Uitzicht op de Mitzpe Yericho op de Westelijke Jordaanoever
View of the of Mitzpe Yericho in the West Bank
January 30, 2020. (Sraya Diamant/Flash90)
Nederlands + English
Sommigen beweren misschien dat de ‘uitbreiding van nederzettingen’ in de eerste plaats het meeste Palestijnse geweld veroorzaakte. Het tegenovergestelde is waar.
Door The Times of Israel – Yitzhak Sokoloff
Afgelopen vrijdag 7 april werden twee jonge vrouwen en hun moeder, Rina, Maia en Lucy Dee uit ons kleine stadje Efrat vermoord door Arabische terroristen. Mijn familie heeft zes jaar geleden zelf een zoon verloren en kan zich de afgrond wel indenken waarmee de overlevenden van de aanval te maken zullen krijgen. Maar ons verlies was het gevolg van een ongeluk. Dit was moord voor politieke doeleinden, en Hamas heeft de moordenaars al geprezen als Palestijnse helden. Er zijn geen woorden om te beschrijven wat er is gebeurd – alleen afschuw en woede. Het verlangen naar wraak onder deze omstandigheden is duidelijk begrijpelijk, maar het is zowel verkeerd als contraproductief. Noch individuen, noch regeringen hebben het recht om op te treden tegen onschuldige mensen, zowel Joden als Arabieren, ongeacht de omstandigheden. In plaats daarvan zou Israël een beleid moeten voeren van “een gepaste zionistische reactie”: bouwen in die gebieden op de Westelijke Jordaanoever die een grote meerderheid van de Israëli’s wil houden volgens elke denkbare overeenkomst met de Palestijnen, te beginnen met de Jordaanvallei, waar de moord plaatsvond. We kunnen dit leren van het gedrag van de meest invloedrijke premiers van Israël, David Ben Gurion en Menachem Begin.
Zevenentachtig jaar geleden, bijna op de dag af, op 15 april 1936, werden drie Joden vermoord door Arabische terroristen op weg naar Tiberias, niet ver van de aanslag van vrijdag. Toen, net als nu, was de moord bedoeld om de harten van de Joden bang te maken. Toen, net als nu, was de verleiding om aanvallen uit te voeren op niet-strijders zeer reëel. De dag na de hinderlaag waarschuwde David Ben Gurion echter voor wraak en riep in plaats daarvan op om zich te concentreren op de opbouw van het land. Zijn woorden zijn vandaag niet minder van toepassing:
“Mensen zeggen tegen ons dat de Arabieren zus en zo doen, dus dat zouden wij ook moeten doen. Maar we zeggen tegen hen: de middelen moeten het doel weerspiegelen. Als onze doelen waren zoals die van de Arabieren, dan zouden hun middelen ook de onze kunnen worden. Maar in feite dienen de middelen van de Arabieren eerder hun doelen dan de onze. Wat is hun doel? Om elke mogelijkheid om het land op te bouwen te vernietigen. En wat is ons doel? We willen de status-quo veranderen, massa’s immigranten thuisbrengen, te bouwen en opgebouwd te worden. We moeten planten, het land bewerken, produceren. Als we handelen zoals de Arabieren doen, zullen we dit niet bereiken. Ik geloof dat degenen die vandaag ons volk in een hinderlaag hebben vermoord niet alleen probeerden een paar Joden te vermoorden, maar dat ze een provocatie wilden creëren, ons in de val wilden lokken zodat we zouden handelen zoals zij doen en dit land in een bloedbad veranderen. Moeten we deze destructieve manipulaties ondersteun? “
Vierenveertig jaar later, op 2 mei 1980, vermoordden Palestijnse terroristen, uitgezonden door Yasser Arafat, zes Joden buiten Beit Hadassah in Hebron. De toenmalige premier van Israël was Menachem Begin. In woorden die van Ben Gurion zouden kunnen komen, zou Begin hebben opgeroepen tot “een gepaste zionistische reactie”. Daarmee bedoelde hij geen wraak, maar het opbouwen van de Joodse aanwezigheid in Eretz Yisrael… en bouwen deed hij. Tijdens de eerste twee jaar van de regering van Begin begon de bouw van Mitzpe Yericho, Neve Zuf, Beit El, Shilo, Givon, Sanur, Karnei Shomron, Beit Horon, Tekoa en Alon Moreh. Na het bloedbad kwamen er nog tientallen ‘nederzettingen’ bij, waaronder Beit Hagai, dat werd gesticht door de vrienden en familieleden van de gevallenen van de aanval in Hebron. Dat was toen een “passend zionistisch antwoord”, en dat is het nog steeds.
Sommigen zullen misschien beweren dat de “uitbreiding van nederzettingen” in de eerste plaats de oorzaak is van het meeste Palestijnse geweld. Het tegenovergestelde is waar. Tijdens de eerste 24 jaar van haar bestaan eiste de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie ongegeneerd de vernietiging van Israël. Het was het nederzettingenbeleid van Menachem Begin in de jaren tachtig, niet het militaire geweld, dat de PLO ervan overtuigde publiekelijk het tweestatenidee te onderschrijven. Het is waar dat de Palestijnse Autoriteit lichtjaren verwijderd is van het accepteren van een compromis dat de meeste Israëli’s niet als suïcidaal zouden beschouwen, noch in termen van grenzen, noch in termen van het recht op terugkeer voor vluchtelingen, maar het principe blijft hetzelfde: Joodse vestiging is het meest effectieve middel om de Palestijnse leiding naar de onderhandelingstafel te krijgen. De twee kanttekeningen zijn dat nederzettingen alleen mogen plaatsvinden in de gebieden die Israël van plan is te behouden, en dat annexatie van een gebied een garantie van burgerschap voor al zijn inwoners moet inhouden. Beide vereisen een nationaal gesprek over onze toekomst.
De Jordaanvallei maakt al deel uit van de nationale Israëlische consensus. De meeste Israëli’s, inclusief degenen die het concept van het verdelen van het land met de Palestijnen onderschrijven, zijn het erover eens dat het onder alle omstandigheden een deel van Israël moet blijven. De meest geschikte zionistische reactie op de moord op Rina, Maia en Lucy zou zijn om nieuwe Joodse dorpen en steden te bouwen in de Jordaanvallei ter nagedachtenis aan hen.
Uiteindelijk kan het Palestijnse leiderschap een overeenkomst ondertekenen waar Israël mee kan leven, maar om dat te laten gebeuren, moeten ze beseffen dat aanhoudend bloedvergieten Israël zal stimuleren in plaats van intimideren. Het is daarom een Israëlisch strategisch belang om het bouwproces te vernieuwen in gebieden met nationale consensus, de “nederzettingsblokken” en de rivier de Jordaan.
(Houd er rekening mee dat de berichten op The Blogs zijn bijgedragen door derden. De meningen, feiten en alle media-inhoud daarin worden uitsluitend door de auteurs gepresenteerd en noch The Times of Israel noch haar partners aanvaarden enige verantwoordelijkheid ervoor. Neem bij misbruik contact met ons op. Meld dit bericht in geval van misbruik .)
***********************************
ENGLISH
Some may argue that ‘expansion of settlements’ caused most of the Palestinian violence in the first place. The opposite is true.
By: The Times of Israel – Yitzhak Sokoloff
This past Friday, April 7th, two young women and their mother, Rina, Maia, and Lucy Dee from our small town of Efrat were murdered by Arab terrorists. Having lost a son ourselves six years ago, my family has an inkling of the abyss the survivors of the attack will face. But our loss was the result of an accident. This was murder for political ends, and Hamas has already praised the murderers as Palestinian heroes. There are no words to describe what happened – just horror and rage. The desire for revenge under these circumstances is clearly understandable, but it is both wrong and counter-productive. Neither individuals nor governments have the right to act against innocent people, Jews or Arabs alike, whatever the circumstances. Instead, Israel should adopt a policy of “an appropriate Zionist response”: building in those areas in the West Bank that a large majority of Israelis are committed to keeping under any conceivable agreement with the Palestinians, beginning with the Jordan River Valley, where the murder took place. We can learn this from the behavior of Israel’s most influential Prime Ministers, David Ben Gurion and Menachem Begin.
Eighty-seven years ago, almost to the day, on April 15, 1936, three Jews were murdered by Arab terrorists on the road to Tiberias, not far from Friday’s attack. Then as now, the murder was intended to strike fear in the hearts of Jews. Then as now, the temptation to launch attacks against non-combatants was very real. The day after the ambush, however, David Ben Gurion warned against revenge and called instead to focus on building the country. His words apply no less today:
“People say to us the Arabs do such and such, so we should too. But we say to them- the means should reflect the end. If our ends were like those of the Arabs, then their means might become ours as well. But in fact, the means of the Arabs serve their ends rather than ours. What is their purpose? To destroy any possibility of building up the land. And what is ours – we want to change the status quo, to bring multitudes of immigrants, to build and be built. We need to plant, to work the land, to produce. If we act as the Arabs do, we will not accomplish this. I believe that those who today murdered our people in an ambush were not only trying to kill a few Jews, but they intended to create a provocation, to force us into a trap so that we would act as they do and turn this country into a blood bath. …Should we assist these destructive manipulations? “
Forty-four years later, on May 2, 1980, Palestinian terrorists dispatched by Yasser Arafat murdered six Jews outside of Beit Hadassah in Hebron. At that time Israel’s prime minister was Menachem Begin. In words that could have come from Ben Gurion, Begin is reputed to have called for “an appropriate Zionist response.” By that, he meant not revenge, but to build up the Jewish presence in Eretz Yisrael…and build he did. During the first two years of Begin’s government, Mitzpe Yericho, Neve Zuf, Beit El, Shilo, Givon, Sanur, Karnei Shomron, Beit Horon, Tekoa, and Alon Moreh all broke ground. After the massacre, dozens more “settlements” were added, including Beit Hagai, which was founded by the friends and relatives of the fallen from the attack in Hebron. That was an “appropriate Zionist response” then, and it remains so today.
Some might argue that the “expansion of settlements” is what caused most of the Palestinian violence in the first place. The opposite is true. During the first 24 years of its existence, the Palestinian Liberation Organization unabashedly demanded the destruction of Israel. It was the settlement policy of Menachem Begin in the 1980s, not military force, that convinced the PLO to publicly endorse the two-state idea. True, the Palestinian Authority is light years away from accepting a compromise that most Israelis would not consider suicidal, either in terms of borders or the right of return for refugees, but the principle remains the same: Jewish settlement is the most effective means of forcing the Palestinian leadership to the negotiating table. The two caveats are that settlement should be done in only the areas Israel intends to keep, and that annexation of any territory must include a guarantee of citizenship for all its residents. Both of these require a national conversation about our future.
The Jordan River Valley is already part of the national Israeli consensus. Most Israelis, including those who subscribe to the concept of dividing the Land with the Palestinians, agree that it must remain part of Israel under any circumstances. The most appropriate Zionist response to the murder of Rina, Maia, and Lucy would be to build new Jewish towns and cities in the Jordan River Valley in their memory.
Eventually, the Palestinian leadership may sign off on an agreement that Israel can live with, but for that to happen they need to realize that continued bloodshed will energize rather than intimidate Israel. It is therefore an Israeli strategic interest to renew the building process in areas of national consensus, the “settlement blocs” and the Jordan River.
Please note that the posts on The Blogs are contributed by third parties. The opinions, facts and any media content in them are presented solely by the authors, and neither The Times of Israel nor its partners assume any responsibility for them. Please contact us in case of abuse. In case of abuse, Report this post.
