, proberen blijkbaar “anarchie te creëren” om nieuwe verkiezingen af te dwingen.
“Ik roep de leiders van de oppositie op: stop hiermee,” zei Netanyahu. “Stop met het opzettelijk storten van het land in anarchie. Kom tot bezinning en toon verantwoordelijkheid en leiderschap”.
“Er is een nieuwe realiteit in Israël,” schrijft rabbijn Joseph Gabbay, “en links is niet in staat om met deze nieuwe realiteit in het reine te komen.”
“De demografie en ideologie van de natie is naar rechts opgeschoven, en streeft naar een samenleving gebaseerd op traditioneel Joods erfgoed en morele waarden. Dit is een onweerlegbare realiteit. Links, dat het land decennialang heeft bestuurd met behulp van een autocratisch Hooggerechtshof en dat zonder enige twijfel geloofde dat het land van hen was, en alleen van hen, kan niet aanvaarden dat het feest voorbij is…. Het is tijd om te kalmeren en de stem van de meerderheid te respecteren.”
Volgens Lee Smith:
“De anti-Bibi coup lijkt en voelt als de anti-Trump operatie omdat het gerund wordt door dezelfde mensen-de Obama agenten die op Trump jaagden en nu het Biden Witte Huis runnen. Het waren Obama’s spionnenleiders die Russiagate verzonnen, de politiek gefinancierde lastercampagne om het presidentschap van Trump te destabiliseren. En het was Obama’s State Department dat de machines creëerde om Netanyahu bijna tien jaar geleden ten val te brengen door anti-Bibi-verkiezingscampagnes te financieren met Amerikaans belastinggeld.”
Iran mag de bom niet krijgen — of zelfs “misschien maar een paar”.
Dr. Guy Millière, professor aan de Universiteit van Parijs, is de auteur van 27 boeken over Frankrijk en Europa.
*******************************************
ENGLISH
Door: Gatestone Institute
“U.S. support for demonstrations in Tel Aviv isn’t about the future of Israel’s judiciary. It’s about handcuffing Israel while Iran gets the bomb,” writes Lee Smith in Tablet Magazine.
The world has learned a lot watching America’s Middle East freedom agenda…. The first of these lessons is that when U.S. policymakers selectively deploy the rhetoric of democracy and human rights against target governments, their words are typically accompanied by practical measures to destabilize those governments, including U.S. allies….
“In reality, the maritime agreement was just the latest in a series of initiatives to realign U.S. interests with those of the terror regime in Tehran while alternately sweet-talking and threatening traditional U.S. allies like Israel and Saudi Arabia to fall into line…
“Netanyahu, however, is a problem for an administration still determined to reenter the nuclear deal from which Donald Trump withdrew… But there’s no guarantee the famously cautious Netanyahu wouldn’t launch an attack now, especially with a right-wing government at his back and the U.S. seemingly preparing to accept Iran as a member of the nuclear club, so long as the terror regime’s capacity is limited to just one bomb, or maybe just a few.”
“Maybe just a few”? As if Iran’s regime would honor a commitment like that any more than they have honored their other commitments? (sampling: here, here , here, here, here and here)
In reality, Iran’s mullahs will most likely blackmail the Biden Administration for billions of dollars not to use their new bombs “on my watch“, as then President Barack Obama put it in 2015. With a new administration, there can be a new blackmail.
The United States, under the Biden Administration, is has been trying to “thwart the will” of Israel’s voters — again (here and here).
Begin with Friday night, January 27 in Neve Yaakov, a Jewish neighborhood in northern Jerusalem. Jews are at a synagogue to pray. An Arab terrorist starts a murder rampage, shooting seven people dead and seriously wounding three others. Scenes of joy erupt in the Arab towns of the West Bank, ruled by the Palestinian Authority, and in the Hamas-ruled Gaza Strip. Sweets are given out and fireworks are set off to celebrate the murder of Jews.
The next morning, a 13-year-old Arab boy shoots two Jews in Jerusalem near the Old City, seriously wounding them.
On February 10, an Arab terrorist rammed his car into a crowd of Jews at a Jerusalem bus stop, killing three people, including two children. The Neve Yaakov terrorist and the 13-year-old Arab boy were residents of Jerusalem; the bus stop terrorist was an Israeli citizen. Arab children who knew the boy were interviewed on television. They described him as a hero and said that if they had a gun, they would have done the same thing.
The Palestinian Authority’s “pay-for-slay” jobs-program, paid for by “over $200 million” fungible U.S. taxpayer dollars in funding reinstated by President Joe Biden, incentivizes and rewards the murder of Jews.
“[I]f we had one single penny left, we would spend it on the families of martyrs and prisoners,” Palestinian President Mahmoud Abbas has said.
Abbas’ Fatah faction boasted of carrying out 7,200 terror attacks in 2022 against Israel, while criticizing Hamas for not attacking Israel.
Many Israelis have no illusions anymore. They see that the Palestinian Authority incites Jew-hate, whips up terrorism and tells Arab children and adults that to be a martyr for Islam allows them direct access not only to paradise, but also to generous funds for the terrorists and their families.
The Palestinian Authority payments amount to $300 million annually. Not bad for a Middle East jobs program, funded by the US and the European Union (here, here, here, here, here and here).
Meanwhile, Europe is involved in efforts to block accountability of how their NGO funds are used. No reports on payments to the families of murderers; no reports on terror tunnels or other military infrastructure being built; no reports on how Europe is funding massive land theft by Palestinians of areas that officially belong to Israel. How convenient.
Israelis can see that a growing number of Muslim Arabs residing in Jerusalem have been incited by hate propaganda by the Palestinian Authority, Hamas and the Palestinian Islamic Jihad; that the number of deadly terrorist attacks have been on the rise, and that Israel’s former Bennett-Lapid government was unable to stand its ground in the face of the Biden Administration.
Israelis can also see that the Biden Administration has continually made decisions hostile to Israel, including once again funding the Palestinian Authority without even requiring that it renounce terrorism. The Administration also brought back the goal of a “two-state solution”: if a Palestinian state were to emerge, it could — and most likely would — be used as a launching pad from which to attack Israel, as promoted in the Palestinian “Phased Plan“: Get whatever land you can, then use that to get the rest.
Mainly, Israelis saw that the Biden administration never gave up trying to enable to enable the mullahs’ regime in Iran to have unlimited nuclear weapons — all while the mullahs have made the genocidal destruction of Israel their overriding goal.
Accordingly, on November 1, 2022, millions of Israelis elected Benjamin Netanyahu as Israel’s Prime Minister, heading a broad coalition government. As in any democracy, they stand ready to respond to the expectations of the majority who brought them to power. These expectations include fighting firmly against terrorism and other threats, and, as is the first obligation of any government, ensuring the security of the country. The coalition also pledged to restore the balance between the Knesset and the Supreme Court.
In the United Kingdom, Parliament has the final say — not the High Court. For the last 30 years, this has not been the situation in Israel.
In the 1990s, Israeli Supreme Court President Aharon Barak, declaring that “everything is justiciable,” executed a “judicial revolution,” through which the Court has arrogated virtually all political power, including the ability to override laws and even operational decisions by the Ministry of Defense and the IDF.
The government’s proposed reforms would simply restore the checks and balances and the separation of powers that Israel had before Barak’s “revolution.”
Since Barak’s tenure, Israel’s Supreme Court and the Attorney General have become a self-selecting group, unelected by the public or their representatives. Their decisions, lacking a constitution, were increasingly based not on law but on their invented doctrine of “reasonableness” — often resulting in “whatever I think is reasonable”.
At present, Israel’s Supreme Court, among other freewheeling entitlements, may overrule a quasi-constitutional Basic Law based on ‘reasonableness”; accept petitions from anyone regardless of standing (even if the petitioner would not be directly affected by the outcome — a provision that has resulted in a firehose of lawsuits by “concerned” non-governmental-organizations); and veto political appointments. According to the columnist Ron Jager:
“The Israeli Supreme Court has over the past three decades created in Israel a judicial reality in which there are literally no limits to its authority, and it recognizes no limits or restrictions to intervene and exercise judicial review by governmental action and/or legislation… The judicial reforms are not out to destroy Israel’s democracy but to save and restore it.”
Former US Attorney General Michael Mukasey pointed out:
“[I]n view of the court’s sweeping self-imposed authority, it is difficult at times to describe the current condition as the rule of law….. Real reform would recognize the distinction between legal issues that can be decided in court and policy issues relegated to the political arena. It would also permit cases to be brought only by parties with a direct and personal interest.”
The new Netanyahu government immediately faced radical hostility from both from its political opponents and much of the Israeli media, starting even before it was sworn in.
For years, many Israelis had gotten used to turning to the Supreme Court for favorable “final say” decisions that they were not able to obtain through the elected parliament, the Knesset. Overnight, they now find themselves losing their perch.
The new Israeli government has not violated any of the rules of Israeli democracy. In a democratic country that held a free and fair election, the one thing that does not seem democratic is to demand that the decision of the voters be overthrown.
Nevertheless, on December 1, outgoing interim Prime Minister Yair Lapid declared of the oncoming Netanyahu cabinet: “This is the government that was elected democratically, but wants to destroy democracy”. Former Defense Minister Moshe Ya’alon last month called for a general strike and — entirely innocent of the of the irony — alleged that the new Israeli government wanted to make Israel “a fascist, racist, messianic and corrupt state”. On January 15, former Prime Minister Ehud Barak said:
“[T]his government is legal but clearly illegitimate because of its plan to crush Israeli democracy… This is an assassination of the Declaration of Independence, and democracy must defend itself…”
On February 13, Tel Aviv Mayor Ron Huldai threatened:
“[I]f a country becomes a dictatorship via the democratic process, it will only be restored as a democracy via bloodshed.”
Demonstrations continue, but even if 100,000 protestors turn out, it is still only a small number compared to the 2.4 million citizens who voted for Israel’s new government.
Behind this subversion, it turns out, is none other than the U.S. State Department, which for years has reportedly been channeling funding to a “far left“, “anti-Netanyahu” non-profit organization, the Movement for Quality Government (MQG) .
The journalist Caroline Glick notes:
“MQG began its current campaign of delegitimization, subversion and demonization immediately after the Netanyahu government was sworn into office on Dec. 29. The next day, MQG petitioned the Supreme Court to prevent Shas leader Aryeh Deri from serving as a minister in the government.
There was no legal basis for the petition. But that didn’t bother the lawyers at MQG….
“Never mind that the justices have a conflict of interest since it is their powers the government’s proposed reforms would check. Never mind that in a bid to prevent politicized judges and prosecutors from overturning the will of the voters, the law explicitly permits prime ministers to serve not only while standing trial, but even if convicted. And never mind that the charges against Netanyahu have fallen apart in Jerusalem District Court.
“Justice Minister Yariv Levin described MQG as ‘a gang of lawyers who do not respect the outcome of the election, working to carry out a coup and remove the prime minister from office…. This effort to oust the prime minister in contravention of the law, while trampling on the democratic election, is no different from a coup that is carried out with tanks. The goal is the same…’
“Since MQG’s primary activity is subverting democracy in Israel by waging lawfare and sowing chaos in a bid to block democratically elected right-wing governments from fulfilling their pledges to voters, it’s fairly clear that when MQG refers to ‘democracy education,’ it doesn’t mean majority rule.
Israel’s Supreme Court, by excessive overreach, apparently doomed itself.
Ironically, in Washington D.C., a “January 6th Committee”, without due process — no cross examination, no independent selection of members, no right to counsel, no exculpatory evidence — pretended to “investigate” as criminal the very same activity that the Biden Administration is backing in Israel: trying to change the outcome of a free and fair election.
On January 6, 2021, Americans had the audacity to enter their own government buildings while police held the doors open for them. For these “crimes”, the “January 6th Committee” proceeded as a kangaroo court (here, here and here), with a result called “predetermined.”
Israel is and will remain a very much a democracy – just as it was before Justice Aharon Barak arrogated virtually unlimited powers to its Supreme Court. Calls for uprisings and civil disobedience, combined with false accusations of “fascism” — and the whole focus-group supermarket of pejoratives — appear to be just sore-loser propaganda.
The Israeli government is trying to restore the democratic institutions that it used to have, of which it has been stripped.
The demonstrations — despite what the Biden Administration might wish — are just the loud last gasp of upper-class “elites” who have been entrenched in powerful unelected positions for decades.
That all this undemocratic disruption being done in the name of “defending democracy” just makes matters worse. The reality, sadly, is quite the opposite.
The situation has, of course, created an ideal opportunity for Israel’s enemies to vilify and demonize the country even further.
The European media, which generally does not hide its antipathy towards Israel, has published virulent diatribes against the new Israeli government. They say that Israel is ruled by an “extreme right“, and speak of Israel’s decline and fall. They present the recent terrorist attacks as consequences of a “dangerous government” coming to power in Israel. It was, in fact, terrorist attacks that partly led to the “sweeping victory”: most Israelis evidently thought that the new government would do a better job of protecting them.
The French newspaper Le Monde dyspeptically predicted that the “colonization” of the “occupied Palestinian territories” will accelerate and that “Jewish supremacists” will rule Israel unchecked.
The Guardian in the UK wrote that a “full-blown Palestinian uprising” is to be expected, and presented the recent Palestinian terrorist attacks on civilians as responses to an IDF arrest raid in Jenin in which “nine Palestinians” were killed. The article omitted to say that the Palestinian terrorists whom the IDF came to arrest opened fire on the soldiers and were killed in the exchange of fire.
The American mainstream media have also been taking harsher anti-Israeli positions. New York Times columnist Thomas Friedman, anti-Israel for years, wrote that “The Israel we know is gone”. “[M]any ministers” in the new Israeli government”, he threw in, “are hostile to American values”.
Former U.S. Ambassador to Israel Daniel Kurtzer and former Middle East peace envoy Aaron David Miller published an column in the Washington Post saying that the new Israeli government possesses “anti-democratic values unfriendly to U.S. interests,” and recommended that the Biden administration impose a partial arms embargo on Israel and punish Morocco, Bahrain, the UAE and Sudan for signing normalization agreements with Israel.
At a time when terrorism has struck and with a U.S. administration unfriendly to Israel, it is revealing that professed friends of Israel can talk in such an irresponsible way. They speak of a threat to Israeli democracy? They are a threat to Israeli democracy.
The Biden Administration can barely conceal its contempt for the new Israeli government. Secretary of State Antony Blinken, in Israel at the time of two of the Jerusalem terror attacks, rather than condemn them clearly and unambiguously, spoke mushily of a “horrifying surge in violence… we will be encouraging the parties to take steps to calm things down”, as if Israel had been the one promoting violence.
Blinken insidiously added that the relationship between the United States and Israel is rooted “in shared values that includes our support for core democratic principles and institutions, including respect for human rights, the equal administration of justice for all, the equal rights of minority groups, the rule of law, free press, a robust civil society.” He was giving a lesson in democracy to Prime Minister Netanyahu — not Palestinian Authority President Mahmoud Abbas, who openly calls for Palestinians to murder Israelis. How thoughtful.
“[T]he vibrancy of Israel’s civil society has been on full display of late,” Blinken concluded — meaning that calls for revolt and civil disobedience are in his eyes signs of the “vibrancy” of a civil society — unless perhaps one is referring to January 6, 2021. During Netanyahu’s recent visit to Paris, French President Emmanuel Macron delivered a similar homily.
Many left-wing American Jewish organizations have made clear their rejection of Israel’s new government. More than 300 American rabbis from the Reform, Conservative and Reconstructionist movements signed an open letter saying they would not allow “extreme ministers” from the Israeli government to address their congregations. Rabbi Rick Jacobs, president of the Union for Reform Judaism said, “the current Israeli government is really pushing away the majority of Jews in North America and the diaspora.”
On February 1, more than a hundred prominent American Jews, including former leaders of major mainstream Jewish organizations, published a text accusing the Israeli government of “endangering the very existence of the State of Israel and the Israeli nation.” They added, “Israel can be likened to a ship sailing the high seas. The current government is taking out the keel, consciously dismantling the state’s institutions.”
The Israeli government is trying to prevent the murder of innocent Jews and to stop terrorist attacks. Those, however, do not appear to be the goals that everyone has.
What endangers the State of Israel or any nation is not a government dedicated to the safety of its citizens, but people who seem blind to the real dangers: whether from the Palestinian Authority, Hamas, Palestinian Islamic Jihad, the Iranian regime, the Chinese Communist Party.
The greatest danger comes from those who cling to the illusion that diplomacy without the credible threat of military consequences will have any effect. These irresponsible individuals seem to prefer avoiding conversation about such dangers, or else try to downplay them. It is much less frightening to talk about gender pronouns than China’s preparations for war.
The organizers of the anti-government protests in Israel, backed by the Biden Administration, are apparently trying to “create anarchy” to force another election.
“I call on the leaders of the opposition: stop this,” said Netanyahu. “Stop deliberately plunging the country into anarchy. Come to your senses and show responsibility and leadership”.
“There is a new reality in Israel,” writes Rabbi Joseph Gabbay, “and the left is incapable of coming to terms with this new reality.”
“The demography and ideology of the nation has moved to the right, aspiring to a society based on traditional Jewish heritage and moral values. This is an irrefutable reality. The left which has run the country for decades with the help of an autocratic Supreme Court and which believed without an iota of a doubt that the country belonged to them, and only to them, cannot swallow the idea that the party is over… It is time to calm down and respect the voice of the majority.”
According to Lee Smith:
“The anti-Bibi coup looks and feels like the anti-Trump operation because it’s run by the same people—the Obama operatives who hunted Trump and now run the Biden White House. It was Obama’s spy chiefs who fabricated Russiagate, the politically funded smear campaign designed to destabilize the Trump presidency. And it’s Obama’s State Department that created the machinery to take down Netanyahu nearly a decade ago by funding anti-Bibi election campaigns with U.S. taxpayer dollars.”
Iran must not be allowed to get the bomb — or even “maybe just a few”.
Dr. Guy Millière, a professor at the University of Paris, is the author of 27 books on France and Europe.
