AMSTERDAMSE BURGEMEESTER Femke Halsema woont een nieuwe conferentie bij naar aanleiding van de pogrom tegen Israëlische voetbalsupporters in de stad vorige week. De burgemeester noemde het ‘een uitbarsting van antisemitisme zoals we hoopten dat we die niet meer in Amsterdam zouden zien.'(foto met dank: PIROSCHKA VAN DE WOUW/REUTERS)

Door te zwijgen verraden deze omstanders zichzelf, hun gemeenschappen en democratische idealen, en laten ze de Israëlische en Joodse gasten van Amsterdam in de steek.

Door: Jerusalem Post –  GIL TROY

‘Er was een uitbarsting van antisemitisme zoals we hoopten dat we die niet meer in Amsterdam zouden zien,’ verklaarde burgemeester Femke Halsema na de door moslims georganiseerde jodenjacht tijdens rellen rond een voetbalmatch. ‘Onder onze Joodse Amsterdammers heerst angst, ontzetting, woede, ongeloof.’

Laat je niet misleiden door de verontwaardigde eerste zin. Het aarzelen van de burgemeester nodigt uit tot meer geweld. Zolang niet-Joden Jodenhaat als een Joods probleem behandelen – en alleen “onze Joodse Amsterdammers” kwetsen – zal het blijven uitzaaien. Bij het bestrijden van Jodenhaat – of welke vorm van onverdraagzaamheid dan ook – zijn omstanders, die er zwijgend bij staan ​​en haat zien als de hoofdpijn van het slachtoffer, allesbehalve onschuldig.

De rot zit diep. Vorige maand meldde het Nieuw Israëlisch Weekblad (NIW) dat sommige Nederlandse politieagenten weigerden Joodse instellingen te beschermen – waaronder het Nationaal Holocaust Museum. Hun leidinggevenden gaven hun de ruimte. De politiewoordvoerder zei tegen De Telegraaf: “We houden rekening met morele bezwaren bij het maken van schema’s” – tenzij het een “dringende taak” is.

Sinds wanneer is politiebescherming selectief geworden, afhankelijk van de populariteit van slachtoffers? En wat is er ‘dringender’ dan onschuldigen beschermen tegen haatdragende hooligans die systematisch op Joden jagen?

Daarentegen veroordeelde een andere Nederlandse politicus de “pogrom in de straten van #Amsterdam” op X: “Wij zijn het Gaza van Europa geworden,” schreef Geert Wilders . “Moslims met Palestijnse vlaggen die op Joden jagen. Dat zal ik NIET accepteren. NOOIT. De autoriteiten zullen ter verantwoording worden geroepen voor hun falen om de Israëlische burgers te beschermen. Nooit meer.”

 

Politieagenten arresteren een persoon nadat een jongere in botsing kwam met Israëlische voetbalsupporters, in Amsterdam, Nederland, 8 november 2024. (foto: Mizzle Media/Handout via REUTERS)

Wilders wordt altijd opgezadeld met de aanduiding: “Extreemrechtse Nederlandse politicus” – in plaats van “Heroïsche Nederlandse leider.” Een dergelijke framing verwatert de noodzakelijke massale afkeer. De hyper-partijdige plaag die de meeste westerse democratieën vandaag de dag polariseert, ondermijnt het verenigde front dat nodig is om Jodenhaat te verslaan. Het is niet links versus rechts, maar goed versus fout.

Op dezelfde manier hebben de passies die werden aangewakkerd door Hamas’ razzia’s op 7 oktober vorig jaar en Israëls Gaza-oorlog de ethische berekeningen van te veel mensen vertroebeld. Politiewerk is een heilige apolitieke missie. Als Joodse politieagenten weigerden pro-Palestijnse demonstranten te beschermen, zou ik zeggen: “ontsla ze.” Op dezelfde manier zouden kiezers politici moeten ontslaan die alleen Jodenhaat definiëren als het probleem van de Joden, seksisme als een vrouwenprobleem of racisme als een zwart probleem.

WE LEVEN wereldwijd in een zieke paradox. Op 7 oktober slachtten terroristen meer dan 1200 mensen af ​​– Joden en niet-Joden – in de ergste uitbarsting van Jodenhatend geweld sinds de Tweede Wereldoorlog. Maar onmiddellijk, zelfs terwijl het grootste deel van de beschaafde wereld wankelde, ontketende dit antisemitische sadisme meer kwaad.

In plaats van zich te schamen voor de barbaarsheid van hun bondgenoten, importeerden Jodenhaters en Israël-haters – die zwakte voelden en bloed roken – het geweld overal waar Joden werden aangetroffen: weken voordat Israël Gaza binnenviel uit zelfverdediging.

Het falen begint bij de haters, maar eindigt niet bij hen.

Politie en autoriteiten beschamend zwak

De politie en de autoriteiten zijn vaak beschamend zwak geweest. Te veel universiteitspresidenten zagen het kwaad op de campus – en jankten. En te veel aanklagers en politieagenten hebben onbedoeld bewezen dat wanneer je kleine daden van onbeschoftheid tolereert, ze heviger worden, waardoor de criminelen zich gesterkt voelen.

Afgelopen woensdag, voor de Amsterdamse gruwel, kwam er een waarschuwing van twee Canadese rabbijnen, Adam Scheier en Reuben Poupko: “Het jachtseizoen op de Joden van Montreal is geopend.” Vlak voor Rosj Hasjana vorige maand arresteerde de politie enkele personen die molotovcocktails en andere brandbommen bij synagogen hadden achtergelaten, uren voordat deze vol met mensen waren. De “daders verschenen voor de rechtbank en werden vrijgelaten met de belofte om te verschijnen… in juni 2025.”

Opnieuw, zwakte voelend, hebben 40 gemaskerde Jodenhaters afgelopen dinsdag een andere synagoge in Montreal gemeenteleden lastiggevallen die probeerden naar binnen te gaan. Hoewel de menigte een bevel overtrad dat demonstranten op 50 meter afstand van gebedshuizen hield, “liet de politie de intimidatie onafgebroken doorgaan, gedurende meer dan drie uur.”

Tragisch genoeg faalden anderen ook, terwijl de autoriteiten aarzelden. Vorig jaar lanceerden verschillende universiteiten, waaronder Columbia, Harvard en Stanford, taskforces die het antisemitisme ‘in de lucht’ onderzochten, zoals Stanfords samenvatting het noemde. Sommige rapporten verzamelden honderden voorbeelden van Joodse studenten die werden gepest. Nadat een jonge Columbia-studente een mezoeza op haar deurpost had geplakt, bonkten enkele kamergenoten nacht na nacht op haar deur totdat ze vertrok.

DEPRESSIEF genoeg kwam ik geen enkel verhaal tegen in een taskforcerapport waarin niet-Joden tussenbeide kwamen om hun medestudenten te verdedigen. Dit gebrek aan empathie, het egoïsme, de passiviteit, zouden ons allemaal zorgen moeten baren.

De filosoof Edmund Burke leerde: “Het enige dat nodig is om kwaad te doen triomferen is dat goede mensen niets doen.” Ook al heeft Burke de uitdrukking niet helemaal bedacht, het werd een cliché omdat het een blijvende waarheid vastlegde. Fanatisme – en de stilte die het maar al te vaak tegenkomt – zijn kankers in een samenleving.

En inderdaad, veel goede mensen deden een heleboel niets in Amsterdam. De politie liet de Israëliërs na de wedstrijd in de steek. Sommigen meldden dat ze de straat op renden, weg van de menigte, voorbijrijdende auto’s probeerden aan te houden, maar dat ze genegeerd werden. “De Nederlandse politie verkocht ons zodat de Arabieren ons zouden lynchen,” meldde een Israëliër.

In Amsterdam eert het beeld van de Dokwerker de Amsterdamse arbeiders die in februari 1941 in staking gingen om te protesteren tegen de anti-Joodse pogroms van de nazi’s. Dat standbeeld zou het komende jaar zwart moeten worden gemaakt, want de kleinkinderen van de Dokwerker zijn watjes geworden.

Meer inhoudelijk gezien zouden toeristen die tegen onverdraagzaamheid zijn Amsterdam de komende drie maanden moeten boycotten. Een dramatische daling van het aantal bezoekers zou de wereld laten zien wat de prijs is van het tolereren van kwaad in hun midden. Voor degenen die niet kunnen erkennen dat het zich afzijdig houden van deze hooligans hen alleen maar aanmoedigt om geweld te gebruiken tegen anderen die ze niet mogen.

Zelfs terwijl ze hun doelwitten willen schaden, verpesten de haters hun eigen ziel, terwijl ze ramptoeristen vernederen. Door niet op te staan, verraden deze niet zo onschuldige omstanders zichzelf, hun gemeenschappen, hun medeburgers, hun buren en onze democratische kernidealen – en in het geval van Amsterdam, hun Israëlische en Joodse gasten.

De schrijver, een hoofdmedewerker in zionistisch gedachtegoed bij het Jewish People Policy Institute, is een Amerikaanse presidentieel historicus. Zijn nieuwste boek, To Resist the Academic Intifada: Letters to My Students on Defending the Zionist Dream, is onlangs gepubliceerd.