Vernietiging van de tempel in Jeruzalem door Francesco Hayez.
Destruction of the Temple in Jerusalem by Francesco Hayez.
Nederlands + English
De verdeeldheid onder zeloten die woedend zijn dat we niet allemaal willen wat zij willen, brengt ons nergens. We hebben in plaats daarvan een ethos van diversiteit nodig
Door: The Times of Israel – Abe Mezrich
(Houd er rekening mee dat de berichten op The Blogs zijn aangedragen door derden. De meningen, feiten en alle media-inhoud daarin worden uitsluitend door de auteurs gepresenteerd, en noch The Times of Israel, noch haar partners aanvaarden enige verantwoordelijkheid daarvoor.)
Om onze gebroken samenleving te herstellen, begin met moeilijke vragen over Bijbelse ruïnes en de politiek van vandaag.
Hoe brengen we een gebroken samenleving tot heelheid? Het is de vraag die we elk jaar beantwoorden als we de tempel herdenken die verloren is gegaan door ongegronde haat. En het is een vraag die vandaag, verschrikkelijk, dringend is. Als we weer een tempel willen hebben – of zelfs als we nog een keer echt samen willen zijn – moeten we dieper op die vraag ingaan. En het antwoord ligt, denk ik, in Bijbelse bouwkunst.
De Thora beschrijft twee grote bouwprojecten: de Toren van Babel en de Mishkan. Het ene resulteerde in een verbrijzelde beschaving, het andere werd het middelpunt van een bloeiende cultuur. In theorie was de tempel gemodelleerd naar de Mishkan. In de praktijk hebben de mensen van de Tweede Tempel Babel nagebouwd. Om de Derde Tempel te bouwen, moeten we de Mishkan nog een keer ontdekken.
Babel, waar hoogmoed een bedreiging is
Laten we beginnen met Babel. De Toren van Babel is letterlijk een monoliet, gemaakt om een monolithische samenleving te behouden. Zoals ik elders heb geschreven , in schril contrast met de rijke stamboom die eerst voorkwam, kregen de mensen van Babel geen enkele naam, werden er geen afkomst of kinderen genoemd. “Alle mensen”, zegt de Thora eenvoudig, “hadden één taal (Gen. 11:1 ).” Iedereen is gewoon een gezicht in de menigte.
Om te voorkomen dat ze “over de aarde worden verspreid”, begint deze anonieme, homogene groep mortel en bakstenen te stapelen:
De bewoners van die vlakte waren van plan een grote stad te bouwen en een hoge toren die tot in de hemel reikte. Een eeuwig monument voor de bouwers. ‘Op die manier krijgen we een centrale plaats voor onze mensen, zodat we niet steeds verder hoeven te zwerven,’ meenden zij. En zo begon de bouw van de stad. Ze bakten stenen en als cement gebruikten ze asfalt. ( Genesis 11:3-4 Het Boek )
Waar geleerden al millennia mee worstelen is dat het niet duidelijk is wat deze mensen zo verkeerd deden. Wat kan tenslotte een verhevener doel zijn dan verenigd te blijven – om te voorkomen dat een gemeenschap “over de hele wereld wordt verspreid”? En toch daalt God om de een of andere reden neer en verstrooit ze allemaal.
Misschien is dat wel het probleem om verenigd en volkomen hetzelfde te blijven. Denk eens aan Rashi’s verhaal over het gruwelijke einde van de hele beproeving. Over het moment dat er geen zelfde taal meer was, zegt Rashi:
“De ene persoon vraagt om een baksteen, en de ander [misverstand] brengt hem kalk. De eerste valt hem daarom aan en splijt zijn hersens open” ( Rashi over Genesis 11:7 ).
Het is een schokkende breuk met de eenheid die er eerst was. Al die mensen met één taal en één wereldwijd project vervallen in chaos door een simpel misverstand. Aan de andere kant is dit een groep vervangbare mensen die vervangbare onderdelen verzamelen – stenen op stenen – die proberen de maatschappelijke ineenstorting te voorkomen en daarbij naar de hemel te reiken. Is het, met zoveel nadruk op gelijkheid, een verrassing dat zelfs kleine meningsverschillen – kalk of bakstenen – als existentiële bedreigingen moeten worden beschouwd? Is het ook een verrassing dat die meningsverschillen tot terreur leiden?
In de legende van Rashi lijken de mensen van Babel te geloven dat er maar één weg naar boven is. Iedereen moet werken aan deze identieke hoogmoed – of de prijs betalen. Uiteindelijk is het een prijs die de hele beschaving niet kan dragen.
De flexibele diversiteit van de Mishkan
Als Babel een structuur is die op gelijkheid is gebouwd, is de Mishkan een viering van diversiteit. In plaats van identieke stenen en een vooraf bepaald proces, is de Mishkan gemaakt van de unieke donaties en verschillende vaardigheden van veel mensen:
Mannen en vrouwen kwamen met een gewillig hart en brachten allerlei gouden voorwerpen; oorringen, neusringen, zegelringen en halssieraden. Anderen brachten blauwpurper, roodpurper, scharlaken, fijn linnen, geitenhaar, roodgeverfde ramsvellen en dassenvellen. Weer anderen brachten zilver en koper als hun gave voor de HERE; sommigen brachten het acaciahout dat nodig was voor het vervaardigen van verschillende voorwerpen.
De vrouwen die goed konden spinnen en weven, maakten blauwpurper, roodpurper, scharlaken en fijn linnen. Andere kundige vrouwen sponnen het geitenhaar. (Exodus 35:22-26 Het Boek)
Diversiteit is niet de enige manier waarop de Mishkan het tegenovergestelde van de Toren is. In plaats van naar de hemel te reiken, is de Mishkan vanaf het begin ontworpen als een huis voor God op aarde om in ( shachen ) te wonen. In plaats van een vaste toren van bakstenen, zit de Mishkan vol met flexibele materialen – stoffen en dierenhuiden – en is ontworpen om te worden ontmanteld en herbouwd tijdens de woestijnreis. De Toren van Babel is een onbeweeglijke pijler van homogeniteit, waarbij het streven was tot in de hemel te reiken. De Mishkan is een flexibele lappendeken die is ontworpen om de hemel uit te nodigen in de rommelige wereld waarin we leven.
De resultaten spreken voor zich. De toren leidt tot een gebroken samenleving. Ondertussen staat de Mishkan in het midden van de twaalf verschillende stammen van Israël, samen marcherend naar het Beloofde Land – ongetwijfeld met enorme tegenslagen, maar uiteindelijk samen aangekomen.
Welke architectuur kiezen we?
Zoals velen hebben opgemerkt, zijn we vandaag de dag op weg naar een herhaling van de Toren van Babel. Zeloten van links en rechts – van kalk en bakstenen – kunnen niet met elkaar praten en zijn woedend dat we niet op de juiste manier richting de hemel bouwen. En het is een tijd die doet denken aan de verdeeldheid meer dan twee millennia geleden die de cultuur van de tempel vernietigde. Om de samenleving te herenigen, moeten we in plaats daarvan het ethos van de Mishkan omarmen.
Ik bedoel dit op twee zeer specifieke manieren. Ten eerste moeten we ons realiseren dat de Mishkan niet alleen een structuur van coëxistentie was. De juwelen en het borduurwerk en de huiden – en de ambachtslieden en leken die ze bouwden – gingen niet naar afzonderlijke structuren. Alle verschillende stukken en manieren van bouwen gebeurden niet alleen naast elkaar; ze versmolten samen tot een geheel. We moeten ons vandaag de dag voorstellen hoe de verschillende strijdende stemmen zouden kunnen samenwerken in de richting van iets heiligs.
Ten tweede moeten we opnieuw nadenken over de heilige dingen waarvoor we vechten. Als je de ijveraars voor de Tweede Tempel zou vragen waar hun tempel naar gemodelleerd was, zouden ze je meteen verteld hebben dat deze gebaseerd was op de Mishkan. Op één niveau is dat waar: de Tempel was een update en uitbreiding van de Mishkan van de Thora. Maar ik denk dat de ijveraars uit de dagen van de Tempel niet zouden hebben opgemerkt dat ze, door zich te concentreren op de zuiverheid van het doel van de Mishkan, het arsenaal aan benaderingen negeerden die de Mishkan maakten tot wat het was.
Dat is, denk ik, een van de cruciale lessen van de Tweede Tempel. Het kan maar al te gemakkelijk zijn om met een Mishkan te beginnen en terug te gaan naar een Toren van Babel. Als we een derde tempel willen bouwen, moeten we de Mishkan in de gaten houden waarop deze is gebaseerd. We moeten niet alleen waarde in verschil zien, maar veel verschillende perspectieven zoeken om samen aan één toekomst te bouwen. Als we dat kunnen doen, zien we misschien een andere tempel waar God onder ons kan komen wonen. Als we dat niet doen, kunnen we erop wachten dat ons hele fundament afbrandt.
Dit artikel bouwt voort op Rav Ezra Bicks prachtige lezing over Babel door de lens van eenheid versus diversiteit.
ENGLISH
The factionalism of zealots who are furious that we don’t all want what they do gets us nowhere. We need an ethos of diversity instead
By: The Times of Israel – Abe Mezrich
(Please note that the posts on The Blogs are contributed by third parties. The opinions, facts and any media content in them are presented solely by the authors, and neither The Times of Israel nor its partners assume any responsibility for them. Please contact us in case of abuse.)
To fix our broken society, start with hard questions about biblical ruins—and today’s politics.
In a fractured society, how do we architect wholeness? It’s the question we turn to each year as we commemorate a Temple lost to baseless hatred. And it’s a question that, awfully, is urgently pressing today. If we’re to have a Temple again—or even if we want another go at real togetherness —we’ll need to dig deeper into that question. And the answer, I think, lies in biblical architecture.
The Torah describes two great building projects: the Tower of Babel and the Mishkan. One resulted in a shattered civilization, the other became the centerpiece of a thriving culture. In theory, the Temple was modeled after the Mishkan. In practice, the people of the Second Temple recreated Babel. To build the Third Temple, we need to discover the Mishkan once more.
Babel, Where Loftiness is a Threat
Let’s start with Babel. The Tower of Babel is a literal monolith, made to preserve a monolithic society. As I’ve written elsewhere, in sharp contrast to the rich family tree that comes just prior, the people of Babel are given no names whatsoever – and no parentage or children either. “All the people,” the Torah says simply, “were of one speech (Gen. 11:1).” Everyone is simply a face in the crowd.
To keep from being “scattered across the earth,” this anonymous, homogenous group sets about stacking mortar and bricks:
“They said to one another, “Come, let us make bricks and burn them hard.”—Brick served them as stone, and bitumen served them as mortar. And they said, ‘Come, let us build us a city, and a tower with its top in the Heavens, to make a name for ourselves; else we shall be scattered all over the world.’” (Genesis 11:3-4)
As scholars have troubled over for millennia, it isn’t clear what these people did that was so wrong. After all, what could be a loftier cause than staying united—to keep a community from being “scattered all over the world”? And yet for some reason, God descends and scatters them all.
Perhaps staying unified and utterly the same are exactly the problem. Consider Rashi’s telling of the horrific end to the whole ordeal. At the moment that language failed, Rashi says:
“One person asks for a brick, and the other, [misunderstanding] brings him lime. The former therefore attacks him and splits open his brains” (Rashi on Genesis 11:7).
It’s a shocking break from the unity that comes just before. All those people with one speech and one global project devolve into mayhem over a simple misunderstanding. Then again, this is a group of interchangeable people collecting interchangeable parts – bricks upon bricks—trying to stave off societal collapse and reach up to Heaven in the process. With so much riding on sameness, is it any surprise that even minor disagreements – lime or bricks – should be viewed as existential threats? Is it any surprise, either, that those disagreements lead to terror?
In Rashi’s midrash, the people of Babel seem to believe that there’s only one way up. Everyone must work toward this identical loftiness – or pay the price. Ultimately, it’s a price the whole civilization is unable to bear.
The Mishkan’s Flexible Diversity
If Babel is a structure built on sameness, the Mishkan is a celebration of diversity. Instead of identical bricks and pre-determined process, the Mishkan is made from many people’s unique donations and different skills:
“Men and women, all whose hearts moved them…came bringing brooches, earrings, rings, and pendants…and everyone who possessed blue, purple, and crimson yarns, fine linen, goats’ hair, tanned ram skins, and dolphin skins, brought them; everyone who would make gifts of silver or copper brought them…and everyone who possessed acacia wood for any work of the service brought that.
“And all the skilled women spun with their own hands, and brought what they had spun, in blue, purple, and crimson yarns, and in fine linen. And all the women who excelled in that skill spun the goats’ hair” (Exodus 35:22 -26).
Diversity isn’t the only way the Mishkan is the Tower’s opposite. Instead of reaching toward Heaven, the Mishkan is designed from the start as a home for God to dwell in (shachen) down on earth. Instead of a fixed tower of bricks, the Mishkan is replete with flexible materials – fabrics and animal skins – and is designed to be dismantled and rebuilt throughout the desert journey. The Tower of Babel is an immobile pillar of homogeneity, aspiring toward Heaven. The Mishkan is a flexible patchwork designed to invite Heaven to the messy world where we actually live.
The results speak for themselves. The Tower leads to a broken society. Meanwhile the Mishkan stands at the center of the twelve different tribes of Israel, marching together to the Promised Land—with huge setbacks no doubt, but ultimately arriving together.
Which Architecture Do We Choose?
As many have pointed out, we’re headed toward a repeat of the Tower of Babel today. Zealots of the left and the right – of lime and bricks – are unable to speak to each other and are furious that we’re not building to heaven in just the right way. And it’s a time that’s reminiscent of the factionalism that destroyed the culture of the Temple over two millennia ago. To reunite society, we need to embrace the ethos of the Mishkan instead.
I mean this in two very specific ways. First, we need to realize that the Mishkan wasn’t merely a structure of coexistence. The jewels and embroidery and skins – and the craftspeople and laypeople building them – did not go towards separate structures. All the different pieces and ways of building didn’t just live side by side; they merged together toward a whole. We need to imagine today how the different warring voices might work together toward something holy.
Second, we need to rethink the holy things we’re fighting for. If you were to ask the zealots of the Second Temple what their Temple was modeled on, they would have told you immediately that it was based on the Mishkan. On one level that’s true: the Temple was an update on and expansion of the Mishkan of the Torah. But I think the zealots of the Temple days would have failed to notice that, in focusing on the Mishkan’s purity of purpose, they were ignoring the panoply of approaches that made the Mishkan what it was.
That, I think, is one of the crucial lessons of the Second Temple. It can be all too easy to start with a Mishkan and regress to a Tower of Babel. If we’re to build a Third Temple, we need to keep an eye on the Mishkan it is based on. We need to not just see value in difference, but actually seek out many different perspectives to build the future together as one. If we can do that, we might see another Temple where God can come dwell among us. If we won’t, we are just waiting for our whole foundation to burn.
This article builds on Rav Ezra Bick’s wonderful reading of Babel through the lens of unity versus diversity.
