Photo Shutterstock

Nederlands + English

Er is de laatste tijd veel gezegd en geschreven over de nieuwe regering van Israël die hervormingen doorvoert in het rechtssysteem.

Door: The Times of Israel – Barry Shaw

De aantredende regering beschouwt beslissingen uit het verleden van het Israëlische Hooggerechtshof als ondemocratische en autocratische uitspraken die, zo beweren zij, jarenlang politiek vooringenomen inmenging in de zaken van de regering zijn geweest.

De oorsprong van hun klacht komt voort uit de inmenging van rechter Aharon Barak, die de president van het Hooggerechtshof werd.

In Israël wordt de president van het Hooggerechtshof niet gekozen. Het is eerder een kwestie van aantal dienstjaren, dus leeftijd, dan competentie. Het “democratische proces” voor promotie hangt af van het aantal jaren in het vak, anciënniteit in plaats van competentie.

De hoogste rechter wordt benoemd tot president van de rechtbank en de volgende rechter in anciënniteit wordt plaatsvervangend president.

Dingen veranderden toen Aharon Barak aan de beurt was voor president na de pensionering van de vorige president, Meir Shamgar, in 1995.

Hij werd de meest proactieve opperrechter en zijn beslissingen kwamen voort uit een uitgesproken linkse overtuiging.

Barak speelde een belangrijke rol bij het uitbreiden van de macht van de rechtbank en gebruikte deze om bepaalde wetten te verwerpen, meestal die onder leiding van de Likud, waren aangenomen door gekozen regeringen in de Israëlische Knesset.

In maart 2016 oordeelde het Hooggerechtshof van Israël tégen een baanbrekend akkoord om de offshore gasreserves van het land te ontwikkelen en te exporteren, een tegenvaller voor premier Benjamin Netanyahu, die er campagne voor voerde.

Het panel van rechters onder leiding van Aharon Barak beweerde dat het contract energiebedrijven gedurende tien jaar stabiliteit gaf in prijsstelling en regelgeving, ongeacht mogelijke verschuivingen in de regering.

De belangrijkste belanghebbenden in de gasvelden, het in de VS gevestigde Noble Energy Inc. en de Israëlische partner Delek Group, hadden betoogd dat de stabiliteitsclausule nodig was om de investeringen te doen die nodig waren om de velden te ontwikkelen. Deze investeringen omvatten enorme sommen geld vanwege exploratie, de fabricage en levering van boorplatforms en de diepe boringen die nodig zijn voor de winning van aardgas op zee.

De energiebedrijven hadden al verschillende rondes van regelgevende en wetgevende hindernissen doorlopen die het project aanzienlijk vertraagden.

Benjamin Netanyahu zei destijds: “De resolutie van het Hooggerechtshof vormt een ernstige bedreiging voor de ontwikkeling van de gasreserves van Israël. Israël wordt gezien als een land met overdreven juridische inmenging dat zakendoen moeilijk maakt.”

Hij postte ook op zijn officiële Twitter-account. “We zullen alternatieve manieren zoeken om de ernstige schade die de Israëlische economie wordt toegebracht door deze moeilijk te begrijpen resolutie te boven te komen.”

De inmenging van het hof golfde door het Midden-Oosten in een delicate tijd voor Israël, dat probeerde de hand van vriendschap uit te steken naar aangrenzende Arabische landen.

Het Midden-Oosten Arabische zakennieuwscentrum Albawaba kopte: “De uitspraak van het Israëlische Hof brengt de regionale gasexportovereenkomst in gevaar.”

Het Israëlische Hooggerechtshof heeft de vreemde uitdrukking “redelijkheid” geïntroduceerd in het Israëlische juridische jargon, wat volgens David Weinberg, Hoofdmedewerker bij The Kohelet Forum, “autoritair jargon is dat rechters van het Hooggerechtshof in staat stelt om hun eigen gevoeligheden elastisch toe te passen en de Israëlische samenleving, sociaal gezien, naar hun ‘verlichte’ imago te manipuleren.”

Aharon Barak, als president van het Israëlische Hooggerechtshof, zwaaide de scepter over wetten die twintig jaar geleden in de Knesset waren aangenomen.

Het tegen besluit van de rechtbank over het Israëlische offshore-boorproject is slechts een van de vele die een negatieve invloed hebben gehad op de economische en sociale zekerheid van Israël.

Sinds 2007 leed Israël onder een eindeloze tsunami van economische migranten die Israël binnenkwamen via een open zuidelijke grens met Egypte. De situatie werd onhoudbaar voor het geografisch kleine Israël. Delen van grote steden zoals Tel Aviv werden overspoeld, voornamelijk in de wijken van de toch al lijdende lagere klassen, waar arme Israëli’s in de minderheid raakten door volslagen vreemden. De lokale politie kreeg te maken met het uitbreken van misdaden zoals diefstal, drugs en verkrachting.

De Likud-regering nam het op zich om het land tegen deze eindeloze stroom te beschermen door een zuidelijke grensomheining te bouwen.

Deze veiligheidsvereiste werd tegengehouden door Aharon Barak op aandringen van linkse groeperingen. Tegen de tijd dat de regering toestemming kreeg om door te gaan met het plaatsen van dit veiligheidshek, was Israël overspoeld door tienduizenden illegalen, voordat het grenshek in 2017 werd voltooid. Die illegalen gingen op zoek naar werk dat op veel plaatsen niet beschikbaar was.

Aharon Barak beschreef op beroemde of beruchte wijze het juridische en gerechtelijke systeem van Israël als “een orkest met verschillende muzikanten” met hemzelf als dirigent, en daarin ligt het probleem. Barak zag zichzelf als de enige dirigent, de uiteindelijke scheidsrechter, met betrekking tot besluitvorming en wetten in Israël.

Toen de huidige regering ervoor koos om de in hun ogen ondemocratische aanstelling van niet-gekozen rechters aan te vechten, dreef de door Lapid-Gantz geleide oppositie haar aanhangers de straat op om te protesteren tegen het voornemen van de nieuwe regering om een ​​nieuwe gerechtelijk commissie op te richten die de mogelijkheid zou hebben om toekomstige rechters voor te stellen en op hen te stemmen.

De oppositie vindt dit verwerpelijk en noemt de stap ondemocratisch.

Maar is het ondemocratisch?

Laat ze kijken naar de moeder van alle democratieën – het Britse model.

Het is verhelderend wat het Britse parlement over deze kwestie te zeggen heeft.

Volgens de website van het Britse parlement;

“Parlementaire soevereiniteit is een beginsel van de Britse grondwet. Het maakt het parlement tot de hoogste wettelijke autoriteit in het VK, die elke wet kan aannemen of beëindigen.

Over het algemeen kunnen de rechtbanken de wetgeving niet terzijde schuiven en kan geen enkel parlement wetten aannemen die toekomstige parlementen niet kunnen wijzigen. Parlementaire soevereiniteit is het belangrijkste onderdeel van de Britse grondwet.”

Om deze mening te bevestigen, ging ik naar de andere kant van de wereld om een ​​andere democratie te controleren met nog minder burgers dan Israël.

In Nieuw-Zeeland vertelt hun ministerie van Justitie ons dat ” de rechterlijke macht zich niet kan bemoeien met beslissingen van het parlement, zoals het besluit om een ​​wet aan te nemen.”

Dus Lapid en Gantz moeten kalmeren en hun scanderende aanhangers terugroepen en democratie een kans geven, ook al is dat politiek gezien niet in hun voordeel.

De nieuwe regering die hen kwam vervangen, voldoet aan dezelfde normen als Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland, democratieën die al langer bestaan ​​dan Israël.

Er zijn demonstranten in Israël die met spandoeken zwaaien en Benjamin Netanyahu de “minister van misdaad” noemen, die hem er valselijk van beschuldigen zijn eigen rechters te willen kiezen, wat voor hen een antidemocratische daad is.

Ik trek die veronderstelling in twijfel als ik naar het voorbeeld van de Verenigde Staten kijk.

Wie selecteert rechters voor het Hooggerechtshof in Amerika? Het is niet de president van het Hooggerechtshof. Het is niet het panel van vertrekkende rechters. Het is niet de senaat. Niets van dit alles.

De persoon die nieuwe rechters benoemt voor het Amerikaanse Hooggerechtshof is één man, de president van de Verenigde Staten als de leidende politieke hoofdrolspeler in dat land.

Degenen die zouden suggereren dat dit antidemocratisch is, hebben geen been om op te staan.

Het is duidelijk dat een Republikeinse president een rechter zou kiezen die misschien bevooroordeeld is in de richting van zijn politieke neigingen, maar met het verstrijken van de tijd (de favoriete uitdrukking van Kamala Harris) en de schommelingen van de politiek, plegen de dingen in evenwicht te komen wanneer een democratische president in functie is en er een vacature ontstaat. Het verstrijken van de tijd is een grote stabilisator in het leven van een democratische natie.

Zoals het in Israël zal zijn.

Vandaag zal deze en elke toekomstige zittende regering een rechter voor het Hooggerechtshof kunnen kiezen, en een oppositieregering die die regering zal vervangen, zal de mogelijkheid hebben om hun rechters voor het Hooggerechtshof te kiezen wanneer de politieke wind in hun richting waait. Ze kunnen ook hun eigen agenda m.b.t. wetgeving introduceren zodra het publiek hen weer in de regering stemt.

Dit is de gekoesterde waarde van democratieën in westerse stijl waarvan beide kanten van de politieke scheidslijn in Israël beweren dat ze die willen overnemen.

Er kunnen hobbels op de weg zijn, zoals het geschil over de benoeming van Arieh Deri tot minister, maar er zullen lessen worden getrokken en het democratische proces zal verbeteren.

Houd in gedachten dat Israël nog geen vijfenzeventig jaar oud is en toch een democratie ‘op steroïden’ is.

Gezien mijn voorbeelden is de invoering van langverwachte wetshervormingen zeker niet het einde van de democratie, maar de versterking van het democratische systeem van Israël ten voordele van beide zijden van de politieke scheidslijn.

Barry Shaw
Directeur Internationale Publieke Diplomatie,
Israël Instituut voor Strategische Studies.

Barry Shaw is Senior Associate for Public Diplomacy bij het Israel Institute for Strategic Studies. Hij is ook de auteur van ‘Fighting Hamas, BDS and Anti-Semitism’, ‘1917. Van Palestina tot het Land van Israël, ‘BDS for IDIOTS’ en zijn nieuwste werk ‘A Tale of Love and Destiny’, het dramatische leven van een Joodse heldin.

 

****************************************

ENGLISH

Much has been said and written recently about Israel’s new government pushing judicial reforms.

By The Times of Israel – Barry Shaw

The incoming government views past decisions taken by Israel’s Supreme Court as undemocratic and autocratic rulings which, they claim, have been politically biased interference in the business of government for several years.

The origins of their complaint stems from the intrusion of Judge Aharon Barak who became the President of the Supreme Court.

In Israel, the President of the Supreme Court is not elected to office. It is a matter of seniority, age rather than competence. The “democratic process” for promotion depends on years on the bench, seniority rather than competence.

The most senior justice is designated President of the Court, and the next senior justice becomes Deputy President.

Things changed when Aharon Barak ascended to the presidency on the retirement of the previous President, Meir Shamgar, in 1995.

He became the most pro-active chief justice and his decisions were of a decidedly leftwing persuasion.

Barak was instrumental in expanding the power of the court and used it to reject certain laws passed by elected governments in Israel’s Knesset, usually those led by the Likud.

In March 2016, Israel’s Supreme Court ruled against a landmark deal to develop and export the country’s offshore gas reserves, a setback for Prime Minister Benjamin Netanyahu, who campaigned for it.

The panel of judges led by Aharon Barak claiming that the contract gave energy companies pricing and regulatory stability for ten years regardless of potential shifts in the government.

The main stakeholders in the fields, US-based Noble Energy Inc. and Israeli partner Delek Group, had argued that the stability clause was required for them to make the investments necessary to develop the fields. These investments included vast sums of money in exploration, the manufacture and delivery of oil rigs, and the deep drilling required for maritime natural gas extraction.

The energy companies had already been through several rounds of regulatory and legislative hurdles that significantly delayed the project.

Benjamin Netanyahu said at the time, “The Supreme Court’s resolution severely threatens the development of Israel’s gas reserves. Israel is seen as a country with exaggerated legal interference that makes doing business hard.”

He also posted on his official Twitter account. “We will seek alternative ways to overcome the serious harm inflicted on Israel’s economy by this hard-to-understand resolution.”

The court’s interference rippled throughout the Middle East at a delicate time for Israel that was trying to extend the hand of friendship to neighboring Arab countries.

The Middle East Arab business news outlet Albawaba headlined, “Israel Court ruling jeopardizes regional gas exports deal.”

The Israeli Supreme Court has introduced the strange phrase of “Reasonableness” into the Israel legal jargon which is, according to David Weinberg, Senior Fellow at The Kohelet Forum, “authoritarian jargon which allows High Court judges to elastically apply their own sensibilities and socially re-engineer Israeli society in their ‘enlightened’ image.”

Aharon Barak, as President of the Israeli Supreme Court, held sway over laws passed in the Knesset going back twenty years.

The court’s counter decision on Israel’s offshore drilling project is just one of many that negatively impacted Israel’s economic and social security.

Since 2007, Israel suffered from an endless tsunami of economic migrants entering Israel across a fenceless southern border with Egypt. The situation became untenable for the geographically tiny Israel. Parts of major towns like Tel Aviv were swamped, mainly in the already suffering lower class areas in which poor Israelis became outnumbered by total strangers, and the local police had to deal with the outbreak of crimes such as theft, drugs, and rape.

The Likud Government took it upon itself to protect the country from this endless flow by constructing a southern border fence.

This security requirement was stopped by Aharon Barak at the behest of leftist groups. By the time that permission was given to the Government to continue to erection of this security fence Israel had been swamped by tens of thousands of illegals looking for work that in many places was not available, before the border fence was completed in 2017.

Aharon Barak famously, or infamously, described Israel’s legal and judicial system as “an orchestra of different musicians” with himself as the conductor, and therein lies the rub. Barak saw himself as the sole conductor, the final arbiter, of decision making and laws in Israel.

When the current government chose to challenge what they see as the undemocratic imposition of non-elected judges, the Lapid-Gantz led opposition drove their supporters onto the streets to protest the new government’s intention to create a new judiciary panel which would have the ability to propose and vote for future judges.

The opposition finds this objectionable, calling the move undemocratic.

But is it undemocratic?

Let them look at the Mother of all Democracies – the British model.

It is illuminating what the British Parliament has to say on this issue.

According to the UK Parliament website;

“Parliamentary sovereignty is a principle of the UK Constitution. It makes Parliament the supreme legal authority in the UK, which can create or end any law.

Generally, the courts cannot overrule its legislation and no Parliament can pass laws that future Parliaments cannot change. Parliamentary sovereignty is the most important part of the UK constitution.”

To confirm this opinion, I went to the other side of the globe to check another democracy with even fewer citizens than Israel.

In New Zealand, their Justice Ministry tells us that, “The judiciary cannot interfere with decisions of Parliament such as the decision to pass a law.”

So Lapid and Gantz should calm down and call off their chanting supporters and give democracy a chance even if, politically, it is not in their favor.

The new government that came to replace them is conforming to the same standards as Britain and New Zealand, democracies that have existed longer than Israel.

There are protesters in Israel waving banners calling Benjamin Netanyahu the “crime minister” falsely accusing him of wanting to select his own judges, to them an anti-democratic act.

I question that assumption when I look at the United States example.

Who selects judges to the Supreme Court in America? It is not the President of the Supreme Court. There is no such animal in their system. It is not a panel of exiting judges. It’s not the Senate.

The person who appoints new judges to the US Supreme Court is one man, the President of the United States as the leading political actor in that country.

Those who would suggest this is anti-democratic will be whistling in the wind.

It is clear that a Republican president would select a judge that may be biased toward his political bent but, with the passage of time (Kamala Harris’s favorite expression) and the swings of politics, things tend to balance out when a Democrat president is in office and a vacancy occurs. The passage of time is a great balancer in the life of a democratic nation.

As it will be in Israel.

Today, this and any future incumbent government will be able to select a judge to the Supreme Court, and an opposition government that will replace that government will have the opportunity to select their Supreme Court judges when political winds blow in their direction. They can also introduce their own legislative agenda once the public returns them to office.

This is the cherished value of Western-style democracies that both sides of the political divide in Israel claim they want to adopt.

There may be bumps in the road, such as the dispute over the appointment of Arieh Deri to be a minister, but lessons will be learnt, and the democratic process will improve.

Bear in mind that Israel is less than seventy-five years old yet is a democracy on steroids.

Given my examples, the introduction of long-needed legislative reforms is certainly not the end of democracy but the strengthening of Israel’s democratic system for the benefit of both sides of the political divide.

Barry Shaw
International Public Diplomacy Director
Israel Institute for Strategic Studies.

Barry Shaw is the Senior Associate for Public Diplomacy at the Israel Institute for Strategic Studies. He is also the author of ‘Fighting Hamas, BDS and Anti-Semitism,’ ‘1917. From Palestine to the Land of Israel, ‘BDS for IDIOTS,’ and his latest work ‘A Tale of Love and Destiny,’ the dramatic life of a Jewish heroine.