PLO-VOORZITTER Yasser Arafat steekt zijn hand uit om premier Yitzhak Rabin de hand te schudden, waartoe de Amerikaanse president Bill Clinton hen aanmoedigt, na de ondertekening van de Beginselverklaring in het Witte Huis op 13 september 1993.(foto met dank: GARY HERSHORN/REUTERS)

Nederlands + English

Terwijl de terreur die Oslo mogelijk maakte het tot een tragische mislukking maakte voor Israël, is het voor de PLO de terreur die het tot een succes maakte, omdat dat een van de doelen was die de Palestijnse leiders zich hadden gesteld.

Door: Jerusalem Post – Itamar Marcus

Sinds de ondertekening, dertig jaar geleden, van de Oslo-akkoorden tussen Israël en de PLO, die door Israëli’s en wereldleiders worden aangekondigd als een doorbraak en het begin van een vredesproces, zijn ruim 2.000 Israëli’s vermoord bij Palestijnse terreuraanslagen.

De Oslo-akkoorden leidden tot dertig jaar aanhoudende, gruwelijke Palestijnse terreur onder leiding van de nieuwgevormde Palestijnse Autoriteit. Zelfmoordaanslagen, schietpartijen, messen, autorammen en andere terreuraanslagen werden door de akkoorden mogelijk gemaakt. Velen rouwen om de verloren vrede waarvan zij dachten dat die slechts een ademtocht verwijderd was, en vroegen zich af wat de oorzaak was van het mislukken van het vredesproces in Oslo.

Het antwoord is dat in internationale overeenkomsten precies dezelfde dingen die ervoor zorgen dat de ene partij een mislukking ziet, ervoor kunnen zorgen dat de andere partij succes ziet. Terwijl de terreur die Oslo mogelijk maakte het tot een tragische mislukking maakte voor Israël, is het voor de PLO juist de terreur die het tot een succes maakte, omdat dat een van de doelen was die de Palestijnse leiders zich hadden gesteld toen ze tekenden. Dit is niet slechts een vermoeden achteraf.

De Palestijnen zeiden dat het doel van Oslo terreur was

Sinds de oprichting ervan hebben de PA-leiders hun terreurdoelstellingen voor het Oslo-proces bekendgemaakt, maar de Israëlische leiders namen de verbazingwekkende beslissing om te geloven wat de PA-leiders hen privé vertelden, in plaats van wat ze in het openbaar aan hun eigen volk vertelden.

Een van de duidelijkste verklaringen dat het doel van Oslo het faciliteren van terreur was, werd gerapporteerd door de Palestijnse Media Watch, slechts enkele maanden voordat Arafat in 2000 de terreur Intifada lanceerde , verwoord door een minister van de PA-regering.

YASSER ARAFAT, oprichter van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en destijds hoofd van de Palestijnse Autoriteit, spreekt in 1998 de Algemene Vergadering van de VN toe. Twee jaar na het bloedbad in München, in 1974, verwelkomde de VN hem voor het eerst om te spreken op de Algemene Vergadering. (Met dank: REUTERS)

“Het Palestijnse volk accepteerde de Oslo-akkoorden als een eerste stap en niet als een permanente regeling, gebaseerd op het uitgangspunt dat de oorlog en strijd in het land efficiënter zijn dan een strijd vanuit een ver land [Tunesië]… Het Palestijnse volk zal de revolutie voortzetten totdat ze de doelstellingen van de revolutie van ’65 bereiken… [vernietiging van Israël].” (Abd Al-Aziz Shahin, minister van Bevoorrading van de PA, Al-Ayyam, 30 mei 2000)

PA-minister Shahin had niet explicieter kunnen zijn over het doel van Oslo, namelijk meer terreur. De PLO had problemen met het sturen van terreur vanuit Tunesië en ondertekende de Olso-akkoorden om terreur tegen Israëliërs ‘in het land’ te regisseren. Alles wat er de afgelopen dertig jaar is gebeurd, is in deze woorden samengevat – en toch heeft Israël ervoor gekozen hem te negeren.

De aanzegging van terreur kwam herhaaldelijk, zelfs eerder in het proces, van de top van de PA-leiding. Al in 1996 beloofde Nabil Sha’ath, hoofdonderhandelaar van de PLO voor de Oslo-akkoorden, de Palestijnen dat de automatische geweren die Israël aan de PA-politie gaf, op Israëliërs zouden worden gericht, tenzij ze aan elke Palestijnse eis zouden toegeven.

Een privé-opname van Sha’ath die de strategie besprak tijdens een bijeenkomst werd op 15 januari 1996 openbaar gemaakt door de Palestijnse Media Watch (PMW).

“Dit is de strategie… Als en wanneer Israël ‘genoeg’ zegt, namelijk: ‘We zullen Jeruzalem niet bespreken, we zullen geen vluchtelingen terugsturen, we zullen geen nederzettingen ontmantelen, we zullen ons niet terugtrekken achter de [1967] grenzen’, in dat geval zullen we terugkeren naar geweld.

“Maar deze keer zal het met 30.000 gewapende Palestijnse soldaten zijn en in een land met elementen van vrijheid.

“Ik ben de eerste die erom vraagt. Als we in een impasse terechtkomen, zullen we terugkeren naar vechten en strijd, zoals we al veertig jaar of langer hebben gedaan.”

Bovendien werd het feit dat het niet het doel was om vrede met Israël te bereiken expliciet verklaard door PLO-voorzitter Yassar Arafat – slechts enkele maanden nadat hij de Oslo-akkoorden had ondertekend. Dit werd  herhaaldelijk gedurende dertig jaar verklaard, ook door anderen.

Arafat vergeleek de Oslo-akkoorden met het tienjarige vredesverdrag van Hudaybiyyah, dat Mohammed ondertekende met de Quraish-stam in Mekka toen hij te zwak was om ze te veroveren. Twee jaar later vertrapte hij de overeenkomst en veroverde Mekka.

“Deze overeenkomst [van Oslo] beschouw ik niet méér dan de overeenkomst die was ondertekend tussen onze profeet Mohammed en de Quraish”, zei Arafat in zijn toespraak in Johannesburg op 10 mei 1994.

Hoe had Israël deze en talloze andere waarschuwingssignalen kunnen missen die PMW tijdens het Oslo-proces voortdurend blootlegde?

Hoe hebben de Israëlische onderhandelaars bovendien de mondelinge beloften van de PLO aanvaard zonder enige concrete stappen te eisen om oprechtheid te tonen, wetende dat bedrog door de geschiedenis heen een fundamentele strategie is geweest om vijanden te ondermijnen?

De blijvende kracht van het eeuwenoude verhaal van het Trojaanse paard onderstreept dat bedrog door de geschiedenis heen een sleutel tot oorlog is geweest. Bij misleiding gaat het echter meestal om strategie en planning. De geallieerde aanval op D-day slaagde dankzij het volledige programma van misleiding genaamd Operatie Bodyguard, dat spooklegers in het veld, valse draadloze berichten, valse lekken door diplomaten en nog veel meer omvatte, om de Duitsers te laten geloven dat de geallieerden niet landden op D-day. Normandië. De Verenigde Staten parachuteerden poppen en lieten testpoppen in de buurt van andere potentiële landingsplaatsen zweven.

Terugkijkend op dertig jaar van onafgebroken door de PA gepromote, verheerlijkte en beloonde terreur, is het schokkende aan het bedrog in Oslo dat de PLO, die in 1993 nog steeds een terroristische organisatie was, niets hoefde te doen om de gretige Israëlische leiders te misleiden. Ze hoefden alleen maar naar de tafel te komen en een stuk papier te ondertekenen.

Er was geen Trojaans paard, er vlogen geen nepparachutes uit de lucht, en er waren geen valse lekken door Palestijnse diplomaten om de Israëliërs ervan te overtuigen dat de PLO-terroristen zich hadden hervormd. Er was geen proefperiode. Er werd geen poging ondernomen om te wachten op de heropvoeding van Palestijnse jongeren die waren opgegroeid met haat tegen de Joden en Israël.

IN PLAATS DAARVAN WAREN ER overenthousiaste Israëlische politici die wachtten tot de PLO zou zeggen dat ze Israël niet langer wilden vernietigen. Het Trojaanse paard van Oslo slaagde omdat er Israëlische onderhandelaars en leiders waren die zo graag een vredesakkoord wilden bereiken dat ze alle voorzichtigheid negeerden en zich lieten misleiden.

Wat zelfs nog schokkender is, is dat de Israëlische regering al over alle bewijzen beschikte dat Oslo een misleiding was. Al in 1996 had PMW de terreurboodschappen van de PA aan het Palestijnse volk gerapporteerd. In 1997 maakte PMW de promotie van terreur en martelaarschap door de PA onder kinderen bekend. In 1998 had PMW ook gerapporteerd over de indoctrinatie van haat en geweld via PA-schoolboeken.

De PA vertelde haar bevolking dat Haifa en Jaffa Palestijnse steden waren die in fasen moesten worden bevrijd. Zij verheugden zich openlijk over de visie dat de Palestijnse politie uiteindelijk de wapens tegen de Israëliërs zou richten. Zelfmoordterroristen vermoordden Israëliërs al in bussen en winkelcentra in Israëlische steden. De Israëlische regeringen beschikten over alle informatie, maar gedroegen zich als gokkers, bleven meer geld in de pot gooien en weigerden de schaamte, het schuldgevoel en de verantwoordelijkheid te aanvaarden van het feit dat ze Israël in de dodelijke val van Oslo hadden gelokt.

Was Oslo dus een mislukking? Oslo was een valstrik die de veiligheidssituatie van Israël fundamenteel veranderde, waardoor het land werd blootgesteld aan drie decennia van terreur, zonder dat er een einde in zicht was. Toch was het volgens de Palestijnse leiders geen mislukking.

Om dezelfde redenen waarom de Israëli’s zeggen dat Oslo mislukt is – de onverminderde Palestijnse terreur – zijn de Palestijnen van mening dat Olso hierin geslaagd is.

Ziyad Abu Ein, vice-minister van Gevangenenzaken van de PA, legde uit: “Oslo is de effectieve en krachtige broeikas die het Palestijnse verzet omarmde.

“Zonder Oslo zou er nooit verzet zijn geweest. In alle bezette gebieden konden we geen enkel pistool van de ene naar de andere plek verplaatsen. Zonder Oslo en bewapening via Oslo… zouden we deze grote Palestijnse Intifada niet hebben kunnen creëren” (uit de Iraanse Al-Alam TV, 4 juli 2006).

Een andere leider, sultan Abu Al-Einein, lid van het Centraal Comité van Fatah – bekend om zijn opmerking ‘Als je een Israëliër ziet, snij zijn keel door’ – herhaalde deze zin: “De wapens [meer dan 40.000 geweren] die tegen de Israëlische vijand werden gebruikt in Gaza en op andere plaatsen werden [in de PA] gebracht in overeenstemming met [de Oslo-akkoorden]. Als we het hebben over de negatieve aspecten van de Oslo-akkoorden, moeten we ook naar hun andere aspecten kijken” (van Al-Quds TV, 6 april 2009).

Je zou de Oslo-akkoorden kunnen samenvatten door ze tot een groot succes voor de PLO te verklaren , maar tot een sombere mislukking voor Israël.

Maar er is een veel diepere waarheid. Het vredesproces dat Israël zich voorstelde, mislukte niet. Het heeft nooit bestaan.

Itamar Marcus is directeur van Palestijnse Media Watch. Zijn boek Deception , geschreven in samenwerking met Nan Jacques Zilberdik, werd door Robert Bernstein, de oprichter van Human Rights Watch, geprezen als “een van de belangrijkste boeken die je in je leven kunt lezen.”

************************************************

ENGLISH

PLO CHAIRMAN Yasser Arafat reaches to shake hands with prime minister Yitzhak Rabin, as US president Bill Clinton encourages them, after the signing of the Declaration of Principles, at the White House, September 13, 1993.(photo credit: GARY HERSHORN/REUTERS)Advertisement

Whereas the terror that Oslo enabled made it a tragic failure for Israel, for the PLO the terror is what made it a success, because that was one of the goals set by the Palestinian leadership.

By Jerusalem Post – Itamar Marcus

Since the signing, 30 years ago, of the Oslo Accords between Israel and the PLO, heralded by Israeli and world leaders as a breakthrough and the start of a peace process, over 2,000 Israelis have been murdered in Palestinian terror attacks.

The Oslo Accords led to 30 years of continuous, horrific, Palestinian terror under the leadership of the newly formed Palestinian Authority. Suicide bombings, shootings, knifings, car rammings, and other terror attacks were enabled by the Accords. Many mourn the lost peace that they thought was merely a breath away, wondering what caused the Oslo peace process to fail.

The answer is that, in international agreements, the very same things that cause one side to see failure can make the other side see success. Whereas the terror that Oslo enabled made it a tragic failure for Israel, for the PLO the terror is what made it a success, because that was one of the goals set by the Palestinian leadership when they signed. This is not merely conjecture after the fact.

The Palestinians said the goal of Oslo was terror

Since its inception, the PA leaders have been declaring their terror goals for the Oslo process, but Israeli leaders made the astonishing decision to believe what the PA leaders told them in private, over what they told their own people in public.

One of the clearest enunciations that Oslo’s purpose was to facilitate terror was reported by Palestinian Media Watch just months before Arafat launched the terror Intifada in 2000, articulated by a PA government minister.

YASSER ARAFAT, founder of the Palestine Liberation Organization and at the time head of the Palestinian Authority, addresses the UN General Assembly in 1998. Two years after the Munich Massacre, in 1974, the UN first welcomed him to speak at the General Assembly. (credit: REUTERS)

“The Palestinian people accepted the Oslo Accords as a first step and not as a permanent settlement, based on the premise that the war and struggle in the land is more efficient than a struggle from a distant land [Tunisia]… The Palestinian people will continue the revolution until they achieve the goals of the ‘65 revolution… [destruction of Israel].” (Abd Al-Aziz Shahin, PA minister of supplies, Al-Ayyam, May 30, 2000)

PA minister Shahin could not have been more explicit about Oslo’s goal being increased terror. The PLO had trouble directing terror from Tunisia and signed the Olso Accords to direct terror against Israelis “in the land.” Everything that has happened in the last 30 years is encapsulated in those words – and yet Israel chose to ignore him.

The promise of terror came repeatedly, even earlier in the process, from the top PA leadership. Already in 1996, Nabil Sha’ath, chief PLO negotiator for the Oslo Accords, promised Palestinians that the automatic rifles that Israel gave the PA police would be turned on Israelis unless they gave in to every single Palestinian demand.

A private recording of Sha’ath discussing strategy at a meeting was exposed by Palestinian Media Watch (PMW) on January 15, 1996.

“This is the strategy… If and when Israel says ‘enough,’ namely ‘We won’t discuss Jerusalem, we won’t return refugees, we won’t dismantle settlements, we won’t withdraw to the [1967] borders,’ in that case we will return to violence.

“But this time, it will be with 30,000 armed Palestinian soldiers and in a land with elements of freedom.

“I’m the first to call for it. If we get to a deadlock, we shall return to the fighting and struggle, as we have fought for 40 years or more.”

Moreover, the fact that the goal was not to achieve peace with Israel was explicitly stated by PLO chairman Yassar Arafat – just months after he signed the Oslo Accords – and repeatedly, over 30 years, by others.

Arafat compared the Oslo Accords to the 10-year Treaty of Hudaybiyyah peace agreement, that Muhammad signed with the Quraish tribe of Mecca when he was too weak to conquer them. Two years later he trampled the agreement and conquered Mecca.

“This [Oslo] agreement, I am not considering it more than the agreement which had been signed between our Prophet Muhammad and Quraish,” Arafat was recorded as saying in his Johannesburg speech on May 10, 1994.

How could Israel have missed these, and numerous other, warning signs that PMW continuously exposed throughout the Oslo process?

Moreover, how did the Israeli negotiators accept the PLO’s verbal promises without demanding any concrete steps to show sincerity, knowing that, throughout history, deception has been a fundamental strategy to undermine enemies?

The enduring power of the ancient tale of the Trojan Horse underscores that deception has been a key to war throughout history. However, deception usually involves strategy and planning. The Allied attack on D-day succeeded because of the full program of deception named Operation Bodyguard which included phantom field armies, fake wireless messages, false leaks by diplomats, and much more, to trick the Germans into believing that the Allies were not landing at Normandy. The United States parachuted dolls into, and floated dummies near, other potential landing sites.

Looking back at 30 years of continuous PA-promoted, -glorified, and -rewarded terror, what is so shocking about the Oslo deception is that the PLO, which in 1993 was still a terrorist organization, needed to do nothing to deceive the eager Israeli leaders. They just had to come to the table and sign a piece of paper.

There was no Trojan Horse, there were no dummy parachutes flying from the sky, and there were no false leaks by Palestinian diplomats to convince Israelis that the PLO terrorists had reformed. There was no trial period. There was no attempt to wait for the reeducation of Palestinian youth raised on hatred of Jews and Israel.

INSTEAD, THERE were over-eager Israeli politicians waiting for the PLO to just say that they no longer wanted to destroy Israel. Oslo’s Trojan Horse succeeded because there were Israeli negotiators and leaders who were so anxious to have a peace agreement that they ignored all caution and let themselves be deceived.

What’s even more shocking is that the Israeli government already had all the evidence that Oslo was a deception. As early as 1996, PMW had reported the PA’s terror-engagement messages to the Palestinian people. In 1997, PMW exposed the PA’s promotion of terror and martyrdom to children. By 1998, PMW had also reported on the indoctrination of hate and violence through PA schoolbooks.

The PA was telling its people that Haifa and Jaffa were Palestinian cities to be liberated in stages. It openly gloated at the vision of Palestinian police eventually turning their weapons against Israelis. Suicide bombers were already murdering Israelis on buses and malls in Israeli cities. Israeli governments had all the information, but acted like gamblers, continuing to throw more money into the pot and refusing to accept the shame, guilt, and responsibility of having walked Israel into the Oslo death trap.

So was Oslo a failure? Oslo was a trap that fundamentally changed Israel’s security predicament, exposing the country to three decades of terror, with no end in sight. Yet, according to Palestinian leaders, it was not a failure.

For the same reasons that Israelis say Oslo failed – the unabated Palestinian terror – the Palestinians consider that Olso succeeded.

Ziyad Abu Ein, who served as PA deputy minister of Prisoners’ Affairs, explained: “Oslo is the effective and potent greenhouse which embraced the Palestinian resistance.

“Without Oslo, there would never have been resistance. In all the occupied territories, we could not move a single pistol from place to place. Without Oslo and being armed through Oslo… we would not have been able to create this great Palestinian Intifada” (from Iranian Al-Alam TV, July 4, 2006).

Another leader, Sultan Abu Al-Einein, a member of the Fatah Central Committee – known for his “If you see an Israeli, slit his throat” comment – echoed him: “The arms [over 40,000 rifles] that were used against the Israeli enemy in Gaza and in other places were brought [into the PA] in accordance with [the Oslo] Accords. When we refer to the negative aspects of the Oslo Accords, we should also look at their other aspects” (from Al-Quds TV, April 6, 2009).

One could summarize the Oslo Accords by declaring them a major success for the PLO, but a dismal failure for Israel. But there is a much deeper truth. The peace process that Israel imagined didn’t fail. It never existed.

Itamar Marcus is the director of Palestinian Media Watch. His book Deception, co-authored with Nan Jacques Zilberdik, was acclaimed by Robert Bernstein, the founder of Human Rights Watch, as “one of the most important books you may handle in your lives.”