Foto Andres Dallimonti
Nederlands + English
Door: One for Israel
De zin “Laat mijn volk gaan” roept niet alleen de zoete tonen van Louis Armstrong op, maar heeft in het Hebreeuws ook een prachtige betekenis.
MEER KLAAR DAN HIJ BESEFTE
De eerste paar hoofdstukken van Exodus zijn een opbouw waarin we zien hoe Mozes zich voorbereidt op een onmogelijke taak: het bevrijden van de Hebreeuwse slaven na 400 jaar in Egypte te zijn geweest. Hij voelt zich natuurlijk helemaal niet voorbereid. Hoe zou hij dat kunnen? Hoe zou iemand dat kunnen? Maar hij was het wel. Aan de ene kant was hij een voortvluchtige, belast met een beschamend gestotter. Aan de andere kant was hij opgegroeid in het koninklijk paleis. Weliswaar was de koning bij wie hij was opgegroeid gestorven en was er een andere koning in zijn plaats gekomen (Ex 2:23), dus een persoonlijke band met de hardvochtige Farao was er misschien niet, maar toch maakte Mozes, door Gods ontwerp, deel uit van de Egyptische high society. Hij kende de taal en de etiquette van de Egyptische adel en wist zijn weg te vinden in het koninklijk huis. Net als Esther was Mozes in het geheim Joods, maar toch kwam hij terecht in het paleis van de koning, voor een tijd als deze.
Mozes was door God op een geweldige missie gestuurd. Zijn taak – althans het eerste deel ervan – was om de onmiddellijke vrijlating te eisen van ongeveer een miljoen Israëlieten uit wrede slavernij. Om erop aan te dringen dat de Farao de Hebreeuwse slaven, zijn vrije werkkrachten, gewoon zou laten vertrekken.
Wat een belachelijk verzoek. Maar het was niet echt een verzoek. Met God achter zich, legde Mozes het neer als een eis, op gezag van de Koning van het heelal.
Het lijkt erop dat Mozes niet het gevoel had dat hij dat gezag had. Met zijn broer Aäron aan zijn zijde voor emotionele steun, waagde Mozes zich terug naar de plaats waar hij was opgegroeid om de tirannieke heerser, Farao, te confronteren, ongetwijfeld met enige huiver:
Daarna gingen Mozes en Aäron heen en zeiden tegen Farao: ‘Zo zegt de Here, de God van Israël: ‘Laat mijn volk gaan, opdat het voor mij een feestmaal houdt in de woestijn.'” (Exodus 5:1)
Maar dat was niet helemaal de boodschap die God hem had gezegd te zeggen, of wel? Mozes en Aäron lijken te vragen om een tijdelijk uitstapje voor de Hebreeuwse slaven. Een korte reis, een picknick in de Egyptische wildernis. God eiste totale vrijlating.
“Kom,” zei God tegen Mozes. “Ik zal je naar Farao sturen, opdat je mijn volk, de kinderen van Israël, uit Egypte haalt.” Maar Mozes zei tegen God: “Wie ben ik dat ik naar Farao zou gaan en de kinderen van Israël uit Egypte zou brengen?” Hij zei: “Maar Ik zal met u zijn, en dit zal voor u het teken zijn, dat Ik u gezonden heb: wanneer gij het volk uit Egypte zult hebben gebracht, zult gij God dienen op deze berg.”(Exodus 3:10-12)
Gods plan was om hen volledig uit Egypte te brengen op een zeer reële en permanente manier – er zou geen weg meer terug zijn. En dat zij Hem zouden ontmoeten op de berg Sinaï in het land van Midian, waar Hij was verschenen in het brandende braambos. Daar zou Hij Zijn verbond sluiten met het hele huis van Israël en hen tot een heilig volk maken met een heilige roeping. Dan zou Hij hen leiden naar het Beloofde Land. Maar Mozes probeert de klap te verzachten en schildert het af als een eenmalige religieuze gebeurtenis in de woestijn. Zoiets was het niet. Het was een totaal wegtrekken. Een uittocht.
Gelukkig was God hierop voorbereid. Hij wist dat het niet uitmaakte hoe aardig ze het vroegen Farao zou er nooit mee instemmen. God een paar trucs in petto. Met elke plaag, of slag, zoals het in het Hebreeuws is, werd Gods eis sterker: “Laat mijn volk gaan!”
OP EEN MISSIE GESTUURD
In het Engels klinkt het alsof een passieve reactie vereist is: In plaats van er stevig in te gaan, bracht hij het losjes. Maar in het Hebreeuws is het iets heel anders: שַׁלַּח אֶת-עַמִּי betekent “ZEND mijn volk”. Mozes gebood de Farao in feite om het volk Israël naar hun bestemming te ZENDEN.
Dit werpt een interessant licht op wat er eigenlijk gebeurde in de Exodus. God sloeg meerdere vliegen in één klap. Hij had gewacht tot de zonde van de Amorieten zijn volle omvang had bereikt (Genesis 15:16) alvorens recht over hen te spreken en het land aan de stammen van Israël te geven. Hij redde Zijn verbondsvolk uit hun levende hel, en wierp de Egyptenaren in de zee, net zoals zij talloze Hebreeuwse baby’s in de Nijl hadden geworpen. Hij vervulde Zijn beloften aan de aartsvaders om hun nakomelingen terug te brengen naar het Land van Belofte, en een geloofsgemeenschap te stichten die Zijn woord en Zijn licht naar de hele wereld zou uitdragen.
Zij werden niet alleen uit Egypte gehaald, zij werden uitgezonden, met een missie: een licht te zijn voor de heidenen.
God doet vaak en/of in plaats van of/of. Hij werkt de hele tijd op meerdere niveaus. Wij hebben vaak geen idee hoeveel facetten er zitten aan Gods daden en beslissingen, en kunnen ze dwaas interpreteren alsof ze allemaal over ons gaan… ons eigen leven, familie, gemeenschap of natie. Maar God heeft een groothoeklens. Zijn wegen zijn volmaakt en niets wordt ooit verspild in Zijn economie. God bracht bevrijding en zegening aan de nakomelingen van Abraham, Izaäk en Jakob als vervulling van Zijn beloften aan hen. Zij zouden hun erfenis uit Zijn hand ontvangen, samen met zegeningen van geestelijke voeding, openbaring en leven, die zij moesten doorgeven aan alle volken van de wereld.
Het bevel “Laat mijn volk gaan” dwong Farao om Israël uit de slavernij te sturen en in hun wereldwijde roeping, in hun bestemming.
Op soortgelijke wijze zijn wij verlost van slavernij en dood door het bloed van het Offerlam, en geleid door het water van de doop heen. Maar Gods reddingsmissie was niet opdat wij zouden kunnen blijven zitten en taart eten – ook wij zijn de wereld ingestuurd met een roeping en een bestemming! Wanneer we God danken voor Zijn geweldige redding, Zijn perfecte plannen en de toekomst die Hij voor ons heeft bereid, laten we Hem dan opnieuw vragen: Wat is mijn rol in Uw plannen en doeleinden? Waartoe zendt U mij?
Toen hoorde ik de stem van de Heer zeggen: “Wie zal Ik zenden? En wie zal voor ons gaan?”
En ik zei: “Hier ben ik, zend mij!”
(Jesaja 6:8)
ENGLISH:
Photo Andres Dallimonti
By: One for Israel
The phrase, “Let my people go”, aside from evoking the dulcet tones of Louis Armstrong, has a wonderful meaning in Hebrew.
MORE READY THAN HE REALIZED
The first few chapters of Exodus are a build up where we see Moses prepared for an impossible task: liberating the Hebrew slaves after 400 years in Egypt. He, of course, does not feel prepared at all. How could he? How could anyone? But he was. On the one hand, he was a fugitive on the run, encumbered with an embarrassing stutter. On the other, he had grown up in the royal palace. It’s true that the king he’d grown up with had died and another was in his stead (Ex 2:23), so a personal connection with the hard-hearted Pharaoh may not have been there, but still Moses, by God’s design, was part and parcel of Egyptian high society. He knew the lingo and the etiquette of Egyptian nobility and his way around the royal household. Like Esther, Moses was secretly Jewish, yet ended up providentially living in the palace of the king, for such a time as this.
Moses was sent by God on one heck of a mission. His job—at least the first part of it—was to demand the immediate release of about a million Israelites from cruel bondage. To insist that Pharaoh should allow the Hebrew slaves, his free workforce, to just leave.
What a ridiculous request. But it wasn’t really a request. With God behind him, Moses was in fact laying down the law, with all the authority of the King of the Universe.
It seems like Moses didn’t feel like he had that authority though. With his brother Aaron at his side for emotional support, Moses ventured back to the place he grew up to face the tyrannical ruler, Pharaoh, no doubt with some trepidation:
Afterward Moses and Aaron went and said to Pharaoh, “Thus says the Lord, the God of Israel, ‘Let my people go, that they may hold a feast to me in the wilderness.’” (Exodus 5:1)
But that wasn’t quite the message God had told him to say, was it? Moses and Aaron appear to be asking for a temporary excursion for the Hebrew slaves. A short trip, a picnic in the Egyptian outback. God was demanding total release.
“Come,” said God to Moses. “I will send you to Pharaoh that you may bring my people, the children of Israel, out of Egypt.”
But Moses said to God, “Who am I that I should go to Pharaoh and bring the children of Israel out of Egypt?”
He said, “But I will be with you, and this shall be the sign for you, that I have sent you: when you have brought the people out of Egypt, you shall serve God on this mountain.” (Exodus 3:10-12)
God’s plan was to bring them completely out of Egypt in a very real and permanent manner—there would be no going back. And that they would meet Him over at Mount Sinai in the land of Midian, where He’d appeared in the burning bush. There He would establish His covenant with the whole house of Israel and make them a holy people with a holy calling. Then He would lead them on to the Promised Land. But Moses tries to soften the blow and paints it as a one-off religious event out in the desert. It was no such thing. It was a categorical extraction. An exodus.
Fortunately, God was prepared for this, and knowing that it wouldn’t matter how nicely they asked Pharaoh would never agree, had a few tricks up His sleeve. With each plague, or blow, as it is in Hebrew, God’s demand intensified: “Let my people go!”
SENT ON A MISSION
In English it sounds like a passive response is required: Instead of holding tight, release your grip. But in Hebrew it’s quite another thing: שַׁלַּח אֶת–עַמִּי means “SEND my people”. Moses was essentially commanding Pharaoh to SEND the people of Israel into their destiny.
This throws interesting light on what was actually happening in the Exodus. God was killing multiple birds with one stone. He had waited for the sin of the Amorites to reach its full measure (Genesis 15:16) before executing justice on them and giving the land to the tribes of Israel. He rescued His covenant people from their living hell, and thew the Egyptians into the sea just as they had thrown countless Hebrew babies into the Nile. He was fulfilling His promises to the patriarchs to bring their descendants back to the Land of Promise, and establishing a faith community that would carry His word and His light to the whole world.
They were not just being taken out of Egypt, they were being SENT out, with a mission: to be a light to the Gentiles.
God often does both-and rather than either-or. He operates on multiple levels all the time. We often have no idea how many facets there are to God’s actions and decisions, and can foolishly interpret them to be all about us… our own life, family, community or nation. But God has a very wide-angle lens. His ways are perfect and nothing is ever wasted in His economy. God brought deliverance and blessing to the descendants of Abraham, Isaac and Jacob in fulfillment of His promises to them. They would receive their inheritance from His hand, along with blessings of spiritual nourishment, revelation, and life, which they were to pass on to all the nations of the world.
The command to “Let my people go” forced Pharaoh to send Israel out of slavery and into their global calling, into their destiny.
In a similar manner, we have been delivered from slavery and death by the blood of the sacrificial lamb, and brought through the waters of baptism. But God’s rescue mission wasn’t so we could sit around and eat cake—we are also sent into the world with a calling and a destiny! Whenever we thank God for His amazing salvation, His perfect plans, and the future He has prepared for us, let’s ask Him again: What is my part in Your plans and purposes? What are You sending me to do?
Then I heard the voice of the Lord saying, “Whom shall I send? And who will go for us?”
And I said, “Here am I. Send me!”
(Isaiah 6:8)
