Joodse mannen nemen deel aan het Hoshana Rabbah-gebed op de zevende dag van Soekot bij een uitkijkpunt op de Olijfberg, met uitzicht op de oude stad van Jeruzalem, 16 oktober 2022. (Foto: Yonatan Sindel/Flash90)
Het Loofhuttenfeest ziet ook uit naar de laatste inzameling, wanneer niet alleen Israël maar ‘vele volken’ tot de Heer in Jeruzalem zullen worden verzameld.
Bron: All Israel News – J. Micha Hancock
De laatste feestdag op de Bijbelse kalender, het Loofhuttenfeest, in het Hebreeuws Soekot genoemd , is aangebroken.
Overal in Israël worden bij huizen en restaurants hutten ( soekot ) opgezet om een van de meest feestelijke feestdagen in de Joodse kalender te vieren.
Wat is het Loofhuttenfeest?
In de Bijbel wordt het feest met twee namen aangeduid: het Feest van de Inzameling (Exodus 23:16) en het Loofhuttenfeest (Leviticus 23:33-43).
In het rabbijnse jodendom zien we deze twee elementen terug in de viering: de nadruk op landbouw en het wonen in hutten.
Nu het einde van het landbouwjaar nadert, staat de naam ‘Feest van de Inzameling’ voor de laatste inzameling van de vruchten. In dit opzicht is Soekot een soort herfstdankfeest , dat de succesvolle oogst van de lente en zomer viert.
In Israël bestaat deze laatste inzameling gewoonlijk uit het verzamelen van druiven, dadels, (late) vijgen en granaatappels.
De naam ‘Loofhuttenfeest’ herinnert aan de tijd dat Israël in tijdelijke woningen woonde tijdens de omzwervingen in de woestijn.
Tegenwoordig vieren Joden over de hele wereld het Loofhuttenfeest door hutten te bouwen ( soekot in het Hebreeuws), waarin ze de hele week van het feest eten – en soms ook slapen.
Naast het eten in de hutten, versieren Joden hun hutten, vaak met items die de zeven soorten producten vertegenwoordigen die genoemd worden in Deuteronomium 8:8. Deze items – tarwe, gerst, druiven, vijgen, granaatappels, olijven (olie in de Thora) en dadels, evenals honing (in de Thora kan honing verwijzen naar dadelhoning of honing van bijen) – worden allemaal verbouwd en geproduceerd in Israël.
De viering van Soekot omvat ook het tentoonstellen van vier soorten planten: palmtakken, wilg, etrog (een soort citrusvrucht die lijkt op een citroen) en mirte. Hoewel twee hiervan specifiek worden genoemd in de Thora, de palmtak en de wilg (Leviticus 23:40), heeft de rabbijnse traditie het gebruik van de etrog en de mirte gespecificeerd .
De vier soorten worden samengebonden, behalve de etrog, en in beide handen vastgehouden terwijl er een zegen wordt uitgesproken. Hierna zwaaien de Joden de vier soorten in de vier windrichtingen, inclusief op en neer.
Het Loofhuttenfeest is ook een tijd om geschenken te geven en vrienden en familie uit te nodigen voor maaltijden in de soekka of hut.
Joden nemen het gebod om ‘u te verheugen op uw feest’ zeer serieus, zoals vermeld in Deuteronomium 16:14.
Gedurende de gehele periode van Soekot is het geluid van mensen die samen eten, liederen zingen en bidden tijdens het feest te horen in Joodse buurten. Het is met stip het meest zichtbaar vreugdevolle van de drie pelgrimsfeesten; Soekot, Pesach en Shavuot. of Wekenfeest.
Het Loofhuttenfeest was tevens het laatste van de drie pelgrimsfeesten, waarbij iedere mannelijke Israëliet voor de Heer moest verschijnen op de plaats van zijn keuze.
Er worden twee woorden gebruikt om de pelgrimsfeesten te beschrijven: mo’ed en miqra .
Mo’ed wordt gewoonlijk vertaald als “vastgestelde tijd”, terwijl miqra gewoonlijk wordt vertaald als “samenroeping”.
Mo’ed komt van een grondwoord dat ‘selecteren’ of ‘aanstellen’ betekent, maar het kan ook ‘ontmoeten’ betekenen. Daarom wordt de tent van ontmoeting, die door Mozes in de woestijn werd opgericht, in het Hebreeuws Ohel Mo’ed genoemd .
Miqra komt van de wortel die ‘roepen’ betekent en heeft de betekenis ‘samen roepen’.
Beide woorden vertellen ons iets belangrijks over de pelgrimsfeesten. De Israëlieten moesten op de afgesproken tijd, op de afgesproken plaats, samenkomen om elkaar te ontmoeten.
De vraag is, wie zouden ze ontmoeten? De timing van het Loofhuttenfeest helpt ons het antwoord op die vraag te begrijpen.
In Deuteronomium 16:6 geeft Mozes deze instructie: “Driemaal per jaar zullen al uw mannen voor het aangezicht van de HEERE, uw God, verschijnen op de plaats die Hij zal uitkiezen: op het Feest van de Ongezuurde Broden, op het Feest van de Weken en op het Loofhuttenfeest. Zij zullen niet met lege handen voor het aangezicht van de HEERE verschijnen.
Als laatste van de pelgrimsfeesten in de Bijbelse kalender, droeg het Loofhuttenfeest vanzelfsprekend het idee van wachten met zich mee. Met zijn thema’s van het herinneren van Gods eerdere zorg voor Israël en het wachten op de viering van de bevrijding (de lange wintermaanden tot Pesach), draagt Soekot vanzelfsprekend profetische betekenis.
Een moderne soekka (Foto: Shutterstock)
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de profeten uit de Bijbel vaker naar Soekot verwezen dan naar andere feesten.
Tijdelijke omzwervingen, een verwachting van verlossing en de uiteindelijke oogst – al deze thema’s worden samengevoegd met het idee van een vastgestelde ontmoetingstijd met de HEER. Ze zijn bedoeld om de profeten te inspireren om uit te kijken naar de uiteindelijke viering, het einde van tijdelijke omzwervingen, de viering van verlossing en de uiteindelijke inzameling, waarna Gods verbondsbeloften: “Ik zal hun God zijn en zij zullen Mijn volk zijn” en “Ik zal onder/in hen wonen” eindelijk gerealiseerd konden worden.
Johannes vertelt ons dat de wens van God gedeeltelijk werd vervuld door de eerste komst van de Messias, die mogelijk plaatsvond rond de tijd van het Loofhuttenfeest.
“En het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond en wij hebben zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als van de eniggeborene van de Vader, vol van genade en waarheid.” Johannes 1:14
Het Loofhuttenfeest kijkt ook uit naar de laatste inzameling, wanneer niet alleen Israël maar “vele volken” verzameld zullen worden tot de Heer in Jeruzalem. Zoals de profeet Zacharia ons vertelt:
“Zing en verheug u, dochter van Sion, want zie, Ik kom en Ik zal in uw midden wonen, spreekt de HEERE. En vele volken zullen zich op die dag bij de HEERE voegen en zullen Mijn volk zijn. En Ik zal in uw midden wonen, en u zult weten dat de HEERE van de legermachten mij tot u gezonden heeft. En de HEERE zal Juda erfelijk bezitten als Zijn deel in het heilige land, en Hij zal Jeruzalem opnieuw verkiezen” Zacharia 2:10-12.
En nogmaals in Zacharia 14:16, waar staat: “Dan zal ieder die overgebleven is van alle heidenvolken die tegen Jeruzalem zijn opgetrokken, jaar na jaar opgaan om de Koning, de HEERE van de legermachten, te aanbidden en het Loofhuttenfeest te vieren.”
Het visioen van Zacharias, geschreven vóór de komst van de Messias bij Zijn eerste bezoek, was de ultieme hoop van Johannes, die over dezelfde laatste inzameling schreef in het boek Openbaring 21:3-4: “En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mens en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen Zijn volk zijn, en God Zelf zal bij hen zijn als hun God. 4 Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.”
Gedurende dit seizoen, terwijl we met gretige verwachting wachten op de uiteindelijke verlossing en de laatste inzameling, zeggen we samen met Johannes en alle heiligen: “Amen. Kom, Heer Jezus!”
Maranatha!
J. Micah Hancock is een huidige masterstudent aan de Hebreeuwse Universiteit, waar hij een graad in Joodse geschiedenis nastreeft. Eerder studeerde hij Bijbelstudies en journalistiek in zijn BA in de Verenigde Staten. Hij sloot zich in 2022 aan bij All Israel News als verslaggever en woont momenteel in de buurt van Jeruzalem met zijn vrouw en kinderen.