De Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu
tijdens een gezamenlijke persconferentie in Jeruzalem, 24 januari 2020.
Ukrainian President Volodymyr Zelenskyy and Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu
at a joint press conference in Jerusalem, Jan. 24, 2020.
(Office of the President of Ukraine)
De Oekraïense president ruilde zijn verzet tegen een antisemitische resolutie om Netanyahu onder druk te zetten om mee te doen aan de oorlog tegen Rusland. De minister-president had terecht “nee” gezegd.
Door Jonathan S. Tobin, JNS
Er was een zekere ironie in het telefoongesprek dat zaterdag plaatsvond tussen de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en de pas geïnstalleerde Israëlische premier Benjamin Netanyahu. De laatste belde om te vragen dat Oekraïne zich zou verzetten tegen een resolutie van de Verenigde Naties waarin het Internationaal Gerechtshof (ICJ) wordt opgeroepen een juridisch advies uit te brengen over de Israëlische aanwezigheid in Judea, Samaria en Jeruzalem.
De uitdrukking “quid pro quo”, Latijn voor een uitwisseling van een gunst in ruil voor iets anders, was een centraal element van het eerste proces wegens impeachment van voormalig president Donald Trump. Hij werd ervan beschuldigd Zelensky op ongepaste wijze onder druk te hebben gezet om corrupte activiteiten in Oekraïne door de zoon van president Joe Biden, Hunter, te onderzoeken met het dreigement om hulp in te houden.
Maar het blijkt dat Zelensky zelf hetzelfde spel weet te spelen als het gaat om leunen op Israël.
De resolutie van de Algemene Vergadering van de VN was de zoveelste poging van de Palestijnen om “lawfare” te bedrijven tegen Israël. Net als het onderzoeksrapport van de VN-Mensenrechtenraad over hetzelfde onderwerp, was dit een nauwelijks verhulde antisemitische aanval op de rechten van Joden om in hun thuisland te leven.
En hoewel Zelensky’s argument voor steun tegen de illegale en brute invasie van Rusland in Oekraïne is dat zijn land een bolwerk van westerse waarden en democratie is, stemde Kiev in november met de antisemitische meerderheid in het internationale orgaan over de kwestie om het Internationaal Gerechtshof in het geschil over de gebieden te betrekken.
Zelensky’s verontschuldigingen aan het Oekraïense ministerie van Buitenlandse Zaken beweerden in binnen- en buitenland dat hem geen blaam treft. Maar toen Netanyahu hem vroeg het juiste te doen en zich bij de Verenigde Staten en andere westerse landen aan te sluiten om zich tegen deze Palestijnse provocatie te verzetten, besloot Zelensky het hard te spelen.
Zoals een “Oekraïense functionaris” aan Axios vertelde, “zei Zelensky dat hij in ruil voor een stem tegen de resolutie of een onthouding, wilde horen hoe de nieuwe Israëlische regering haar beleid zou veranderen en Oekraïne zou voorzien van verdedigingssystemen.”
Misschien dacht Zelensky dat de VN-stemming hem de druk gaf die hij nodig had om Netanyahu zover te krijgen dat hij hem een ander antwoord gaf dan het antwoord dat hij had gekregen van de voormalige Israëlische premiers Naftali Bennett en Yair Lapid. Maar hoewel Netanyahu op zijn hoede is voor een ruzie met een man die een wereldicoon is geworden, zei hij toch “nee” – zij het met de kanttekening dat hij bereid is de vraag in de toekomst opnieuw te bespreken.
Zelensky bracht vorige maand een triomfantelijk bezoek aan Washington, waarbij het Congres de in “G.I. Joe” geklede Oekraïner toejuichte alsof zijn aanwezigheid de tweede komst van Winston Churchill was. En nu Amerika in totaal meer dan 100 miljard dollar aan hulp overmaakt, is de “persoon van het jaar” van TIME magazine eraan gewend geraakt zijn zin te krijgen.
Volgens Axios’ bron: “Zelensky hield niet van [Netanyahu’s] antwoord en stemde er niet mee in om tegen de resolutie te stemmen of zich van stemming te onthouden. In plaats daarvan instrueerde hij de ambassadeur van Oekraïne bij de VN om de stemming niet bij te wonen.”
Zelensky heeft geëist dat Israël enkele van zijn meest geavanceerde verdedigingssystemen met hem deelt, zoals de Iron Dome, die Oekraïne echt nodig heeft. Hoewel de strijd tot een bloedige impasse lijkt te zijn gekomen – de onafhankelijkheid van Kiev is nu grotendeels verzekerd – blijft Moskou raketten afvuren die veel materiële schade en slachtoffers veroorzaken.
Het slachtofferschap van Oekraïne door het oorlogszuchtige Rusland verklaart voor een groot deel de bereidheid van de wereld om zo ongeveer alles wat Zelensky het afgelopen jaar heeft gedaan goed te keuren. Ook al doet hij zich voor als de avatar van de democratie van de 21e eeuw, zijn regering is dat allerminst. En ondanks Zelensky’s Joodse afkomst is hij geen vriend van Israël of het Joodse volk.
De corruptie van de machthebbers in Kiev en de pogingen van de president om oppositie te verbieden, critici het zwijgen op te leggen en zelfs bepaalde kerken te sluiten, zijn al maanden bekend. De New York Times heeft eindelijk bericht over een nieuwe wet die Zelensky uitvoert om zijn vermogen om politieke tegenstanders te censureren te codificeren.
Kiev blijft ook het nauwe historische verband tussen Oekraïens nationalisme en antisemitisme ontkennen. Zelensky gebruikte afgelopen voorjaar zelfs een virtuele toespraak voor de Knesset voor wat alleen maar kan worden omschreven als holocaustontkenning – hij beweerde ten onrechte dat Oekraïners solidair waren met Joodse slachtoffers en geen actieve nazi-collaborateurs waren.
Deze week gaf het Oekraïense parlement een proclamatie uit waarin Stepan Bandera werd geciteerd, een pogromist die Hitler-sympathiseert en verantwoordelijk was voor de slachting van zowel etnische Polen als Joden tijdens de nazi-bezetting, iemand die in Kiev nog steeds als een held wordt behandeld.
Het is niet onredelijk te speculeren dat de buitensporige druk die Zelensky heeft uitgeoefend op Israël om mee te doen aan de oorlog tegen Rusland, en de onwil om met de VS en andere westerse landen te stemmen tegen anti-Israël VN-resoluties, voortkomen uit een verlangen om de publieke opinie thuis te bespelen.
Maar ongeacht zijn motieven, of de wens van de meeste mensen om de Oekraïners te helpen hun onafhankelijkheid te verdedigen tegen Rusland, is er geen excuus voor Zelensky’s poging om Netanyahu te dwingen Israël te verzwakken. In tegenstelling tot wat werd gezegd over het gedrag van het Oekraïense ministerie van Buitenlandse Zaken in november, is de huidige terughoudendheid van Oekraïne om de zijde van Israël te kiezen bij de VN duidelijk een bewuste beslissing, geen bureaucratische blunder.
Al het bovenstaande zou moeten dienen als een wake-up call voor degenen die geneigd zijn Oekraïne te verontschuldigen voor alles wat het doet vanwege de Russische agressie. Zij moeten begrijpen dat het mogelijk is de zelfbeschikking van Oekraïne te steunen en zijn strijd om te overleven te bewonderen, terwijl de ophemeling van Zelensky losstaat van de realiteit van zijn bewind.
Zij moeten ook beseffen dat het evenzeer mogelijk is zich tegen Rusland te verzetten zonder te doen alsof Zelenski iets is wat hij niet is, of dat oproepen tot beëindiging van de gevechten – in plaats van een Oekraïens beleid van een onwaarschijnlijke volledige overwinning op Moskou – Russische propaganda zijn.
Tenslotte, zolang Zelensky Israël blijft pesten en flirt met antisemitische acties tegen het land, zouden degenen die om de Joodse staat geven er goed aan doen hem niet langer af te schilderen als een Joodse held – of wat voor held dan ook.
Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate).
Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.
ENGLISH
The Ukrainian president bartered opposition to an antisemitic resolution to pressure Netanyahu to join the war against Russia. The prime minister was right to say “no.”
By Jonathan S. Tobin, JNS
There was a certain irony to the telephone conversation that took place on Saturday between Ukrainian President Volodymyr Zelensky and newly instated Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu. The latter phoned to ask that Ukraine oppose a United Nations resolution calling for the International Court of Justice (ICJ) to issue a legal opinion on the Israeli presence in Judea, Samaria and Jerusalem.
The phrase “quid pro quo”—Latin for an exchange of a favor in return for something else—was a central element of the first impeachment trial of former President Donald Trump. He was accused of inappropriately pressuring Zelensky to investigate corrupt activity in Ukraine by President Joe Biden’s son, Hunter, with the threat of withholding aid.
But it turns out that Zelensky knows how to play the same game himself when it comes to leaning on Israel.
The UN General Assembly resolution was yet another attempt by the Palestinians to wage “lawfare” against Israel. Like the UN Human Rights Council’s Commission of Inquiry report on the same subject, this was a thinly disguised antisemitic attack on the rights of Jews to live in their homeland.
And though Zelensky’s argument on behalf of support against Russia’s illegal and brutal invasion of Ukraine is that his country is a bulwark of Western values and democracy, Kyiv voted in November with the antisemitic majority at the international body on the issue of issue of bringing the ICJ into the dispute over the territories.
Blaming the Ukrainian Foreign Ministry for the above, Zelensky apologists at home and abroad claimed that he was not at fault. Yet, when Netanyahu asked him to do the right thing and join the United States and other Western nations in opposing this Palestinian provocation, Zelensky decided to play hardball.
As a “Ukrainian official” told Axios, “Zelensky said that in exchange for voting against the resolution or abstaining, he wanted to hear how the new Israeli government would change its policy and provide Ukraine with defense systems.”
Perhaps, Zelensky thought the UN vote gave him the leverage he needed to get Netanyahu to give him a different answer than the one that he’d received from former Israeli premiers Naftali Bennett and Yair Lapid. But, though Netanyahu is wary of getting into a spat with a man who has become a global icon, he still said “no”—albeit with the qualification that he’d be willing to discuss the question again sometime in the future.
Zelensky had a triumphal visit to Washington last month, with Congress cheering the “G.I. Joe”-costumed Ukrainian as if his presence was the second coming of Winston Churchill. And with America’s forking over a staggering total of more than $100 billion in aid, TIME magazine’s “person of the year” has grown accustomed to getting his way.
According to Axios’s source, “Zelensky didn’t like [Netanyahu’s] answer and didn’t agree to vote against the resolution or abstain. Instead, he instructed Ukraine’s ambassador to the UN to not attend the vote.”
Zelensky has been demanding that Israel share with him some of its most advanced defense systems, such as the Iron Dome, which Ukraine genuinely needs. Though the battle appears to have come to a bloody stalemate—with Kyiv’s independence now largely assured—Moscow is continuing to fire missiles that have been causing extensive property damage and casualties.
Ukraine is definitely the aggrieved party in this war, and sympathy for its cause is justified. But the notion that Israel ought to strip its own defenses and arms supplies in order to help Kyiv keep fighting is absurd.
Leaving aside the Jerusalem’s justified hesitation to join in a conflict against a Russian regime that has effective control of much of neighboring Syria—and that holds its Jewish population as virtual hostages—there are sound military reasons for Israel to deny Zelensky’s request. The Jewish state barely has enough Iron Dome batteries and other sophisticated systems to defend against the ongoing threats from Gaza-based Hamas terrorists along its southern border and against Lebanon’s Hezbollah in the north.
Zelensky has every right to act in the best interests of his country, but for him to ask Israel to leave itself open to possible attack from two fronts for the sake of Ukraine is neither reasonable nor fair.
Nor should he be given a pass for his willingness to use a UN. vote against Israel as blackmail. Those who were ready to pillory Trump for his version of a quid pro quo with Ukraine should be the first to agree.
Ukraine’s victimization at the hands of war-crime-committing Russia goes a long way toward explaining the world’s willingness to excuse just about anything Zelensky has done in the past year. Still, though he poses as the avatar of 21st-century democracy, his government is anything but. And despite Zelensky’s Jewish origins, he is not a friend of Israel or the Jewish people.
The corrupt nature of the powers-that-be in Kyiv—as well as the president’s efforts to ban opponents, silence press critics and even shutter certain churches—have been known for months. The New York Times finally got around to reporting about a new law Zelensky’s implementing to codify his ability to censor political foes.
Kyiv also continues to deny the close historic association between Ukrainian nationalism and antisemitism. Indeed, Zelensky used a virtual speech to the Knesset last spring to engage in what can only be described as Holocaust denial—falsely claiming that Ukrainians acted in solidarity with Jewish victims, rather than being active Nazi collaborators.
This week, the Ukrainian parliament issued a proclamation quoting Stepan Bandera, a Hitler-sympathizing pogromist who was responsible for the slaughter of both ethnic Poles and Jews during the Nazi occupation, someone who is still treated as a hero in Kyiv.
It’s not unreasonable to speculate that the inordinate pressure Zelensky has put on Israel to join the war against Russia, and unwillingness to vote with the U.S. and other Western nations against anti-Israel UN. resolutions, stems from a desire to play to public opinion at home.
Regardless of his motives, however, or the desire of most people to help Ukrainians defend their independence against Russia, there’s no excuse for Zelensky’s attempt to strongarm Netanyahu into weakening Israel. Unlike what was said about its foreign ministry behavior in November, Ukraine’s current reluctance to side with Israel at the UN is clearly a deliberate decision, not a bureaucratic snafu.
All of the above ought to serve as a wakeup call for those inclined to excuse Ukraine for anything it does due to Russian aggression. They need to understand that it’s possible to support self-determination for Ukraine, and admire its fight for survival, while viewing the adulation for Zelensky as divorced from the reality of his rule.
They should realize, as well, that it’s equally possible to oppose Russia without pretending that Zelensky is something that he isn’t, or that calls for an end to the fighting—rather than a Ukrainian policy of pursuing an unlikely complete victory over Moscow—are Russian propaganda.
Finally, as long as Zelensky continues to bully Israel and flirt with antisemitic moves against it, those who care about the Jewish state would do well to stop portraying him as a Jewish hero—or any kind of hero at all.
Jonathan S. Tobin is editor-in-chief of JNS (Jewish News Syndicate).
Follow him on Twitter at: @jonathans_tobin.