Nederlands + English
De demonstratie van gisteren (maandag), evenals de demonstraties daarvoor, ging niet over juridische hervormingen. Ook het schandelijke gedrag van Yesh Atid-parlementsleden in de grondwetcommissie, die op tafels klommen en op de grond lagen, gaat niet over hervorming. “Natuurlijk niet”, zullen zij zeggen – “wij protesteren tegen de aantasting van de democratie, tegen Israëls transformatie in een dictatuur, tegen de toekomst van onze kinderen”. Dit zijn ongetwijfeld verheven en waardige doelen, en het lijdt geen twijfel dat de bezorgdheid die de gemoederen en demonstranten in haar greep houdt, reëel is. Alleen is er geen verband tussen die beweringen en het protest zelf, zoals blijkt uit de verklaringen van de leiders van het protest en hun woordvoerders.
Door: Israel Unwired –
Als je naar de woorden van de demonstranten luistert, moet je wel heel goedgelovig zijn om te geloven dat het protest tegen de hervorming van het wettelijk stelsel is. Wie dit gelooft, behoort zeker tot degenen die geloofden dat de demonstraties voor het Balfour gebouw tegen corruptie waren en niet tegen rechts. Immers, als het niet voor de justitiële hervorming van Levin was, zouden ze de straat op zijn gegaan voor de verandering van het beleid ten opzichte van de VS inzake de Iraanse nucleaire kwestie. Zonder deze justitiële hervorming zouden ze protesteren tegen de verandering in de verdeling van de budgetten in de cultuur, of het geld dat aan een ultraorthodoxe of nationale religieuze vereniging zou worden gegeven. Elke verandering die de huidige regering zou hebben geprobeerd te bevorderen, zou onvermijdelijk hebben geleid tot dit soort demonstraties en het bespringen van Knessetlid Yorai Lahav over een tafel in de vergaderzaal van de Knesset commissie, voor de camera’s.
De demonstranten smeken ons echt om te begrijpen dat zij het NIET zijn. WIJ zijn het. Had rechts de verkiezingen maar niet gewonnen na de “Oase” die ze hadden ten tijde van de regering Bennet-Lapid, dan was alles goed geweest. En het is duidelijk: een premier (Bennett) met zes mandaten is zeer democratisch, en een andere premier (Lapid) die een overeenkomst tekent met een vijandig land als Libanon zonder deze ter goedkeuring voor te leggen aan de Knesset, zoals de wet voorschrijft, is een voorbeeldig model van democratie. Had rechts Netanyahu maar niet opnieuw gekozen, nadat links dacht dat hij klaar was met zijn werk – dan zou alles toch nog goed zijn. Maar de Israëlische bevolking stemde op Netanyahu en rechts, en zo veranderden we schijnbaar in een oogwenk van de Hof van Eden in “Gilead” – de denkbeeldige stad uit de serie “The Handmaid’s Tale”, waar vrouwen functioneren als seksslaven. Wie van ons is geen slaaf geworden omdat rechts aan de macht kwam?
Wat is er nog meer gebeurd sinds rechts weer regeert? De productieve krachten in Israël zijn allemaal naar links gemigreerd. Yair Lapid heeft gisteravond herhaaldelijk verklaard, zoals hij de afgelopen weken heeft gedaan, dat “we hier niet alleen zijn om belasting te betalen en onze kinderen naar het leger te sturen”; Ram Ben Barak, een lid van de partij van Lapid, heeft een soortgelijke verklaring herhaald, en de journalist Attila Shumpelvi schreef aan Manny Esseig: “Als alle Esseigs van het land vallen, zal er geen blad bewegen. We zullen het niet merken. Zonder het democratische kamp – is er geen Israël.” Ook de economische verslaggever Liat Ron liet in de uitzending doorschemeren dat de demonstranten een productieve kracht zijn die het land bij elkaar houdt. De implicatie van dit alles is dat alleen zij, links, de productieve kracht in het land zijn – en zonder hen is er geen staat.
Dit is een belachelijke bewering die geen basis heeft in de realiteit. Waar komt immers het geld vandaan voor de begrotingspensioenen van degenen die deze week naar de berg Herzl zijn gegaan? En waar komt het geld vandaan voor de pensioenen van de rechters? Een rechtse boer die zijn goederen naar Europa exporteert, of zakenlieden – codenaam Rami Levy – zijn die geen producenten die de economie van de staat in stand houden?
Hun protesten zijn indrukwekkend, maar nog steeds niet representatief, en niet genoeg om een verschil te maken. Als er morgen verkiezingen zouden worden gehouden, zou rechts waarschijnlijk nog steeds winnen, met hier en daar twee mandaten. Er is ook nog geen erkende publieke figuur die zegt: “Ik steun de regering, Netanyahu, maar niet de hervorming. Die bestaat niet. En proberen het protest in de markt te zetten alsof het het hele Israëlische publiek vertegenwoordigt, werkt gewoon niet.
De bewering dat het echt om de Israëlische democratie gaat, overtuigt evenmin. Integendeel: het gedrag van de afgelopen tijd omvatte indrukwekkende driftbuien die twijfel doen rijzen over de bewering dat het “in het belang van de staat” is, van de verschijning van Shlomi Shaban met een doodskist, via oproepen om niet in dienst te treden, om het land te verlaten, investeringen terug te trekken en de toespraak van president Herzog uit te stellen. Dit alles geeft aan dat als de gelegenheid zou worden geboden, degenen die de driftbui vasthouden, het kind, dat wil zeggen het land, met het badwater zullen weggooien.
**************************************
ENGLISH
The demonstration yesterday (Monday), as well as the demonstrations before it, was not about legal reform. The shameful conduct of Yesh Atid Parliamentary members in the Constitution Committee, climbing on tables and lying on the floor, is also not about reform. “Of course not”, they will say – ‘we are protesting the damage to democracy, about Israel’s transformation into a dictatorship, about the future of our children’. These are undoubtedly lofty and worthy goals, and there is no doubt that the anxiety gripping the minds and demonstrators is real. Only there is no connection between those claims and the protest itself, as evidenced by the statements of the leaders of the protest and its spokesmen.
By: Israel Unwired –
When you listen to the words of the protestors, it seems that you have to be really gullible to believe that the protest is against legal reform. Whoever believes this, surely belongs to those who believed that the demonstrations in front of Balfour were against corruption and not against the right. After all, if it wasn’t for Levin’s judicial reform, they would have taken to the streets for the change of policy vis-à-vis the US regarding the Iranian nuclear issue. If not for this judicial reform, they would be protesting against the change in the distribution of budgets in culture, or the money that would be given to an ultra-Orthodox or national religious association. Any change that the current government would have tried to promote, inevitably, would have resulted in demonstrations of this kind and the jumping of Knesset member Yorai Lahav over a table in the Knesset committee meeting room, for the cameras.
The protestors are really begging us to understand that it’s not them – it’s us. If only the right had not won the elections after the “Oasis” they had at the time of the Bennet-Lapid government, everything would have been good. And it is clear: a Prime Minister (Bennett) with six mandates is very democratic, and another Prime Minister (Lapid) signing an agreement with a hostile country like Lebanon without submitting it to the Knesset for approval, as required according to the law, is an exemplary model of democracy. If only the right would not have elected Netanyahu again, after the left thought he had finished his job – then everything would be good after all. But the Israeli population voted for Netanyahu and the right wing, and so we turned seemingly in the blink of an eye from the Garden of Eden into “Gilead” – the imaginary city from the series “The Handmaid’s Tale”, where women function as sex slaves. Who among us did not become a slave just because the right came to power?
What else has happened since the right has returned to govern? The productive forces in Israel have all migrated to the left. Yair Lapid repeatedly stated last night, as he has done in recent weeks, that “we are not here just to pay taxes and send our children to the army”; Ram Ben Barak, a member of Lapid’s party, also repeated a similar statement, and the journalist Attila Shumpelvi wrote to Manny Esseig: “If all the Esseigs of the country fall, not a leaf will move. We will not notice. Without the democratic camp – there is no Israel.” Also, the economic reporter Liat Ron hinted in the broadcast that the protesters are a productive force that holds the country together. The implication of all this is that only they, the left, are the productive force in the country – and without them, there is no state.
This is a ridiculous claim that has no basis in reality. After all, where does the money come from for the budget pensions of those who went up to Mount Herzl this week? And where does the money come from for the judges’ pensions? A right-wing farmer who exports his goods to Europe, or businessmen – code name Rami Levy – are they, not producers who sustain the economy of the state?
Their protests are impressive, but still not representative, and not enough to make a difference. If elections would be held tomorrow, the right would probably still win, give or take two mandates here or there. Nor has there yet been a recognized public figure who says: ‘I support the government, Netanyahu, but not the reform.’ It does not exist. And trying to market the protest as if it represents the whole Israeli public just doesn’t work.
