Nederlands + English

Het is tijd om openlijk te praten: We wilden een wonder, maar mijn leven stond op het spel, en de rabbi was duidelijk. Dankzij hem hebben we mijn gezondheid en mijn voortplantingstoekomst gered .

Door: Times of Israel – Karen Feuer

Een persoonlijk perspectief, de ongelooflijke zegen van lichamelijke vrijheid, en de noodzaak van een open gesprek.

Ik heb een en ander gefluisterd, op bankjes in het park, in privé-momenten met vrienden, en zelfs een keer tegen mijn oudste dochter die een verslag over emuna (geloof) aan het maken was en een moeilijk verhaal nodig had. Het is niet gemakkelijk om in het openbaar te schrijven over de meest persoonlijke momenten in het leven, maar nu zoveel mensen van de daken schreeuwen over een onderwerp dat zo velen van ons aangaat, dacht ik een paar van die fluisteringen hardop te delen.

Ik woon in een buurt waar kinderen boven alles worden gewaardeerd, en waar mijn gezin met zeven kinderen wordt beschouwd als gemiddeld groot, zo niet klein. Pas onlangs, toen mijn vrienden en ik “volwassener” werden en openlijker begonnen te praten over onderwerpen die ooit taboe waren (sex, mikvah, huwelijk, miskraam, doodgeboorte, abortus), realiseerde ik me dat ik dwaas was om alleen te moeten zijn in moeilijke tijden, vooral als het om zwangerschap ging. Misschien hadden die fluisteringen al veel eerder hardop uitgesproken kunnen worden.

Mijn verhaal gaat over een van mijn negen zwangerschappen, een zwangerschap met een tweeling, 15 jaar geleden. Toen ik 21 weken zwanger was, voelde ik de tweeling non-stop rondtollen en ik kon gewoon niet genoeg eten om me vol te voelen. Het was een fulltime uitdaging om voor mezelf te zorgen, laat staan voor mijn twee peuters. Mijn man en ik voelden opwinding en ongerustheid, en hielden de wijze woorden van een buurman in ons achterhoofd: Elke zegen betekent hard werken. Hoe groter de zegen, hoe groter het werk.

Ondanks al mijn positieve gedachten en goede bedoelingen, leek het erop dat mijn lichaam niet zo goed in staat was als mijn geest om deze zwangerschap te dragen. Met 22 weken braken mijn vliezen, en werd ik opgenomen in het Hadassah Har HaTzofim (Mount Scopus) ziekenhuis. Ik kreeg te horen dat ik vatbaar was voor een infectie, die zelfs levensbedreigend kon zijn, en dat het waarschijnlijk was dat ik extreem vroeg zou bevallen. De artsen raadden een abortus aan, maar de beslissing lag uiteindelijk bij mij.

Wat volgde was een week van pijnlijke gesprekken over wat het juiste was om te doen – per slot van rekening was ik in een modern ziekenhuis en de kans dat ik schade zou oplopen was klein. De meest waarschijnlijke uitkomst was de geboorte van een zeer, zeer premature tweeling. We raadpleegden artsen, rabbijnen en een heilige rebbetzin die bekend stond om haar kabbalistische gezangen. Ik sprak zelfs met een paar vrouwen die in mijn situatie waren geweest, de vooruitzichten hadden overwonnen en nu de bar mitswa’s van hun tweeling vierden, het huwelijk van hun tweeling… Ze vertelden me om niet op te geven. Om in wonderen te geloven.

We wilden in wonderen geloven, maar uiteindelijk hielp een bekende rabbi ons beslissen. Hij antwoordde op de vraag van mijn man op de meest nuchtere manier: “Als u mij vertelt dat er ook maar het kleinste risico is voor het leven van uw vrouw, waarom stelt u mij dan deze vraag?”

Op de dag van de abortus, moest ik eerst een moeilijke ingreep ondergaan.

(LET OP. volgende tekst kan emoties opwekken).

Omdat ik in een later stadium van de zwangerschap was, en de bevalleng zou worden opgewekt, was er de vrees dat de baby’s zouden gaan huilen, al was het maar kort. Daarom werd ik, om mijn geestelijke gezondheid te beschermen, naar iemand gestuurd die ik “Dr. Dood” noemde, een arts die het hart van mijn tweeling zou inspuiten met een stof om het kloppen voor de geboorte te stoppen. Veel andere vrouwen zaten in de wachtkamer voor deze procedure, allemaal met een bolle buik en pijn op hun gezicht.

Toen dokter Dood klaar was met me, kwam ik op de een of andere manier uit mijn getraumatiseerde toestand om uit te schreeuwen: “Hoe kun je dit werk doen, dag in dag uit, babies dood spuiten? Ik heb medelijden met je!”

De dokter keek me aan, een beetje verbaasd over mijn botheid, en antwoordde: “Je hebt het helemaal mis. Ik ben een dokter van het leven. Door wat ik doe, krijgen vrouwen een tweede kans. Een tweede kans voor hun gezondheid, een tweede kans om in de toekomst kinderen te baren.”

Pas later realiseerde ik me dat ik mijn wonder had gekregen, zij het niet waar ik op gehoopt had. Ik had mijn gezondheid, ik had een reproductieve toekomst. Ik kreeg nog drie prachtige kinderen, en soms heeft ons gezin het erover dat twee van hen de zielen van de tweeling zouden kunnen zijn.

Als ik sommige retoriek lees rond het abortusdebat, denk ik vaak aan de woorden van Dr. Life. Ik denk aan mijn eigen reis, waarvan ik nu weet dat die geenszins uniek of uitzonderlijk is. Hoe meer ik om me heen kijk, en de fluisteringen van andere vrouwen hoor, hoe meer ik begrijp dat elk gesprek of debat over reproductieve gezondheid en vrijheid haar raakt, en haar en haar…

Deze vraag gaat ons allemaal aan.

Ondanks het zeer pijnlijke proces ben ik dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mijn eigen weg te kiezen, in overleg met wijze medische staf, rabbijnen, rabbaniot en mijn man.

Het is mijn grootste hoop dat Israël een voorbeeld kan zijn van rechtvaardige en barmhartige wetten, waar het gaat om abortus en vele andere belangrijke kwesties. Ik bid ook dat ik, door mijn eigen stem te verheffen, andere vrouwen zal aanmoedigen om zich wat luider uit te spreken over de vragen die het dichtst bij ons lichaam liggen… en bij ons hart.

Over de schrijfster
Karen Feuer maakte Aliyah uit de Verenigde Staten in 2002 en woont met haar man en vijf kinderen in Ma’aleh Adumim. Ze werkt in de administratie op het Pardes Instituut voor Joodse Studies en is een gecertificeerde medische clown. Zij is een activiste tegen de Israëlische veiligheidsexport naar moorddadige regimes.

 

ENGLISH:

It’s time to talk openly: We wanted a miracle, but my life was at risk, and the rabbi was clear. Thanks to him, we saved my health and my reproductive future

By: Times of Israel – Karen Feuer

A personal perspective, the incredible blessing of bodily freedom, and the need for open conversation.

I have whispered some of this, on park benches, in private moments with friends, and even once to my eldest daughter who was doing a report on emuna (faith) and needed a difficult story. It’s not easy to write publicly about the most personal moments in life, but when so many people are shouting from rooftops on a topic which affects so many of us, I thought to share some of those whispers out loud.

I live in a neighborhood where children are valued above all else, and where my family of seven is considered average size if not small. Only more recently, as my friends and I have “grown up” and started to talk more openly about topics once relegated to the taboo (sex, mikvah, marriage, miscarriage, stillbirth, abortion), did I realize that I was foolish to have walked alone during times of hardship, particularly around issues of pregnancy. Perhaps those whispers could have been spoken out loud long ago.

My story is about one of my nine pregnancies, a pregnancy with twins, 15 years ago. At 21 weeks, I could feel these twins tumbling around inside nonstop, and I simply couldn’t eat enough to feel full. It was a fulltime challenge to care for myself, much less my two toddlers. My husband and I felt excitement and apprehension, and kept the wise words of a neighbor in the forefront of our minds: Every blessing means hard work. The bigger the blessing, the greater the work.

Despite all my positive thinking and best intentions, it seems that my body was not as equipped as my mind to sustain this pregnancy. At 22 weeks, my water broke, and I was admitted to Hadassah Har HaTzofim (Mount Scopus) hospital. I was told that I was vulnerable to an infection, one that might even be life-threatening, and that it was likely I would give birth extremely early. The doctors recommended an abortion, but the decision was ultimately mine.

What followed was a week of gut-wrenching conversations about the right thing to do — after all, I was at a modern hospital and the likelihood that I would come to harm was low. The more probable outcome was giving birth to very, very premature twin babies. We consulted doctors, rabbis and a holy rebbetzin known for her kabbalistic chants. I even spoke with a few women who had been in my situation, beat the odds and now were celebrating the bar mitzvahs of their twins, the marriage of their twins… They told me not to give up. To believe in miracles.

We wanted to believe in miracles, but in the end a well-known rabbi helped us decide. He replied to my husband’s query in the most matter-of-fact way possible, “If you are telling me there is even the smallest risk to your wife’s life, why are you asking me this question?”

On the day of the abortion, I had to first have a difficult procedure.

(Content-warning).

Because I was at a later stage of pregnancy, and I would be induced to give birth, there was concern that the babies would cry, if only briefly. Therefore, to safeguard my mental health, I was sent to someone I named “Dr. Death,” a physician who would inject my twins’ hearts with a substance to stop them beating before birth. Many other women sat in the waiting room for this procedure, all with rounded stomachs and pain on their faces. When Dr. Death was done, I somehow snapped out of my traumatized state to blurt out, “How can you do this job day in and day out, causing death? I feel sorry for you!”

The doctor looked at me, a bit surprised at my bluntness, and replied, “You have it all wrong. I’m a doctor of life. Because of what I do, women get a second chance. A second chance for their health, a second chance to bear children in the future.”

It was only later I realized that I had gotten my miracle, albeit not what I had hoped for. I had my health, I had a reproductive future. I went on to have three more beautiful children, and sometimes our family speaks about how two of them could be the souls of the twins.

When I read some of the rhetoric surrounding the abortion debate, I often think of Dr. Life’s words. I think about my own journey, which I now know is by no means unique or exceptional. The more I look around me, and hear the whispers of other women, the more I understand that any conversation or debate around reproductive health and freedom affects her, and her and her…

This question affects us all.

Despite the very painful process, I am grateful to have had the opportunity to choose my own path, in consultation with wise medical staff, rabbis, rabbaniot and my husband.

It is my greatest hope that Israel can be an example of just and merciful laws, as they relate to abortion and many other important issues. I also pray that by raising my own voice, I will encourage other women to speak out a bit more loudly about the questions closest to our bodies…and to our hearts.

About the Author
Karen Feuer made Aliyah from the United States in 2002 and lives with her husband and five children in Ma’aleh Adumim. She works in administration at the Pardes Institute of Jewish Studies and is a certified medical clown. She is an activist against Israeli security exports to murderous regimes.