Voormalig gegijzelde Nili Margalit vertelde maandag aan het Franse tijdschrift Le Point dat Palestijnse burgers haar op 7 oktober hebben ontvoerd en naar Hamas hebben verhandeld.
“Ze onderhandelden met Hamas om mij te verkopen. Toen ze betaald werden, werd ik regelrecht een tunnel in gebracht”, zei ze.
De 42-jarige uit kibboets Nir Oz interviewde het tijdschrift als onderdeel van een grotere Europese tournee om het bewustzijn te vergroten van de Israëli’s die nog in gevangenschap leven.
Margalit beschreef hoe ze om 06.30 uur werd gewekt door raketsirenes en vertelde hoe er een stortvloed aan berichten was die haar waarschuwden voor terroristen in haar kibboets. Nog geen drie uur later staken Palestijnse burgerterroristen haar huis in brand en sleepten haar uit haar Safe room.
“Ze lieten bommen exploderen, zetten het huis op zijn kop en stichtten brand”, vertelde ze aan het tijdschrift.
Nadat ze was ontvoerd, beschreef Margalit hoe ze, gewikkeld in een wit laken, Gaza binnen werd gedreven. Ze zei dat de Palestijnse burgerontvoerders Kalashnikov-geweren vasthielden.
Nadat ze bij de grens was aangekomen, zei Margalit dat ze in een auto werd overgebracht en naar Khan Yunis werd gebracht, waar ze aan Hamas werd verkocht.
Margalit zei dat menigten burgers juichten en dat haar ontvoerders extatisch waren.
Eenmaal in Hamas-hechtenis werd Margalit naar een ‘ontvangstkamer’ in een tunnel gebracht, waar ze naar eigen zeggen ongeveer dertig medegijzelaars zag – sommigen ook van Nir Oz.
De Israëlische mannen hadden gezwollen gezichten en gewonde benen doordat ze op motorfietsen werden gesleept, herinnerde ze zich.
Verdeeld in kleine groepen vertelde Margalit haar ontvoerders dat ze verpleegster op de eerste hulp was. ‘Helpen was mijn manier om te overleven’, zei ze.
Vervolgens werd ze naar een slaapzaal voor tien gijzelaars vervoerd, waar ze naar eigen zeggen alleen brood en rijst te eten kreeg.
“Er werd geschreeuwd, gehuild, gelachen, het is normaal als je tien mensen in dezelfde kamer zet, we zijn mensen! Maar we steunden elkaar altijd”, herinnert ze zich. “In eerste instantie zei ik tegen mezelf dat het maar twee dagen zou duren. Toen begreep ik dat Israël nooit voor zoveel gijzelaars zou betalen. Dit maakte sommigen van ons depressief. We moesten het psychologisch volhouden.”
