Vladimir Poetin en Ebrahim Raisi ontmoeten elkaar in Teheran
Vladimir Putin and Ebrahim Raisi meet in Tehran
credit: WANA NEWS AGENCY Reuters
Nederlands + English
Israëls afspraken met Poetin in Syrië kunnen binnenkort uiteenvallen nu de consequenties van de oorlog in Oekraïne gevolgen hebben voor het Midden-Oosten.
Door: Globes – Gepubliceerd door Globes, Israel business news – en.globes.co.il
Vrijdag was er een zeer dramatische beoordeling van de woordvoerder van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad, admiraal John Kirby, dat de militaire banden tussen Rusland en Iran zich ontwikkelen tot “een volwaardig defensiepartnerschap”. De achtergrond is de behoeften van Rusland in de oorlog tegen Oekraïne, maar de politieke en geografische context is veel breder.
Kirby zei: “Laten we duidelijk zijn. Vanuit dit partnerschap heeft zich een dreiging ontwikkeld, niet alleen tegen Oekraïne maar ook tegen de buren van Iran.” De VS hebben deze informatie gedeeld met hun bondgenoten in het Midden-Oosten en daarbuiten, voegde hij eraan toe.
Er zijn al maanden tekenen van toenadering tussen Iran en Rusland. Iran vulde het Russische tekort aan drones aan, die een rol hebben gespeeld bij de vernietiging van de energie- en waterinfrastructuur van Oekraïne. Het gebruik van drones nam vorige maand af, omdat de voorraad was uitgeput. Maar de laatste twee dagen duiken er weer Iraanse drones op in het luchtruim van Oekraïne. De regering in Kiev zegt dat zij tussen vrijdag en zaterdag de elektriciteitsvoorziening heeft afgesneden van de hele regio Odessa, de belangrijkste haven van Oekraïne aan de Zwarte Zee. 1,5 miljoen Oekraïners zijn in het donker en de kou achtergebleven nu de nachttemperaturen in Odessa in de buurt van het vriespunt schommelen.
Een ongekend niveau
De drones zijn slechts een deel van het boodschappenlijstje van Rusland. Iran heeft aanzienlijke ballistische capaciteiten ontwikkeld. De VS en het VK zeggen dat Rusland honderden Iraanse ballistische wapens aanschaft. Sinds het Russische leger is teruggevallen in defensieve posities op het slagveld en enorme verliezen heeft geleden, is de vernietiging van de civiele infrastructuur van Oekraïne een belangrijk doel geworden. President Poetin sprak er vrijdag openlijk over en spotte met de “ophef” die westerse landen hierover maken. “We zullen volharden”, zei hij. En ze houden vol, en ze moeten hun voorraad aanvullen.
Volgens de regering Biden gaan Rusland en Iran samen drones produceren in Rusland. Maar de wapens en munitie zullen niet slechts in één richting stromen. “Rusland biedt Iran een ongekend niveau van militaire en technische steun en verandert de betrekkingen tussen hen in een volwaardig defensiepartnerschap”, aldus Kirby.
De ernst van de waarschuwing van de VS is buitengewoon. De oorlog in Oekraïne ondermijnt de veiligheid tot ver buiten de grenzen en dit omvat nu de helft van het Aziatische continent, inclusief het Midden-Oosten.
Alle middelen en alle partners
Het regime in Moskou gokt alles op een overwinning in Oekraïne. De definitie van een overwinning is niet veranderd: volledige overgave van Oekraïne. Zelfs als het op papier blijft bestaan, moet het ophouden een onafhankelijk land te zijn en een onderdanige Russische provincie worden, zoals Wit-Rusland.
Tien maanden geleden geloofde Poetin dat dit doel in een oogwenk zou worden bereikt. Hij heeft deze verwachtingen laten varen, zonder de doelstellingen van de oorlog op te geven. Dit betekent dat hij bereid is alle maatregelen te nemen en te vertrouwen op de meest dubieuze partnerschappen. Aangezien Rusland zelfs niet meer pretendeert geïnteresseerd te zijn in internationale stabiliteit, is er geen enkele reden meer om aan te nemen dat het zal aarzelen om deze stabiliteit in nabije en verre regio’s te ondermijnen.
Het bindt nu zijn lot aan twee landen waarvan het verklaarde doel de afbraak van de status quo in hun regio’s is. Noord-Korea, een onbetwiste bron van Russische munitie, test intercontinentale ballistische raketten die Washington en New York zouden kunnen raken. Iran probeert een landgrens te trekken tussen de Kaspische Zee en de Middellandse Zee en hegemonie te verwerven in de Golf.
De vervaldatum nadert
Door de jaren heen heeft Israël een open discussie over de kwestie van Ruslands bedoelingen in Syrië vermeden. Israëlische leiders hebben herhaaldelijk de strategische afspraken met Poetin geprezen. Deze afspraken, als ze al geloofwaardig waren, naderen hun vervaldatum. De noodzaak om de invloed van Iran in Syrië te beperken houdt Vladimir Poetin veel minder bezig dan de kwestie van de hulp die Iran hem kan bieden bij het uitschakelen van Oekraïne. Israël heeft geen rationele reden meer om aan te nemen dat het op de goede wil van Rusland kan rekenen.
Volgens het Witte Huis trainen Iraanse piloten op Russische Sukhoi 35 gevechtsvliegtuigen en is het slechts een kwestie van tijd voordat Rusland ze aan Iran begint te leveren. Er kan ook geen twijfel over bestaan dat de Iraniërs aanzienlijk zullen profiteren van de Russische knowhow bij de ontwikkeling van drones en ballistische raketten.
Sinds de jaren zestig heeft Israël zich niet meer in een situatie bevonden waarin een belangrijke en actieve vijand die uit is op zijn totale vernietiging en een regionale hegemonie wil vestigen, kon rekenen op geavanceerde militaire uitrusting van een supermacht. Toen was de vijand het Egypte van Nasser en de grootmacht de Sovjet-Unie. De omstandigheden waren anders, maar de dynamiek is niet veranderd.
Jets, ruiters, intenties en verwachtingen
De indruk dat er strategische veranderingen gaande zijn rond de grenzen van Israël werd vorige week ook in het zuiden sterker. Het “historische” bezoek van de Chinese president Xi Jinping aan Saoedi-Arabië maakte duidelijk in hoeverre China heeft besloten het Midden-Oosten binnen te treden. De Chinese leider werd in Riyadh vriendelijk ontvangen door de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman, die er alles aan deed om Xi te eren. Eerst was er een ceremoniële flypast door rook uitstotende jets, daarna een ceremonieel escorte door ruiters, en ten slotte met een hartelijke handdruk die de lauwe ontvangst van de Amerikaanse president Joe Biden eerder dit jaar verre overtrof.
Wat Xi’s bezoek oplevert behalve ceremoniële verklaringen en verschillende samenwerkingsovereenkomsten waarvoor zijn aanwezigheid niet nodig was, is nog niet bekend. Maar misschien belangrijker dan het bezoek zelf was de Chinese aankondiging voorafgaand aan het bezoek, omdat daaruit de bedoelingen en verwachtingen bleken.
In de aankondiging van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken stond: “Dit wordt de grootste diplomatieke gebeurtenis op het hoogste niveau tussen China en de Arabische wereld sinds de oprichting van de Volksrepubliek China. Dit wordt een mijlpaal die een nieuw tijdperk zal inluiden in de geschiedenis van de betrekkingen tussen China en de Arabieren.” Er was zeker geen gebrek aan superlatieven.
De VS gaven een bedekte waarschuwing
De VS kijken angstig toe hoe deze zaken zich ontvouwen. De man die verantwoordelijk is voor de portefeuille Midden-Oosten in de Nationale Veiligheidsraad van het Witte Huis, Brett McGurk, waarschuwde vorige maand op een conferentie in Bahrein dat “partnerschappen van een bepaald type met China een plafond zullen stellen aan wat we zullen kunnen doen”.
Zijn waarschuwing was verhuld, maar in het verleden hebben de VS er bij hun vrienden op aangedrongen geen toegang tot hun 5G-systemen te verlenen aan de Chinese techgigant Huawei. De VS geloven dat Huawei niet alleen op zoek is naar nieuwe markten om geld te verdienen, maar ook om taken te vervullen die het van de Chinese veiligheidsdiensten heeft gekregen. De VS zijn ook wantrouwig tegenover de Saoedisch-Chinese samenwerking bij de ontwikkeling van ballistische raketten.
Het laat zich gemakkelijk raden wat China’s doelstellingen op lange termijn zijn. Zoals het grootste deel van de wereld gelooft China dat het einde nabij is van de langdurige suprematie van de VS in bijna alle aangelegenheden. Hoewel China zich publiekelijk uitspreekt tegen het concept zelf van een “politiek vacuüm”, lijdt het geen twijfel dat het ervan uitgaat dat een dergelijk vacuüm zich ontwikkelt en groeit, ook in het Midden-Oosten. China steekt dus een zeer grote voet tussen de deur.
De jonge kroonprins van Saoedi-Arabië was gelukkig in het gezelschap van de bejaarde Chinese dictator. Beiden haten democratische regeringen, die zich uitspreken over de mensenrechtensituatie in hun land. De broederschap van tirannen is het tragische motief van onze tijd: van Moskou tot Teheran, van Peking tot Riyad.
ENGLISH
Israel’s understandings with Putin in Syria may soon unravel as the repercussions of the war in Ukraine impact the Middle East.
By: Globes – Published by Globes, Israel business news – en.globes.co.il
On Friday there was a very dramatic assessment from US National Security Council spokesperson Admiral John Kirby that military ties between Russia and Iran are developing into, “a full-fledged defense partnership.” The background is Russia’s needs in its war against Ukraine but the political and geographical context is much broader.
Kirby said, “Let’s be clear. From this partnership a threat has been developing not only against Ukraine but also against Iran’s neighbors.” The US had shared this information with its allies in the Middle East and beyond, he added.
Signs of how Iran and Russia were moving closer have been seen for several months. Iran made up Russia’s shortage of drones, which have been instrumental in destroying Ukraine’s energy and water infrastructure. Use of drones decreased last month, because the stock had been depleted. But in the last two days, Iranian drones are reappearing in the skies of Ukraine. The government in Kyiv says that between Friday and Saturday they cut off the electricity supply to the entire region of Odessa, Ukraine’s main port on the Black Sea. 1.5 million Ukrainians have been left in the dark and cold as night temperatures in Odessa hover near zero.
An unprecedented level
The drones are just part of Russia’s shopping list. Iran has developed substantial ballistic capabilities. The US and UK say that Russia is procuring hundreds of Iranian ballistic weapons. Since the Russian army has fallen back into defensive positions on the battlefield, and suffered huge losses, the destruction of Ukraine’s civilian infrastructure has become a major goal. President Putin spoke about it openly on Friday, mocking the “fuss” that Western countries are making on this matter. “We will persist,” he said. And they are persisting, and they need to replenish their inventory.
According to the Biden administration, Russia and Iran are set to start jointly manufacturing drones in Russia. But the weapons and ammunition won’t be flowing in just one direction. “Russia is offering Iran an unprecedented level of military and technical support and is turning the relations between them into a full-fledged defense partnership,” Kirby said.
The severity of the US warning is extraordinary. The war in Ukraine undermines security far beyond its borders and this now includes half of the Asian continent, including the Middle East.
All the means and all the partners
The regime in Moscow is gambling everything on a victory in Ukraine. Compromise, or concession, or withdrawal will seal the fate of the entire Russian elite. The definition of victory has not changed: complete surrender of Ukraine. Even if it continues to exist on paper, it must cease to be an independent country, and become a submissive Russian province, like Belarus.
Ten months ago, Putin believed that this goal would be achieved in the blink of an eye. He has given up on these expectations, without giving up on the aims of the war. This means that he is ready to take all measures and rely on the most dubious partnerships. Since Russia has stopped even pretending to be interested in international stability, there is no longer any reason to assume that it will hesitate to undermine this stability in regions both near and far.
It is now tying its fate in two countries, whose declared purpose is the demolition of the status quo in their regions. North Korea, an undisputed source of Russian ammunition, is testing intercontinental ballistic missiles that could hit Washington and New York. Iran is trying to establish a land line between the Caspian Sea and the Mediterranean Sea and acquire hegemony in the Gulf.
The expiry date is approaching
Over the years, Israel has avoided an open discussion of the question of Russia’s intentions in Syria. Israeli leaders have repeatedly praised the strategic understandings with Putin. These understandings, if they were credible in the first place, are very close to their expiry date. The need to limit Iran’s influence in Syria preoccupies Vladimir Putin far less than the question of the assistance that Iran can give him in eliminating Ukraine. Israel no longer has a rational reason to assume that it can rely on Russia’s good will.
According to the White House, Iranian pilots are training on Russian Sukhoi 35 fighter jets and it is just a matter of time before Russia begins supplying them to Iran. There can also be no doubt that the Iranians will substantially benefit from Russian knowhow in developing drones and ballistic missiles.
Since the 1960s, Israel has not found itself in a situation where a major and active enemy aiming for its total destruction and wanting to establish regional hegemony, could rely on advanced military equipment from a superpower. Back then the enemy was Nasser’s Egypt and the superpower was the Soviet Union. The circumstances were different but the dynamics have not changed.
Jets, horsemen, intentions and expectations
The impression that strategic changes are afoot around Israel’s borders grew stronger last week in the south as well. The “historic” visit of China’s President Xi Jinping to Saudi Arabia made clear the extent to which China has decided to enter the Middle East. The Chinese leader was given a friendly welcome in Riyadh by Saudi Crown Prince Mohammed bin Salman who went out of his way to honor Xi. First there was a ceremonial flypast by smoke-emitting jets, then a ceremonial escort by horsemen, and finally with a hearty handshake that far exceeded the lukewarm reception given to US President Joe Biden earlier this year.
What Xi’s visit achieves other than ceremonial declarations and several cooperation agreements that did not require his presence is not yet known. But perhaps more important than the visit itself was the Chinese announcement prior to the visit in that it demonstrated the intentions and expectations.
The announcement by the Chinese Foreign Ministry said, “This will be the biggest and highest level diplomatic event between China and the Arab world since the establishment of the People’s Republic of China. This will be a milestone that will open a new era in the history of relations between China and the Arabs.” There was certainly no absence of superlatives.
The US issued veiled warning
The US is watching anxiously as these affairs unfold. The man in charge of the Middle East portfolio on the White House National Security Council, Brett McGurk, warned last month at a conference in Bahrain that “partnerships of a certain kind with China will put a ceiling on what we’re going to be able to do.”
His warning was veiled, but in the past the US has urged its friends to refrain from giving access to their 5G systems to Chinese tech giant Huawei. The US believes that Huawei is not only looking for new markets to make money, but also to fulfill tasks assigned to it by China’s security services The US is also suspicious of Saudi-Chinese cooperation in the development of ballistic missiles.
It is easy to guess what China’s long-term goals are. Like most of the world, China believes that the end is near of long-standing US supremacy in almost every matter is near. Even though China expresses public opposition to the very concept of a “political vacuum”, there is no doubt that it assumes that such a vacuum is developing and growing, in the Middle East too. So China is sticking a very big foot in the door.
Saudi Arabia’s young Crown Prince was happy in the company of the elderly Chinese dictator. Both hate democratic governments, which express opinions about the human rights situation in their countries. The brotherhood of tyrants is the tragic motif of our time: from Moscow to Tehran, from Beijing to Riyadh.
