Een 100 meter lange tunnel; zes pogingen tot raketlancering in drie maanden; Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ) leiders die Iran openlijk bedanken voor financiële steun en steun voor bewapening. Dit is Gaza niet. Dit is Jenin.
Nederlands + English
Het resultaat van de terugtrekking uit Gaza (Gush Katif) in 2005 is een van de meest gebruikte argumenten geworden tegen een toekomstige Israëlische terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever; we verlieten Gaza en kregen raketten.
Bron: The Jerusalem Post – Tehila Wenger
De schrijver is adjunct-directeur van het Initiatief van Genève.
De inwoners van de Israëlische Gaza-omgeving leven in een toestand van regelmatig terugkerende trauma door de volgende raketaanval, die burgers naar schuilkelders doet vluchten, onvermijdelijk is.
Als gevolg daarvan zien veel Israëli’s de ontruiming van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever – om nog maar te zwijgen van de militaire terugtrekking – als een dramatische klap voor de Israëlische veiligheid.
Als antwoord op deze logica voert de Israëlische regering op dit moment het tegenovergestelde van terugtrekking uit op de Westelijke Jordaanoever. Het huidige beleid omvat het uitbreiden van bouwplannen in een recordtempo, het negeren van nieuwe illegale buitenposten, het legaliseren van oude illegale buitenposten, het verlenen van ongekende macht aan een civiele minister over de Civiele Administratie, het regelmatig binnendringen in Palestijnse bevolkingscentra, en in het algemeen het demonstreren van volledige controle van de IDF en kolonisten over het gebied op alle mogelijke manieren.
Palestijnen verbranden banden en gooien stenen naar Israëlische troepen tijdens een protest aan de grens met Israël, ten oosten van Gaza Stad, 26 januari 2022. (credit: ATTIA MUHAMMED/FLASH90)
In overeenstemming met degenen die de terugtrekking uit Gaza (Gush Katif) zien als een veiligheidskatastrofe, zouden deze stappen de veiligheid van alle Israëlische burgers moeten bevorderen, van Ma’aleh Adumim tot Tel Aviv. Maar nu de Israëlische regering de uitbreiding van de nederzettingen en de activiteiten van het IDF in Palestijnse steden escaleert, worden de gebieden ten oosten van de Groene Lijn in plaats daarvan bolwerken van Palestijnse terreur, die alles dreigt te overtreffen wat Gaza kan produceren.
De Palestijnse Autoriteit verliest haar bestaansrecht en controle over de veiligheidscoördinatie in enkele van de grootste woonwijken. Hamas verslaat Fatah bij studentenverkiezingen op de Westelijke Jordaanoever.
In Nablus (Sichem) ontstaat een nieuwe gewapende groepering, bejubeld door de lokale bevolking, met als enige verenigende politieke platform de afwijzing van het Palestijnse establishment en de overweldigende wanhoop.
Deze ontwikkeling wordt door rechts gebruikt als bewijs voor de noodzaak om de Israëlische aanwezigheid te handhaven en zelfs te versterken. Als we ons terugtrekken, zo luidt het argument, zal Hamas de hele Westelijke Jordaanoever veroveren en zal er een anti-Israëlische chaos ontstaan.
Het gebeurt toch al.
Zelfs zonder de ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit stort de Westelijke Jordaanoever al in chaos uiteen.
De Palestijnse veiligheidscoördinatie met Israël zal afbrokkelen wanneer de PA instort, die op dit moment aan de life support ligt. Als de enige politieke partij in het gebied die nog steeds nationale zelfbeschikking belooft door middel van vreedzame onderhandelingen, krijgt haar bestaansrecht een klap bij elke nederzetting die wordt gebouwd.
Na het vertrek van president Mahmoud Abbas uit de politieke arena, zal het belangrijkste veiligheidsverschil tussen Gaza en de Westelijke Jordaanoever de multiculturele aard van de terreurdaden in de Westbank zijn.
Kolonisten beweren vaak dat ze hun buren kennen en begrijpen op een manier die de gemiddelde linkse Israëli nooit zal kennen. Terwijl goedbedoelende buitenwijkbewoners in Efrat Palestijnse bouwvakkers uitnodigen in hun keuken voor een koffiepauze van 20 minuten, worden gemaskerde tieners uit Yitzhar op video vastgelegd terwijl ze stenen gooien naar ongewapende herders.
De bewering dat kolonistengeweld een randverschijnsel is, overtuigt niemand meer behalve de kolonisten zelf.
De wraakaanvallen van de kolonisten op Huwara en Turmus Ayya zijn gewoonweg te gruwelijk voor de rest van de Israëlische samenleving om nog langer te negeren. En toch, terwijl de schaalvergroting van de Joodse radicalisering op de Westelijke Jordaanoever eindelijk de aandacht trekt van de Israëlische mainstream, is het nog steeds niet genoeg voor de extremisten.
De mate van onderdrukking die nodig is om de Palestijnen alle nationale aspiraties te laten opgeven, is onvoorstelbaar. Zonder hoop op een toekomstige oplossing kan de situatie alleen maar verslechteren. Na tientallen jaren te hebben vertrouwd op afschrikking door middel van geweld, is escalatie nu de nieuwe status quo.
De Gazaficatie van de Westelijke Jordaanoever is geen theoretische dreiging die gebruikt kan worden tegen elke suggestie van ontruiming van nederzettingen. Het is de realiteit die zich vandaag op de grond voltrekt. En toch is het, net als de opkomst van Hamas in de Gazastrook, zowel voorspelbaar als te voorkomen.
Dat laatste vereist echter een partnerschap met pragmatisch Palestijns leiderschap en de politieke moed om de territoriale uitbreiding van de nederzettingenbeweging niet alleen te bevriezen, maar ook terug te draaien.
Sinds de oprichting van Israël zijn er drie serieuze bilaterale onderhandelingspogingen geweest om een politieke oplossing te vinden voor het Israëlisch-Palestijnse conflict: Oslo, Camp David en Annapolis. Ondertussen zijn er sinds 2005 15 militaire operaties geweest in Gaza, zijn er in de afgelopen 10 jaar bijna 4000 Palestijnen gedood en zijn er sinds Oslo ongeveer 150 illegale buitenposten opgericht (exclusief de door de regering gesanctioneerde nederzettingen, die nu ruim boven de 100 liggen).
Als we een fractie van de energie die we besteden aan conflictbeheersing zouden besteden aan serieuze pogingen om een vredesakkoord te bereiken, dan zou ons succes misschien net zo spectaculair zijn als de complete en volslagen mislukking van de poging om miljoenen Palestijnen met puur geweld te laten afzien van zelfbeschikking.
***************************************************
ENGLISH
A 100-meter-long tunnel; six rocket launch attempts in three months; Palestinian Islamic Jihad (PIJ) leaders publicly thanking Iran for financial and armament support. This isn’t Gaza. It’s Jenin.
The upshot of the 2005 Disengagement from Gaza (Gush Katif) has become one of the most common arguments against a future Israeli withdrawal from the West Bank; we left Gaza and got rockets.
Source: The Jerusalem Post – Tehila Wenger
The writer is the deputy director of the Geneva Initiative.
Israel’s Gaza envelope residents live in a state of cyclical trauma, where the next round of missiles that sends civilians racing to shelters is inevitable.
As a result many Israelis see evacuation of West Bank settlements – not to mention military withdrawal – as a drastic blow to Israeli security.
In response to this logic, the Israeli government is implementing the opposite of disengagement in the West Bank today. Current policies include expanding construction plans at a record pace, ignoring new illegal outposts, legalizing old illegal outposts, granting a civilian minister unprecedented power over the Civil Administration, regularly entering Palestinian population centers, and generally demonstrating full IDF and settler control of the area in every way that matters.
Palestinians burn tires and hurl stones at Israeli forces during a protest on the border with Israel, east of Gaza City,
January 26, 2022. (credit: ATTIA MUHAMMED/FLASH90)
In accordance with those who see the disengagement from Gaza (Gush Katif) as a security catastrophe, these steps should increase the safety of all of Israel’s citizens, from Ma’aleh Adumim to Tel Aviv. However, as the Israeli government escalates settlement expansion and IDF activity in Palestinian cities, the territories east of the Green Line are instead becoming strongholds for Palestinian terror that threatens to surpass anything Gaza can produce.
The Palestinian Authority is losing legitimacy and control over security coordination in some of the major population centers. Hamas trounces Fatah in West Bank university student elections. A new armed group whose only unifying political platform is rejection of the Palestinian establishment and overwhelming desperation springs up in Nablus, lionized by the locals.
These trends are used by the Right as proof of the security need for continued, and even strengthened, Israeli presence. If we withdraw, the argument goes, Hamas will win over the entirety of the West Bank and anti-Israel chaos will ensue.
It’s happening anyway.
The West Bank is already collapsing into chaos even without the Palestinian Authority’s collapse.
Palestinian security coordination with Israel will crumble when the PA collapses, and currently it is on life support. As the only political actor in the field still promising national self-determination through peaceful negotiations, its legitimacy takes a hit with each settlement housing unit built.
After President Mahmoud Abbas leaves the political arena, the main security difference between Gaza and the West Bank will be the multicultural nature of the acts of terror committed in the latter.
Settlers often claim that they know and understand their neighbors in ways that the average Leftist Israeli never will. Perhaps, but while well-intentioned suburbanites in Efrat invite Palestinian construction workers into their kitchens for a 20-minute coffee break, masked teenagers from Yitzhar are caught on video slinging stones at unarmed shepherds.
The claim that settler violence is a peripheral phenomenon no longer convinces anyone but the settlers themselves.
The settler revenge-attacks on Huwara and Turmus Ayya are simply too horrific for the rest of Israeli society to ignore any longer. And yet, while the scale-up of Jewish radicalization in the West Bank is finally drawing the attention of the Israeli mainstream, it’s still not enough for the extremists’ purposes.
The level of oppression required to make Palestinians give up all national aspirations would be unimaginable. Without any hope of a future solution, the situation can only deteriorate. After decades of relying on deterrence through violence, escalation is now the new status quo.
The Gazafication of the West Bank is not a theoretical threat to be used against any hint of settlement evacuation. It is the reality unfolding on the ground today. And yet, just like the rise of Hamas in the Gaza Strip, it is both predictable and preventable.
The latter, however, would require partnership with pragmatic Palestinian leadership and the political courage to not just freeze, but to reverse the territorial expansion of the settlement movement.
There have been three serious bilateral negotiation attempts to achieve a political solution to the Israeli-Palestinian conflict since the creation of Israel: Oslo, Camp David, and Annapolis. Meanwhile, there have been 15 military operations in Gaza since 2005, close to 4,000 Palestinians killed in the last 10 years, and around 150 illegal outposts established since Oslo (not including government-sanctioned settlements, now numbered at well over 100).
If we diverted a fraction of the energy expended on conflict management into serious efforts to achieve a peace agreement, perhaps our success would be as spectacular as the complete and utter failure of trying to make millions of Palestinians give up on self-determination through sheer force.
