Workshops voor reservisten die de gevechten in Gaza moeten verwerken
( Foto: Amit Shabi )

Reservisten nemen deel aan de workshop ‘Verwerken van Gevechtservaringen’ om te proberen weer normaal te worden; Yoni Asraf, 39, uit Los Angeles, zegt: ‘Het is net een apocalyptische film, er is volledige stilte tussen explosies’ Idan Aharon, 24, verloor drie van zijn bataljonsgenoten: ‘Ik zag alle jongens huilen, en ik voelde me schuldig dat ik niet kon huilen’

Bron: Ynet News

Nog maar een week geleden waren reservisten van het patrouillebataljon van de 55e Divisie nog actief in Khan Younis in het zuiden van Gaza. Nu zijn ze terug in het burgerleven zonder wapens, zonder militaire schoenen en zonder helmen op hun hoofd, maar herenigd in hun respectievelijke teams in klaslokalen in Kfar Etzion. Ze komen bijeen om te praten over wat er is gebeurd, om elkaar te vertellen wat ze hebben meegemaakt en om te leren hoe ze fysiek en mentaal uit Gaza kunnen komen. De IDF heeft in de loop van de tijd haar vermogen verbeterd om trauma’s aan te pakken en de emotionele uitdagingen waarmee haar soldaten na hevige gevechten worden geconfronteerd, te verlichten.

Ongeveer 25 gevechtsteams volgen een workshop genaamd “Processing Combat Experiences”, een programma voor gevechtssoldaten die moeten verwerken wat ze in de oorlog hebben meegemaakt, onder leiding van het IDF Personeelsdirectoraat, in samenwerking met de Momentum Foundation. Het programma opereert op afdelingsniveau, onder leiding van de commandanten, en biedt handvatten voor het omgaan met incidenten, naast persoonlijke ontwikkeling en het vergroten van de motivatie om de dienst voort te zetten.

Vanaf het begin van de gevechten paste het programma zich aan de veranderende omstandigheden aan, door samenwerking tussen de afdeling Gedragswetenschappen van de IDF en de grondtroepen. “Elke militaire eenheid die uit de strijd komt, krijgt een sessie van een paar uur of een paar dagen om te verwerken wat er is gebeurd”, legt luitenant-kolonel Nir Sagi, 46, directeur van het Resilience Center, uit. “Het doel is om de strijd af te ronden en specifieke ervaringen te verwerken. Het belangrijkste is vooruitkijken. Het leger heeft lessen getrokken uit de Tweede Libanonoorlog en Operatie Protective Edge. Mensen raken niet alleen gewond aan het lichaam, maar ook aan de ziel.”

Sagi vertelt dat zelfs tijdens de gevechten een bataljonscommandant hem via de radio op de hoogte bracht en hem vertelde dat zijn soldaten een behandeling zouden moeten ondergaan. ‘Vier uur is niet genoeg’, zei de bataljonscommandant. ‘Als ik twee dagen besteed aan het verzorgen van een tank, zal ik dan niet minstens een dag besteden aan de zorg voor de ziel van mijn soldaten?’

Slapen zonder schoenen

In een van de kamers zit een jonger team, voor het merendeel studenten die op 7 oktober ten strijde zijn geroepen. Ze verloren een teamgenoot tijdens gevechten in Khan Younis. De emotionele gids vraagt ​​iedereen individueel wat ze graag achter willen laten in Gaza. Eén voor één beantwoorden ze de vraag: ‘het schuldgevoel’, ‘niet met schoenen aan slapen’, ‘de agressie’, ‘de geest uitschakelen’, ‘het ongeduld’, ‘de waakzaamheid’.

De IDF heeft tijdens de huidige oorlog beslist een grote nadruk gelegd op de mentale toestand van haar soldaten. De behandeling lijkt niet op iets dat eerder in de IDF werd gedaan. “De rol van de geestelijke gezondheidszorg bij het versterken van de veerkracht was duidelijk voelbaar in de strijd”, legt majoor Dr. Yan Schreibman, 42, uit, de geestelijke gezondheidszorgofficier van de 55e Divisie. “Ik hoop dat wat hier gebeurt in de toekomst een verschil zal maken op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg.”
Yedidia Eisenthal,32, een reservist in het Orev-peloton van de divisie, vertelt over de kloof tussen de IDF van toen en de IDF van vandaag, zoals zijn vader, die in de Jom Kipoeroorlog vocht, hem vertelde.
“Mijn vader was toen tankchauffeur”, vertelt hij. ‘Na de oorlog kregen ze notitieboekjes om erover te schrijven en het uit hun systeem te krijgen. Verder deden ze niets, en mensen droegen trauma’s met zich mee. Ik ben een maatschappelijk werker, dus ik begrijp de betekenis van praten, zodat er geen trauma ontstaat. Het leger heeft geleerd zich hiervan bewust te zijn.’
Yedidia Eisenthal

( Foto: Amit Shabi )

Eisenthal zegt dat zijn team vanaf de eerste binnenkomst in Gaza moeilijke incidenten heeft meegemaakt. “We kregen sluipschuttersvuur, kogels boven ons hoofd”, herinnert hij zich. “We hebben de gewonden behandeld van een ander team dat op een IED stapte. Er viel ook een slachtoffer, we werden daarbij beschoten. Het zal tijd kosten om naar huis terug te keren.”

Yoni Asraf, 39, een reservist in het patrouillepeloton van een infanteriedivisie, die momenteel in Los Angeles woont, stapte aan boord van een vliegtuig naar Israël toen de oorlog begon. Een paar dagen nadat hij was geland, was hij al op jacht naar terroristen in Kfar Aza.

“Binnen Gaza is het ’s nachts volkomen donker. Er zijn geen straatlantaarns, er branden geen lichten”, herinnert hij zich. “Het is net een apocalyptische film. Tussen de explosies door is er volledige stilte. Er is geen verkeer. Het is een dode stad. Plotseling kom je daar vandaan en zie je de realiteit in Israël, er is verkeer en er zijn cafés”, zegt hij.

Yoni Asraf
( Foto: Amit Shabi )

Asraf is er zeker van dat de workshops een stap in de goede richting zijn. ‘Er zijn lessen geleerd’, zegt hij, en hij voegt eraan toe: ‘we hebben ook gevochten in de Tweede Libanonoorlog, en toen was het gedrag niet zoals nu. Normaal gesproken praten we niet over gevoelens. Maar als je ons zo laat zitten nu ontdek je iets verbazingwekkends: dat je over gevoelens kunt praten. Soms zijn de gesprekken ongemakkelijk, maar er zit wel iets in. Er is geen schaamte.’

Time-out

Voor Idan Aharon, 24, een reservesoldaat in het technische peloton van de divisie, was dit de eerste keer dat hij al reservist diende. “Ik geloofde niet dat de oorlog mij nu zou pakken”, zegt hij. “Ik dacht dat ik misschien in de toekomst vader zou worden. De eerste paar dagen in de diepten van Khan Younis voelde ik me de ster van een oorlogsfilm. Alles waar je tijdens de militaire dienst op voorbereid was, gebeurt plotseling. Zoek dekking, behoud reserves. Je implementeert alles.

“Ik voelde een plichtsbesef en vreesde voor mijn leven. Drie soldaten van het bataljon vielen. Sergeant-majoor (res.) Jonathan David Deitch van mijn team werd gedood bij een aanval, Liav Atiya en Amri Ben Shahar werden gedood bij een andere aanval. Ik zag alle jongens huilen en voelde me schuldig dat ik niet kon huilen. Voor de oorlog maakte ik het uit met mijn vriendin en huilde als een klein kind. Niet in Gaza.’
Idan Aharon
( Foto: Amit Shabi )

Aharon zegt dat “deze workshop een afsluiting was. Nu moeten we terug naar ons leven en we zijn niet dezelfde persoon. Wat ik nu meemaak zal me de komende jaren helpen. Haal alles eruit, hou het niet in je binnenste. Het is tijd om alles eruit te laten komen.”

Luitenant-kolonel Dudi Fuchs is de organisatieadviseur van de divisie in de reservisten. “De afgelopen maand hebben we een deel van de gevechten beëindigd,” zegt hij, “de doelen zijn om de veerkracht van de eenheid te behouden, hun gevechten te beëindigen en hen voor te bereiden op een terugkeer naar het burgerleven. Er zijn hier mensen die terugkeren van Khan Younis naar de orde van Advocaten. In deze oorlog gaat elke soldaat die Gaza verlaat ergens naar terug.”

Schreibman, de mentale gezondheidsofficier van de divisie, zegt dat vandaag de dag de eerste mentale zorg al in het veld wordt gegeven. “We hebben ervoor gezorgd dat elke soldaat in de divisie de mentale gezondheidsprocedure heeft doorlopen, een praktijk om mentale eerste hulp te verlenen,” zegt hij. “We hebben een peloton dat een moeilijk incident had meegemaakt en ze hebben meteen een ’teamchat’ gehouden. De commandant verzamelt de soldaten en praat over het incident en maakt rondes over hoe elke soldaat ermee omging. De officieren van de geestelijke gezondheidszorg leerden de officieren in het veld om dit te doen. Na afloop beschreven de soldaten gevoelens van vertrouwen in het team dat hen hielp te groeien en klaar te zijn om samen te vechten.”