Nederlands + English
Vandaag is het de eerste verjaardag van de ondertekening van de Abraham Akkoorden en hebben verschillende ministers en ambassadeurs uit de betrokken landen teruggeblikt in Washington en New York.
Bron: Jewish Journal – Michael J. Koplow
Deze week was een week om de regionale relaties van Israël te vieren. Maandag bracht premier Naftali Bennett het eerste officiële premierbezoek aan Egypte sinds 2010, waar hij de Egyptische president Abdel Fattah el-Sisi ontmoette in Sharm el-Sheikh. Vandaag is het de eerste verjaardag van de ondertekening van de Abraham Akkoorden en werd er teruggeblikt met verschillende ministers en ambassadeurs uit de betrokken landen in Washington en New York. Hoewel niet op dezelfde manier publiekelijk gevierd of herdacht, was maandag ook de achtentwintigste verjaardag van de ondertekeningsceremonie van de Oslo-akkoorden, en het valt dit jaar te midden van een heropleving van de betrekkingen en samenwerking tussen Israël en de door Oslo opgerichte Palestijnse Autoriteit.
Het is passend dat deze drie relaties, Israël-Egypte, Israël-regio, Israël-PA, deze week tegelijkertijd centraal stonden, en dat er een Amerikaanse rode draad door al deze relaties liep. Terugkijkend op de Abraham Akkoorden en het regionale normalisatieproces een jaar later, is een aantal zaken duidelijk geworden. Ondanks de talrijke en tastbare economische, veiligheids-, culturele en reputatievoordelen die Israël en de staten waarmee het recentelijk zijn betrekkingen heeft genormaliseerd, nu genieten, zijn de Abraham-akkoorden tot nu toe resistent gebleken tegen de voorspellingen dat ze snel een nieuwe golf van normalisatoren zouden inluiden. . Wat de Abraham-akkoorden echter gedeeltelijk hebben gedaan, is het verbeteren van de bestaande relaties van Israël met Egypte en Jordanië en misschien zelfs met de PA, waarvan het bewijs deze week te zien was.
Het is de moeite waard om na te denken over hoe Bennetts bezoek aan Egypte zowel een erfenis was van het vredesakkoord tussen Israël en Egypte als een poging om verder te gaan. Toen Israël en Egypte in maart 1979 hun vredesverdrag ondertekenden, kreeg dat een andere reactie dan de Abraham-akkoorden vier decennia later. Het was controversieel bij het Egyptische publiek, leidde tot de veroordeling en isolatie van Egypte door de meeste staten van de Arabische Liga, en zelfs het eerste bezoek van premier Menachem Begin aan Egypte werd gebagatelliseerd door zowel de Egyptische regering als de pers. Echo’s van de koude vrede die is toegenomen en afgenomen, maar nog decennia lang heeft geregeerd, waren maandag te zien middels de uitnodiging naar Sharm el-Sheikh te komen in plaats van naar Caïro, of de aankondiging dat EgyptAir nu rechtstreekse lijnvluchten tussen Tel Aviv en Caïro zal uitvoeren na tientallen jaren van ongemarkeerde vliegtuigen en vluchten die op verzoek zijn gepland. Aan de andere kant kon opgemerkt worden dat de Bennett-Sisi-bijeenkomst een openbare vertoning van de Israëlische vlag was, een begroeting voor Bennett op het asfalt door de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken en video en foto’s op de Egyptische staatstelevisie van de bijeenkomst zelfs omvatte. De publiciteit van Egyptische kant leek meer op wat we het afgelopen jaar gewend zijn geraakt tussen Israël en de VAE dan op eerdere Israëlisch-Egyptische interacties en video en foto’s op de Egyptische staatstelevisie van de bijeenkomst zelf.
Het is duidelijk dat Sisi vanaf het begin van Bennetts ambtstermijn een sterke en productieve relatie met Bennett wil aangaan en ervoor wil zorgen dat de samenwerking die onder Netanyahu bestond niet wordt verminderd. Maar er zit hier ook een element in van niet achter willen blijven. In tegenstelling tot het vredesverdrag van 1979, zijn de Abraham-akkoorden meer publiekelijk gevierd en omarmd, met veel moeite, om de voordelen te benadrukken die verder gaan dan militaire samenwerking. Normalisatie lijkt in Egypte en Jordanië de angst te hebben gewekt de boot te missen, terwijl zij voorheen de pioniers waren als het gaat om de betrekkingen met Israël, maar die niet ten volle van die betrekkingen hebben geprofiteerd. Stevigere en meer openbare economische en maatschappelijke banden met Israël, iets dat in de decennia van Israëlisch-Egyptische vrede niet op het Egyptische menu heeft gestaan, zijn de dingen die door de Abram-Akkoorden zijn geïnspireerd.
Het is echter ook duidelijk dat de wens van Egypte om zijn relatie met Israël te verbeteren niet alleen over Israël gaat, en de Abraham-akkoorden hebben ook aan deze dynamiek bijgedragen. In bijna volledige mate met Soedan, een groot deel met Marokko, en een kleinere maar significante mate met de VAE, ging normalisering met Israël over wat de VS bereid waren in ruil te geven om het te krijgen. De regering onder Trump was aarzelde niet om te communiceren hoe ver ze bereid was te gaan om normaliseringsovereenkomsten met Israël te krijgen. Het feit dat meer staten zich niet hebben aangemeld, is vrijwel zeker een weerspiegeling van aanhoudende terughoudendheid van de kant van potentiële normalisatoren in plaats van een terughoudendheid van Trump om de uitbetaling te verhogen. Net als Saoedi-Arabië, hoewel niet in dezelfde mate, staat Egypte voor een zware strijd in het Washington van de regering Biden. Het gokt erop dat het beste wat het kan doen om zijn reputatie te verbeteren, afgezien van het daadwerkelijk beëindigen van zijn mensenrechtenschendingen, is zijn waarde aantonen als een partner van Israël en als een behulpzame gesprekspartner in Gaza. Als de betrekkingen tussen Egypte en het Witte Huis en het Congres beter waren geweest, had het misschien niet de behoefte gevoeld om de rode loper voor Bennett op zo’n openbare manier uit te rollen. Of de inschatting van Egypte juist is of niet, staat ter discussie, maar het lijdt weinig twijfel dat Caïro op die manier aan het rekenen is geslagen.
Zelfs de PA is niet immuun voor deze dynamiek. Hoe verraden de PA zich ook voelde toen de Abraham-akkoorden voor het eerst werden aangekondigd, wil ze ook niet in de kou blijven staan en lijkt het haar beter de teleurstelling in te slikken en betere betrekkingen met Israël op te bouwen. Net als bij Egypte gaat een deel hiervan over een nieuwe Israëlische premier en regering, maar dat is niet het hele verhaal. Het was de Palestijnse kant die voor het eerst het nieuws over de Mahmoud Abbas-Benny Gantz-bijeenkomst lekte, inclusief foto’s van de mannen samen, en er is een duidelijke poging om ontmoetingen met Israëlische functionarissen meer aandacht te geven. De berekeningen aan Palestijnse kant zijn duidelijk complexer, maar de PA weet ook dat om gehoor bij president Biden te krijgen, een meer gematigde koers naar Israël vereist is en er een grotere respons nodig is richting de zorgen van de VS over de houding van de Palestijnen tegenover Israël.
Het duurde vijftien jaar voordat vrede met Egypte tot vrede met Jordanië leidde, en nog eens een kwart eeuw voordat het zich in de vorm van de Abraham-akkoorden naar andere Arabische staten verspreidde. Hoewel het echt schokkend zou zijn als de volgende golf een kwart eeuw of zelfs een decennium zou duren, is de onmiddellijke impact van de Abraham-akkoorden niet geweest om alle barrières tussen Israël en de staten die Israël nog steeds niet erkennen, te slechten. De directere impact heeft plaats gevonden op degenen die voorafgingen aan de Abraham-akkoorden, en voor wie de dynamiek in de regio en de dynamiek met de VS daardoor is veranderd.
Ongeacht hoeveel meer staten hun betrekkingen met Israël normaliseren en wanneer, profiteert Israël op velerlei manieren van de verschillende percepties die de Abraham-Akkoorden hebben gevormd over het benutten van de bestaande betrekkingen met Israël en de wijze waarop de V.S. zich bij dit beeld aansluiten.
Michael Koplow is beleidsdirecteur van het Israel Policy Forum, gevestigd in Washington, DC. Als u contact wilt opnemen met Michael, kunt u een e-mail sturen naar mkoplow@ipforum.org .
**********************************
ENGLISH:
Today marks the first anniversary of the signing of the Abraham Accords, and retrospectives with various ministers and ambassadors from the countries involved have been held in Washington and New York.
Source: Jewish Journal – Michael J. Koplow
This week has been one to celebrate Israel’s regional relationships. On Monday, Prime Minister Naftali Bennett made the first official prime ministerial visit to Egypt since 2010, meeting Egyptian President Abdel Fattah el-Sisi in Sharm el-Sheikh. Today marks the first anniversary of the signing of the Abraham Accords, and retrospectives with various ministers and ambassadors from the countries involved have been held in Washington and New York. While not publicly feted or commemorated in the same way, Monday was also the twenty-eighth anniversary of the Oslo Accords signing ceremony, and it falls this year amidst a resurgence in relations and cooperation between Israel and the Oslo-created Palestinian Authority.
It is appropriate that these three relationships—Israel-Egypt, Israel-region, Israel-PA —were front and center at the same time this week, and that there was a U.S. thread running through all of them. Looking back at the Abraham Accords and the regional normalization process one year later, a few things have become clear. Notwithstanding the numerous and tangible economic, security, cultural, and reputational benefits that Israel and the states with which it recently normalized relations are now enjoying, the Abraham Accords have so far proved resistant to the predictions that they would quickly herald a new wave of normalizers. What the Abraham Accords have done in part, however, is improve Israel’s existing relationships with Egypt and Jordan and perhaps even with the PA, proof of which was on display this week. Normalization has also established a widespread perception that was evident this week, that the road to Washington runs through Jerusalem, which may be the Accords’ most significant legacy one year in.
It is worth reflecting on how Bennett’s visit to Egypt was both a legacy of the Israel-Egypt peace agreement and an effort to move beyond it. When Israel and Egypt signed their peace treaty in March 1979, it garnered a different reaction than the Abraham Accords did four decades later. It was controversial with the Egyptian public, led to Egypt’s condemnation and isolation by most of the Arab League states, and even Prime Minister Menachem Begin’s first post-treaty visit to Egypt was downplayed by both the Egyptian government and press. Echoes of the cold peace that has waxed and waned but still reigned for decades could be seen on Monday with the invitation to Sharm el-Sheikh rather than Cairo, or the announcement that EgyptAir will now operate scheduled direct flights between Tel Aviv and Cairo after decades of unmarked aircraft and flights scheduled by request. On the other hand, it was impossible not to notice that the Bennett-Sisi meeting included a public display of the Israeli flag, a greeting for Bennett on the tarmac by the Egyptian foreign minister, and video and pictures on Egyptian state television of the meeting itself. The publicity from the Egyptian side looked more like what we have become accustomed to over the past year between Israel and the UAE than past Israeli-Egyptian interactions.
There is an element here of Sisi wanting to establish a strong and productive relationship with Bennett from the outset of Bennett’s term, and ensure that the cooperation that existed under Netanyahu is not downgraded. But there is also an element here of not wanting to be left behind. Unlike the 1979 peace treaty, the Abraham Accords have been more publicly celebrated and embraced, with great pains taken to highlight the benefits that go beyond military-to-military cooperation. Normalization seems to have sparked a fear of missing out in Egypt and Jordan, who were the pioneers when it comes to relations with Israel but have not capitalized on those relations to the fullest extent. More robust and more public economic and societal ties with Israel, something that has not been on the Egyptian menu through the decades of Israeli-Egyptian peace, is one of the things that the Abraham Accords has inspired in a positive way.
It is also clear though that Egypt’s desire to upgrade its relationship with Israel is not only about Israel, and the Abraham Accords has contributed to this dynamic as well. To a nearly complete extent with Sudan, a large extent with Morocco, and a smaller but significant extent with the UAE, normalization with Israel was about what the U.S. was willing to exchange in order to get it. The Trump administration was not bashful in communicating how far it was willing to go to get normalization agreements with Israel, and the fact that more states did not sign on is almost certainly a reflection of lingering reticence on the part of potential normalizers rather than a reflection of Trump reticence to increase the payout. Much like Saudi Arabia though not to the same extent, Egypt faces an uphill battle in the Biden administration’s Washington, and it is gambling that the best thing it can do to improve its standing—short of actually ending its human rights abuses—is demonstrating its value as a partner of Israel and as a helpful interlocutor on Gaza. Were Egypt in a better position with the White House and Congress, it may not have felt the need to roll out the red carpet for Bennett in such a public way. Whether or not Egypt’s assessment is correct is up for debate, but there is little question that it is driving Cairo’s calculus.
Even the PA is not immune to this dynamic. As betrayed as the PA felt when the Abraham Accords were first announced, it also does not want to be left out in the cold, and seems to be doing a better job of swallowing its disappointment and trying to build better relations with Israel. As with Egypt, some of this is about a new Israeli prime minister and government, but that is not the entire story. It was the Palestinian side that first leaked the news about the Mahmoud Abbas-Benny Gantz meeting, including pictures of the men together, and there is a clear effort to play up meetings with Israeli officials. The calculations on the Palestinian side are obviously more complex, but the PA also knows that getting a hearing from President Biden requires taking a more moderate tack toward Israel and being more responsive to U.S. concerns over Palestinian behavior as it pertains to Israel.
It took fifteen years for peace with Egypt to progress to peace with Jordan, and another quarter century for it to spread to other Arab states in the form of the Abraham Accords. While it would be genuinely shocking if the next wave takes a quarter century, or even a decade, the immediate impact of the Abraham Accords has not been to break down all of the barriers between Israel and those states that still do not recognize it. The more immediate impact has been on those who preceded the Abraham Accords, and for whom the dynamic in the region and the dynamic with the U.S. has been altered as a result. Irrespective of how many more states normalize with Israel and when, the various perceptions that the Abraham Accords have shaped about capitalizing on existing relations with Israel and how the U.S. connects to this picture are benefiting Israel in myriad ways.
Michael Koplow is Israel Policy Forum’s policy director, based in Washington, DC. To contact Michael, please email him at mkoplow@ipforum.org.
