Veiligheidsdienst, verhalen van overlevenden.
In de vroege uren van zaterdag 7 oktober werd een spervuur van raketten afgevuurd vanuit de Gazastrook in de richting van Israël, waardoor de invasie van Hamas-terroristen op Israëlisch grondgebied werd gemaskeerd. Kort daarna vielen Hamas-terroristen met geweld Israëlische militaire bases binnen, kregen controle over Israëlische gemeenschappen rond de grens tussen Israël en Gaza en namen het hoofdbureau van politie in Sderot in beslag. Israëlische verdedigings- en veiligheidstroepen vochten uren en dagen dapper door – om zichzelf en de burgers in de binnengevallen gebieden te verdedigen. Velen van hen kwamen om, anderen werden ontvoerd. Ze hebben allemaal een groot risico genomen om burgers te beschermen en te redden. Dit zijn de verhalen van de overlevenden.
⚠ Waarschuwing: sommige van deze verhalen zijn extreem moeilijk en beschrijven oorlogsmisdaden van geweld, verkrachting en wreedheid.
Bron: october7 – Het verhaal van Alin M.
Ik zal bij het einde beginnen: ik ben thuis, godzijdank.
Ik weet niet hoe ik zelfs maar moet beginnen met het vertellen van het verhaal van de donkerste dag in mijn leven. Ik beëindigde mijn dienst [op de basis] om 04.00 uur, ging om 05.00 uur naar bed en werd om 06.20 uur wakker met het geluid van een raket die naast mijn kamer landde. Ik rende naar de schuilplaats, het oorverdovende geluid galmde in mijn oren. Er kwam een telefoontje binnen met de dringende mededeling: ‘Alin, er is een inval in de hele sector. Je moet nu naar het operationele kwartier.‘
‘Er is een inval’, zijn de woorden waar elke waarnemer in de grensregio van Gaza bang voor is. We hadden ons al sinds het begin van onze dienst op dit moment voorbereid, maar niets had ons op de grimmige realiteit kunnen voorbereiden.
“Ik vroeg een van de meisjes mijn telefoon op te halen, die ik buiten het operationele kwartier had gegooid. Ze gaf hem besmeurd met bloed terug”
We sprintten naar het operationele kwartier. Het was de meest angstaanjagende run van mijn leven, alsof ons leven ervan afhing – want dat was ook zo. We arriveerden in onze pyjama bij het operationele kwartier, met bonkend hart, vastbesloten om de staat Israël, onze basis, de burgers en de soldaten te beschermen. We hurkten weg achter de kluisjes, trillend van angst. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik bijna flauwviel van de stress, en mijn vriend moest me steunen en water aanbieden om mijn zenuwen te kalmeren.
We verstopten ons achter kluisjes, stands en lades, alles om te voorkomen dat we door een potentiële terrorist zouden worden gezien als ze binnenkwamen. De tijd verstreek en steeds meer gewonde soldaten kwamen het operationele kwartier binnen. Mijn vrienden pasten tourniquets toe omdat er niemand anders meer was om te helpen; ze waren allemaal buiten bezig. We hoorden geweervuur en explosies, maar konden niet doorgronden wat er buiten die muren gebeurde. Sommige soldaten gingen weg en kwamen nooit meer terug. Sommigen keerden gewond terug. Degenen die achterbleven, concentreerden zich op het beschermen van ons.
We bereikten een punt waarop we nog maar met z’n zevenen waren, met een stroomstoring, een enkele telefoon, geen water, airconditioning, licht of toiletten.
Tijdens dit alles konden we niet anders dan aan onze families denken en hoe zij zich moesten voelen. Ik vroeg een van de meisjes om mijn telefoon te pakken, die ik buiten het operationele kwartier had gegooid. Ze gaf het mij terug, besmeurd met bloed. We hadden geen andere keuze dan hem te gebruiken om naar huis te bellen, omdat het de enige telefoon met ontvangst was. Dus gaven we het aan iedereen door, in een poging onze ouders gerust te stellen dat we veilig waren, terwijl we onze angst verborgen.
We bereikten een punt waarop we nog maar met z’n zevenen waren, met een stroomstoring, een enkele telefoon, geen water, airconditioning, licht of toiletten. Het brandalarm was afgegaan en een van de deuren die ons beschermden, was opengegaan. Drie soldaten stonden midden in het kamp, met hun wapens klaar voor het geval een terrorist ons zou vinden. Achter hen lagen gewonde, bloedende kameraden, terwijl terroristen nog steeds door de basis zwierven.
We reciteerden op elk willekeurig moment gebeden en “Shema Israel”, met het gevoel alsof we gevangen zaten in de slechtst mogelijke film, wanhopig wachtend tot deze zou eindigen, zodat we ongedeerd naar huis konden terugkeren. We smeekten om versterking en wachtten vol spanning af toen we hoorden dat meer van onze medesoldaten verdwenen waren. Wij konden niets anders doen dan wachten.
Toen hoorden we plotseling de versterkingen arriveren. Schoten galmden door de hele basis en we konden niet zeggen of het een terrorist of een medesoldaat was. Op dat moment was het al nacht en waren we hulpeloos sinds half zeven in de ochtend. We hadden schrijnende ervaringen doorstaan en dingen gehoord die niemand ooit zou moeten meemaken of getuige van zijn.
Uiteindelijk hebben de versterkingen de hele basis veiliggesteld en was het onze beurt. Er verscheen een engelachtige figuur die beloofde ons naar veiligheid te leiden. We wachtten nog een paar pijnlijke uren, vervuld van de hoop dat we levend uit deze beproeving zouden komen.
“Ik zeg dit tegen degenen die zich afvragen waar we waren – we hebben meedogenloos gevochten, met al onze kracht”
Het verlaten van de basis was de meest zenuwslopende wandeling van mijn leven. Ik sloot mijn ogen en vermeed het kijken naar de chaos binnen de basis, doodsbang om te zien hoe onze dierbaren omgekomen waren. Het enige wat ik wilde was de bus bereiken en veiligheid vinden, een andere basis waar we bescherming en zorg konden krijgen na die slopende uren.
Ik zal je de rest van de verschrikkingen en ervaringen besparen, want er zijn dingen die je beter onbekend en ongehoord kunt laten.
Ik zeg dit tegen degenen die zich afvragen waar we waren: we hebben meedogenloos gevochten, met al onze kracht, voor elk individu, elke soldaat en voor ons eigen leven. Sommige dingen lagen buiten onze controle, en niemand heeft het recht om jonge vrouwen van 18, 19 en 20 jaar te bekritiseren die vochten voor hun leven, hun vrienden en de hele basis. Ik ben trots op mezelf, mijn commandanten, mijn vrienden en mijn officier, die alles hebben gegeven om de best mogelijke uitkomst te garanderen.
Alin M.